Εύρεση δουλειάς στα 80s και 90s

sofos37

RetroN00b
Joined
20 Οκτ 2014
Μηνύματα
18
Αντιδράσεις
14
Χαίρεται.Θα ήθελα να ξέρω πως ήταν η κατάσταση με την εύρεση δουλειάς τη δεκαετία 80 και 90.Έχω ακούσει πως συνέχεια ζητούσαν και πολύ εύκολα έβρισκες και αφού δεν υπήρχε το internet,τουλάχιστον όπως το ξέρουμε τώρα,υπήρχαν οι εφημερίδες και συγκεκριμένα σημεία έξω από τις σχολές.Για παράδειγμα η Χρυσή Ευκαιρεία που ήταν από όσο έχω ακούσει πριν 20 χρόνια γεμάτη δουλειές.Πως ήταν οι συνεντεύξεις πριν 20-25 χρόνια για παράδειγμα.Σου ζητούσαν microsoft office(excel,word,κτλ),γλώσσες προγραμματισμού,συστήματα μηχανογράφησης(oracle,sap,κτλ),δύο και τρία πτυχία ξένων γλωσσών,πιστοποιήσεις,μεταπτυχιακό,διδακτορικό,κτλ όπως σήμερα.Και αν είχες όλα αυτά τα προσόντα πως ήταν τότε.Πόσο καιρό σου έπερνε να βρείς δουλειά πριν 25-30 χρόνια ως π.ε. οικονομολόγος,μηχανικός,μαθηματικός η δικηγόρος.
 
Κατά την γνώμη μου τα πράγματα ήταν ευκολότερα απο τώρα και οι απαιτήσεις που χρειαζόταν κάποιος για να βρει δουλεία ήταν λιγότερες καθώς δεν υπήρχε αυτός ο τεράστιος ανταγωνισμός που υπάρχει τώρα. Όλοι δούλευαν γιατί υπήρχε δουλεία για όλους. Επίσης όσο πιο πολύ δούλευες τόσο περισσότερα έπαιρνες. Οι δε μισθοί ήταν ικανοποιητικοί και αν έκανες σωστή διαχείριση και οικονομία έβαζες και στην άκρη χρήματα (όχι σαν τώρα που όπως τα παίρνεις τα δίνεις). Πρέπει να αναφέρω ότι πολλές φορές τα προσόντα που διέθετες δεν είχαν σημασία καθώς αν είχε ο μπαμπάς ή η μαμά ή κάποιος μπάρμπας σου γνωριμία με κάποιον που είχε εταιρεία μπορούσε εύκολα να του μιλήσει και να μπεις σε κάποια δουλεία ή σε κάποιο πόστο. Αυτό το αναφέρω για να τονίσω οτι υπήρχε κάποιος σεβασμός, βοήθεια και συνοχή σε όλες τις κοινωνικές κλίμακες/τάξεις ακόμα και απο τα αφεντικά και τις εταιρείες. Σου έδιναν ευκαιρίες να δημιουργηθείς. Όλοι όσοι δούλευαν ζούσαν με αξιοπρέπεια απο τον απλό εργατη έως αυτόν με τα πτυχία. Δυστυχώς η αλλαγή του εθνικού νομίσματος, η παγκοσμιοποίηση των πάντων, ο παγκόσμιος ανταγωνισμός, η ακρίβεια και η τεχνολογική ανάπτυξη αλλα και πολλά αλλα μας έφεραν στην κατάσταση που επικρατεί τώρα!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Τοτε εβρισκες δουλεια στο αντικειμενο στο οποιο ειχες σπουδασει (...και το μεσο για να μπεις καπου...λειτουργουσε καλα...) ενω τη σημερινη εποχη...βρισκεσαι και σε ασχετες δουλειες...αν και πτυχιουχος...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Κατά την άποψη μου δεν ήταν και τόσο εύκολα τα πράγματα και εκείνη την εποχή για όσους δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη. Τώρα και ο μπάρμπας αυτός για όσους τον έχουν έχει περιορισμένες δυνατότητες.

Επειδή οι εφημερίδες έρχονταν μεσημέρι στα προάστια θυμάμαι καταστάσεις όπου κατεβέαιναμε κέντρο Αθήνα για να αγοράσουμε πρωί πρωί την Χρυσή Ευκαιρία ή ακόμα παλιότερα ΤΑ ΝΕΑ όπου έμπαιναν οι αγγελίες.

