dkssprs
RetroActive
- Joined
- 16 Δεκ 2008
- Μηνύματα
- 590
- Αντιδράσεις
- 317
Καλοκαίρι του 93ʼ και εγώ στο χωριό 11 χρονών χωρίς παρέες, χωρίς φίλους μόνο κάτι ξαδέρφια πολύ μεγαλύτερα τα οποία μπορούσαν να κάνουν - μετά βίας - παρέα με τον 4 ετών μεγαλύτερο από εμένα αδερφό μου.
Όλα μου φαινόντουσαν τόσο άδεια και αδιάφορα. Άφηνα τον καιρό να περνάει κάνοντας μπάνιο στην θάλασσα και αν το βράδυ έκανα κάτι διαφορετικό αυτό θα ήταν μαζί με τους δικούς μου. Βλέπεται ο αδερφός μου ήταν στη φάση που ήθελε να «ξεπεταχτεί» και εγώ ως μικρότερος τον «τρέναρα».
Μια – αδιάφορη – για εμένα ημέρα η μητέρα μου με ρώτησε αν θα ήθελα να πάω μαζί της στο σπίτι της ξαδέρφης μου η οποία παντρευόταν σε μια εβδομάδα. Και γιατί όχι αναρωτήθηκα μιας και δεν είχα τίποτα καλλίτερο να κάνω. Επιπλέον ήταν η πρώτη φορά που θα παντρευόταν κάποιος τόσο κοντινός μου.
Εκεί στο σπίτι και μέσα στον κόσμο γνώρισα ένα αγόρι συνομήλικο με εμένα τον Χρήστο. Ο Χρήστος ήταν έλληνας που έμενε με τους γονείς του στη Γερμανία. Ούτε εκείνος είχε παρέες στο χωριό το οποίο το επισκεπτόταν όχι και πολύ συχνά.
Με τον Χρήστο κάναμε παρέα , όση βέβαια μπορούσαμε γιατί μετά τον γάμο θα έφευγε για το άλλο του χωριό. Παίζαμε μπάλα κάναμε ποδήλατο , βόλτες στην πλατεία κτλ. Μια μέρα του προτείνω να πάμε να παίξουμε και ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος.
Χ: Μπααα θα πάω σπίτι να παίξω παιχνίδι.
Εγώ: Τι παιχνίδι?
Χ: Ζούμπα Νιτέντο
Ε: Τι είναι αυτό?!?
Χ: Το βάζεις στην τηλεόραση και παίζεις παιχνίδια.
Ε: Ατάρι λες μωρέ…?
Χ: Όχι πολύ καλλίτερο. Σαν αυτά που παίζουμε στα ηλεκτρονικά.
Εκείνη την στιγμή μπορεί και να κατουρήθηκα.
Του –απαίτησα- ευγενικά να μου το δείξει. Πήγαμε σπίτι και το έβαλε μπροστά. Το παιχνίδι που είχε μέσα ήταν το Street Fighter. Έμεινα .....
Δεν παίξαμε , ήταν μεσημέρι , ήμουνα πολύ διακριτικό παιδί και έφυγα χωρίς να ακουμπήσω καν το χειριστήριο.
Γύρισα σπίτι. Το σήμα Nintendo μου είχε μείνει στο μυαλό.
Κάπου είχα ξαναδεί αυτή την λέξη.
Αρχίζω να ξεφυλλίζω κάποια Ποπαϋ.
Στην τελευταία σελίδα ενός τεύχος είχε διαφήμιση του NES με εικόνα της κονσόλας και snaps από διάφορα παιχνίδια. Δε είναι Ζούμπα αλλά μου κάνει!!!
Είχα Σοκαριστεί. Αγνοούσα παντελώς ότι υπήρχε στον πλανήτη Γή κάτι εκτός από Ατάρι.
