manos426f
The King of Retro®
- Joined
- 9 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 5.388
- Αντιδράσεις
- 166
Λοιπόν,το θέμα έχει ενδιαφέρον και προσφέρει τροφή για συζήτηση.
Η γνώμη μου διαφέρει κάπως απ' όσες έχουν εκφραστεί έως τώρα.Καταρχήν θεωρώ όλα αυτά περί σατανάδων,διαβόλων,τριβόλων κτλ ως marketing tricks των απανταχού συγκροτημάτων για να δημιουργήσουν ντόρο και να πουλήσουν.Διότι οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν κατά κόρον σύμβολα όπως ανάποδους σταυρούς,πεντάλφες κτλ κι αυτό είναι μια πραγματικότητα.Και τον στόχο τους τον πετύχαιναν.Να προκαλέσουν.Εκεί τελείωνε και ο κάθε συσχετισμός με θρησκείες κι η σοβαρή ανάλυση για όλ' αυτά και μόνο οι γραφικοί κάθονταν και ασχολούνταν παραπάνω.Κάτι παπάδες,κάτι θρησκόληπτοι και τα συναφή.Όσο γραφικοί ήταν στην απέναντι όχθη βέβαια κάτι τύποι που φορούσαν μπλούζες με τέτοια σύμβολα.
Τ' ότι ο κόσμος,οι οπαδοί του Heavy metal είχαν στις τάξεις τους ένα τεράστιο ποσοστό από άτομα τα οποία αρέσκονταν στον μιμητισμό και νομίζανε ότι αν δηλώνουν "χεβιμεταλάδες" θα νιώσουν πιο άντρες,είναι επίσης μια αλήθεια.Ήταν κι αυτοί ένα μέρος των ατόμων εκείνων που η ομαδοποίηση,η ένταξή τους σε κάτι,τους ήταν απαραίτητη για να νιώσουν καλύτερα.Φυσικά ακολουθούσε η μονομανία και η άγρια πόρωση με το αντικείμενο,για να πείσουν όλους τους υπόλοιπους για την...τεράστια αξία αυτού του είδους μουσικής.
Μέσα από την καφρίλα που εκδηλωνόταν μάλιστα σε κάθε σχεδόν συναυλία αυτού του είδους μουσικής,θεωρούσαν ότι παίρνανε μέρος σε ένα...τελετουργικό,το οποίο θα τους ανέβαζε το ηθικό.Και συνέβαινε αυτό.Πόσες και πόσες αναλύσεις τέτοιων συναυλιών είχα ακούσει μικρός από φίλους και γνωστούς!Αστείες καταστάσεις.
Αυτό που με ενοχλούσε όμως όταν ήμουν πιτσιρικάς,ήταν το πώς ξαφνικά κάποιοι φίλοι μου ανακάλυπταν το Heavy metal και πορώνονταν σε τέτοιο βαθμό που καταντάγανε κουραστικοί.Ναι,αυτό δε συνέβαινε με άλλο είδος μουσικής,ούτε είχε τέτοια ολοκληρωτική μετάλλαξη σε εμφάνιση,ντύσιμο αλλά και απόψεις περί μουσικής στα άτομα αυτά,όσο είχε στους μυούμενος στο συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Υπήρχε λοιπόν μια αλήθεια και μια ανάγκη μελέτης και ανάλυσης περί της μουσικής αυτής και το λόγο που είχε τέτοια απήχηση,αλλά όπως γινόταν,το μόνο που κατάφερνε ήταν να προσφέρει άφθονο γέλιο στον τρίτο,ουδέτερο παρατηρητή.Η ανάλυση αυτή,αν ήταν σοβαρή,θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις έως και σήμερα σε φαινόμενα του στυλ "14χρονο αγόρι γουστάρει να ακούει Heavy metal μουσική των '80s και μόνο".
Αλλά κάποια τέτοια δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου ποτέ.Σίγουρα θα υπήρξε βέβαια και θα μ' ενδιέφερε κάποτε να τη διαβάσω,απλά από ένα σημείο και μετά,μεγαλώνοντας,το όλο θέμα -και θέαμα- έγινε τόσο επαναλαμβανόμενο και τυποποιημένο,που δεν το έψαξα παραπέρα και σταμάτησε να με "απασχολεί".