Έτσι διαβάζαμε πρώτοι τις αγγελίες και είχαμε αμεσότερη και γρηγορότερη πρόσβαση στις υποτίθεται διαθέσιμες θέσεις. Αν φυσικά υπήρχαν γιατί αφού στηνόσουν στον θάλαμο για να πάρεις τηλέφωνο ή πήγαινες εκεί αν είχε διεύθυνση πάντα προλάβαιναν άλλοι. Σου έλεγαν οι θέσεις έκλεισαν και σε έδιωχναν με αγένεια.

Εκεί που πάντα υπήρχαν θέσεις εργασίας ήταν στους πλασιέ βιβλίων, στις εσωτερικές θέσεις εταιρειών οδικής ασφάλειας, που δεν ήταν ποτέ εσωτερικές γιατί έπρεπε πρώτα να ασφαλίσεις στην οδική βοήθεια πάνω από 1000 αυτοκίνητα για να αρχίσεις να έχεις δικαίωμα για γραφείο στην ασφαλιστική κτλ. Οι αγγελίες έγραφαν και τότε άλλα αντί άλλων. Μόνο κάποιες σε πλαίσιο άξιζαν αλλά αν τις έβλεπες να επαναλαμβάνονται και πολύ μάλλον περί κοροϊδίας επρόκειτο τύπου Φύγε εσύ έλα εσύ.

Δουλειές του ποδαριού όπως γκαρσόνια στη Πλάκα ή άλλες τέτοιες έβρισκες ευκολότερα βέβαια. Πληρωνόσουν και καλά πολλές φορές και δεν ξεκόλλαγες μετά.

Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται χειρότερα όταν άρχισαν να δημοσιεύουνται δωρεάν οι αγγελίες. Ο καθένας για χαβαλέ έβαζε ότι ήθελε. Μην ξεχνάμε ότι το τζάμπα δεν είναι πάντα καλό.

Ένα παραμύθι κατά εμένα είναι, ότι και παλαιότερα υπήρχαν δουλειές στο αντικείμενο σου. Γεγονός είναι ότι και τότε αν ήσουν σαραντάρης ήσουν τελειωμένος. Όσο για το ecdl και τέτοια δεν υπήρχαν αλλά σε έβαζαν σε μια γραφομηχανή και σου άλλαζαν τα φώτα. Τότε υπήρχε η didacta με το τυφλό σύστημα εκμάθησης γραφομηχανής και στενογραφίας. Τέτοιου είδους σχολές πέριξ της πλατείας Κάνιγγος ήταν γεμάτος ο τόπος. Πλήρωνε ο φουκαράς ο γονέας.

Υπήρχαν όρια ηλικίας στις προκηρύξεις δημοσίου που ήταν βέβαια οι θέσεις με μέσον. Στον ιδιωτικό τομέα δεν το συζητάμε ο φίλος του φίλου, γνωστός του γνωστού κτλ.

Φυσικά αν κοιτάξεις τους δείκτες ανεργίας άλλα σου λένε για την σημερινή εποχή.

Στην Ομόνοια η κατάσταση η ίδια με την σημερινή ήταν, όπου περίμεναν κάποιοι έξω από τα καφενεία πχ οι οικοδόμοι, εργάτες για κάνα μεροκάματο γιατί η Αθήνα χτιζόταν. Τι χτιζόταν δηλαδή ολοκληρωνόταν η τσιμεντοποίηση της. Τους μάζευαν οι εργολάβοι με τα τρίκυκλα ή τα φορτηγά στην καρότσα και το απόγευμα τους γύριζαν πίσω. Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια.

Δυστυχώς η νοσταλγία μερικές φορές μας κάνει να ξεχνάμε τις άσχημες στιγμές του παρελθόντος.

Ο βολεμένος φυσικά στην Ολυμπιακή αεροπορία, στο υπουργείο κτλ αν έκανες συζήτηση μαζί του για το θέμα εργασία σου έλεγε, δουλειές να φάνε και οι κότες. Μόνο οι τεμπέληδες κάθονται. Δεν είχε βγει στη γύρα όμως με την εφημερίδα παραμάσχαλα να έβλεπε τι στην πραγματικότητα έπαιζε. Ανασφάλιστη εργασία, δωδεκάωρα και δεκαεξάωρα. Πολλές φορές όμως πληρώνονταν καλά όχι όπως τώρα που σίγουρα δουλεύεις δέκα και πληρώνεσαι ούτε για τέσσερεις.