Εδώ αξίζει να σας πω ότι και οι γονείς μου αγνοούσαν –σκοπίμως- τέτοιες συσκευές. Ούτε λεφτά –πολλά - έπαιζαν αλλά ούτε θα επέτρεπαν ποτέ να πάρω κάτι τέτοιο. Γενικά οι γονείς μου ήταν πολύ κατά των παιχνιδιών διότι «χάζευαν» τα παιδιά.
Πάνω στη διαφήμιση έγραφε (αν δεν κάνω κάποιον αναγραμματισμό) Τιμή : 34.600δρχ.
Ποσό όχι απλά απαγορευτικό… εξωπραγματικό!!!!
Σταμάτησα να σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο πως θα αποκτήσω και εγώ μια τέτοια συσκευή.
Την Πέμπτη η ξαδέρφη μου είχε το κρεβάτι. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ μου σε «κρεβάτι». Η μητέρα μου διαβεβαίωνε την ξαδέρφη μου ότι θα πάω και εγώ και να μην ανησυχεί.
Γιατί ?!?!
Βλέπεται στο χωριό έχουμε ένα έθιμο κατά το οποίο την Πέμπτη πριν τον γάμο θα πάει το σόί του γαμπρού στο πατρικό της νύφης για να πάρει τα προικιά. Τα προικιά είναι τοποθετημένα πάνω σε ένα μπαούλο. Μόλις πάρουν από πάνω και το τελευταίο προικιό τότε παιδάκια (από το περιβάλλον κυρίως το σόι της νύφης) καβαλάνε το μπαούλο και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να το πάρει. Τότε για να μην χαλάσει ο γάμος έρχεται ο κουμπάρος και ασημώνει τα παιδιά για να το αφήσουν.
Παιδάκια πολλά δεν υπήρχαν , το καβάλησα , η ξαδέρφη μου να φωνάζει να μην το κουνήσουμε ρούπι αν δεν «πέσει» πεντοχίλιαρο σε κάθε παιδί.
Κʼέτσι κʼεγινε. Έφυγα με 5 χιλιάρικα στη τσέπη και με μια ανακούφιση στο πρόσωπο αφού είχα βρει την λύση στο πρόβλημά μου.
Ε:Μαμά έχουμε να πάμε και σε άλλους γάμους?!?!
Μ:Ναι αλλά σε όχι και τόσο κοντινούς μας.
Ε:Πρέπει να πάμε σε όλους?!!?!
Τελικά από τους γάμους μάζεψα γύρω στις 15.000δρχ. Όχι και άσχημα άλλα ήμουν ακόμη αρκετά μακριά από το άγιο δισκοπότηρο NES.
Άρχισα να κάνω θελήματα για την μητέρα μου και για όποιον μιλούσε ελληνικά. Από την μητέρα μου κράταγα –αν γινόταν- μέρος από τα ρέστα ή ζητούσα αμοιβή κανά 50άρικο να πάρω κάτι.
Προφανώς οι δικοί μου δε έπρεπε να μάθουν με τίποτα , ούτε για το NES αλλά ούτε για τα λεφτά που μάζευα. Μόλις μάζευα 10 κατοστάρικα πήγαινα στο περίπτερο και τα έκανα χιλιάρικο κτλ κτλ. Και στον αδερφό μου τσιμουδιά «μεγάλο καρφί».
Γύρισα στην Αθήνα , ξεκίνησαν τα σχολεία αλλά τα θελήματα δεν είχαν σταματημό. Η μάνα μου να έχει πάθει πλάκα!!!
Τέλη Νοέμβρη μετά από πολύ κόπο και υπομονή κατάφερα να μαζέψω 34.600δρχ. Δεν μπορούσα να μην το πώ. Δεν μπορούσα να πάρω τόσα χρήματα και να πάω στο κεντρικό παιχνιδάδικο της περιοχής χωρίς να με συνοδεύει κάποιος αλλά και προπάντων μην έχοντας την έγκριση των δικών μου για μια τέτοια αγορά.
