Μεγάλες προσδοκίες - Great Expectations (1946) & (1998-Remake)

retrofan

RetroMasteR
Joined
14 Δεκ 2009
Μηνύματα
1.204
Αντιδράσεις
339
"Don't you understand that everything I've ever done, I did it for you? That everything that might be special in me, it's because of you?"

Το να μεταφέρεις σωστά στον κινηματογράφο ένα βιβλίο και μάλιστα ένα καλό βιβλίο είναι δύσκολο. Όταν μάλιστα το βιβλίο αυτό έχει γραφτεί 150 χρόνια πριν και "μιλάει" άλλη γλώσσα, μοιάζει ακατόρθωτο. Εκτός κι αν περιοριστείς σε μια αξιοπρεπή και ακαδημαϊκή παραγωγή "φιλμ κοστουμιών", στυλ BBC ...

Οι "Μεγάλες Προσδοκίες" του Charles Dickens γράφτηκαν το 1860. Γνώρισαν 9 κινηματογραφικές μεταφορές (με πιο διάσημη αυτή του 1946, σε σκηνοθεσία David Lean) και 5 τηλεοπτικές. Έμοιαζε σχεδόν αδύνατο να δει κάποιος με "φρέσκια" ματιά αυτό το τοτέμ της αγγλικής, κλασικής λογοτεχνίας. Κι όμως ... Το 1998 ο Alphonso Cuaron το κατάφερε.

http://www.youtube.com/watch?v=CdE9mJ68Y1I&feature=related

Η ιστορία είναι πασίγνωστη. Ο νεαρός Πιπ βοηθάει έναν δραπέτη, δίνοντάς του ψωμί. Παράλληλα είναι τακτικός καλεσμένος στο σπίτι της εκκεντρικής πυργοδέσποινας της περιοχής, μις Χάβισαμ, που ο αρραβωνιαστικός της την εγκατέλειψε τη μέρα του γάμου τους και που μεγαλώνει την προστατευόμενή της Εστέλα ως όργανο εκδίκησης απέναντι σε όλο το αντρικό γένος. Αποστολή της Εστέλα είναι "να ραγίσει την καρδιά τους". Και ο Πιπ, βαθιά ερωτευμένος με την πανέμορφη αλλά σκληρόκαρδη κοπέλα, το πιο εύκολο θύμα.

Η δράση μεταφέρεται από το Λονδίνο του 1820-1840 στη Φλώριδα του 1970 και στη Νέα Υόρκη του 1990. Η μις Χάβισαμ μετονομάζεται σε μις Ντίνσμουρ και η Anne Bancroft (η γνωστή μας κυρία Ρόμπινσον από τον "Πρωτάρη"), δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο της μισότρελης, παρατημένης αρραβωνιαστικιάς που μένει στον "Χαμένο" της "Παράδεισο" (Paradiso Perduto ονομάζεται το αρχοντικό της στη Φλώριδα) και λικνίζεται μέσα στους καπνούς του τσιγάρου της, στον ρυθμό του "Besa me mucho".

[edit] dead picture [edit]

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι ο Ethan Hawke και η Gwyneth Paltrow. Το καστ συμπληρώνει ο Robert de Niro, ως δραπέτης που μεταμορφώνεται σε μυστηριώδη και συχνά οχληρό προστάτη του Φιν (έτσι λέγεται στο έργο ο Πιπ του βιβλίου), ένας ρόλος που μοιάζει κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του.

Η ταινία είναι ένα αριστούργημα αισθητικής. Αυτό ίσως είναι και το μεγαλύτερό της προτέρημα. Πρόσωπα, τοπία, ρούχα, αντικείμενα, τραγούδια είναι σαν πινελιές τέλεια βαλμένες σ' ένα περίτεχνο "στήσιμο".

