ARETARA
RetroNuts!
- Joined
- 1 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 2.184
- Αντιδράσεις
- 2.504
Πηγή του παρακάτω κειμένου.
Σ. ΤΖ: «Η Φανέλα με το 9» ήταν η πρώτη κινηματογραφική μου δουλειά. Όταν ο Παντελής Βούλγαρης μου πρότεινε τον ρόλο, ήμουν ακόμη φοιτητής στην δραματική σχολή. Η νοοτροπία του Μπιλ Σερέτη, ήταν παρόμοια με του κάθε πιτσιρικά εκείνη την εποχή ανεξάρτητα από την μπάλα. Τότε δεν υπήρχε η πληροφόρηση σε μορφή βομβαρδισμού απ’ τα μέσα. Ο εικοσάρης τα τέλη της δεκαετίας του 80’ δεν ήταν ήδη μέσα στα πράγματα, όπως τώρα. Είχε γεννηθεί το 70’ και μεγάλωνε με το σκεπτικό να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της γειτονιάς και να καταξιώσει το όνομα της οικογένειας, να νιώθουν όλοι περήφανοι γι’ αυτόν.
Ο Μπιλ ήταν ένας από τους τοπικούς ήρωες, τα παιδιά που έπαιζαν μπάλα στις αλάνες. Ξεκίνησε με πρότυπα όπως αυτά του Δομάζου και του Παπαϊωάννου, ήθελε να πολεμήσει για την φανέλα, είχε τον τσαμπουκά του Δεληκάρη. Όταν έσκυψε να δέσει τα κορδόνια στην Γ’ εθνική ώστε να πάρει το εισιτήριο για την β’ έλυσε ταυτόχρονα, το κουβάρι της προδοσίας που τελικά θα τον στοίχειωνε. Το γόητρο φτάνοντας στην Α’ εθνική που επιτέλους τον καταξίωνε και η απογοήτευση όταν του ζητήθηκε ξανά να προδώσει είναι τα δύο πράγματα που πάλευαν μέσα του. Προσπαθούσε να αποτινάξει την ρετσινιά, σκεπτόταν πως ήθελε μόνο να παίξει μπάλα πλέον, να βγάλει μάτια!! Δεν μπόρεσε να συναινέσει για δεύτερη φορά. Το σύστημα τον ξέρασε από μέσα, με συνοπτικές διαδικασίες, χάρη σε έναν όχι τυχαίο, σοβαρό τραυματισμό.
Για μένα ο Μπιλ, ήταν αγνός μέσα στον θυμό του, το όνειρό του ήταν πιο αγνό δηλαδή.. Απέτυχε στην πρώτη κατηγορία γιατί δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την προδοσία.
Σ. ΤΖ: Οι σκηνές απ’ την ομάδα της Αθήνας γυρίστηκαν στην Νέα Φιλαδέλφεια στο παιχνίδι της Α.Ε.Κ με τον Εθνικό. Ο κόσμος στις κερκίδες δεν γινόταν να είναι «στημένος». Οι άνθρωποι της Α.Ε.Κ μας παραχώρησαν πέντε λεπτά πριν την έναρξη της αναμέτρησης, δέκα λεπτά στην διάρκεια του ημιχρόνου και ακόμη πέντε λεπτά στην λήξη, για τα γυρίσματα. Ο Κόσμος θεώρησε κακή συγκυρία για την ομάδα, το γύρισμα και μας γιουχάιζε απ’ την στιγμή που πατήσαμε στον αγωνιστικό χώρο. Ο Παντελής μου είχε ζητήσει να εκτελέσω το πέναλτι, στην δεξιά γωνία και το πρώτο σουτ, πέρασε ξυστά άουτ.
Στο ημίχρονο και ενώ το σκορ στον πραγματικό αγώνα ήταν 0-0, όλοι μας κοιτούσαν με μισό μάτι, ένιωθα σαν τον Σπάρτακο, που οι Ρωμαίοι ζητούσαν να πεθάνει. Είχα αποτύχει στην πρώτη προσπάθεια και οι φίλαθλοι δεν είχαν πανηγυρίσει γκολ. Παρόλα αυτά κατάφερα να σκοράρω την δεύτερη φορά και βίωσα κάτι κυριολεκτικά μαγικό. ’Έχω ζήσει έντονες συγκινήσεις μέσα από την δουλειά μου, αλλά αυτό που αισθάνθηκα ήταν ανεξέλεγκτο.
