Μουσείο Παιδικών Αναμνήσεων - Ι. Βαβάτσης

[Kambia]

Παίζοντας με τις αναμνήσεις

​

Σαν τα παιδάκια που τα πηγαίνεις πρώτη φορά στο Λούνα Παρκ νιώσαμε και οι δύο με το που περάσαμε την πόρτα στο «Μουσείο Παιδικών Αναμνήσεων» του κου Βαβάτση. Σαν τα παιδάκια που τους αφήνει το χέρι ο γονιός τους και τους λέει «πήγαινε να παίξεις». Καθόμασταν και περιφέραμε τις ματιές μας μήπως και καταφέρουμε να χωρέσουμε όλους αυτούς τους θησαυρούς που αντικρίζαμε.

Στοργικός «πατέρας» ο κος Βαβάτσης μας υποδέχθηκε, μας καλοδέχθηκε, μας εμπιστεύτηκε και μοιράστηκε μαζί μας εμπειρίες ζωής. Ζηλέψαμε την κάθε εικόνα που μας μετέφερε, τη κάθε λέξη που μας είπε, το κάθε χαμόγελο που του ΄φερνε στα χείλη η όποια αναπόληση.

Ελάτε να παίξουμε λοιπόν …

Retromaniax: Πώς επιλέξατε το «επάγγελμα» του συλλέκτη αναμνήσεων;

B: Δεν πρόκειται για επάγγελμα. Αυτή η ιστορία των χαμένων αναμνήσεων είναι σαν παιχνίδι. Σαν τα παλιά εκείνα παιχνίδια που τα παίζαμε πάντα με παρέα. Δέστε το σαν ένα προσκλητήριο για τους χαμένους φίλους της γειτονιάς. Τυχαίνει πολλές φορές να τους ξανασυναντήσω στα κοινά μας σχολικά βιβλία, στα κοινά μας παιχνίδια, στα παιχνίδια της παρέας και έτσι ξαναγνωριζόμαστε, ίσως και σε κάποια φωτογραφία σχολική. Εξάλλου εάν ξεσκονίσουμε τον καθρέφτη της μνήμης μας βλέπουμε πως το μόνο δεδομένο μας είναι το ανέμελο παρελθόν. Μπορεί το σήμερα ή το αύριο να προσφέρει αυτή την αίσθηση;

R: Όντως δεν είναι «επάγγελμα». Από ένα σημείο και μετά εγώ πιστεύω περισσότερο ότι μιλάμε για λειτούργημα. Δηλαδή είναι κάποια επαγγέλματα τα οποία πρέπει να μοιράσουνε στις επόμενες γενιές τη γνώση, τις δικές μας εμπειρίες, των παλαιότερων τις εμπειρίες. Είναι κάτι που το κληρονομούμε και οφείλουμε να το κληροδοτήσουμε. Οπότε και γω δεν ξέρω αν μιλάμε για «επάγγελμα». Είναι κάτι βαθύτερο.

Β: Εξάλλου τα αντικείμενα που έχω στο παιδικό μουσείο, στο υποτιθέμενο παιδικό μουσείο διότι λόγω χώρου δεν μπορώ να αναδείξω τα χιλιάδες αντικείμενα που υπάρχουνε, δεν είναι προς πώληση. Ορισμένα διπλά που έχω, τότε προβληματίζομαι και μόνο όταν κρίνω ότι ο άνθρωπος που το θέλει θα το χαρεί - συγκινησιακά θα το χαρεί γιατί θα του θυμίσει κάτι - τότε μόνο το πουλάω σε μια συμβολική τιμή.

R: Πολλές φορές συζητάμε μεταξύ μας στο forum λέγοντας και εμείς ότι αν είναι να δώσουμε ένα παιχνίδι σε κάποιον να το δώσουμε σε κείνον που είτε θα του θυμίσει τα παιδικά του χρόνια, είτε θα το χαρεί, είτε θα το δώσει στα παιδιά του. Δηλαδή σε καμία περίπτωση δεν ενδιαφέρει κανέναν από εμάς το χρήμα, για τον απλό λόγο ότι εμείς μεγαλώσαμε με αυτά παιχνίδια. Είναι οι αναμνήσεις μας!

Β: Μου ʽχει τύχει αυτό πολλές φορές. Να έχουν έρθει νεαροί ή νεαρές κυρίες (νεαρές εννοώ 40 χρονών) και να ψάχνουν ένα συγκεκριμένο παιχνίδι. Είτε γιατί το πέταξε η μητέρα τους, είτε γιατί το πέταξε η γιαγιά τους....

R: Ααααα αυτό το έχουμε πάρα πολύ... Ξεκινάει π.χ. κάποιος μια συζήτηση στο forum και λέει «παιδιά βρήκα αυτό το παιχνίδι στο πατάρι μου» και το βγάζει μια φωτογραφία και λέει τις αναμνήσεις του από αυτό το παιχνίδι. Ακολουθούν από κάτω φράσεις μετά τύπου: «Πω πω! Το είχα και γω και μου το πέταξε η μαμά μου! Θυμάμαι να παίζω με τους φίλους / τις φίλες μας...» και παρατηρείς ότι τα παιχνίδια των περισσοτέρων παιδιών τα είχαν πετάξει οι μητέρες τους. Βέβαια έχουμε ακούσει και ότι «το πέταξε ο πατέρας μου γιατί δεν τα πήγα καλά στο σχολείο».

Β: Δεν νομίζω, γιατί συνήθως οι πατεράδες έπαιζαν με τα παιχνίδια των παιδιών τους. Εξάλλου το συμμάζεμα είναι γυναικεία δουλειά!!

R: Συνήθως ναι, αλλά έχει ειπωθεί ότι «Είχα φέρει τον έλεγχο και επειδή δεν τα είχα πάει καλά πήρε ο μπαμπάς μου τα παιχνίδια και τα πέταξε. Κούτες ολόκληρες.» Να τα λένε με παράπονο!!! Επίσης ο δικός μου πατέρας χάρισε χωρίς να μου το πει τα περισσότερά μου παιχνίδια κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης. Όταν τα έψαξα μετά και τον ρώτησα που είναι, μου είπε «Ε! μεγάλωσες τώρα πια. Τί θα τα κάνεις;»

Β: Θα σας πω 2 περιπτώσεις μια και μιλάμε για αυτό το θέμα. Ήμουν στην κυρίως δουλειά μου και ήταν μια κυρία εδώ (στο παλαιοπωλείο), μου τηλεφωνούν και μου λένε:

- Γιάννη είναι μια κυρία εδώ και θέλει μια κούκλα από κάτω.

- Δεν της εξήγησες ότι δεν είναι προς πώληση;

- Της το είπα αλλά επιμένει.

Ξαναλέω ότι δεν είναι προς πώληση και κλείνω το τηλέφωνο. Μετά από 5 λεπτά ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν η κυρία και ήθελε να μου μιλήσει. Μου λέει «Σας παρακαλώ κύριε ελάτε, ελάτε. Θέλω μια κούκλα από κάτω.» Της λέω ότι δεν είναι προς πώληση και κλείνουμε το τηλέφωνο. Μετά από 5 λεπτά ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. «Γιάννη είναι η κυρία έξω από το κατάστημα και περπατάει πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο και κάθε τόσο έρχεται και μου λέει ξαναπάρτε τον τηλέφωνο». Ξαναμίλησα με την κυρία και κατάλαβα ότι ήταν συγκινησιακά φορτισμένη σε υπερβολικό βαθμό.