Η Donna Karan ντύνει με τις δημιουργίες της την ξανθιά, ψυχρή ομορφιά της Gwyneth - Εστέλα (το πράσινο ντε πιες στην σκηνή της βρύσης στο Central Park ανήκει ήδη στην ενδυματολογική ανθολογία) και οι εικόνες της Νέας Υόρκης βγάζουν όλον τον δυναμισμό της πόλης και σε κάνουν να ονειρεύεσαι ότι ζεις εκεί. Το soundtrack δε του φιλμ θεωρείται ήδη κλασικό. Siren, Life in Mono και φυσικά το Like a Friend των Pulp που δίνει τέλεια τη σχέση γάτας - ποντικιού του ζευγαριού Εστέλα - Φιν όταν η Gwyneth επισκέπτεται με τον μοναδικό της απρόσιτο τρόπο το διαμέρισμα του Ethan Hawke για να του ποζάρει γυμνή.

"Like a car crash I can see but I just can't avoid


Like a plane I've been told I never should board



Like a film that's so bad but I've gotta stay til the end..."


[edit] Αυτό το βίντεο διαθέτει περιεχόμενο από το χρήστη FOX, ο οποίος το έχει αποκλείσει για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων [edit]
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Οι μεγάλες προσδοκίες ειναι απο τα λιγότερα αγαπημένα μου βιβλία του Ντικενς, για πολλούς λόγους και δεν ειμαι μεγάλη φαν και της ταινιας, όπως και των σειρών αλλα η παρουσιαση αξιζει , το καλό να λέγεται..ειναι καταρχήν λίγο μπερδεμένο το βιβλίο, αρκετά μπερδεμένο και όχι τοσο ξεκάθαρο όσα άλλα! Και πάντα λυπόμουν τον κακόμοιρο τον φιν που δεν κοίταξε την κοπέλα που πραγματικά τον αγαπούσε και χαράμησε την αγάπη της για την ψυχρή Εστέλλα! ειπαμε ο ερωτας με ερωτα περνάει..κριμα που στον 18 αιωνα δεν ηταν γνωστο το σλόγκαν! Την ταινια δεν την εχω δει ποτε ολοκληρωμενη, η παρουσιαση με πειθει να το κάνω! πάντως την Γκουινεθ τηην ειχα συνηθίσει σαν Εμμα σε αντιστοιχη ταινια και δυσκολα την βλέπω σαν Εστελλα!

Βεβαια ρεαλιστικό και μάλλον υπάρχουν πολλες Εστελες στον κόσμο αλλα φανταζομαι οτι υπάρχουν και πολλοι άνδρες που εχουν ραγίσει γυναικειες καρδιές, ετσι απλά για να τις ραγισουν..λετε ο Ντικενς σημερα να εγραφε την αφήγηση προς την αντίθετη πλευρά, να παρουσιαζε ενα άνδρα -ναρκισσο, ψυχρο σε αισθήματα που θα ραγιζε την ψυχή μιας κοπέλας που θα τον λάτρευε ή πάλι θα ειχαμε να κάνουμε με μια Εστέλλα;

ρετροφαν, ωστε υπάρχει για σενα , ενα αγαπημενο βιβλίο του Ντικενς η εστω μια ταινια που βγηκε απο την πένα του ;)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
@Αριάδνη μου ο Ντίκενς ως συγγραφέας εξακολουθεί και μου πέφτει βαρύς στο στομάχι :) Πολλή ορφάνια, πολύ ομιχλώσες Λονδίνο, πολλοί κακοί εκμεταλλευτές παιδιών ...

Γι' αυτό και η συγκεκριμένη ταινία μου είχε τόσο αρέσει. Γιατί πιάνει την ιστορία, την απαλλάσσει απ' όλη την "σκόνη" και μας την προσφέρει λαμπερή και υπέρκομψη.

Δεν με βάζει καν στη λογική "έπρεπε να μείνει ο Φιν με την Εστέλα; Αυτή είναι ή δεν είναι στρίγγλα;" Για μένα τα 90΄s αποθεώνονται σ' αυτό το φιλμ. Με τα πιο όμορφα στοιχεία τους ενωμένα σ' ένα φωτεινό πυροτέχνημα και το κατ' εξοχήν σύμβολό τους (τη Νέα Υόρκη) να δεσπόζει.
 
