Διάβασα όλες τις ιστορίες από τη θητεία στον Ε.Σ. και με κάνατε να θέλω να μοιραστώ τη δική μου, έστω και ένα κομμάτι της.
Πήγα στον στρατό το 1992, στο Χαϊδάρι, για διαβιβάσεις 218 σειρά. Δεν είχα βύσμα, απλά έτσι βρέθηκε να πάω εκεί. Πέρασα 4 μήνες στο κέντρο, μαζί με εκατοντάδες άλλους από το ΚΕΔΒ και το ΚΕΒΟΠ, και το σκηνικό ήταν... χαμός.
Πήρα την ειδικότητα ΧΤ/ΚΤ (Χειριστής Τηλετύπου/Κρυπτογράφος). Ήμασταν γύρω στα 20 άτομα με αυτή την ειδικότητα, και κανείς μας δεν ήξερε τι ακριβώς είναι αυτό.
Η εκπαίδευσή μας γινόταν από πολιτικό προσωπικό στα τηλέτυπα. Στην πραγματικότητα, κανείς μας δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για το αντικείμενο. Οι περισσότεροι, κουρασμένοι από την ένταση, βρίσκαμε την ευκαιρία να κοιμηθούμε λίγο κατά τη διάρκεια των μαθημάτων.
Κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι αυτά που μας λέγανε θα είχαν κάποια εφαρμογή στην πραγματική μας θητεία.
Εντάξει, εγώ είχα κάπως μια επαφή με υπολογιστές και τηλέτυπα, αφού έγραφα προγράμματα, κάτι καταλάβαινα, αλλά οι υπόλοιποι;
Αποφοιτήσαμε και από το μάθημα με εξετάσεις, και για να περάσουμε, μας έβαλαν τις απαντήσεις στον πίνακα. Τις αντιγράψαμε και όλοι πήραμε 13, με άριστα το 20. Περάσαμε έτσι όλοι το μάθημα!.
Και αξίζει να αναφέρω πως όλη αυτή η εκπαίδευση ήταν καθαρά θεωρητική, αφού τα τηλέτυπα... δεν υπήρχαν καν στο μάθημα. Ήταν όντως παράνοια. Και τελικά, τι ακριβώς ήταν το ΚΤ (Κρυπτογράφος);
Πήρα μετάθεση στο 500 ΤΔΒ στο Διδυμότειχο.
Παρουσιάστηκα εκεί μαζί με άλλους τρεις τηλέτυπους. Μετά από λίγες μέρες, ο Διοικητής ρώτησε αν υπάρχει κάποιος τηλέτυπος που θέλει να φύγει για την Πλάτη Έβρου, στο 21ο Σύνταγμα Πεζικού. Υπήρχε εκεί ένα μικρό ΚΕΠΙΚ με διαβιβαστές που εξυπηρετούσε την περιοχή. Χωρίς να το σκεφτώ, σήκωσα το χέρι. Δεν θα ξεχάσω τα λόγια του: Πειραιώτη, δεν σου αρέσει εδώ;
Λίγες μέρες αργότερα (αν θυμάμαι καλά, πήγα με το τρένο), βρέθηκα στην Πλάτη Έβρου. Το τζιπ που με μετέφερε στο στρατόπεδο πήρε μαζί και τον άλλο τηλέτυπο πίσω στο 500 ΤΔΒ.
Έπρεπε να παραλάβω και να στείλω σήματα με το τηλέτυπο την ίδια μέρα. Ήταν ένα Philips, κάτι σαν ηλεκτρονική γραφομηχανή. Δεν ήξερα τίποτα για αυτό, δεν υπήρχαν οδηγίες, καμία βοήθεια. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερα μέχρι το βράδυ να στείλω και να παραλάβω με επιτυχία τα πρώτα μου σήματα.
Δεν είχε πολύ κίνηση (το κατάλαβα αργότερα), οπότε κατάφερα να ισορροπήσω κάπως τους χρόνους μου. Φυσικά, πέρασα όλη μου τη θητεία μέσα στο ΚΕΠΙΚ, και δίπλα στο τηλέτυπο ήταν το κρεβάτι μου.
Τα σήματα είχαν διάφορες διαβαθμίσεις, ανάλογα με το περιεχόμενο και την ταχύτητα παράδοσης. Επειδή ήμουν στα σύνορα, συχνά έπρεπε να διαχειρίζομαι και απόρρητα σήματα. Μην φανταστείτε κάτι τρομερό, αλλά ήταν κρυπτογραφημένα και έπρεπε να τα αποκρυπτογραφήσουμε με την κρυπτομηχανή. Τι είναι αυτό;
Υπήρχε και ένα άλλο σαν τηλέτυπο, όπου ο κωδικός κάθε μέρας ήταν διαφορετικός (υπήρχε σε βιβλιαράκι μέσα σε χρηματοκιβώτιο!) και έπρεπε να πάρω τη διάτρητη ταινία και να την περάσω από την κρυπτομηχανή, χρησιμοποιώντας το κλειδί της ημέρας, για να μου δώσει πίσω το κείμενο αποκρυπτογραφημένο.