Από περιέργεια περισσότερο φεύγω από τη δουλειά μου, η οποία σημειωτέον, είναι αρκετά μακριά. Έρχομαι εδώ, βλέπω έξω μια κυρία γύρω στα 50, τσιγάρο παφ πουφ και πάνω - κάτω, πάνω – κάτω... Λέω πείτε μου τί θέλετε. Μου λέει μια κούκλα από κάτω όποια θέλετε εσείς. Ρωτάω από ποιά ενότητα και μου λέει από του '50-'60. Λέω θέλω να μου εξηγήσετε το λόγο που τη θέλετε. Μου λέει ότι της είχε φέρει η γιαγιά της μια κούκλα, από Γερμανία όταν δούλευε εργάτρια, ένα καλοκαίρι που ήρθαν διακοπές. Στην αρχή την είχαν στην κρεβατοκάμαρα, μετά την πήγαν στο δωμάτιό της και την έβαζαν πάνω στο κρεβάτι της και κάπου σε κάποια φάση της ζωής της την πέταξε η μητέρα της, γύρω στα 20 της. Δεν μπόρεσε να βρει κάποια στο διαδίκτυο. [Και όντως αυτές, ενώ είναι νεότερες, γιατί παλαιότερες βρίσκεις, αυτές της δεκαετίας του '50-'60 οι Μαρκησίες που τις λέγανε, με τα πλουμιστά φορέματα και τις βάζανε στα σαλόνια στον καναπέ ή στην κρεβατοκάμαρα, είναι δύσκολα κομμάτια.] Είχε βρει μόνο μια στην Κολομβία!

Πηγαίνουμε λοιπόν στο μικρό μου, παραγεμισμένο εκθετήριο της Αντικερί και μου λέει «Μια από αυτές. Όποια θέλετε εσείς» Εγώ τώρα για να την αποφύγω της λέω «Διαλέξτε ποια θέλετε». Διαλέγει μια. Λέω από μέσα μου, ότι θα της πω μια υπερβολική τιμή, για να μην την πάρει, γιατί δεν ήθελα να την πουλήσω. Λέω 500 ευρώ. «Αμάν! Έχω μαζί μου 400 ευρώ θα σας τα δώσω και θα πάω στην τράπεζα να φέρω τα υπόλοιπα 100» Την ήθελε πάρα πολύ. Αφού την είχε πάρει αγκαλιά και να! τα δάκρυα. Τότε λέω δώσε μου 20 ευρώ και κάθε φορά που θα την βλέπεις την κούκλα να με θυμάσαι.

Είναι ορισμένα πράγματα - ήταν και ο γιός μου στην πρώτη έκθεση, που κάναμε στο Μεσολόγγι -, φανταστείτε ότι από τα 12.500 αντικείμενα που υπάρχουν κάτω, έγινε μια επιλογή 240 περίπου κομματιών σε μια αίθουσα 300 τμ όμορφα στημένα. Όταν λοιπόν κάναμε τα εγκαίνια εκεί, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις κυρίες - 80 χρονών, αρχόντισσες κυρίες φαινόντουσαν - να δακρύζουν, να μʼ αγκαλιάζουν και να με φιλάνε! Το θυμάμαι και δακρύζω!

 

[Kambia]

R: Πόσο χρόνο έχετε αφιερώσει στην αναζήτηση / εύρεση / απόκτηση των αντικειμένων άλλων εποχών;

Β: Περίπου 25 χρόνια. Αλλά η μεγάλη μου αναζήτηση, μανία, ξεκίνησε με τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού. Του 20χρονου σήμερα Αντρέα.

R: Πείτε μας μία ιστορία, για ένα από τα εκθέματα που ήρθε δύσκολα στην κατοχή σας.

Β: Το πιο δύσκολο αντικείμενο είναι αυτή η μηχανική κούκλα. Το λεγόμενο "αυτόματο". Είναι μια κούκλα μ' ελβετικό μηχανισμό. Κουνάει τα χεράκια της και το κεφαλάκι της. Μπροστά της χορεύουν 3 αρκουδάκια στο ρυθμό μιας ρομαντικής μουσικής. Πρόκειται για ένα αριστούργημα του 19ου αιώνα. Γιʼ αυτό το θεσπέσιο αντικείμενο, ένα έργο τέλειο, ενός «ευαίσθητου» μάστορα, αναγκάστηκα να ταξιδέψω 3 φορές μέχρι την Πάτρα, όπου το είχα ανακαλύψει από πληροφορίες φίλων μου, προκειμένου να πείσω την κυρία που το είχε στην κατοχή της. Τελικά κατάφερα να το αποκτήσω με μία συμφωνία. Να της τηλεφωνώ κάθε πρωί και να κουρδίζω την κούκλα προκειμένου να ακούει τη μελωδία της. Σημειωτέον ότι μου ζήτησε να την φωτογραφίσω από όλες τις πλευρές και να της στείλω τις φωτογραφίες. Το έκανα φυσικά!

R: Χρονολογικά από που ξεκινάει και που σταματάει η συλλογή σας;

Β: Οι ενότητες χρονολογικά αρχίζουν από τον 18ο αιώνα και καλύπτουν από τη γέννηση του παιδιού, μιλάμε για αντικείμενα βαπτιστικά, κουδουνίστρες, ρούχα μωρουδίστικα, φωτογραφίες μωρών κλπ. Ακολουθούν τα σχολικά που χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: δημοτικό και γυμνάσιο. Μετά πάμε στα εξωσχολικά: παιχνίδια, κόμικς, λογοτεχνία εξωσχολική κλπ. Στη συνέχεια είναι τα κοινά παιχνίδια κυρίως επιτραπέζια αγοριών – κοριτσιών. Έχουμε επίσης τα αγορίστικα παιχνίδια: αυτοκινητάκια, τραινάκια κλπ, τα κοριτσίστικα: κούκλες και γενικότερα κοριτσίστικα παιχνίδια κλπ. Τα πανηγυριώτικα, αυτά τα φτηνά παιχνίδια, τα οποία είναι και δύσκολα να τα βρεις σήμερα. Είναι τα πιο δυσεύρετα παιχνίδια. Ήταν σχεδόν μιας χρήσης και τα παιδάκια τα χαλούσαν σχεδόν την ίδια μέρα. Θέατρο, μουσική και κινηματογράφος υπάρχει επίσης μια ενότητα. Προσκοπικά, αθλητισμός και πάει λέγοντας. Αναλυτικότερα οι κατηγορίες έχουν ως εξής:

1. Γέννηση – Βάπτιση

2. Προσχολικά

3. Δημοτικό

4. Γυμνάσιο

5. Εξωσχολικά (λογοτεχνία / Κόμιξ κλπ)

6. Μουσική – Θέατρο – Κινηματογράφος – Καραγκιόζης

7. Κοινά παιχνίδια αγοριών – κοριτσιών – Επιτραπέζια

8. Παιχνίδια αγοριών

9. Παιχνίδια κοριτσιών – κούκλες

10. Εξωσχολικές δραστηριότητες – προσκοπισμός – κατηχητικό – αθλητισμός

11. Χριστουγεννιάτικα – Πασχαλινά – Πανηγυριώτικα

R: Είναι κάποια από αυτά τ' αντικείμενα ή παιχνίδια που έχετε, που ν' ανήκαν σε σας;

Β: Δυστυχώς όχι. Ούτε και μένα η μητέρα μου φρόντισε να έχει κρατήσει κάτι. Ούτε και εγώ τα έδινα τότε σημασία. Επίσης από τα πιο δυσεύρετα αντικείμενα είναι τα παλιά αναγνωστικά.