Θα' θελα να δω ως Εστέλλα, την ξανθούλα Carey Mulligan! εχει παιξει στο doctor who αλλά και σε ενα άλλο έργο του Ντικενς, στον ζοφερό οίκο! εκει ενα κόντρα ρόλο, της πολυ καλής, πανέμορφης Ειντας! και γι' αυτο θα ήθελα να την δω ως παγερή Εστέλλα, γιατί κατα τα άλλα ειναι ενα πανέμορφο κοριτσι στα μέτρα της ηρωίδας!

εμένα ρετροφαν, με προβληματίζουν κάποια πράγματα και μάλιστα πολύ :flower: όπως: αν την Εστελλα δεν την '' εκπαίδευε'' η παγερή, στεγνή πλέον δις Χαβισαμ, πως θα φέρονταν σε καποιον νεαρό ερωτευμένο μαζί της, θα αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο;! μου έβαλες το μικρόβιο να ξαναδιαβάζω τις μεγάλες προσδοκίες!

 


το δευτερο ειναι
αν ηταν η ομορφια της Εστελλας ή παγερότητα της που μάγεψαν τον φιν; στον ζοφερο οικο περιγραφεται μια κοπέλα το ίδιο όμορφη με την Εστέλλα, αν όχι περισσότερο η Ειντα Κλερ με ξανθά μαλλια, ψιλολιγνη και γαλάζια μάτια.Κι όμως δεν γοητευει κανεναν . Ειναι όμως ευκολος, καλόγνωμος και στρωτός άνθρωπος..γι΄αυτο άμεσα λέει ναι στην πρόταση του νεαρού ξαδελφου της όταν της γίνεται, δεν τον παιδευει και φυσικά δεν της βγαίνει σε καλό, περνά τα πάνδεινα! Αραγε θα ηταν ετσι και η Εστέλλα αν δεν υπήρχε από πίσω η Μις Χαβισαμ;
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ο Κ.Ντίκενς μου αρέσει (ιδίως για τις περιγραφές του ομιχλώδους αστικού Λονδίνου :) )

Η ταινία... εχμ... βλέπεται ευχάριστα... έχει όντως ωραία αισθητική, καλούτσικες ερμηνείες, χωρίς να είναι συνολικά (κατά την άποψή μου) τίποτα το ιδιαίτερο.

η κυρίως θεματολογία ενδιαφέρουσα, όχι κάτι το πρωτόπαιχτο (για τέλη '90s) με ανάλυση τόση όση χρειάζεται τέτοιου είδους ταινία.

το σίγουρο είναι ότι κέρδισε πολλά από το καταπληκτικό της

και για αυτό την θυμάμαι πιο πολύ από όλα τα υπόλοιπα.
 
Χαίρετε

Συμπαθητική ταινία, του Ντέιβιντ Λιν καλύτερη σαφώς. Πρόσφατα διάβασα ότι γίνεται ριμέικ, νομίζω απο τον Τιμ Μπάρτον με την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ να παίζει τη Μις Χάβισαμ, και με αναφορά στο παρελθόν της που την έκανε να μισεί τους άρρενες.
 
Λατρεύω το βιβλίο του Ντίκενς και τις διάφορες κινηματογραφικές διασκευές του. Και αυτή του Ντέιβιντ Λιν (1946, με την πανέμορφη και νεαρότατη Τζιν Σίμονς στον ρόλο της Εστέλα σε εφηβική ηλικία) και αυτή του Αλφόνσο Κουαρόν (με τη 90's ατμόσφαιρα και την καταπληκτική Αν Μπάνκροφτ ως μις Χάβισαμ) είναι πολύ ωραίες ταινίες. Αναμένω την εκδοχή του Τιμ Μπάρτον.
 
