Μυστικοί Αρραβώνες (1979 ΥΕΝΕΔ)
- Έναρξη μίζας tsalk
- Ημερομηνία έναρξης
johnalepou
Human RetroDatabase
- Joined
- 28 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 3.362
- Αντιδράσεις
- 529
H Νόρα μιλά στο περιοδικό ΕΙΚΟΝΕΣ αναδρομικά για τα ξενοπουλικά σήριαλ που έκανε (1985)
Clemence
RetroAdept
- Joined
- 1 Αύγ 2009
- Μηνύματα
- 1.017
- Αντιδράσεις
- 176
πόσο μικρούλι είσαι καλέ εσύ? 
πολύ θα ήθελα πάντως να είχα την ευκαιρία να δω έστω ένα επεισόδιο της σειράς, μόνο και μόνο για να χαζέψω τα κουστούμια εποχής να δω τι δουλειά έκαναν τότε στην ΕΡΤ. η πλάκα είναι που όταν διάβαζα τα μυθιστορήματα του ξενόπουλου, σε μια σειρά με τα άπαντά του του μπίρη, είχα τη βεβαιότητα ότι θα τα ξανάβλεπα όλα τα έργα, και σύντομα! δε μου πέρασε λεπτό απ΄το νου ότι είχαν πάρει το δρόμο για τη χωματερή
ηλίθιοι!
πολύ θα ήθελα πάντως να είχα την ευκαιρία να δω έστω ένα επεισόδιο της σειράς, μόνο και μόνο για να χαζέψω τα κουστούμια εποχής να δω τι δουλειά έκαναν τότε στην ΕΡΤ. η πλάκα είναι που όταν διάβαζα τα μυθιστορήματα του ξενόπουλου, σε μια σειρά με τα άπαντά του του μπίρη, είχα τη βεβαιότητα ότι θα τα ξανάβλεπα όλα τα έργα, και σύντομα! δε μου πέρασε λεπτό απ΄το νου ότι είχαν πάρει το δρόμο για τη χωματερή
ηλίθιοι!
Rinus Cesar
RetroNuts!
- Joined
- 22 Ιουν 2009
- Μηνύματα
- 1.417
- Αντιδράσεις
- 275
Λοιπόν, εγώ συνηθίζω σε πολλά πράγματα να συγκρατώ .... λεπτομέρειες και όχι την ουσία !!! Έτσι, το σήριαλ αυτό το θυμάμαι πολύ - πολύ αμυδρά [άλλωστε, ήμουν πολύ μικρός τότε]. Κι όμως, παρόλο που δεν θυμόμουν ότι π.χ. πρωταγωνιστούσε ο Αλεξανδράκης [το θυμήθηκα διαβάζοντας το παρόν τόπικ] θυμήθηκα ότι έναν, όχι ιδιαίτερα πρωταγωνιστικό, ρόλο είχε ο σπουδαίος μας ηθοποιός Τάκης Μηλιάδης !!! Αυτός υποδυόταν τον σιορ Αλεβίζο, έναν απλό άνθρωπο [νομίζω ιδιοκτήτης του μικρού καφενείου που συναντιόταν το ζευγάρι], ο οποίος .... βοηθούσε το ζευγάρι !!! Συγκεκριμένα, θυμάμαι ότι τους μετέφερε, κρυφά. τα μεταξύ τους "ραβασάκια" [ήταν προφανώς εχέμυθος & άνθρωπος εμπιστοσύνης]. Μάλιστα, τα έλεγε "ραβάσια" !!! Ο Μηλιάδης ήταν απολαυστικός, καταπληκτικός στο ρόλο του, και μιλούσε, μάλιστα, με μια "επτανησιακή προφορά" ... άλλο πράγμα !!! Όταν ήμουνα παιδάκι τον περίμενα πώς και πώς να εμφανισθεί .....
johnalepou
Human RetroDatabase
- Joined
- 28 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 3.362
- Αντιδράσεις
- 529
Το πρωί στις εφτάμιση, ο μικρός Νείλος με τα κατακόκκινα μάγουλα και τ' ασημένια κουμπιά ανέβαινε τρέχοντας την οδό Δημοκρίτου. Τον έστελνε η Καίτη, μόλις σηκώθηκε, να ρωτήσει πως πέρασε ο Ανέστης.