Τριάντα χιλιάδες κόσμος που βρέθηκε στο γήπεδο για να ξεφύγει από την όποια καθημερινότητά του, σηκώθηκε και με χειροκρότησε. Ήταν το πρώτο γκολ, στο γήπεδο εκείνη την ημέρα, το δικό μου. Ενώ απαγορευόταν, έτρεξα και σκαρφάλωσα στα κάγκελα της σκεπαστής για να πανηγυρίσω μαζί τους. Έπαθα θλάση μαλακών μορίων και για μια βδομάδα μετά κούτσαινα και δεν μπορούσα να παίξω στο θέατρο. Είναι σαν να το ζω ακόμη και σήμερα, ήταν απίθανος αυτός ο κόσμος, πήραμε πολλές σκηνές για όλη την ταινία από την Φιλαδέλφεια.
Μπορώ μόνο με τους Έλληνες στον τελικό της Πορτογαλίας να τους παρομοιάσω. Ήταν η ψυχολογία του όχλου που ξεσπάει, σε απόλυτη σύμπνοια με το ένα ζητούμενο, την νίκη. Η μπάλα δεν μπορούσε παρά να υπακούσει σ’ αυτό. Να σημειώσω εδώ πως το γούρι του Μπιλ, το δαχτυλίδι που στριφογύρισε στο δάχτυλό του πριν το γκολ, ήταν δικό μου και απλά το χρησιμοποιήσαμε στην ταινία.
…και ο Στράτος.
Σ. ΤΖ: Δεν παρακολουθώ συστηματικά ποδόσφαιρο, τίποτα δεν μπορεί να μοιραστεί την αγάπη μου για την ηθοποιία. Στην ηθοποιία παίζεις την ζωή σου σε λεπτομέρειες. Αυτή μου δίνει την ευκαιρία και το δικαίωμα να ζω δυνατές συγκινήσεις, όπως η ενσάρκωση του Μπιλ Σερέτη..
Σ. ΤΖ: «Η Φανέλα με το 9» ήταν η πρώτη κινηματογραφική μου δουλειά. Όταν ο Παντελής Βούλγαρης μου πρότεινε τον ρόλο, ήμουν ακόμη φοιτητής στην δραματική σχολή. Η νοοτροπία του Μπιλ Σερέτη, ήταν παρόμοια με του κάθε πιτσιρικά εκείνη την εποχή ανεξάρτητα από την μπάλα. Τότε δεν υπήρχε η πληροφόρηση σε μορφή βομβαρδισμού απ’ τα μέσα. Ο εικοσάρης τα τέλη της δεκαετίας του 80’ δεν ήταν ήδη μέσα στα πράγματα, όπως τώρα. Είχε γεννηθεί το 70’ και μεγάλωνε με το σκεπτικό να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της γειτονιάς και να καταξιώσει το όνομα της οικογένειας, να νιώθουν όλοι περήφανοι γι’ αυτόν.
Ο Μπιλ ήταν ένας από τους τοπικούς ήρωες, τα παιδιά που έπαιζαν μπάλα στις αλάνες. Ξεκίνησε με πρότυπα όπως αυτά του Δομάζου και του Παπαϊωάννου, ήθελε να πολεμήσει για την φανέλα, είχε τον τσαμπουκά του Δεληκάρη. Όταν έσκυψε να δέσει τα κορδόνια στην Γ’ εθνική ώστε να πάρει το εισιτήριο για την β’ έλυσε ταυτόχρονα, το κουβάρι της προδοσίας που τελικά θα τον στοίχειωνε. Το γόητρο φτάνοντας στην Α’ εθνική που επιτέλους τον καταξίωνε και η απογοήτευση όταν του ζητήθηκε ξανά να προδώσει είναι τα δύο πράγματα που πάλευαν μέσα του. Προσπαθούσε να αποτινάξει την ρετσινιά, σκεπτόταν πως ήθελε μόνο να παίξει μπάλα πλέον, να βγάλει μάτια!! Δεν μπόρεσε να συναινέσει για δεύτερη φορά. Το σύστημα τον ξέρασε από μέσα, με συνοπτικές διαδικασίες, χάρη σε έναν όχι τυχαίο, σοβαρό τραυματισμό.
