Κατά την άποψη μου δεν ήταν και τόσο εύκολα τα πράγματα και εκείνη την εποχή για όσους δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη. Τώρα και ο μπάρμπας αυτός για όσους τον έχουν έχει περιορισμένες δυνατότητες.
Επειδή οι εφημερίδες έρχονταν μεσημέρι στα προάστια θυμάμαι καταστάσεις όπου κατεβέαιναμε κέντρο Αθήνα για να αγοράσουμε πρωί πρωί την Χρυσή Ευκαιρία ή ακόμα παλιότερα ΤΑ ΝΕΑ όπου έμπαιναν οι αγγελίες.
Έτσι διαβάζαμε πρώτοι τις αγγελίες και είχαμε αμεσότερη και γρηγορότερη πρόσβαση στις υποτίθεται διαθέσιμες θέσεις. Αν φυσικά υπήρχαν γιατί αφού στηνόσουν στον θάλαμο για να πάρεις τηλέφωνο ή πήγαινες εκεί αν είχε διεύθυνση πάντα προλάβαιναν άλλοι. Σου έλεγαν οι θέσεις έκλεισαν και σε έδιωχναν με αγένεια.
Εκεί που πάντα υπήρχαν θέσεις εργασίας ήταν στους πλασιέ βιβλίων, στις εσωτερικές θέσεις εταιρειών οδικής ασφάλειας, που δεν ήταν ποτέ εσωτερικές γιατί έπρεπε πρώτα να ασφαλίσεις στην οδική βοήθεια πάνω από 1000 αυτοκίνητα για να αρχίσεις να έχεις δικαίωμα για γραφείο στην ασφαλιστική κτλ. Οι αγγελίες έγραφαν και τότε άλλα αντί άλλων. Μόνο κάποιες σε πλαίσιο άξιζαν αλλά αν τις έβλεπες να επαναλαμβάνονται και πολύ μάλλον περί κοροϊδίας επρόκειτο τύπου Φύγε εσύ έλα εσύ.
Δουλειές του ποδαριού όπως γκαρσόνια στη Πλάκα ή άλλες τέτοιες έβρισκες ευκολότερα βέβαια. Πληρωνόσουν και καλά πολλές φορές και δεν ξεκόλλαγες μετά.
Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται χειρότερα όταν άρχισαν να δημοσιεύουνται δωρεάν οι αγγελίες. Ο καθένας για χαβαλέ έβαζε ότι ήθελε. Μην ξεχνάμε ότι το τζάμπα δεν είναι πάντα καλό.
Ένα παραμύθι κατά εμένα είναι, ότι και παλαιότερα υπήρχαν δουλειές στο αντικείμενο σου. Γεγονός είναι ότι και τότε αν ήσουν σαραντάρης ήσουν τελειωμένος. Όσο για το ecdl και τέτοια δεν υπήρχαν αλλά σε έβαζαν σε μια γραφομηχανή και σου άλλαζαν τα φώτα. Τότε υπήρχε η didacta με το τυφλό σύστημα εκμάθησης γραφομηχανής και στενογραφίας. Τέτοιου είδους σχολές πέριξ της πλατείας Κάνιγγος ήταν γεμάτος ο τόπος. Πλήρωνε ο φουκαράς ο γονέας.
Υπήρχαν όρια ηλικίας στις προκηρύξεις δημοσίου που ήταν βέβαια οι θέσεις με μέσον. Στον ιδιωτικό τομέα δεν το συζητάμε ο φίλος του φίλου, γνωστός του γνωστού κτλ.
Φυσικά αν κοιτάξεις τους δείκτες ανεργίας άλλα σου λένε για την σημερινή εποχή.
Στην Ομόνοια η κατάσταση η ίδια με την σημερινή ήταν, όπου περίμεναν κάποιοι έξω από τα καφενεία πχ οι οικοδόμοι, εργάτες για κάνα μεροκάματο γιατί η Αθήνα χτιζόταν. Τι χτιζόταν δηλαδή ολοκληρωνόταν η τσιμεντοποίηση της. Τους μάζευαν οι εργολάβοι με τα τρίκυκλα ή τα φορτηγά στην καρότσα και το απόγευμα τους γύριζαν πίσω. Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια.
Δυστυχώς η νοσταλγία μερικές φορές μας κάνει να ξεχνάμε τις άσχημες στιγμές του παρελθόντος.
Ο βολεμένος φυσικά στην Ολυμπιακή αεροπορία, στο υπουργείο κτλ αν έκανες συζήτηση μαζί του για το θέμα εργασία σου έλεγε, δουλειές να φάνε και οι κότες. Μόνο οι τεμπέληδες κάθονται. Δεν είχε βγει στη γύρα όμως με την εφημερίδα παραμάσχαλα να έβλεπε τι στην πραγματικότητα έπαιζε. Ανασφάλιστη εργασία, δωδεκάωρα και δεκαεξάωρα. Πολλές φορές όμως πληρώνονταν καλά όχι όπως τώρα που σίγουρα δουλεύεις δέκα και πληρώνεσαι ούτε για τέσσερεις.
Στιγμές του παρελθόντος διατυπώνονται με γλαφυρότητα στις παλιές Ελληνικές ταινίες.
Εδώ μια σκηνή από την ταινία Βαρύ Πεπόνι του 1977. Οι ουρές ήταν παντού στα γραφεία ευρέσεως εργασίας, στις αγγελίες, στους τηλεφωνικούς θαλάμους και στις στάσεις των αστικών λεωφορείων χωρίς καμία εξαίρεση. Δεν ήταν όλα αγγελικά πλασμένα όπως νομίζουν οι νεότεροι.