Η Ανάσταινα που τον περίμενε, τον υποδέχτηκε η ίδια στη σκάλα και συνένοχη χωρίς να το θέλει του ψεύτη του γιού της, του είπε η ίδια:
–Να πεις της κυρίας Καίτης να μην ανησυχεί καθόλου. Ο κύριος Νάσος είναι πολύ καλύτερα. Τώρα κοιμάται. Δεν θα τον ξυπνήσω πρίν από τις δέκα-έντεκα κι ελπίζω να είναι εντελώς καλά, ώστε να βγει το μεσημέρι. Άκουσες, παιδί μου, να της πεις να είναι ήσυχη.
–Μάλιστα κυρία... αποκρίθηκε ο μικρός, που γελούσαν και τα παπούτσια του.
Γιατί κι αυτός ο καϋμένος είχε ανησυχίσει όταν έμαθε πως αρρώστησε ο γαμπρός και είδε την κυρία Καίτη τόσο ανήσυχη. Και τώρα χάρηκε πολύ κι έφυγε ακόμη πιο τρεχάτος, για να της πάει την καλή είδηση. Αλλά η Καίτη δεν ήσύχασε καθόλου.
–Τον είδες; ρώτησε...
–Όχι εγώ δεν μπήκα μέσα. Η κυρία Ανάστη μου είπε...
–Και θα τον αφήσει να κοιμηθεί ως τις δέκα;
–Μάλιστα, δέκα-έντεκα... έτσι μου είπε.
–Άρρωστος θα είναι!... Μου το κρύβει... Θα πάω να ιδώ.
Του κάκου της έλεγαν στο σπίτι να μην κάνει έτσι, και πως αν ο αρραβωνιαστικός της δεν φαινόταν ως το μεσημέρι, μπορούσε να πάει να τον ιδεί το απόγευμα. Η Καίτη επέμενε να πάει το πρωί, τώρα αμέσως. Επιτέλους, με χίλια στανιά, την κατάφεραν να περιμένει ως τις έντεκα. Για να τον έβρισκε τουλάχιστον ξύπνιο, σηκωμένο.
–Τι σηκωμένο;... μουρμούριζε η Καίτη -θα σηκωθεί άραγε;...
Κι ώσπου να γίνει δεκάμιση η ώρα και να ξεκινήσει με τη θεία - Μαρία για την οδόν Δημοκρίτου, είδε κι έπαθε το κακόμοιρο...
Η μέρα ήταν ωραία, ο ήλιος του Φλεβάρη έλαμπε σαν ανοιξιάτικος, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο χαρούμενο, κι η Καίτη άρχισε να ελπίζει... Όχι, ο Νάσος θα ήταν καλά. Με τέτοια καλωσύνη, με τέτοια χαρά Θεού, δεν μπορούσε να ήταν αυτή τόσο δυστυχισμένη...
Και στις έντεκα παρά τέταρτο, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας του, με την βεβαιότητα πως θα 'βρισκε τον αρραβωνιαστικό της στο ατελιέ του...
Αλλά όχι...
Η Ανάσταινα, που ύστερ' απ' τα καθησυχαστικά που της μήνυσε, δεν την περίμενε το πρωί, τα 'χασε μόλις την είδε μπροστά της. Και χωρίς να το συλλογισθεί, έκρινε καλό να της δείξει ένα πρόσωπο θλιμμένο. Φοβήθηκε ίσως πως αν την έβλεπε χαρούμενη, θα υποπτευόταν η Καίτη πως η χθεσινή αρρώστια ήταν κωμωδία.
Αυτή κατατρόμαξε σαν είδε το πρόσωπο της μητέρας.
–Μα τι; ψιθύρισε -δεν είναι λοιπόν καλά;...
Η Ανάσταινα κατάλαβε τη γκάφα της και προσπάθησε να τη διορθώσει μ' ένα γέλιο, που φάνηκε στην Καίτη σα στανικό.
–Αχ κάτι μου κρύβετε...
–Μα όχι, χρυσή μου!... είναι καλύτερα, πολύ καλύτερα... Κοιμάται... αλλά θα σηκωθεί... είναι καλά...