Μια καθημερινή πήρα την απόφαση και πλησίασα την μητέρα μου και τις έδειξα την διαφήμιση του NES από το Ποπάϋ και της είπα ότι θέλω να πάρω «αυτό». Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη «Τρελάθηκες , δεν υπάρχει περίπτωση, είναι πανάκριβο».
Τότε πήγα στο δωμάτιο και έβγαλα από το συρτάρι του γραφείου τα λεφτά και της τα έδειξα. Είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα.
Στην αρχή ανησύχησε για το οπού είχα βρει όλα αυτά τα χρήματα. Μέχρι και τον πατέρα μου πήρε στην δουλειά του να τον ενημερώσει. Ο πατέρας μου γύρισε από την δουλειά και είπε πως αφού το παιδί τα μάζεψε δικαιούται να αγοράσει αυτό που θέλει.
Η έγκριση είχε δοθεί και εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ έως το Σαββάτο που πηγαίναμε μαζί με την μητέρα μου στο πιο μεγάλο παιχνιδάδικο της περιοχής για να πάρουμε το NES.
Το Σάββατο ξημέρωσε και εγώ ήμουνα έτοιμος πρωϊ πρωϊ!!!! Η μητέρα μου δεν μου χάλασε χατίρι και είχε βάλει ως πρώτη δουλειά της ημέρας να πάμε να το πάρουμε.
Της είχα δώσει τα λεφτά να τα κρατάει εκείνη για ασφάλεια. Πάμε στο κατάστημα , κατεβαίνουμε στο υπόγειο και της το δείχνω. Ήταν πάνω σε ένα ράφι.
ΜΙΑ ΚΟΥΤΑΡΑ ΝΑ!!!
«Αυτό θέλουμε» είπε η μητέρα μου. «Τα μάζεψε μόνος του τα λεφτά» είπε με καμάρι.
Η πωλήτρια να λέει «Είναι από τα καλλίτερα παιχνίδια μας»…. Και εγώ να λιώνω από την χαρά μου.
Η μητέρα μου το πλήρωσε το έβαλαν σε μια σακούλα και εγώ δεν έβλεπα την ώρα να φτάσουμε σπίτι γα να το ανοίξω.
Όπως πήγαινα να φύγω ρωτάει η πωλήτρια γεμάτη απορία… και
Π:Κασέτα δεν θα πάρεις?..................
Ε: Τι κασσετα; (τρόμος)
Π: Κασέτα , παιχνίδι …πως το λένε?
Ε: Γιατί θέλει κασσέτες?
Π: Ναι αλλιώς δεν παίζει.
Ε: Και όλα αυτά που δείνχει απέξω?
Π: Είναι από κασσέτες?
Ε: Και πόσο έχει μια κασέτα? Ρωτάω με τρόμο
Π: 15 ~16 17 χιλιάδες δραχμές
ΚΟΤΡΟΝΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ - να ανοίξει η γή να με καταπιεί και να με φτύσει στο διάστημα.
Κατά την διάρκεια του διαλόγου την μάνα μου δεν είχα τολμήσει να την κοιτάξω ……
και ακούω την μητέρα μου να λεέι
«Πάρε ότι θές … το πληρώνω εγώ»
Την αγκάλιασα και έτρεξα μαζί με την ανακουφισμένη πωλήτρια στο σημείο που είχαν τις κασσέτες και διάλεξα το TERMINATOR 2. 17.600δρχ παρακαλώ.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τις στιγμές που έζησα με το NES καθώς και το τι τράβηξα γα να το αποκτήσω.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου.
BONUS TRACK για να γελάσουμε και λίγο.
Εγώ στο σπίτι να παίζω/γνωρίζω την κονσόλα μόλις την είχα συνδεσει!!! και ο αδερφός μου - ο οποίος πραγματικά δεν είχε ιδέα ότι θα έπερνα το NES - γύρισε σπίτι (μάλλον από το φροντηστήριο) και να με ρωτάει με θαυμασμό.....
Τι είναι ΑΥΤΟ ρε??!!!!