Στιγμές του παρελθόντος διατυπώνονται με γλαφυρότητα στις παλιές Ελληνικές ταινίες.

Εδώ μια σκηνή από την ταινία Βαρύ Πεπόνι του 1977. Οι ουρές ήταν παντού στα γραφεία ευρέσεως εργασίας, στις αγγελίες, στους τηλεφωνικούς θαλάμους και στις στάσεις των αστικών λεωφορείων χωρίς καμία εξαίρεση. Δεν ήταν όλα αγγελικά πλασμένα όπως νομίζουν οι νεότεροι.

work.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Δεν εχω εργαστει εκεινη την εποχη αλλα νομιζω οτι ηταν ευκολοτερο να βρεις δουλεια (μαυρη) με την εννοια οτι γινοταν "στο μιλητο", χωρις να νοιαζεται ο εργοδοτης ή ο υπαλληλος για ασφαλιση κλπ.

Σημερα η γραφειοκρατεια ειναι μεγαλυτερη και οι νομοι αυστηροτεροι, καθως και οι ελεγκτικοι μηχανισμοι. Βεβαια αυτα σημερα δε λειτουργουν, αλλα για διαφορετικους λογους. Οπως και να χει εχω την εντυπωση ομως οτι τοτε ηταν απλοικοτερα τα πραγματα.
 
Έχω ακούσει ότι για ορισμένα επαγγέλματα κατεξοχής δημοσιουπαλληλικά όπως Φιλόλογοι,Ιστορικοί(δηλαδή πάλι φιλόλογοι) και Φυσικοί πριν 20-30 χρόνια περιμένανε και δεκαετία για να διοριστούν ή ότι τα φροντιστήρια ήταν κορεσμένα αλλά εγώ πίστευα ότι στον ιδιωτικό τομέα όπου έχεις μηχανικούς,οικονομολόγους,αναλυτές,προγραμματιστές,δικηγόρους τα πράγματα ήταν απίστευτα διαφορετικά σε σχέση με σήμερα.Μήπως ήταν μέσα η ανεργία αυτών όπως από πάντειο που αργούσαν να διοριστούν ή ατόμων από επαλ όπως ψυκτικοί,συντηρητές,ηλεκτροσυγκολλητές που οι θέσεις ήταν ήδη πλήρεις καθώς και το γεγονός ότι άτομα απόφοιτοι δευτεροβάθιας εκπαίδευσης και γυμνασίου δεν έβρισκαν δουλειά σε βιοτεχνίες και εργοστάσια γιατί ήδη αρκετά έκλειναν και έφευγαν εξωτερικό;
 
Νομίζω πως, ειδικά στα '80s, ο κόσμος πανεύκολα "τα βρόνταγε" κι έφευγε χωρίς δεύτερη σκέψη (πάντα για σοβαρό λόγο βεβαίως), και σε ένα-δυο μήνες το πολύ, είχε ξαναβρεί δουλειά. Δεν υπήρχε σίγουρα εργασιακή τρομοκρατία, τουλάχιστον στο μέτρο που τη βιώνουμε σήμερα, ούτε και το ψυχρό φόβητρο του "Ξέρεις πόσοι περιμένουνε απέξω;"...

Τουλάχιστον εγώ, από όσους γονείς, συγγενείς κλπ. εργάζονταν εκείνη την εποχή, αυτό είχα εισπράξει.
 
μπραβο στον mr vox ειναι η αποψη που ειναι πολυ κοντα,αν οχι καριβως η πραγματικοτητα

παροτι στα τα τελη περιπου της δεκαετεια ημουν σε αναζητηση

τα γνωριζω απο φιλους,συγγενεις,βιβλια,εφημεριδες κτλ

δεν πρεπει να ξεχναμε οτι ολοι οι διορισμενοι στο δημοσιο ηταν αυτοι που πηγαιναν στα βουλευτικα γραφεια να διοριστουν