Και τα λόγια αυτά της φάνηκαν της Καίτης, σαν μασημένα, σαν ψεύτικα.
–Να τον ιδώ! ... έκαμε άξαφνα σαν τρελή.
Κι έτρεξε ως την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και τη χτύπησε φωνάζοντας:
–Νάσο... κοιμάσαι;
–Στάσου! της έλεγε κι η μητέρα -να μπω να τον ξυπνήσω εγώ.
Αλλά η Καίτη δεν άκουγε τίποτα. Είχε πιασμένη την πόρτα κι εξακολούθούσε να χτυπά και να ρωτά:
–Νάσο!... κοιμάσαι;... να μπώ;
–Ποιος είναι; ακούστηκε από μέσα η φωνή του Ανάστη, με κάποια παραξενιά μαχμουρλή.
–Εγώ... η Καίτη...
Ο τόνος της φωνής άλλαξε αμέσως.
–Α... τώρα, τώρα!... Μια στιγμή... Περίμενε... Μην ανοίξεις ακόμη... Μη!...
–Καλά, περιμένω...
Ο νέος πετάχτηκε βιαστικά απ' το κρεβάτι του, έτρεξε στο παράθυρο, άνοιξε τις γρίλλιες, κρέμασε το φράκο του στον καλόγερο -ήταν πεταμένο σε μια πολυθρόνα- κλώτσησε τα σκαρπίνια του για να χωθούν κάτω απ' την πολυθρόνα, ξανάπεσε στο κρεβάτι, κούμπωσε τη νυχτικιά του, σιάχτηκε λιγάκι και σκεπάστηκε ως το λαιμό.
Όλ' αυτά, έγιναν με φούρια, με παραζάλη, σε λίγα δευτερόλεπτα. Έπειτα έκαμε τη φωνή του ακόμα πιο χαρούμενη και φώναξε:
–Καίτη!... Έλα!...
Αλλά δεν προχώρησε πολύ. Μόλις δυο βήματα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε τον αρραβωνιαστικό της στο κρεβάτι και -Καστριτοπούλα πάντα- αιστάνθηκε κάποια συστολή.
–Καλημέρα, του είπε, πως είσαι σήμερα;
–Αχ, αστειεύτηκε ο Ανάστης, ως το βράδυ πεθαίνω!...
–Ναι, μάτια μου, φαίνεσαι... από τα μάτια.
–Όχι σοβαρεύτηκε ο νέος, είμαι πολύ καλύτερα, κι αν έλθεις να με φιλήσεις, θα γίνω εντελώς καλά.
Η Καίτη γύρισ' ευθύς και κοίταξε πίσω της. Η Ανάσταινα κι η θεία Μαρία στεκόνταν εκεί στην πόρτα και την έβλεπαν γελαστές. Ώστε μπορούσε να πλησιάσει και να φιλήσει τον χαϊδεμένο της, που έκανε ακόμα τον άρρωστο για να τον φιλούν...
Κι έτρεξε κοντά του.
–Έλα ετοιμοθάνατέ μου...
–Ώ, καλώς μου τη!... έκαμε εκείνος.
Κι ενώ σκεπασμένος ως το λαιμό, τέντωνε κωμικά το στόμα του για να τη φιλήσει, άξαφνα έβγαλε ένα χέρι και την τσάκωσε.
–Α, είπε, τώρα, δεν σ' αφήνω να φύγεις!... Εδώ, εδώ θα μου κάνεις συντροφιά. Κάτσε...
Και την ανάγκασε να καθήσει στο χείλος του κρεβατιού, κοντά στο στήθος του.
Η Ανάσταινα που τον περίμενε, τον υποδέχτηκε η ίδια στη σκάλα και συνένοχη χωρίς να το θέλει του ψεύτη του γιού της, του είπε η ίδια:
–Να πεις της κυρίας Καίτης να μην ανησυχεί καθόλου. Ο κύριος Νάσος είναι πολύ καλύτερα. Τώρα κοιμάται. Δεν θα τον ξυπνήσω πρίν από τις δέκα-έντεκα κι ελπίζω να είναι εντελώς καλά, ώστε να βγει το μεσημέρι. Άκουσες, παιδί μου, να της πεις να είναι ήσυχη.