Απάντησα χωρίς να τον κοιτάω: ΔΙΚΟ ΜΟΥ!!!!
Όλα μου φαινόντουσαν τόσο άδεια και αδιάφορα. Άφηνα τον καιρό να περνάει κάνοντας μπάνιο στην θάλασσα και αν το βράδυ έκανα κάτι διαφορετικό αυτό θα ήταν μαζί με τους δικούς μου. Βλέπεται ο αδερφός μου ήταν στη φάση που ήθελε να «ξεπεταχτεί» και εγώ ως μικρότερος τον «τρέναρα».
Μια – αδιάφορη – για εμένα ημέρα η μητέρα μου με ρώτησε αν θα ήθελα να πάω μαζί της στο σπίτι της ξαδέρφης μου η οποία παντρευόταν σε μια εβδομάδα. Και γιατί όχι αναρωτήθηκα μιας και δεν είχα τίποτα καλλίτερο να κάνω. Επιπλέον ήταν η πρώτη φορά που θα παντρευόταν κάποιος τόσο κοντινός μου.
Εκεί στο σπίτι και μέσα στον κόσμο γνώρισα ένα αγόρι συνομήλικο με εμένα τον Χρήστο. Ο Χρήστος ήταν έλληνας που έμενε με τους γονείς του στη Γερμανία. Ούτε εκείνος είχε παρέες στο χωριό το οποίο το επισκεπτόταν όχι και πολύ συχνά.
Με τον Χρήστο κάναμε παρέα , όση βέβαια μπορούσαμε γιατί μετά τον γάμο θα έφευγε για το άλλο του χωριό. Παίζαμε μπάλα κάναμε ποδήλατο , βόλτες στην πλατεία κτλ. Μια μέρα του προτείνω να πάμε να παίξουμε και ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος.
Χ: Μπααα θα πάω σπίτι να παίξω παιχνίδι.
Εγώ: Τι παιχνίδι?
Χ: Ζούμπα Νιτέντο
Ε: Τι είναι αυτό?!?
Χ: Το βάζεις στην τηλεόραση και παίζεις παιχνίδια.
Ε: Ατάρι λες μωρέ…?
Χ: Όχι πολύ καλλίτερο. Σαν αυτά που παίζουμε στα ηλεκτρονικά.
Εκείνη την στιγμή μπορεί και να κατουρήθηκα.
Του –απαίτησα- ευγενικά να μου το δείξει. Πήγαμε σπίτι και το έβαλε μπροστά. Το παιχνίδι που είχε μέσα ήταν το Street Fighter. Έμεινα .....
Δεν παίξαμε , ήταν μεσημέρι , ήμουνα πολύ διακριτικό παιδί και έφυγα χωρίς να ακουμπήσω καν το χειριστήριο.
Γύρισα σπίτι. Το σήμα Nintendo μου είχε μείνει στο μυαλό.
Κάπου είχα ξαναδεί αυτή την λέξη.
Αρχίζω να ξεφυλλίζω κάποια Ποπαϋ.
Στην τελευταία σελίδα ενός τεύχος είχε διαφήμιση του NES με εικόνα της κονσόλας και snaps από διάφορα παιχνίδια. Δε είναι Ζούμπα αλλά μου κάνει!!!
Είχα Σοκαριστεί. Αγνοούσα παντελώς ότι υπήρχε στον πλανήτη Γή κάτι εκτός από Ατάρι.
Εδώ αξίζει να σας πω ότι και οι γονείς μου αγνοούσαν –σκοπίμως- τέτοιες συσκευές. Ούτε λεφτά –πολλά - έπαιζαν αλλά ούτε θα επέτρεπαν ποτέ να πάρω κάτι τέτοιο. Γενικά οι γονείς μου ήταν πολύ κατά των παιχνιδιών διότι «χάζευαν» τα παιδιά.
Πάνω στη διαφήμιση έγραφε (αν δεν κάνω κάποιον αναγραμματισμό) Τιμή : 34.600δρχ.