Το μόνο που μου έλειπε μέχρι πρόσφατα ήταν το ξύλινο παλιό σχολικό θρανίο. Τα πράσινα εκείνα. Στις προσπάθειές μου να το βρω έχω συναντήσει ανθρώπους που μου είπαν «Α, τα πήραμε και τα κάψαμε!» Ήταν καύσιμη ύλη στα χωριά. Τελικά κατάφερα και βρήκα 10 θρανία!

Αν αύριο μεθαύριο αξιωθώ και κάνω ένα μουσείο μια αίθουσα φυσικά θα είναι μια σχολική αίθουσα με τα σχολικά αντίστοιχα αντικείμενα μιας εποχής, θα ήθελα αυτά να τα βάλω σε παλιά σχολικά θρανία. Τα βιβλία του δημοτικού, τα πινάκια, τσάντες, ποδιές, χάρτες κλπ.

R: Ο κόσμος που σας επισκέπτεται, πώς αντιδρά όταν βλέπει τις παιδικές του αναμνήσεις; Σας ζητά να του τα πουλήσετε; Τι τους απαντάτε;

Β: Δυστυχώς λυπάμαι που η συλλογή μου είναι σε ένα υπόγειο περίπου 70 τμ. Δεν μπορείς να εκθέσεις σε ένα τόσο μικρό μέρος 12.500 αντικείμενα. Κάπου φοβάμαι τους μεγάλους που δεν έχουν διαβάσει παραμύθια! Έτσι λοιπόν μόνο παραμυθάδες βλέπουν τη συλλογή μου. Και συνήθως με αυτούς παρέα παίζουμε, και μόνο σε αυτούς έχει τύχει να πουλήσω ένα, δύο, τρία, πέντε, δέκα αντικείμενα. Στους παραμυθάδες, αυτούς που μεγάλωσαν με τα παραμύθια της γιαγιάς και του παππού και του μπαμπά και της μαμάς και που τα ξαναλέγαν στα παιδιά τους και οι ίδιοι κοιμόντουσαν με αυτά. Αυτοί έχουν ακόμα την ευαισθησία που πρέπει.

R: Γενικά τα παλιά τα παιχνίδια ήταν περισσότερο συναίσθημα. Γι΄αυτό τα έχουμε σαν μέτρο σύγκρισης. Όποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι και να παίξω δεν μπορεί να συγκριθεί με το συναίσθημα που είχα όταν έπαιζα επιτραπέζια για παράδειγμα, όταν έπαιζα γκρινιάρη.

Β: Καταρχάς είναι θέμα παρέας.

R: Παρέας, είναι θέμα αναμνήσεων, το ότι βάζαμε πολύ τα χέρια μας και το μυαλό μας να δουλέψει. Δηλαδή όταν έπιανες να παίξεις, εγώ της γενιάς των Playmobil και των Lego, έφτιαχνα ιστορίες. Έπρεπε οπωσδήποτε να δημιουργήσω μια ιστορία για να μπορέσω να χαρώ. Τώρα δε χρειάζεται. Τώρα μου δίνουν τα πάντα έτοιμα και γω απλά αυτό που πρέπει να κάνω είναι να παίξω την ιστορία κάποιου άλλου...

Β: Αυτών των απρόσωπων εταιρειών που σου επιβάλουν την ιστορία να παίξεις με τους δικούς τους όρους, ένα αυτό, και το χειρότερο το ότι είσαι μόνος! Γιʼ αυτό είπα προηγουμένως είναι θέμα παρέας. Το ίδιο ισχύει και για τους λίγο μεγαλύτερους που χάθηκε η ταβέρνα. Ταβέρνα τί σήμαινε; Συντροφικότητα. Παρέα. Ανέκδοτα. Καλαμπούρι. Και το παράπονο να το πω στο φίλο μου. Σήμερα πας σε αυτά τα «χοροπηδάδικα», ένταση τέρμα η μουσική, είσαι παρέα 10 ατόμων, κάθεσαι σε μια γωνιά και χοροπηδάς μόνος με ένα ποτό στο χέρι. Δε μιλάς, δε σε μιλούν, δεν κουβεντιάζουμε.

 

[Kambia]

R: Σε ποιό από τα εκθέματα που έχετε συναντάτε την παιδική σας ηλικία;

Β: Θα σας απαντήσω με ένα ποίημα του Σουρή, (σημ. Retromaniax: Γ. Σουρής): "Τον παιχνιδιάρη"

«Μου έλεγε ο πατέρας μου

πως σαν γινώ μεγάλος,

όλα μου τα παιχνίδια

θα ρίξω στα σκουπίδια

και θα μαι τότε άλλος.

Εγώ δεν το πιστεύω

πως θε να μεγαλώσω,

μα και παππούς αν γίνω

ποτέ δε θα τʼ αφήνω

κι αν μʼ ολους πια μαλώσω.»

Μπορείς να πεις άραγε ποιο παιδί σου αγαπάς πιότερο;

R: Στα δικά σας παιδιά προφανώς έχετε μεταλαμπαδεύσει το πάθος και την αγάπη σας γι' αυτό που κάνετε. Τι σας έλεγαν όταν ήταν μικρά και τι τώρα που έχουν μεγαλώσει;

Β: Μεταφέρθηκε ευτυχώς το πάθος μου στα παιδιά μου, ίσως και καμιά φορά άθελά μου. Τα νανούριζα και τα κοίμιζα και πάντα τους έπλαθα ιστορίες. Δεν τους διάβαζα ιστορίες ή παραμύθια. Μόνος μου τους έλεγα ιστορίες, συνήθως να έχουν σχέση με την αρχαία Ελλάδα, με παραδόσεις κλπ. και πάντα τους έβαζα σαν κεντρικό ήρωα που έλυνε όλα τα μυστήρια. Ακόμα και στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου, που είχε πρόβλημα μεγάλο, ο Μέγας Αλέξανδρος πώς θα κυριεύσει, πως θα λύσει αυτό το πρόβλημα. Ο μικρός Αντρέας στην αρχή έλυνε το πρόβλημα, ή μικρός Αλέξανδρος αργότερα.

Έτσι λοιπόν αυτό το πράγμα, σιγά σιγά, με επισκέψεις στα μουσεία (δεν υπήρχε Σ/Κ να μην πάμε σε αρχαιολογικά χώρο), με τις παραδόσεις που τις συναντήσαμε στην οικογένειά μου, στην αδερφή μου, μαζί να φάμε, μαζί να γιορτάσουμε, μαζί να νοιώσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, της Ανάστασης, μεταλαμπαδεύτηκε σιγά σιγά. Το Κυριακάτικο τραπέζι, το οικογενειακό. Δε γιορτάσαμε ποτέ όσο ήμουν μαζί τους (με τα παιδιά) τα γενέθλιά τους ή τη γιορτή τους έξω! Πάντα στο σπίτι με πολλούς καλεσμένους, παιδιά και γονείς. Πιστεύω ότι η οικογένεια είναι το κύτταρο, όλα ξεκινάνε από την οικογένεια. Όλα, όλα, μα όλα.