αλλλα οσοι ειχαν φιλους γνωστους η ηταν τσανακογλυφτες εβρισκαν δουλεια
 
Εγώ ξέρω μόνο από τα βιώματα του πατέρα μου που έτυχε να αλλάξει κάποιες δουλειές τις συγκεκριμένες δεκαετίες, ότι τα πράγματα ήταν όντως αρκετά δύσκολα με το χάος των αγγελιών κι όλα αυτά που αναφέρει ο mr.vox, αλλά ταυτόχρονα όπως ανέφεραν άλλοι δεν έπαυαν να είναι καλύτερα συγκριτικά με τη σημερινή εποχή. Όταν ο πατέρας μου είχε μείνει άνεργος και έψαχνε από αγγελίες, τα πάντα υπήρχαν, και σοβαροί και αυτοί που κορόϊδευαν, καθώς και επιχειρήσεις που δεν ζητούσαν άτομα στην πραγματικότητα ή είχαν ήδη καλύψει τη θέση, αλλά κρατούσαν την αγγελία ως φιγούρα και διαφήμιση, για να φαίνεται ότι είναι πετυχημένοι και προσλαμβάνουν προσωπικό. Αλλά όπως είπα, ό,τι και να γινόταν τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με σήμερα, και η εύρεση εργασίας ήταν ακόμα σε ένα κάπως πιο απλοϊκό και αθώο επίπεδο. Έπειτα οι γενιές που αναζητούσαν εργασία εκείνες τις εποχές, πρόλαβαν να δοκιμάσουν έστω και προσωρινά το αντικείμενο το οποίο σπούδασαν/ειδικεύτηκαν, σε αντίθεση με εμάς τους μεταγενέστερους που μόνο τα πτυχία ή τέλος πάντων τα χαρτιά έμειναν να μας θυμίζουν τους κλάδους που κάποτε ονειρευτήκαμε να ακολουθήσουμε και παλέψαμε γι'αυτούς, για μία τρύπα στο νερό.
 
Εγώ έχω επίσης άσχημη προσωπική πείρα στα 90ς, στο δεύτερο μισό... Έχοντας τελειώσει τη φιλολογία, προσπάθησα να βρω δουλειά σε φροντιστήρια σαν καθηγήτρια, είτε από αγγελίες είτε αφήνοντας βιογραφικά (δακτυλογραφημένα μεν σε κομπιούτερ, τυπωμένα δε, γιατί τότε δεν είχε πολύς κόσμος mail, και έτσι δεν τα στέλναμε από το σπίτι μας, όπως κάνουμε τώρα). Τότε, μολονότι δεν ήμουν ούτε 25 χρόνων, μου ζητούσαν είτε.... προϋπηρεσία (πώς να τη βρω, αφού κανείς δεν με έπαιρνε σε δουλειά), είτε έτοιμες σημειώσεις (άλλο πάλι και τούτο, όταν έκανα ιδιαίτερα, χρησιμοποιούσα είτε αυτές που είχα ήδη ως μαθήτρια, είτε τα βιβλία που κυκλοφορούσαν στο εμπόριο), ενώ, επειδή είχα ξεκινήσει και διδακτορικό και μιλούσα ήδη τρεις γλώσσες, μου έλεγαν ότι είμαι overqualified και ό,τι είτε θα έπρεπε να στραφώ προς την ακαδημαϊκή καριέρα, είτε απλώς να κάνω τα χαρτιά μου για αναπληρώτρια. Θα συμφωνήσω επίσης με τους προλαλήσαντες όσον αφορά τις αγγελίες, ότι πολλές φορές όντως τις κρατούσαν για φιγούρα για να δείχνουν πόσο καλά πάει η επιχείρηση. Ακόμα κι όταν ζητούσα απλές θέσεις γραφείου, μου έδιναν πάντα τη στάνταρ απάντηση ότι είμαι overqualified και ότι θα έπρεπε να ψάξω... κάτι καλύτερο (για το οποίο όμως ήμουν underqualified). Δεν ήταν τόσο εύκολα να βρεις δουλειά, ειδικά για τις γυναίκες, νεαρές και μη, που δεν ήταν....εμφανίσιμες (και όταν λέω εμφανίσιμες, εννοώ με σημερινούς όρους, "μοντέλα"). Δεν μετρούσαν ούτε οι γλώσσες, ούτε τα πτυχία ούτε οι διακρίσεις... Θα πω κάτι που θα φανεί περίεργο: η κρίση έκανε ένα καλό: κατέβασε λίγο (τουλάχιστον) τα εμφανισιακά στάνταρ... Θα συμφωνήσω και στο ότι υπήρχαν πάντα θέσεις στις πωλήσεις, αλλά οι πωλήσεις λειτουργούσαν (και λειτουργούν ακόμη και σήμερα) με στόχους που στην καλύτερη περίπτωση ήταν δύσκολο να πιαστούν, στη χειρότερη ανέφικτοι, γι'αυτό και όσοι μπορούσαν να τις αποφύγουν, τις απέφευγαν. Αυτά από εμένα.
 