Άντρες ... "βλέπεται ευχάριστα", "συμπαθητική ταινία" ... Τς, τς, τς ...

Μα να μην σας συγκινεί το πράσινο ντε πιες δια χειρός Ντόνα; :p

ntsmrtz είπε:
Ο Κ.Ντίκενς μου αρέσει (ιδίως για τις περιγραφές του ομιχλώδους αστικού Λονδίνου :) )
:shtup: Θου Κύριε φυλακείν ... Γινόμουν φυματική μόνο που διάβαζα τις περιγραφές :D
 
[edit] dead picture [edit]

ρετροφάν ελπίζω να μη πειράζει που έβαλα εδω και τις πολύ ρετρό μεγάλες προσδοκίες του Ντειβιντ Λιν με την Τζην Σιμμόνς και τον Αλεκ Γκίνες :) να τις έχουμε!

πολύ τούλι όμως και δαντέλα βρε παιδί μου :)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η ταινία του 1998 συνδέθηκε άρρηκτα με το γνωστό κομμάτι των Mono, "Life in Mono" (1996), το οποίο αν και δεν ακούστηκε στην ταινία εντούτοις νομίζω ότι ακούστηκε στο διαφημιστικό trailer της ταινίας. Εν πάσει περιπτώσει παρακάτω παραθέτω ένα fanmade video, αξιόλογο κατά τη γνώμη μου.

[video=youtube;O21r-qcMmek]

 
Διάβασα το βιβλίο αφού είχα δει την ταινία του '98, αλλά όπως συνήθως συμβαίνει, το βιβλίο μου άρεσε περισσότερο από την ταινία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ταινία δεν μου άρεσε. Το βιβλίο είναι υπέροχο. Η ταινία νιώθω ότι βασίζεται πολύ περισσότερο στους ηθοποιούς της- καταπληκτικοί οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι (Xoκ, Πάλτροου, Ντε Νίρο, Μπανκροφτ)-, πάρα στο σενάριο. Είναι περίεργο πώς η ταινία συνδέθηκε τόσο με ένα μουσικό κομμάτι που δεν ακούγεται καθόλου στην διάρκειά της!

Παρεπιπτόντως, διαβάζοντας και την "Ιστορία δύο πόλεων" κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Ντίκενς πρέπει να είχε αγαπήσει πολύ στη ζωή του :)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
"Παρεπιπτόντως, διαβάζοντας και την "Ιστορία δύο πόλεων" κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Ντίκενς πρέπει να είχε αγαπήσει πολύ στη ζωή του :) "

Πολυ ωραία παρατήρηση!!! :thumbup:
 
Ο Κ.Ντίκενς μου αρέσει (ιδίως για τις περιγραφές του ομιχλώδους αστικού Λονδίνου :) )

Η ταινία... εχμ... βλέπεται ευχάριστα... έχει όντως ωραία αισθητική, καλούτσικες ερμηνείες, χωρίς να είναι συνολικά (κατά την άποψή μου) τίποτα το ιδιαίτερο.

η κυρίως θεματολογία ενδιαφέρουσα, όχι κάτι το πρωτόπαιχτο (για τέλη '90s) με ανάλυση τόση όση χρειάζεται τέτοιου είδους ταινία.

το σίγουρο είναι ότι κέρδισε πολλά από το καταπληκτικό της

και για αυτό την θυμάμαι πιο πολύ από όλα τα υπόλοιπα.
Θυμάμαι πως το συγκεκριμένο τραγούδι δεν παίζει καθόλου στη διάρκεια της ταινίας (διορθώστε με αν κάνω λάθος).Ούτε καν κάποια instrumental version του.Υπάρχει μόνο στους τίτλους τέλους. Αλλά στη διάρκεια της ταινίας, έχει πολύ ωραία μουσική με πολύ καλές στιγμές.