–Μάλιστα κυρία... αποκρίθηκε ο μικρός, που γελούσαν και τα παπούτσια του.
Γιατί κι αυτός ο καϋμένος είχε ανησυχίσει όταν έμαθε πως αρρώστησε ο γαμπρός και είδε την κυρία Καίτη τόσο ανήσυχη. Και τώρα χάρηκε πολύ κι έφυγε ακόμη πιο τρεχάτος, για να της πάει την καλή είδηση. Αλλά η Καίτη δεν ήσύχασε καθόλου.
–Τον είδες; ρώτησε...
–Όχι εγώ δεν μπήκα μέσα. Η κυρία Ανάστη μου είπε...
–Και θα τον αφήσει να κοιμηθεί ως τις δέκα;
–Μάλιστα, δέκα-έντεκα... έτσι μου είπε.
–Άρρωστος θα είναι!... Μου το κρύβει... Θα πάω να ιδώ.
Του κάκου της έλεγαν στο σπίτι να μην κάνει έτσι, και πως αν ο αρραβωνιαστικός της δεν φαινόταν ως το μεσημέρι, μπορούσε να πάει να τον ιδεί το απόγευμα. Η Καίτη επέμενε να πάει το πρωί, τώρα αμέσως. Επιτέλους, με χίλια στανιά, την κατάφεραν να περιμένει ως τις έντεκα. Για να τον έβρισκε τουλάχιστον ξύπνιο, σηκωμένο.
–Τι σηκωμένο;... μουρμούριζε η Καίτη -θα σηκωθεί άραγε;...
Κι ώσπου να γίνει δεκάμιση η ώρα και να ξεκινήσει με τη θεία - Μαρία για την οδόν Δημοκρίτου, είδε κι έπαθε το κακόμοιρο...
Η μέρα ήταν ωραία, ο ήλιος του Φλεβάρη έλαμπε σαν ανοιξιάτικος, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο χαρούμενο, κι η Καίτη άρχισε να ελπίζει... Όχι, ο Νάσος θα ήταν καλά. Με τέτοια καλωσύνη, με τέτοια χαρά Θεού, δεν μπορούσε να ήταν αυτή τόσο δυστυχισμένη...
Και στις έντεκα παρά τέταρτο, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας του, με την βεβαιότητα πως θα 'βρισκε τον αρραβωνιαστικό της στο ατελιέ του...
Αλλά όχι...
Η Ανάσταινα, που ύστερ' απ' τα καθησυχαστικά που της μήνυσε, δεν την περίμενε το πρωί, τα 'χασε μόλις την είδε μπροστά της. Και χωρίς να το συλλογισθεί, έκρινε καλό να της δείξει ένα πρόσωπο θλιμμένο. Φοβήθηκε ίσως πως αν την έβλεπε χαρούμενη, θα υποπτευόταν η Καίτη πως η χθεσινή αρρώστια ήταν κωμωδία.
Αυτή κατατρόμαξε σαν είδε το πρόσωπο της μητέρας.
–Μα τι; ψιθύρισε -δεν είναι λοιπόν καλά;...
Η Ανάσταινα κατάλαβε τη γκάφα της και προσπάθησε να τη διορθώσει μ' ένα γέλιο, που φάνηκε στην Καίτη σα στανικό.
–Αχ κάτι μου κρύβετε...
–Μα όχι, χρυσή μου!... είναι καλύτερα, πολύ καλύτερα... Κοιμάται... αλλά θα σηκωθεί... είναι καλά...
Και τα λόγια αυτά της φάνηκαν της Καίτης, σαν μασημένα, σαν ψεύτικα.
–Να τον ιδώ! ... έκαμε άξαφνα σαν τρελή.
Κι έτρεξε ως την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και τη χτύπησε φωνάζοντας:
–Νάσο... κοιμάσαι;
–Στάσου! της έλεγε κι η μητέρα -να μπω να τον ξυπνήσω εγώ.
Αλλά η Καίτη δεν άκουγε τίποτα. Είχε πιασμένη την πόρτα κι εξακολούθούσε να χτυπά και να ρωτά:
–Νάσο!... κοιμάσαι;... να μπώ;
–Ποιος είναι; ακούστηκε από μέσα η φωνή του Ανάστη, με κάποια παραξενιά μαχμουρλή.