Ποσό όχι απλά απαγορευτικό… εξωπραγματικό!!!!
Σταμάτησα να σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο πως θα αποκτήσω και εγώ μια τέτοια συσκευή.
Την Πέμπτη η ξαδέρφη μου είχε το κρεβάτι. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ μου σε «κρεβάτι». Η μητέρα μου διαβεβαίωνε την ξαδέρφη μου ότι θα πάω και εγώ και να μην ανησυχεί.
Γιατί ?!?!
Βλέπεται στο χωριό έχουμε ένα έθιμο κατά το οποίο την Πέμπτη πριν τον γάμο θα πάει το σόί του γαμπρού στο πατρικό της νύφης για να πάρει τα προικιά. Τα προικιά είναι τοποθετημένα πάνω σε ένα μπαούλο. Μόλις πάρουν από πάνω και το τελευταίο προικιό τότε παιδάκια (από το περιβάλλον κυρίως το σόι της νύφης) καβαλάνε το μπαούλο και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να το πάρει. Τότε για να μην χαλάσει ο γάμος έρχεται ο κουμπάρος και ασημώνει τα παιδιά για να το αφήσουν.
Παιδάκια πολλά δεν υπήρχαν , το καβάλησα , η ξαδέρφη μου να φωνάζει να μην το κουνήσουμε ρούπι αν δεν «πέσει» πεντοχίλιαρο σε κάθε παιδί.
Κʼέτσι κʼεγινε. Έφυγα με 5 χιλιάρικα στη τσέπη και με μια ανακούφιση στο πρόσωπο αφού είχα βρει την λύση στο πρόβλημά μου.
Ε:Μαμά έχουμε να πάμε και σε άλλους γάμους?!?!
Μ:Ναι αλλά σε όχι και τόσο κοντινούς μας.
Ε:Πρέπει να πάμε σε όλους?!!?!
Τελικά από τους γάμους μάζεψα γύρω στις 15.000δρχ. Όχι και άσχημα άλλα ήμουν ακόμη αρκετά μακριά από το άγιο δισκοπότηρο NES.
Άρχισα να κάνω θελήματα για την μητέρα μου και για όποιον μιλούσε ελληνικά. Από την μητέρα μου κράταγα –αν γινόταν- μέρος από τα ρέστα ή ζητούσα αμοιβή κανά 50άρικο να πάρω κάτι.
Προφανώς οι δικοί μου δε έπρεπε να μάθουν με τίποτα , ούτε για το NES αλλά ούτε για τα λεφτά που μάζευα. Μόλις μάζευα 10 κατοστάρικα πήγαινα στο περίπτερο και τα έκανα χιλιάρικο κτλ κτλ. Και στον αδερφό μου τσιμουδιά «μεγάλο καρφί».
Γύρισα στην Αθήνα , ξεκίνησαν τα σχολεία αλλά τα θελήματα δεν είχαν σταματημό. Η μάνα μου να έχει πάθει πλάκα!!!
Τέλη Νοέμβρη μετά από πολύ κόπο και υπομονή κατάφερα να μαζέψω 34.600δρχ. Δεν μπορούσα να μην το πώ. Δεν μπορούσα να πάρω τόσα χρήματα και να πάω στο κεντρικό παιχνιδάδικο της περιοχής χωρίς να με συνοδεύει κάποιος αλλά και προπάντων μην έχοντας την έγκριση των δικών μου για μια τέτοια αγορά.
Μια καθημερινή πήρα την απόφαση και πλησίασα την μητέρα μου και τις έδειξα την διαφήμιση του NES από το Ποπάϋ και της είπα ότι θέλω να πάρω «αυτό». Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη «Τρελάθηκες , δεν υπάρχει περίπτωση, είναι πανάκριβο».
Τότε πήγα στο δωμάτιο και έβγαλα από το συρτάρι του γραφείου τα λεφτά και της τα έδειξα. Είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα.