Ξέχασα να σας πω και κάτι άλλο. Το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού η φύση. Πρέπει να ερεθίσεις το παιδί να ασχοληθεί με κάτι. Όταν πηγαίναμε λοιπόν εκδρομή στα βουνά, κυρίως στην Ξάνθη που πηγαίναμε πάρα πολύ συχνά, πηγαίναμε για κυνήγι! Τότε πιτσιρίκια τα παιδιά μου τους είχα πάρει σφεντόνες. Ένα παιδί 5 χρονών ή ένα 10 χρονών τί να κάνει με αυτές; Απλώς για να τα ερεθίσω στο θέμα της φύσης. Σε κάποια φάση εκεί που περπατούσαμε στα βουνά βλέπουμε από μακριά μια ομάδα από σκίουρους. Καμιά 10αριά ήτανε, να σχεδόν πετάνε από το ένα δέντρο στο άλλο. Σας πληροφορώ λοιπόν ότι επί μισή ώρα δε βγάλανε άχνα, μικρά παιδιά, παρατηρώντας αυτό το πράγμα. Δεν το είχαν ξαναδεί και ίσως να μην το δουν ποτέ στη ξανά στη ζωή τους. Πού να το δεις; Στην πόλη μέσα; Δηλαδή πρέπει το παιδί να ερεθιστεί από την οικογένεια και από τη φύση. Η οικογένεια φυσικά είπαμε σημαίνει παραδόσεις.

Σκεφτείτε τον Καραγκιόζη. Ένα παιδί αν διαβάσει ή αν δει παραστάσεις του Καραγκιόζη, ίσως όμως όχι στην τηλεόραση, αλλά ακόμα και στην τηλεόραση, το πως θα αντιμετωπίσει την κοινωνία αύριο μεθαύριο. Δηλαδή θα αντιμετωπίσει τον Βελιγκέκα, τον Βεζίρη. Η παράδοση παίζει και τον ρόλο του Μπαρμπα-Γιώργη. Σε βοήθεια θα έρθει ο Μπάρμπα-Γιώργης γιατί αδύναμος ο Καραγκιόζης δεν μπορεί να βάλει με τον Βελιγκέκα. Φωνάζει λοιπόν τον Μπάρμπα-Γιώργη. Ζούμε σε μια κοινωνία σήμερα υποθηκευμένη. Ας πούμε ποιος είναι ο εχθρός; Ο Γερμανός. Για σκεφτείτε τον Μικρό Ήρωα, το Γιώργο Θαλάσση που τα ΄βαζε με τους Γερμανούς. Αυτά τα ακούσματα – τα διαβάσματα που είχαμε μικροί μπορούν να εφαρμοστούν και σήμερα. Αλλιώς πιστεύω, τουλάχιστον, έστω ονειροπολώντας, θα αντιμετωπίσεις την σημερινή κατάσταση έχοντας αυτά τα διαβάσματα, αυτές τις εικόνες και αλλιώς χωρίς να ξέρεις τίποτα. Μήπως δεν υπάρχει ο πολιτικός ο ψεύτης; Ας πάρουμε τον Πέτρο το βοσκό το ψεύτη. Ο ψεύτης βοσκός. Όλα συμβαδίζουν αν προσπαθήσουμε λιγάκι να τα φέρουμε στο μυαλό μας.

R: Έχουμε χάσει τους δεσμούς μας με το τότε. Γιατί μερικά πράγματα είναι όντως κύκλος κι επαναλαμβάνονται με τρομακτική ακρίβεια. Ναι μεν, μας φαίνεται ότι είναι κάτι καινούριο, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά, που η Ελλάδα είναι σε τέτοια χάλια. Και χειρότερα υπήρξε κι έχει ανακάμψει και τα έχει καταφέρει. Τώρα σχετικά έχουμε και ένα ανεβασμένο επίπεδο σαν λαός, έχουμε αρχίσει να ξυπνάμε. Παλαιότερα ο κόσμος που ήτανε και πιο χαμηλού εκπαιδευτικού υπόβαθρου δεν τα αντιλαμβάνονταν τόσο εύκολα ή γρήγορα και χρειάστηκε πολύ πιο επίπονη μετάβαση. Δεν είναι η πρώτη φορά.

Β: Τότε υπήρχε όμως ηθική και συντροφικότητα.

R: Μπράβο! Είναι αυτές οι αρετές που μας λείπουν τώρα.

Β: Τότε υπήρχε η γειτονιά, η συλλογικότητα, η αλληλοβοήθεια. Δεν είχες ψωμί εσύ, έπαιρνες από το γείτονα. Σου έλειπε η ζάχαρη, χτυπούσες την πόρτα και έπαιρνες από τον δίπλα. Χρειάζονταν να κάνεις μια εργασία; Έρχονταν όλη η γειτονιά και σε βοηθούσε.

R: Υπήρχε η γειτονιά, υπήρχε η αλάνα. Τώρα που ερχόμασταν έδειχνα στη φίλη μου που μεγάλωσα και που έπαιζα. Παίζαμε ποδόσφαιρο, παίζαμε τζαμί, παίζαμε κρυφτό. Θυμήθηκα που έπεσα από το δέντρο. Όλα αυτά τα ωραία πράγματα τώρα δεν... κανένα παιδί...

Β: Μια παρεμφερή ιστορία: Σε μια γιορτή που κάνανε στο σχολείο του μικρού μου παιδιού πήγα και γω ως γονέας. Σε κάποια στιγμή μάζεψα τους συμμαθητές του μικρού μου γιου και τους λέω αφού παίξαμε διάφορα παιχνιδάκια εκεί «Τώρα θα παίξουμε Τσανταλίνα Μανταλίνα». «Τί είναι αυτό;» «Μακριά γαϊδούρα». Μάζεψα λοιπόν 10 παιδάκια, φυσικά εγώ έκανα το μαξιλάρι και σας πληροφορώ παίζαμε επί μια ώρα και όταν αποφάσισα να φύγω μετά δε με άφηναν να φύγω. Ένα απλό παιχνίδι συντροφικότητας που παίζαμε στις αλάνες

(στην κουβέντα παρεμβαίνει και ο γιος του κ. Βαβάτση, Αντρέας)

Α: Εντάξει η δική μου η γενιά ευτυχώς τις πρόλαβε τις αλάνες.

R: Εσείς είστε στο μεταβατικό στάδιο. Εμείς που είμαστε του 70 – 80 ....

Β: Όχι. Μεταβατικό στάδιο ήμαστε εμείς οι πιο μεγάλοι. Η γενιά του πολυτεχνείου. Γιατί οι πόλεις αρχίσανε να χαλάνε στη γενιά του 60.

Α: Ναι αλλά υπήρχαν ακόμα οι αλάνες.

R: Η αστυφιλία λένε ότι διογκώθηκε και εξογκώθηκε τέλη 60 αρχές του 70 με ότι βέβαια και αυτό συνεπάγεται. Γιατί, όταν όλος ο κόσμος πλέον έχει αφήσει τα χωριά και μαζεύεται στις πόλεις εντάξει αυτό έχει τα καλά του έχει και τα κακά του....