Νομίζω ότι η ειδοποιός διαφορά του τότε με το σήμερα είναι ότι τότε δουλεύαμε για να κάνουμε λεφτά (ή να τα φάμε) ενώ σήμερα για να επιβιώσουμε. Μέχρι το 96-97 πάντως το να είσαι δημόσιος υπάλληλος θεωρούνταν μεροδούλι μεροφάι ενώ να έχεις δική σου δουλειά σήμαινε ευκαιρίες για άνοδο.
Πάντως δουλειές του ποδαριού έβρισκες και πάρα πολλοί κάνανε και δύο δουλειές.
Αυτό όμως που εγώ θυμάμαι έντονα είναι όταν τελειώσαμε τη δευτέρα Λυκείου, κάποιοι και πιο πριν, πάρα πολλά παιδιά είχαν πιάσει δουλειά μ3σω οικογενειακών φίλων για ένα μήνα, 15 μέρες. Χαζές δουλειές σε τυροπιτάδικα, σε βενζινάδικα να καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων(!!!), εξωτερικές δουλειες χωρίς μηχανάκι πηγαίνωντας παντού με λεωφορεία και με τα πόδια. Σήμερα αυτό δεν υπάρχει. Στέλνεις τον 16χρονο 17χρονο γιο σου να καθαρίζει τζάμια στο βενζινάδικο της γειτονιάς σου; Φοβάσαι. Ασε που τα χρήματα για τέτοιες δουλειές έχουν ευτελιστεί. Τότε όμως τα παιδιά νιώθανε ότι κάνανε κάτι σημαντικό έστω για 10 -15 μέρεςτο καλοκαίρι. Παίρνανε κάτι με τα χρήματα αυτά: δίσκους ρουχα κλπ..
 
Πάντως δουλειές του ποδαριού έβρισκες και πάρα πολλοί κάνανε και δύο δουλειές.
Αυτό όμως που εγώ θυμάμαι έντονα είναι όταν τελειώσαμε τη δευτέρα Λυκείου, κάποιοι και πιο πριν, πάρα πολλά παιδιά είχαν πιάσει δουλειά μ3σω οικογενειακών φίλων για ένα μήνα, 15 μέρες. Χαζές δουλειές σε τυροπιτάδικα, σε βενζινάδικα να καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων(!!!), εξωτερικές δουλειες χωρίς μηχανάκι πηγαίνωντας παντού με λεωφορεία και με τα πόδια. Σήμερα αυτό δεν υπάρχει. Στέλνεις τον 16χρονο 17χρονο γιο σου να καθαρίζει τζάμια στο βενζινάδικο της γειτονιάς σου; Φοβάσαι. Ασε που τα χρήματα για τέτοιες δουλειές έχουν ευτελιστεί. Τότε όμως τα παιδιά νιώθανε ότι κάνανε κάτι σημαντικό έστω για 10 -15 μέρεςτο καλοκαίρι. Παίρνανε κάτι με τα χρήματα αυτά: δίσκους ρουχα κλπ..

@laura ingalls Μπορεί να μιλάει για άλλο το βίντεο όμως είναι ακριβώς ένα flashback σε αυτά που γράφεις :


Αν και 17-18 χρόνων έχουν μια απόψη.. Έτσι άραγε εκφράζονται οι νέοι 18ρηδες στην εποχή μας.
 
Τελευταία επεξεργασία:
Η αδυναμία των εργοδοτών να βάλλουν ένσημα στο προσωπικό πάντως υπήρχε απο παλιά και συνεχίζεται μια χαρά... Θα συμφωνήσω ότι απλές δουλειές έβρισκες πιο εύκολα τη δεκαετία του 90
 
Η αδυναμία των εργοδοτών να βάλλουν ένσημα στο προσωπικό πάντως υπήρχε απο παλιά και συνεχίζεται μια χαρά... Θα συμφωνήσω ότι απλές δουλειές έβρισκες πιο εύκολα τη δεκαετία του 90

Η χώρα μας στο εργασιακό ήταν μια τεράστια γαλέρα (οι σκλάβοι τραβουσαν κουπί στις γαλερες) για αυτό και πάντα τρώει τα παιδιά της..
 