Μία από αυτές είναι το "φιλί στη βροχή" ( καψούρα "τυφλή" και επικίνδυνη..Μέχρι και από τα ταξί κινδυνεύεις!)


 
Υπέροχη ταινία,από τις αγαπημένες μου στο συγκεκριμένο είδος. Έχω δει μόνο αυτή του 1998. Και την είδα τρεις φορές στον κινηματογράφο!
Είχα αγοράσει και το soundtrack της ταινίας. Και προς μεγάλη απογοήτευση, το soundtrack αποδείχθηκε απαράδεκτο. Ήταν γεμάτο τραγούδια! Από την ταινία υπήρχαν μόνο η μουσική των τίτλων αρχής και το τραγούδι που πόσταρε ο ntsmrtz,το γνωστό που υπήρχε και στους τίτλους τέλους. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο από την ταινία.Μόνο τραγούδια!Και αυτά ήταν άσχετα με την ταινία.
Μετά από καιρό είχα μάθει,πως είχαν κυκλοφορήσει 2 soundtrack της ταινίας σε cd. Το ένα είχε εξώφυλλο την Πάλτροου ξαπλωμένη μπρούμυτα και γυμνή (φυσικά δεν φαίνεται κάποιο "επίμαχο" σημείο) και το πρόσωπο του Ήθαν Χοκ. Αυτό είχα αγοράσει και εγώ.
Το δεύτερο cd, είχε εξώφυλλο το πορτρέτο της Εστέλα έτσι όπως το ζωγάφισε ο Φιν. Αυτό ήταν και το κανονικό sountrack,που περιείχε όλη τη μουσική της ταινίας! Αυτό δεν το αγόρασα ποτέ.Και σίγουρα θα ήταν αυτό που θα ήθελα στη συλλογή μου.Κρίμα!

Να κλείσω όπως άρχισε η retrofan στο αρχικό της post. Αυτά τα λόγια.Αυτές οι λέξεις.Είναι η στιγμή,που μόνο ο κινηματογράφος έχει τη δύναμη να "ζωντανέψει" λόγια,λέξεις,αισθήματα..Κανένα χαρτί,κανένα μελάνι! Τα λόγια υπάρχουν και στα δύο (βιβλία και ταινίες).
Η εικόνα και η μουσική όμως είναι η "κορύφωση" , η "τελειοποίηση".Και δεν μπορούν να αντικατασταθούν από καμία σελίδα βιβλίου :

 
"Don't you understand that everything I've ever done, I did it for you? That everything that might be special in me, it's because of you?"
Όταν λέω ότι ο Ντίκενς αγάπησε πολύ στη ζωή του, το εννοώ. Και οι Μεγάλες Προσδοκίες, όπως και η Ιστορία δύο πόλεων, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα πολύ ρομαντικών βιβλίων, γραμμένων από άντρα. Κάποτε μπορούσαν και οι άντρες να γράψουν κάτι τέτοιο, αλλά μάλλον περνώντας τα χρόνια έχουν χάσει το συναίσθημα.
Όσο για την ταινία, χμ, έχουν περάσει 24 χρόνια από τότε...πρέπει να την ξαναδώ. Αλλά Ethan Hawke και Gwyneth Paltrow 24 χρόνια πριν.... ε, ναι, δύσκολα κάτι θα πάει στραβά :) Η ταινία έχει αφαιρέσει πολλά κομμάτια του βιβλίου και δεν αναφέρομαι στην χρονική μετακίνηση της ιστορίας. Στο βιβλίο η ιστορία είναι πιο ολοκληρωμένη.

@Fulci, σχολιάζοντας αυτό που γράφεις "Είναι η στιγμή,που μόνο ο κινηματογράφος έχει τη δύναμη να "ζωντανέψει" λόγια,λέξεις,αισθήματα.", θα πρόσθετα ότι είναι το Hollywood που μετατρέπει μια απλή καθημερινή στιγμή σε "larger than life" !!!
 
Πίσω
Μπλουζα