–Εγώ... η Καίτη...
Ο τόνος της φωνής άλλαξε αμέσως.
–Α... τώρα, τώρα!... Μια στιγμή... Περίμενε... Μην ανοίξεις ακόμη... Μη!...
–Καλά, περιμένω...
Ο νέος πετάχτηκε βιαστικά απ' το κρεβάτι του, έτρεξε στο παράθυρο, άνοιξε τις γρίλλιες, κρέμασε το φράκο του στον καλόγερο -ήταν πεταμένο σε μια πολυθρόνα- κλώτσησε τα σκαρπίνια του για να χωθούν κάτω απ' την πολυθρόνα, ξανάπεσε στο κρεβάτι, κούμπωσε τη νυχτικιά του, σιάχτηκε λιγάκι και σκεπάστηκε ως το λαιμό.
Όλ' αυτά, έγιναν με φούρια, με παραζάλη, σε λίγα δευτερόλεπτα. Έπειτα έκαμε τη φωνή του ακόμα πιο χαρούμενη και φώναξε:
–Καίτη!... Έλα!...
Αλλά δεν προχώρησε πολύ. Μόλις δυο βήματα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε τον αρραβωνιαστικό της στο κρεβάτι και -Καστριτοπούλα πάντα- αιστάνθηκε κάποια συστολή.
–Καλημέρα, του είπε, πως είσαι σήμερα;
–Αχ, αστειεύτηκε ο Ανάστης, ως το βράδυ πεθαίνω!...
–Ναι, μάτια μου, φαίνεσαι... από τα μάτια.
–Όχι σοβαρεύτηκε ο νέος, είμαι πολύ καλύτερα, κι αν έλθεις να με φιλήσεις, θα γίνω εντελώς καλά.
Η Καίτη γύρισ' ευθύς και κοίταξε πίσω της. Η Ανάσταινα κι η θεία Μαρία στεκόνταν εκεί στην πόρτα και την έβλεπαν γελαστές. Ώστε μπορούσε να πλησιάσει και να φιλήσει τον χαϊδεμένο της, που έκανε ακόμα τον άρρωστο για να τον φιλούν...
Κι έτρεξε κοντά του.
–Έλα ετοιμοθάνατέ μου...
–Ώ, καλώς μου τη!... έκαμε εκείνος.
Κι ενώ σκεπασμένος ως το λαιμό, τέντωνε κωμικά το στόμα του για να τη φιλήσει, άξαφνα έβγαλε ένα χέρι και την τσάκωσε.
–Α, είπε, τώρα, δεν σ' αφήνω να φύγεις!... Εδώ, εδώ θα μου κάνεις συντροφιά. Κάτσε...
Και την ανάγκασε να καθήσει στο χείλος του κρεβατιού, κοντά στο στήθος του.
Clemence
RetroAdept
- Joined
- 1 Αύγ 2009
- Μηνύματα
- 1.017
- Αντιδράσεις
- 176
παιδιά το βίντεο δεν μπορούμε πια να το δούμε - ή καλύτερα να τ΄ακούσουμε, τι κρίμα αλήθεια, μήπως θυμάται κανείς ποια ηθοποιός έπαιζε την Αμβροσία? ήταν η μοιραία γυναίκα που - χωρίς να το θέλει - με μια κακή της παρέμβαση χώρισε άδικα για πάντα τον ανάστη από τη μικρή θάλεια
αλήθεια η μουσική ήταν του χατζηνάσιου?
αλήθεια, μήπως θυμάται κανείς ποια ηθοποιός έπαιζε την Αμβροσία? ήταν η μοιραία γυναίκα που - χωρίς να το θέλει - με μια κακή της παρέμβαση χώρισε άδικα για πάντα τον ανάστη από τη μικρή θάλεια αλήθεια η μουσική ήταν του χατζηνάσιου?
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
nick
RetroNuts!