Το βρήκα και αυτό πώς δουλεύει. Το καλό ήταν πως οι τηλέτυποι της σειράς μου είχαν αποσπαστεί σε διάφορα κέντρα, οπότε είχαμε επικοινωνία μεταξύ μας, αφού είχαμε συνεχώς πρόσβαση στον τηλεφωνικό πίνακα (στο ΚΕΠΙΚ κοιμόμουν).
Πήρα απόσπαση στην ΜΕΡΥΠ της Λαμίας και τελικά έκανα 17μηνο. Πήγαμε δύο τηλέτυποι, εγώ από το 500 ΤΔΒ και άλλος ένας από τη σειρά μου. Φανταστικός φίλος, περάσαμε αξέχαστες στιγμές, αλλά δεν είχε καμία σχέση με τα τηλέτυπα. Καμία. ήμουν μόνος.
Τη Λαμία την εξυπηρετούσαν 3 τηλέτυποι -που έφυγαν την ίδια μέρα που παρουσιαστήκαμε εμείς- και είχε 5 κυκλώματα με πολύ κίνηση. Τα σήματα τις καθημερινές κυμαίνονταν από 20 έως 50. Ουσιαστικά, το ΚΕΠΙΚ λειτουργούσε ως μεσάζων για μικρότερες μονάδες. Δηλαδή, έπαιρνες τα σήματα από το ΓΕΣ και τα έστελνες στις μικρότερες μονάδες, και το αντίστροφο.
Και εδώ ξεκινάει το πανηγύρι με την διάτρητη ταινία.
Σχεδόν δεν κοιμόμουν στην αρχή, δεν προλάβαινα. Τα σήματα που λάμβανα ήταν ασταμάτητα, και έπρεπε να πληκτρολογήσω τα εξερχόμενα. Κάθε φορά από την αρχή. Παρακαλούσα τον άλλο τηλέτυπο για βοήθεια αλλά ήταν μόνιμα μεθυσμένος.
Ατελείωτα μέτρα διάτρητης ταινίας παντού, κρεμασμένα, στο πάτωμα, γύρω από τον λαιμό μου. Νατοϊκά σήματα με αδιάφορο περιεχόμενο, έχοντας αποδέκτες όλα τα στρατόπεδα της Ελλάδας με τηλέτυπο, με αποτέλεσμα το μήκος της διάτρητης ταινίας να φτάνει τα 20 μέτρα. Τις πατούσα, κοβόντουσαν και τις ένωνα. Ήμουν έτοιμος να crashάρω
Βρήκα όμως μερικά κόλπα.
Όταν έρχονταν τα σήματα, δεν περίμενα να τελειώσει το πρώτο. Τα τηλέτυπα ήταν όλα ίδια, εκτός από ένα, και θα σας πω αργότερα γι' αυτό.
Ο ρυθμός μετάδοσης και λήψης (δηλαδή η ταχύτητα της διάτρητης ταινίας) ήταν ίδιος. Έτσι, μόλις έφτανε το 1-2 μέτρα, την έβαζα στο διπλανό τηλέτυπο και την μετέδιδα. Μετά στο επόμενο, μετά στο επόμενο. Λάμβανα και έστελνα ταυτόχρονα το ίδιο σήμα σε όλα τα κυκλώματα. Είχα γίνει αστέρι. Είχα βρει χρόνο να κοιμάμαι κιόλας.
Το πρόβλημα που έπρεπε να λύσω ήταν αυτό της καθημερινής πληκτρολόγησης των εξερχόμενων. Με κούραζε.
Υπήρχε ένα Siemens τηλέτυπο, πιο σύγχρονο και διαφορετικό, σαν υπολογιστής με οθόνη και δισκέτα. Δεν νομίζω πως το είχε χρησιμοποιήσει ποτέ κανείς.
Ρώτησα συναδέλφους στο ΓΕΣ, αλλά δεν ήξεραν να με βοηθήσουν.
Με τα πολλά ξεκίνησα να γράφω τα μηνύματα εκεί, και ήταν πολύ πιο ξεκούραστο. Δεν μπορούσα όμως να τα αποθηκεύσω.
Κάποιο βράδυ, έψαξα όλα τα ντουλάπια στο ΚΕΠΙΚ και ανακάλυψα ένα σακουλάκι με 2 δισκέτες.
Ήταν δισκέτες για το τηλέτυπο.
Δεν θυμάμαι τι είχαν μέσα, θυμάμαι όμως πως τα διέγραψα όλα.
Ξεκίνησα να αποθηκεύω τα templates των μηνυμάτων μου σε δισκέτα.
Όλα λειτουργούσαν στον αυτόματο πλέον.
Εγώ ήμουν δίπλα στο τηλεφωνικό κέντρο και έκανα φάρσες.
Απολύθηκα και επέστρεψα στην Amiga μου.
]
