Από τα αγαπημένα μου του Βερν αν όχι το πιο αγαπημένο! Εγώ έβρισκα πάντως αφόρητη την αγγελική (πλην μαχητική, είναι γεγονός) Νάντια και είχα ταυτιστεί με την τσιγγάνα Σαγκάρα, αξέχαστη σὐντροφο του κακού προδότη που βασανίζει τον ταλαίπωρο Μιχαήλ. Ο καλυτερος γυναικείος χαρακτηρας του Βερν. Φυσικά βρίσκει το κακό τέλος που (και καλά) της αξίζει. Είχα στεναχωρεθεί πολύ. Έτσι είναι όμως πάντα, οι δυνατές γυναίκες βρίσκουν το τέλος τους από τον συγγραφέα δημιούργο τους που είναι σαν να μετανιώνει που τις έφτιαξε! Εγώ το είχα σε άλλη έκδοση αυτη με τις υπέροχες γκραβούρες. Περίεργο που δεν σας άρεσε πάντως! Ο Βερν ο οποιος είχε μια τάση προς τον καλυμμένο σαδισμό (θυμαστε και την σκηνη με τις γυναικες που θυσιάζονται στον 15ετή πλοιάρχο;μπρρρρ) εδώ δίνει ρέστα (το κνούτο! το κνούτο!). Επίσης έχει μάχες, προδοσίες και λοιπά ενδιαφεροντα για αγοράκια καθώς και αρκετό και πειστικό ρομαντζο για κοριτσάκια!