Β: Λόγω ανάγκης όμως. Μην ξεχνάτε μετανάστες δεκαετία 50 -60, και τώρα ξαναγυρίζουμε πάλι.

R: Κάνουμε κύκλο. Ολοκληρώθηκε ο κύκλος και πάμε πάλι από την αρχή!

 

[Kambia]

R: Η συντήρηση των παιχνιδιών είναι δαπανηρή; Ασχολείστε ο ίδιος;

Β: Δυστυχώς δεν υπάρχει η δυνατότητα για επαγγελματίες συντηρητές. Ρωτώντας και διαβάζοντας και με τη βοήθεια των παιδιών μου προσπαθούμε μόνοι μας με μεράκι και ιδιαίτερη προσοχή. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις το φροντίζεις.

Στην αρχή τα ρουχαλάκια από τις κούκλες τα έπλενα εγώ. Τα έβγαζα, τα έπλενα και τα χαλούσα! Ξέρετε κι ένα μυστικό; Τα ρούχα για τις κούκλες εκείνης της εποχής, τέλη 19ου αρχές 20ου αιώνα, τα έραβαν επώνυμοι Γάλλοι μόδιστροι και όχι οποιοσδήποτε. Όπως και για τις κούκλες της ELGRECO, που θεωρούνται συλλεκτικές, ένα ολόκληρο νησί η Ζάκυνθος, τα νοικοκυριά της Ζακύνθου ασχολούνταν με τα ρούχα από τις κούκλες της EL GRECO.

R: Οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς έχουν δείξει ενδιαφέρον; Είχατε κάποια επικοινωνία / βοήθεια / στήριξη όλα αυτά τα χρόνια;

Β: Πως, πως, πως.... Η συλλογή μου με τα μολυβένια στρατιωτάκια, τα κουρδιστά τανκς και γενικά τα πολεμικά παιχνίδια έχουν εντολή να κινηθούνε αμέσως και να ανοίξουνε πυρ μόλις αντιληφθούν επίσκεψη από δημοτικούς ή πολιτικούς άρχοντες.

R: Καμία βοήθεια; Τίποτα;

Β: Αστειεύεστε; Πριν 5 χρόνια την συλλογή αυτή την είχα προσφέρει σε έναν δήμο της πόλης μας. Είχα πει «Πάρτε την, δε θέλω λεφτά αρκεί να αξιοποιηθεί σωστά, σε ένα σωστό οίκημα». Γυρίζουν και μου λένε «Γιάννη, ξέρεις, δεν έχουμε χώρους....» Καλά, τους λέω, από τους πιο πλούσιους δήμους της πόλης και δεν μπορεί να βρει ένα οίκημα να στεγάσει ένα παιδικό μουσείο; Ξέρετε τι σημαίνει παιδικό μουσείο στην πόλη μας; Έμεινε εκεί η κουβέντα.

Βρεθήκαμε μετά από 2-3 μήνες με τον δήμαρχο «Γιάννη, ξέρεις, το σκέφτομαι...» «Άσε δήμαρχε τώρα» του λέω « ξεκίνησα μόνος μου την προσπάθεια. Ρε συ, σκέφτηκες τι σημαίνει και σαν πολιτική κίνηση, γιατί εσείς μόνο έτσι το βλέπετε: σαν πολιτική κίνηση και όχι σαν πολιτιστική κίνηση, τί σημαίνει μουσείο παιδικών αναμνήσεων; Τι επισκεψιμότητα θα είχε; Ακόμα και σαν πολιτική κίνηση πόσο θα ανέβαιναν οι μετοχές σου από τη στιγμή που δε σου ζητάω λεφτά;» Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας!

R: Ούτε στο Βαφοπούλειο;

Β: Στο Πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε έκθεση από τις 8 εως τις 28 Οκτωβρίου 2012.

Επίσης για θεματικές εκθέσεις μας πλησίασαν οι κυρίες από το παιδικό μουσείο που κάηκε. Ζητήσανε τη βοήθειά μου, φυσικά είπα πώς ό,τι θέλετε θα πάρετε προς έκθεση και ήδη κάναμε 4 εκθέσεις. Η πιο πρόσφατη ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες.

Άλλο παράδειγμα πάλι σχετικά με τους δήμους και τους πολιτικούς άρχοντες. Πριν τις δημοτικές εκλογές είχα πρόταση από έναν δήμο της περιοχής της Θράκης. Ο υπεύθυνος για τα πολιτιστικά ήταν παλιός μου φίλος. Μου λέει "Γιάννη θα εγκαινιάσουμε μια καπναποθήκη και θα την εγκαινιάσουμε με έκθεση παιδικών αντικειμένων". Δέχτηκα. Επί 2,5 – 3 μήνες έπαιρνα από δω αντικείμενα, δε ζήτησα λεφτά, τίποτα, μόνο τα μεταφορικά τα οποία ήταν πάνω από 500 ευρώ και εγώ τους είπα 500. Από δω λοιπόν έπαιρνα κάθε μέρα στην άλλη μου δουλειά, που είναι άπλα ο χώρος, αντικείμενα. Τα φωτογράφιζα ανά ενότητες, για να ξέρουν πως θα τα στήσουνε. 2.450 αντικείμενα. Υλικά συσκευασίας, να τα φροντίσω, μην πάνε έτσι. Τα ετοίμασα. Ένα φορτηγό πράγματα. Κυριολεκτώ! Ένα φορτηγό αντικείμενα. Ε! γίνονται οι εκλογές. Με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος μου και μου λέει «Γιάννη λυπάμαι πολύ ο καινούριος δήμαρχος ακύρωσε την έκθεση.» Για 500 ευρώ. 2.500 αντικείμενα και τα μεταφορικά ήταν και παραπάνω. Δεν έβαζα βέβαια και τις βενζίνες τις δικές μου, ούτε φυσικά τον κόπο μου. 2,5 μήνες κόπος. Από δω τα κουβαλούσα στην άλλη μου δουλειά. Τα φωτογράφιζα, τα συσκεύαζα. Πόσο είναι, μισό φορτηγό σου λέω εγώ, ναύλα από δω στη στην πόλη της Θράκης, από το πρακτορείο της πόλης να πάνε με μικρά φορτηγά στο χώρο έκθεσης και επιστροφή πάλι. Παραπάνω θα ήταν τα έξοδα. Αλλά είπα συμβολικά 500 ευρώ. Για 500 λοιπόν ευρώ ματαιώθηκε η έκθεση. Γιʼ αυτό τους έχω έτοιμους τους μολυβένιους στρατιώτες και τα πολεμικά παιχνίδια.

R: Γνωρίζετε τη ζήτηση και τη συλλεκτικότητα που έχουν τα ελληνικά παιχνίδια προηγούμενων δεκαετιών;

Β: Ναι, υπάρχουν πολλοί ακόμα που ασχολούνται. Όπως ανέφερε και ο Νίτσε «ώριμος άνθρωπος είναι όποιος ξαναβρήκε τη σοβαρότητα που είχε ως παιδί στο παιχνίδι». Υπάρχουν λοιπόν τέτοιοι άνθρωποι, οι λεγόμενοι συλλέκτες που πολλές φορές τους λέμε και τρελούς ή χαζούς οι οποίοι προσπαθούν να βρούνε αυτό που λέγαμε και προηγουμένως. Μια ανάμνηση, ένα πράγμα, ένα αντικείμενο που τους θυμίζει την παιδική τους ηλικία.

Σκεφτείτε ότι υπάρχουν παιχνίδια ακόμα, μεταλλικά τσίγκινα των παλιών ελληνικών εταιριών - που δεν ήταν εταιρίες - στην ουσία ήταν άνθρωποι που γυρίζανε με το τρίκυκλο και μαζεύανε παλιές κονσέρβες, λαμαρίνες, σκοινιά, πανιά, ότι βρίσκανε και αυτά τα κάνανε παιχνίδια. Γιʼ αυτό καμιά φορά μπορεί να συναντήσετε ένα παιχνίδι, ένα αυτοκινητάκι, που από έξω είναι όμορφα βαμμένο και στη μέσα πλευρά μπορεί να βρείτε τη στάμπα του εργοστασίου κατασκευής της κονσέρβας. Αυτό γινότανε μέχρι τη δεκαετία του 50 και πριν (κατά τη διάρκεια της κατοχής). Γυρίζανε οι άνθρωποι, μάζευαν μερικές κονσέρβες, τις βάζανε στην πρέσα και τις ισιώνανε. Δεν είχαν τη δυνατότητα ούτε την οικονομική ούτε την τεχνική να αφαιρέσουν τις φίρμες από τις κονσέρβες. Και καμιά φορά βρίσκονται ακόμα τέτοια παιχνίδια και αυτά είναι πολύ πολύ πολύ ακριβά για κάποιον συλλέκτη με την έννοια όχι μόνο την χρηματική...

R: Μονάκριβα

Β: Ακριβώς. Μονάκριβα. Για φανταστείτε τότε εκείνα τα δύσκολα χρόνια να βρίσκεις κουτιά από κονσέρβες και να τα ντύνεις, να τα δημιουργείς, να τα κάνεις παιχνίδι, τί φαντασία και τί μαστοριά χρειάζονταν. Χωρίς τα τεχνικά μέσα, επαναλαμβάνω, που υπάρχουν σήμερα. Με το χεράκι τους. Καθαρά χειροποίητα.

 

[Kambia]

R: Οι ελληνικές εταιρείες παιχνιδιών διακρίνονταν για την ποιότητα και την ευρηματικότητα των προϊόντων τους. Δυστυχώς όμως πολλές από αυτές δεν υπάρχουν πια. Θα θέλαμε τη γνώμη σας επ' αυτού.

Β: Νομίζω αυτό, που σας απήντησα και προηγουμένως. Η φαντασία. Η δημιουργία είναι φαντασία. Μάλλον η φαντασία είναι δημιουργία. Αν και είναι αμφίδρομα αυτά. Από πανιά, από κονσέρβες παλιές, από σκουπίδια που βρίσκανε - δεn είναι αυτό κάτι το δημιουργικό;

R: Γνωρίζουμε ότι πολλές τότε ελληνικές εταιρίες δεν είχαν τα πνευματικά δικαιώματα για την κατασκευή πολλών παιχνιδιών με αποτέλεσμα να κλείσουν ή να αναγκαστούν να εξαγοραστούν.

Β: Αυτό έγινε σε πολλές εταιρίες. Και μάλιστα έχω ένα σημειωματάριο ενός αντιπροσώπου ελληνικών παιχνιδιών, που αναφέρει πολλές λεπτομέρειες. Τι κάνανε οι δικοί μας οι μάγκες. Πηγαίνανε στις εκθέσεις παιχνιδιών, στη Γερμανία, στο Παρίσι κλπ βλέπανε ορισμένα παιχνίδια, τα οποία θα μπορούσαν να τα αντιγράψουν και μετά φτιάχνανε το καλούπι και τα πουλούσαν ως ελληνικά παιχνίδια τάχα μου, τα οποία ήταν αντίγραφα ευρωπαϊκών παιχνιδιών. Ή και το άλλο ακόμα.

Όταν οι μεγαλοεισαγωγείς παιχνιδιών στην Αθήνα φέρνανε παιχνίδια, ειδικά αυτό γινότανε κατά τη διάρκεια των εορτών που τότε οι γονείς αγόραζαν πολλά, πηγαίνανε και αγοράζανε κάτι που τους άρεσε και νομίζανε ότι μπορούσαν να το αντιγράψουν εύκολα και το αντιγράφανε. Και τότε μάλιστα, επειδή οι παιχνιδάδες των Αθηνών τους ξέρανε αυτούς τους μικροβιοτέχνες (ας το πω έτσι) και δεν τους τα πουλούσαν, βάζανε πιτσιρίκια ή αγνώστους να πάνε να τους αγοράσουν ένα συγκεκριμένο παιχνίδι από το μεγαλοκατάστημα της εποχής εκείνης και να το αντιγράψουν.

Επίσης το θέμα του ανταγωνισμού, της εφευρετικότητας και της προώθησης οδήγησε στην εξάλειψή τους.

Retromaniax: Ποιο είναι το βιβλίο / περιοδικό που δεν κουράζεστε ποτέ να ξεφυλλίζετε;

Β: Τα σχολικά του δημοτικού και τα λευκώματα. Θα σας δείξω μετά το πόσο ευαίσθητα είναι αυτά τα λευκώματα. Τι εστί έρως, τί εστί αγάπη, τί εστί φιλία...

R: Προλάβαμε, κάναμε τέτοια στο δημοτικό και τα μοιράζαμε. Είναι διαχρονική η ιδέα αυτή.

Β: Oι κοπέλες όλες τα ίδια γράφατε!

R: Συνήθως ναι. Φυσικά ο πρώτος που το δίναμε πάντα ήταν αυτός που μας άρεσε.

Β: Nαι αλλά τη ποίηση και την παιδική – εφηβική αθωότητα που είχαν αυτά τα λευκώματα μιας εποχής και πως γράφουν σήμερα....

R: Ήταν πολύ αθώες εικόνες. Τα κοιτάς και λες «Πόσο αθώα ήμασταν»; Σου φέρνουν χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Μέχρι κάποιες τάξεις του δημοτικού, γιατί μετά ξεφεύγουν.