Στην αρχή ανησύχησε για το οπού είχα βρει όλα αυτά τα χρήματα. Μέχρι και τον πατέρα μου πήρε στην δουλειά του να τον ενημερώσει. Ο πατέρας μου γύρισε από την δουλειά και είπε πως αφού το παιδί τα μάζεψε δικαιούται να αγοράσει αυτό που θέλει.
Η έγκριση είχε δοθεί και εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ έως το Σαββάτο που πηγαίναμε μαζί με την μητέρα μου στο πιο μεγάλο παιχνιδάδικο της περιοχής για να πάρουμε το NES.
Το Σάββατο ξημέρωσε και εγώ ήμουνα έτοιμος πρωϊ πρωϊ!!!! Η μητέρα μου δεν μου χάλασε χατίρι και είχε βάλει ως πρώτη δουλειά της ημέρας να πάμε να το πάρουμε.
Της είχα δώσει τα λεφτά να τα κρατάει εκείνη για ασφάλεια. Πάμε στο κατάστημα , κατεβαίνουμε στο υπόγειο και της το δείχνω. Ήταν πάνω σε ένα ράφι.
ΜΙΑ ΚΟΥΤΑΡΑ ΝΑ!!!
«Αυτό θέλουμε» είπε η μητέρα μου. «Τα μάζεψε μόνος του τα λεφτά» είπε με καμάρι.
Η πωλήτρια να λέει «Είναι από τα καλλίτερα παιχνίδια μας»…. Και εγώ να λιώνω από την χαρά μου.
Η μητέρα μου το πλήρωσε το έβαλαν σε μια σακούλα και εγώ δεν έβλεπα την ώρα να φτάσουμε σπίτι γα να το ανοίξω.
Όπως πήγαινα να φύγω ρωτάει η πωλήτρια γεμάτη απορία… και
Π:Κασέτα δεν θα πάρεις?..................
Ε: Τι κασσετα; (τρόμος)
Π: Κασέτα , παιχνίδι …πως το λένε?
Ε: Γιατί θέλει κασσέτες?
Π: Ναι αλλιώς δεν παίζει.
Ε: Και όλα αυτά που δείνχει απέξω?
Π: Είναι από κασσέτες?
Ε: Και πόσο έχει μια κασέτα? Ρωτάω με τρόμο
Π: 15 ~16 17 χιλιάδες δραχμές
ΚΟΤΡΟΝΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ - να ανοίξει η γή να με καταπιεί και να με φτύσει στο διάστημα.
Κατά την διάρκεια του διαλόγου την μάνα μου δεν είχα τολμήσει να την κοιτάξω ……
και ακούω την μητέρα μου να λεέι
«Πάρε ότι θές … το πληρώνω εγώ»
Την αγκάλιασα και έτρεξα μαζί με την ανακουφισμένη πωλήτρια στο σημείο που είχαν τις κασσέτες και διάλεξα το TERMINATOR 2. 17.600δρχ παρακαλώ.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τις στιγμές που έζησα με το NES καθώς και το τι τράβηξα γα να το αποκτήσω.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου.
BONUS TRACK για να γελάσουμε και λίγο.
Εγώ στο σπίτι να παίζω/γνωρίζω την κονσόλα μόλις την είχα συνδεσει!!! και ο αδερφός μου - ο οποίος πραγματικά δεν είχε ιδέα ότι θα έπερνα το NES - γύρισε σπίτι (μάλλον από το φροντηστήριο) και να με ρωτάει με θαυμασμό.....
Τι είναι ΑΥΤΟ ρε??!!!!
Απάντησα χωρίς να τον κοιτάω: ΔΙΚΟ ΜΟΥ!!!!
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Στο τελος και εγω σκεφτηκα:θα εχει παιχνιδι μεσα???Σπαθι εξηγηθηκε η μανα ομως!!Και φυσικα δεν μπορω να μην σχολιασω την εξωπραγματικη τιμη του παιχνιδιου ,που ηταν η μιση της κονσολας!!!