Η χώρα μας στο εργασιακό ήταν μια τεράστια γαλέρα (οι σκλάβοι τραβουσαν κουπί στις γαλερες) για αυτό και πάντα τρώει τα παιδιά της..
Για να μη νομίζουν κάποιοι ότι μόνο λόγω κρίσης χειροτέρεψαν τα εργασιακά...
 
Για να μη νομίζουν κάποιοι ότι μόνο λόγω κρίσης χειροτέρεψαν τα εργασιακά...

Εντάξει, νομίζω ότι ήταν κάπως καλύτερα εκείνη την εποχή.

Ας πούμε ότι το εργασιακό (την εποχή 80s & 90s) έμοιαζε με μια βαρκούλα που απλά αρμενιζε αρμονικά .. Μετά έγινε γαλέρα και τώρα είναι ο Τιτανικός!!!

Τότε ήταν ατιμια να μην δώσεις αυτά που συμφώνησες σε εργαζόμενο.. τώρα όμως... άστα βραστά.. Αυτό έχει γίνει πια σύστημα και η εξυπνάδα του άρχοντα που ρουφάει το μεδουλι...

galer.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία:
Στις προηγούμενες δεκαετίες όπου κυριαρχούσε η γραφειοκρατία και δεν υπήρχε το ίντερνετ, η ηλεκτρονική κατάθεση εγγράφων καθώς και το e-banking, οι ουρές-σαλίγκαροι ανθούσαν. Το βλέπουμε και στη σάτιρα της εποχής.
Μια καλοκαιρινή δουλειά για νεαρά άτομα λοιπόν ήταν και ο ....βαστάζος της ουράς! Πιτσιρικάδες που βαστάγανε τα πόδια τους καθόντουσαν στις ουρές στις εφορίες νομαρχίες ικα μέχρι να εμφανιστεί ο λογιστής με τα χαρτιά στα χέρια. Δουλειά χωρίς ευθύνη και με άφθονη καζούρα στους μεγαλύτερους που περιμένανε.Πλάκα είχε.
Καλό το ίντερνετ αλλά να εκλείψαν αυτού του είδους οι δουλειές. Όλοι της γενιάς μου πηγαίναμε απόγευμα σε ιδιωτική σχολή και τα πρωινά, κατά περιόδους βέβαια δουλεύαμε ώρες δημοσίου αλλά όχι για το δημόσιο! Ακόμα και έφηβα παιδιά δουλεύανε σε "γραφεία εξυπηρετήσεων".
 
Δεν ξέρω τι λέτε πάντως εγώ αν ήμουν σε ηλικία που να έψαχνα δουλειά στα 80s θα ήθελα πολύ να δούλευα σαν υπάλληλος σε μαγαζί με υπολογιστές!

Κατά προτίμηση στα Micropolis για να έπαιζα συνέχεια games στους home Computers με τα πιτσιρίκια που μάζευαν τα μαγαζιά αυτά απο το πρωί μέχρι το βράδυ! :p:rofl:
 