Η γνώμη μου διαφέρει κάπως απ' όσες έχουν εκφραστεί έως τώρα.Καταρχήν θεωρώ όλα αυτά περί σατανάδων,διαβόλων,τριβόλων κτλ ως marketing tricks των απανταχού συγκροτημάτων για να δημιουργήσουν ντόρο και να πουλήσουν.Διότι οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν κατά κόρον σύμβολα όπως ανάποδους σταυρούς,πεντάλφες κτλ κι αυτό είναι μια πραγματικότητα.Και τον στόχο τους τον πετύχαιναν.Να προκαλέσουν.Εκεί τελείωνε και ο κάθε συσχετισμός με θρησκείες κι η σοβαρή ανάλυση για όλ' αυτά και μόνο οι γραφικοί κάθονταν και ασχολούνταν παραπάνω.Κάτι παπάδες,κάτι θρησκόληπτοι και τα συναφή.Όσο γραφικοί ήταν στην απέναντι όχθη βέβαια κάτι τύποι που φορούσαν μπλούζες με τέτοια σύμβολα.
Τ' ότι ο κόσμος,οι οπαδοί του Heavy metal είχαν στις τάξεις τους ένα τεράστιο ποσοστό από άτομα τα οποία αρέσκονταν στον μιμητισμό και νομίζανε ότι αν δηλώνουν "χεβιμεταλάδες" θα νιώσουν πιο άντρες,είναι επίσης μια αλήθεια.Ήταν κι αυτοί ένα μέρος των ατόμων εκείνων που η ομαδοποίηση,η ένταξή τους σε κάτι,τους ήταν απαραίτητη για να νιώσουν καλύτερα.Φυσικά ακολουθούσε η μονομανία και η άγρια πόρωση με το αντικείμενο,για να πείσουν όλους τους υπόλοιπους για την...τεράστια αξία αυτού του είδους μουσικής.
Μέσα από την καφρίλα που εκδηλωνόταν μάλιστα σε κάθε σχεδόν συναυλία αυτού του είδους μουσικής,θεωρούσαν ότι παίρνανε μέρος σε ένα...τελετουργικό,το οποίο θα τους ανέβαζε το ηθικό.Και συνέβαινε αυτό.Πόσες και πόσες αναλύσεις τέτοιων συναυλιών είχα ακούσει μικρός από φίλους και γνωστούς!Αστείες καταστάσεις.
Αυτό που με ενοχλούσε όμως όταν ήμουν πιτσιρικάς,ήταν το πώς ξαφνικά κάποιοι φίλοι μου ανακάλυπταν το Heavy metal και πορώνονταν σε τέτοιο βαθμό που καταντάγανε κουραστικοί.Ναι,αυτό δε συνέβαινε με άλλο είδος μουσικής,ούτε είχε τέτοια ολοκληρωτική μετάλλαξη σε εμφάνιση,ντύσιμο αλλά και απόψεις περί μουσικής στα άτομα αυτά,όσο είχε στους μυούμενος στο συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Υπήρχε λοιπόν μια αλήθεια και μια ανάγκη μελέτης και ανάλυσης περί της μουσικής αυτής και το λόγο που είχε τέτοια απήχηση,αλλά όπως γινόταν,το μόνο που κατάφερνε ήταν να προσφέρει άφθονο γέλιο στον τρίτο,ουδέτερο παρατηρητή.Η ανάλυση αυτή,αν ήταν σοβαρή,θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις έως και σήμερα σε φαινόμενα του στυλ "14χρονο αγόρι γουστάρει να ακούει Heavy metal μουσική των '80s και μόνο".
Αλλά κάποια τέτοια δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου ποτέ.Σίγουρα θα υπήρξε βέβαια και θα μ' ενδιέφερε κάποτε να τη διαβάσω,απλά από ένα σημείο και μετά,μεγαλώνοντας,το όλο θέμα -και θέαμα- έγινε τόσο επαναλαμβανόμενο και τυποποιημένο,που δεν το έψαξα παραπέρα και σταμάτησε να με "απασχολεί".
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή: