Υπάρχουν κάποιοι παγκόσμιοι καλλιτέχνες - καλλιτέχνιδες που κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει όσο καλός και να είναι.
Ένας ηθοποίος δεν μιμείται, ούτε "μπαίνει" μέσα σε ρόλους, αλλά υποδύεται ρόλους για την ευχαρίστηση της ψυχής του θεατή-κοινού.
Αν μιμείται ρόλους (ακόμη και σε συνεντεύξεις) τότε, υπάρχει πρόβλημα με την υποκριτική του ικανότητα ως ηθοποιός.
Η Μόνικα Μπελούτσι είναι ένα πετυχημένο μοντέλο το οποίο δεν έχει σπουδάσει σε δραματική σχολή την υποκριτική τέχνη, και έγινε ηθοποιός λόγω εμφάνισης, φήμης, και γνωριμιών.
Έχει αναπτύξει μια καλή υποκριτική ικανότητα αλλά όχι τόσο καλή ώστε να υποδυθεί και να πλησιάσει το ρόλο της Κάλλας.
Από την άλλη, η Μαρία Ναυπλιώτου, έχει την υποκριτική ικανότητα που χρειάζεται, έχει σπουδάσει την υποκριτική τέχνη, έχει την εμπειρία , και την εμφάνιση, και μπορεί να πλησίασει αρκετά την Μαρία Κάλλας, η οποία είναι η μεγαλύτερη μορφή (μαζί με τον τενόρο Ενρικό Καρούζο) του λυρικού θεάτρου στον 20ο αιώνα.