Β: Κι όμως! Θα δείτε λευκώματα μαθητών του γυμνασίου, φοιτητών ή φοιτητριών. Το πως σκεφτόντουσαν. Πόσο αγνά σκεφτόντουσαν τότε. Ένα φιλί τότε ήταν αρραβώνας. Είχα ένα, να το πω λεύκωμα; Τόμος ήταν ολόκληρος! Ενός μαθητού ο οποίος θυμάμαι ζούσε στην Τούμπα. Αυτό το παιδί έφυγε στην Ιταλία και σπούδασε φαρμακοποιός. Γιατί αναφέρω την ιστορία του; Παρουσιάζει στις αρχές της 10ετίας του 50 όλη την εικόνα της Θεσσαλονίκης εκείνης της εποχής. Έλεγε πήγα στην τάδε στάση, είδα αυτό, λες και ήταν τουρίστας στην πόλη! Ήταν ερωτευμένος με την καθηγήτρια των γαλλικών του. Το λέω και ανατριχιάζω! «Και δεν μου δίνει σημασία. Και γω να δεις τί θα γίνω. Θα πάω στην Ιταλία και θα σπουδάσω και θα γυρίσω και τότε να δεις...» Φανταστικά πράγματα και είχε πολύ ωραία γραφή. Έγραφε και στη μητέρα του. «Έστειλα επιστολή στη μάνα μου, της είπα ότι βρέχει έξω, μου ʽπε η μάνα μου το να τʼ άλλο, μη βγαίνεις παιδί μου ...» Κρύωνε κάθε τόσο. Τέλος πάντων σπούδασε. Σημειωτέον ότι έγραφε στην αδερφή του να παρακολουθεί την καθηγήτρια των γαλλικών... Μιλάμε τόμος (το λεύκωμα). Τελείωσε λοιπόν, επιστρέφει εδώ, αλλά να που παντρεύτηκε η καθηγήτρια! Εκεί να δείτε στεναχώρια! Και γιατί πήρε αυτόνα; Και γιατί δεν πήρε εμένα;

Ε! Αυτά τα πράγματα δεν τα συναντάς σήμερα. Αλλά και περιγραφικότατος σχετικά με την πόλη της εποχής εκείνης. Κατέβαινε βόλτα, έπαιρνε το τάδε λεωφορείο, έβλεπε την τάδε παράσταση... Σα ρεπορτάζ ήτανε, σα ρεπορτάζ...

R: Ποιο είναι το αντικείμενο που χαϊδεύει η ματιά σας με περίσσια αγάπη;

Β: Μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο παιδί σου αγαπάς περισσότερο; Το καθένα έχει κάτι το ξεχωριστό. Έχει τη δική του ιστορία και διαδρομή. Τα θωρείς και νιώθεις ότι ζωντανεύουν και μαζί με αυτά επανέρχεται η παιδική σου φαντασία και τα δυο χαρίσματα που είχανε τότε. Και το τότε γίνεται σήμερα και σου δίνει όνειρα και ελπίδες για το αύριο.

R: Αν είχατε ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά σας, τι θα του δίνατε να κρατήσει στα χέρια του;

Β: Ίσως μια φιγούρα του Καραγκιόζη και του Κολλητήρη. Θα σας εξηγήσω το γιατί. Γιατί μέσα στην ασχήμια αυτών των φιγούρων και στα μπαλωμένα ρούχα τους κρύβεται μια αέναος προσπάθεια επιβίωσης. Η προσπάθεια του Καραγκιόζη για τη φασολάδα. Η προσπάθεια του ανθρώπου για το αύριο. Κι ένα παιδί πρέπει να ελπίζει στο αύριο. Να βλέπει το σήμερα που είναι αυτός ο φτωχός Καραγκιόζης – αυτός δεν είναι σήμερα ο Έλληνας; - Αλλά να έχει και τη δύναμη του Καραγκιόζη και την πανουργία του Καραγκιόζη, για ν' αντιμετωπίσει το αύριο. Γιατί ήξερε ο Καραγκιόζης να επιβιώνει. Εξάλλου τι λέει και ο Σαββόπουλος; Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζε,ι είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη. Ας αφήσουμε λοιπόν το όνειρο του Καραγκιόζη να υπάρχει...

------------------------------------------------------------------------------------------

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στον σπάνιο αυτό άνθρωπο που στέκει αλώβητος και χαμογελαστός. Κύριε Βαβάτση να είσαστε πάντα καλά.

5τεστττττττττττττττττττττττττττττττττττττττττττττττττ

 

[stayros]

Ωρα 07:50, σημερα το πρωι...

Μπαινω στο retromaniax και βλεπω στο προφιλ μου απανωτες δημοσιευσεις της Kambia για καποιο μουσειο,δεν δινω σημασια και το προσπερναω.

Παω και να τσεκαρω το "Νεο Περιεχομενο", εκει βλεπω το γκρι σηματακι νεου θεματος με το λουκετο απο πανω και διπλα του να γραφει το εξης "Αρθρο:Ενα μουσειο αλλιωτικο απ' τ' αλλα!" γραμμενο απο την Daredevil.Το ανοιγω απο περιεργεια και και εγραφε μονο μια μικρη προταση στα αγγλικα:You can view the page at......... παταω τον προτεινομενο συνδεσμο και μεταφερομαι την αρχικη σελιδα του retromaniax,εκει παθαινω το πρωτο καψιμο...:burn:

Αρχιζω να διαβαζω το μινι κειμενακι της Daredevil και διαπιστωνω με εκπληξη... ... οτι καποια στιγμη αναφερεται το ονομα μου (οπως και υπολοιπων μελων),

τελειωνω το κειμενακι και παρατηρω στο τελος του (κατω αριστερα) μια παροπομπη με την λεξη (Συνεντευξη) γραμμενη με κοκκινα γραμματα, το παταω και...

μεταφερομαι στο παρον θεμα...Αυτο ηταν!!!!!! Το δευτερο καψιμο δεν αργησε να ερθει...:burn:

Εχω μεινει βουβος :shtup:και κοιταω το θεμα σαν να βλεπω κατι για πρωτη φορα...:augenrollen::animeek:

Ξαφνικα ανοιγεται μια πυλη για ενα flashback στο παρελθον και πισω στα υπεροχα χρονια της αθωοτητας... :wub:

Αρχιζω και διαβαζω και ενα ριγος με διαπερναει...:sweat:.

Συνεχιζω να διαβαζω και ειμαι λιγο πριν βουρκωσω...recry2:...τελικα δεν το γλυτωνω και αρχιζω να δακρυζω... :icon_cry:

Συνεχιζω το διαβασμα και δακρυα χαρας και αναμνησεων συνεχιζουν να τρεχουν... :icon_cry:

Ρουφαω καθε λεξη του κειμενου σαν σφουγγαρι και μενω αποσβολωμενος με τις φωτο και τα βιντεακια...:augenrollen:

0

Δεν χρειαζεται να πω ποιο βιντεακι απολαυσα πιο πολυ....καταλαβατε!!!

Δεν εχω λογια να περιγραψω τι αλλο ενιωσα διαβαζοντας αυτο το αρθρο "Διαμαντι" των Kambia & Daredevil.... :sealed:

Ναταλι,Μαριανα...Σας ευχαριστω για αυτη την πρωινη αναπαντεχη εκπληξη και το υπεροχο ταξιδι (εστω και για λιγο) πισω στο παρελθον!!!!

:thanx2: :thanx2: :thanx2:

Κατι τετοιες στιγμες με κανουν να νοιωθω υπερηφανος που ειμαι μελος

σε αυτο το υπεροχο διαδυκτιακο ρετροστεκι αναμνησεων που λεγεται retromaniax!!!! :flower: :flower: :flower:

 

[Wally]

Κοριτσια κανατε εκπληκτικη δουλεια. Η συνεντευξη ειναι ποιοτικως αριστη, πρωτοτυπη ως συλληψη, πληρεστατη οσο αφορα το τελικο αποτελεσμα...οι απαντησεις του κ Βαβατση επιτομη στη θεματολογια μας...ενιοτε συγκλονιστικες.

Πολλα ευχαριστω στον κ Βαβατση!

 

[herco]

Απο τις πληρεστερες συνεντευξεις που εχουμε διαβασει εδω. Σας ευχαριστουμε πολυ και παντα τετοια

 

[lass]

Υπέροχη δουλειά! Μπράβο και στις δυο σας!