Τελευταία επεξεργασία:
Εγώ ξεκίνησα να δουλεύω το 1988. Ετών 20. Χαζομάρες τότε, δηλαδή. Για δύο χρόνια δούλευα σε ένα παλιό φίλο του μπαμπά μου που είχε ξενοδοχείο στο νησί και ουσιαστικά έβγαζα το χαρτζιλίκι μου το καλοκαίρι. Δούλευα στη ρεσεψιόν και έτσι εξασκούσα και τις ξένες γλώσσες μου. Μετά όμως, βρήκα δουλειά στον Πειραιά και από τότε μπορώ να πω, ότι δεν έχω μείνει ποτέ άνεργη... Όλοι παραπονιούνται για το θέμα της δουλειάς, λένε ότι δυσκολεύονται να βρουν, ότι δεν πληρώνονται καλά... Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει ο καθένας στο μυαλό του και τι ιδέα έχει ο καθένας για το θέμα της δουλειάς... Λένε ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν άστρο σε ένα συγκεκριμένο θέμα.. Εμένα το άστρο μου είναι μάλλον, στο θέμα της δουλειάς... Όπου πήγαινα με προσλάμβαναν αμέσως.... Γιατί άλλαξα αρκετές δουλειές... Και το παράδοξο ξέρετε ποιο ήταν? Έχει τύχει σε δουλειά, εγώ σαν γραμματέας (εντάξει, ήμουν της αντιπροέδρου αλλά γραμματέας) έπαιρνα περισσότερα χρήματα από τους χημικούς μηχανικούς που είχε προσλάβει το αφεντικό μου!!!! Και στην τωρινή μου εργασία (που είμαι περίπου 14 χρόνια), Παρασκευή μου έκαναν το Interview και Δευτέρα έπιασα δουλειά... Ήμουν τυχερή και στο θέμα των ενσήμων... Έχω συμπληρωμένα 31 χρόνια ένσημα... Διότι όπου πήγαινα, μου έβαζαν ένσημα... Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν κλείσει η εταιρεία που είμαι τώρα (γιατί όλα γίνονται σε αυτή τη ζωή) ή αν τσακωθούμε και απολυθώ, κάπου αλλού θα βρω δουλειά και ας είμαι 52 χρονών... Ξέρω ότι είναι αλαζονικό και ίσως να πέσω έξω, αλλά επειδή δεν έχω δυσκολευτεί ποτέ, θεωρώ ότι κάτι ακόμα κι αν μείνω τώρα χωρίς δουλειά, κάτι θα βρω... Αντίθετα, ο σύζυγος έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ με αυτό το θέμα της εργασίας... Όχι όμως, τη δεκαετία του '90... Τότε δουλεύαμε φουλ και οι δύο.... Με την κρίση αντιμετωπίσαμε μέγα πρόβλημα γιατί όταν έμεινε άνεργος, χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας... Τώρα είμαστε σε πιο καλή φάση...

Νομίζω ότι καλοί και κακοί εργοδότες, υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα.... Έχω γνωστή που έχασε πολλά χρήματα γιατί τους κορόιδευε το αφεντικό της επί ενάμισι χρόνο!!! Και αυτό έγινε πολύ πριν την κρίση... Είναι να μη γίνει η αρχή σε κάτι τέτοιο... Όταν βλέπεις ότι κάποιος δε σε πληρώνει δυο μήνες, πρέπει να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια κατά τη γνώμη μου.... Αν δε μπορεί να σε πληρώσει δυο μισθούς, θα μπορέσει περισσότερους?

Τώρα όσον αφορά τα ένσημα, πάντα υπήρχαν εργοδότες, που έριχναν τους υπαλλήλους σε αυτό το θέμα... Ή τους έβαζαν λιγότερα, ή καθόλου... Αναλόγως με το τι συμφωνούσαν με τον καθένα.... Απλά με την κρίση έγιναν τα πράγματα χειρότερα... γιατί πάντα ο λύκος στην ανεμοζάλη χαίρεται...
 
εμένα η πρώτη μου δουλειά ήταν το '95 στον περίφημο και γνωστό εδώ αντιπρόσωπο της Miele, και με τη δικαιολογία ότι ήμουνα μαθητευόμενος δεν με πλήρωνε, δούλεψα όλο το καλοκαίρι. Το παιδί με το οποίο δουλεύαμε (είμασταν στο σέρβις) μιας και η εταιρεία ήταν προμηθευτής χονδρικής της Miele καθώς και επισκευάζαμε και πήρα μια πρώτη γεύση από επισκευές "λευκών" συσκευών. Μετά από διάφορες προσωρινές δουλειές, δυστυχώς με κακούς εργοδότες, έκανα έναρξη επαγγέλματος ως ηλεκτρολόγος το 2003 και έκτοτε δουλεύω μόνος, στην αρχή ζορίστηκα πολύ μιας και δεν είχα πρακτική εμπειρία ούτε γνώσεις αλλά καλυτέρευαν όλα συνέχεια. Άλλωστε και ο ξάδερφος μου στον Καναδά ζορίστηκε πολύ, στην αρχή έκανε 2000 (!) 'cold calls' σε υποψήφιους πελάτες και μόνο δυο βρήκε!τώρα η εταιρεία του έχει μεγάλη επιτυχία.
 
Πίσω
Μπλουζα