Για μένα ο Μπιλ, ήταν αγνός μέσα στον θυμό του, το όνειρό του ήταν πιο αγνό δηλαδή.. Απέτυχε στην πρώτη κατηγορία γιατί δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την προδοσία.
Σ. ΤΖ: Οι σκηνές απ’ την ομάδα της Αθήνας γυρίστηκαν στην Νέα Φιλαδέλφεια στο παιχνίδι της Α.Ε.Κ με τον Εθνικό. Ο κόσμος στις κερκίδες δεν γινόταν να είναι «στημένος». Οι άνθρωποι της Α.Ε.Κ μας παραχώρησαν πέντε λεπτά πριν την έναρξη της αναμέτρησης, δέκα λεπτά στην διάρκεια του ημιχρόνου και ακόμη πέντε λεπτά στην λήξη, για τα γυρίσματα. Ο Κόσμος θεώρησε κακή συγκυρία για την ομάδα, το γύρισμα και μας γιουχάιζε απ’ την στιγμή που πατήσαμε στον αγωνιστικό χώρο. Ο Παντελής μου είχε ζητήσει να εκτελέσω το πέναλτι, στην δεξιά γωνία και το πρώτο σουτ, πέρασε ξυστά άουτ.
Στο ημίχρονο και ενώ το σκορ στον πραγματικό αγώνα ήταν 0-0, όλοι μας κοιτούσαν με μισό μάτι, ένιωθα σαν τον Σπάρτακο, που οι Ρωμαίοι ζητούσαν να πεθάνει. Είχα αποτύχει στην πρώτη προσπάθεια και οι φίλαθλοι δεν είχαν πανηγυρίσει γκολ. Παρόλα αυτά κατάφερα να σκοράρω την δεύτερη φορά και βίωσα κάτι κυριολεκτικά μαγικό. ’Έχω ζήσει έντονες συγκινήσεις μέσα από την δουλειά μου, αλλά αυτό που αισθάνθηκα ήταν ανεξέλεγκτο.
Τριάντα χιλιάδες κόσμος που βρέθηκε στο γήπεδο για να ξεφύγει από την όποια καθημερινότητά του, σηκώθηκε και με χειροκρότησε. Ήταν το πρώτο γκολ, στο γήπεδο εκείνη την ημέρα, το δικό μου. Ενώ απαγορευόταν, έτρεξα και σκαρφάλωσα στα κάγκελα της σκεπαστής για να πανηγυρίσω μαζί τους. Έπαθα θλάση μαλακών μορίων και για μια βδομάδα μετά κούτσαινα και δεν μπορούσα να παίξω στο θέατρο. Είναι σαν να το ζω ακόμη και σήμερα, ήταν απίθανος αυτός ο κόσμος, πήραμε πολλές σκηνές για όλη την ταινία από την Φιλαδέλφεια.
Μπορώ μόνο με τους Έλληνες στον τελικό της Πορτογαλίας να τους παρομοιάσω. Ήταν η ψυχολογία του όχλου που ξεσπάει, σε απόλυτη σύμπνοια με το ένα ζητούμενο, την νίκη. Η μπάλα δεν μπορούσε παρά να υπακούσει σ’ αυτό. Να σημειώσω εδώ πως το γούρι του Μπιλ, το δαχτυλίδι που στριφογύρισε στο δάχτυλό του πριν το γκολ, ήταν δικό μου και απλά το χρησιμοποιήσαμε στην ταινία.
…και ο Στράτος.
Σ. ΤΖ: Δεν παρακολουθώ συστηματικά ποδόσφαιρο, τίποτα δεν μπορεί να μοιραστεί την αγάπη μου για την ηθοποιία. Στην ηθοποιία παίζεις την ζωή σου σε λεπτομέρειες. Αυτή μου δίνει την ευκαιρία και το δικαίωμα να ζω δυνατές συγκινήσεις, όπως η ενσάρκωση του Μπιλ Σερέτη..