 

[katerinak]

υπεροχη η συνεντευξη και τα βιντεο!!!ευχαριστουμε παρα παρα πολυ Ναταλι και Μαριανα και φυσικα ενα τεραστιο ευχαριστω και στον κ.Βαβατση

:cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers: :cheers:

0

Ναταλι χτες ειδα τις φωτογραφιες που εβαλες στο αλμπουμ σου και περιμενα οτι κατι θα μας ετοιμαζες σημερα με περιμενε μια μεγαλη εκπληξη

 

[angel_grig]

Μπραβο κοριτσια!Εξαιρετικη συνεντευξη! Ευχαριστουμε και τον Κ.Βαβατση!

 

[Kambia]

Προσωπικά απόλαυσα κάθε λεπτό της συνέντευξης αυτής. Γελάσαμε, βουρκώσαμε, ανατριχιάσαμε, μάθαμε πράγματα, "ταξιδέψαμε" στο παρελθόν μας. Πραγματικά όταν βρίσκεσαι στον μικρό αυτό χώρο του μουσείου είναι σαν να μπήκες στην χρονομηχανή και να πήγες πίσω στα παιδικά σου χρόνια. Όλα, μα όλα, είναι εκεί!

Ο κος. Βαβάτσης και ο γίος του Αντρέας, μας δέχτηκαν αμέσως. Ένας απλός, ήρεμος άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει. Κάθε φορά που ξεκινούσε να πει μια ιστορία για κάποιο αντικείμενο ή για κάποιον προκάτοχό του βούρκωνε!

Τον ευχαριστούμε και πάλι και εύχομαι το όνειρό του να βρεθεί ένας χώρος μεγάλος να φιλοξενήσει το μουσείο του να γίνει επιτέλους πραγματικότητα.

 

[zouzou]

Tι να πω.. το ευχαριστώ είναι λίγο...

Ελπίζω να βρεθεί χώρος ώστε να μπορέσουμε όλοι κάποια στιγμή να τα θαυμάσουμε όλα αυτά!!!

Μπράβο σας και πάλι!!!

 

[Λορένα]

Τι ωραιο μουσειο

Πως και δεν ετυχε να παμε σε καμια συναντηση προς τα εκει;

Μπραβο παιδια για την συνεντευξη, πραγματικα την απολαυσα, και τον κο Βαβατση για την ιδεα του, να κανει αυτο το μουσειο.

Καποια στιγμη που θα ξανανεβω θελω να περασω εστω και απεξω

 

[krios]

:thanx2: :thanx2: :thanx2: Μαριάνα και Ναταλί τι να πω; Όσα νούμερα βάλω πριν το ευχαριστώ μου θα είναι λίγα. Πολύ ωραία δουλειά, θέμα, συνέντευξη. Ευχαριστούμε πολύ κ. Βαβάτση, συγχαρητήρια για ότι έχετε κάνει-σώσει.

Υ.Γ. Έχω πάθει το μικρό μου εγκεφαλικό (ξέρετε γιατί φυσικά... ζήλεψα τους Φασόλες) και το μικρό μου έμφραγμα επίσης (για τον ίδιο λόγο)

 

[D@redevil]

Εγώ έγραψα όλα μου τα συναισθήματα στο κειμενάκι της "βιτρίνας"!

Κάθε εικόνα που αποτύπωνε το μυαλό μου ήταν μια χρονοδίνη που με μετέφερε στο παρελθόν.... Όπου και να γυρνούσα το βλέμμα μου...

Εκεί όμως που έπαθα μεγάλη ζημιά, ήταν στο χώρο των παιχνιδιών! Νομίζω ότι θα μας θυμούνται για πολύ καιρό - κάθε τρεις και λίγο σκουντούσε η μια την άλλη κι έλεγε: "εεε! δες τι βρήκα! Πω, ρε συ! Το θυμάσαι αυτό?"

Ακόμα έχω στο μυαλό μου τις εικόνες των παιχνιδιών, όπως τις έβλεπα από το φακό της μηχανής: σα να απομόνωνα κάθε ξένο στοιχείο (τωρινό) που θα μπορούσε να "χαλάσει" τις αναμνήσεις μου και θυμόμουν... Χρώματα, μυρωδιές, ακόμα και η υφή...

Εκεί βέβαια που "έλιωσα" ήταν όταν βρήκα λευκώματα από τη δεκαετία του '50 / '60 / '70 (δε θυμάμαι πότε ακριβώς) από το σχολείο μου!!! Εκεί, νομίζω, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι το έργο που επιτελεί ο Κος Βαβάτσης.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάνει πολλές συνεντεύξεις (άλλωστε πήγα ως τεχνική υποστήριξη!), αλλά από ένα σημείο και μετά απορροφήθηκα κι εγώ από το μαγικό τρόπο που περιέγραφε ο συνομιλητής μας.

Ευχαριστώ κι εγώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, έναν εξαιρετικό άνθρωπο που φροντίζει για τη διαφύλαξη των αναμνήσεών μας. Επιτελεί λειτούργημα!

Κι ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ στον Κο Βαβάτση και στο γιο του, Αντρέα, για το χρόνο που μας διέθεσαν και για την καλή τους θέληση να μοιραστούν μαζί μας, τόσους θησαυρούς!

 

[mhmerotategiatipino]

Και που βρισκεται αυτο το μουσειο; Θελω πολυ να τους επισκεφθω κι εγω!

 

[Juanita]

Με συγκινήσατε πρωϊνιάτικα... θέλω τουλάχιστον τα μισά σχολικά και κάποια από τα κουκλάκια... :dribble:

 

 

0

Πάντως... αν υπάρχει πρόβλημα χώρου, είμαι διατεθειμένη να παραχωρήσω περί τα 60 τετραγωνικά (καλά... λίγα λιγότερα... ) ώστε να υπάρξει παράρτημα στην Αθήνα...

 

[DINO]

Ευχαριστούμε πολύ κορίτσια, για την πολύ όμορφη συνέντευξη και το πλούσιο οπτικό υλικό!

Είστε αχτύπητο δίδυμο!!!

Φυσικά ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον κ. Βαβάτση, που άνοιξε τις πόρτες του καταστήματός του για μας!

R: Οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς έχουν δείξει ενδιαφέρον; Είχατε κάποια επικοινωνία / βοήθεια / στήριξη όλα αυτά τα χρόνια;
Β: Πως, πως, πως.... Η συλλογή μου με τα μολυβένια στρατιωτάκια, τα κουρδιστά τανκς και γενικά τα πολεμικά παιχνίδια έχουν εντολή να κινηθούνε αμέσως και να ανοίξουνε πυρ μόλις αντιληφθούν επίσκεψη από δημοτικούς ή πολιτικούς άρχοντες

Απλά RESPECT!

 

[D@redevil]

Και που βρισκεται αυτο το μουσειο; Θελω πολυ να τους επισκεφθω κι εγω!

Ελ. Βενιζέλου 53, Θεσσαλονίκη,

Τηλέφωνο: 2310 555758

Απλά κάντε ένα τηλέφωνο, όσοι σκοπεύετε να πάτε, για να ενημερωθείτε για τις ώρες λειτουργίας!