- Joined
- 12 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 1.623
- Αντιδράσεις
- 542
Στο ρόλο της Αμβροσίας η Ελπίδα Μπραουδάκη. Όσο για την μουσική, αυτή ανήκει αποκλειστικά στον Χατζηνάσιο!Clemence είπε:παιδιά το βίντεο δεν μπορούμε πια να το δούμε - ή καλύτερα να τ΄ακούσουμε, τι κρίμα
αλήθεια η μουσική ήταν του χατζηνάσιου?
bernard.c
RetroDB Feeder
- Joined
- 26 Νοέ 2007
- Μηνύματα
- 3.256
- Αντιδράσεις
- 974
Πολλοί που τις θυμούνται το λένε αυτό! Εγώ, αυτή τη σειρά από τους "Ξενόπουλους" είχα αγαπήσει και θυμάμαι αμυδρά και την "Αναδυομένη" που θυμάμαι ακόμα πιο καλά (από την μία και μοναδική επανάληψη της σειράς το 1980)...EL GRECO είπε:
Είμαστε πολύ άτυχοι βλέπεις, διότι με τους Ξενόπουλους του Ερρίκου Ανδρέου την "πατήσαμε", για δύο λόγους:EL GRECO είπε:
1) το γεγονός ότι όλοι οι Ξενόπουλοι προβλήθηκαν από την ΥΕΝΕΔ, το αρχείο της οποίας υπέστη τις μεγαλύτερες "απώλειες" τη δεκαετία του '80 (σε σχέση με το αρχείο της ΕΡΤ)
2) το γεγονός ότι όλοι οι Ξενόπουλοι είχαν γυριστεί σε βίντεο και δεν ήταν γυρισμένοι σε φιλμ
Αυτός ο συνδυασμός των δύο παραπάνω παραγόντων ήταν καταστροφικός για τις 7 συνολικές σειρές βασισμένες σε μυθιστορήματα του Ξενόπουλου... Απότέλεσμα; Σήμερα να μην σώζεται ούτε μία στην ΕΡΤ, παρά το γεγονός ότι και οι 7 είχαν "σκίσει" από θεαματικότητα την τετραετία 1977-1981...
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
EL GRECO
RetroAdept
- Joined
- 12 Mαϊ 2009
- Μηνύματα
- 907
- Αντιδράσεις
- 29
bernard.c εγώ τα θυμάμαι πολύ καλά αυτά τα σήριαλ. Θυμάμαι την τηλεόραση από τον παράξενο ταξιδιώτη και τη βασίλισσα Αμαλία. Τεσσαρών χρονών έπαιρνα ένα καρεκλάκι που είχα και καθόμουνα απέναντι από την τηλεόραση να δω την Αλίκη μαγεμένος. Μεγάλη αγάπη είχα και στα έργα του Ξενόπουλου αλλά μόνο αυτά με τη Νόρα που ταίριαζε απόλυτα στις ηρωίδες του. Μετά από χρόνια έκατσα και διάβασα και τα 80 μυθιστορήματα που είχε γράψει. Σε μία παράσταση στο θέατρο είπα στην Κονιόρδου ότι ήταν λάθος της που έπαιξε Ξενόπουλο ( στο φάντασμα) και κείνη συμφώνησε. Στους μυστικούς αρραβώνες υπήρχε χημεία μεταξύ Νόρας και Αλέκου. Αυτό ο κόσμος το εισέπρατε και για αυτό ξεχώρισε τη σειρά.
Το ότι δεν υπάρχουν αυτά τα έργα και άλλα αξιόλογα που είναι η ιστορία της τηλεόρασης ντροπιάζει τους υπεύθυνους της τηλεόρασης και τους κυβερνώντες. Εμείς θα έχουμε πάντα μέσα στην καρδιά μας αυτά τα έργα που κανένα μετέπειτα δεν μπήκε στην καρδιά μας όπως αυτά.
Το ότι δεν υπάρχουν αυτά τα έργα και άλλα αξιόλογα που είναι η ιστορία της τηλεόρασης ντροπιάζει τους υπεύθυνους της τηλεόρασης και τους κυβερνώντες. Εμείς θα έχουμε πάντα μέσα στην καρδιά μας αυτά τα έργα που κανένα μετέπειτα δεν μπήκε στην καρδιά μας όπως αυτά.
johnalepou
Human RetroDatabase
- Joined
- 28 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 3.362
- Αντιδράσεις
- 529
Πράγματι,και αργότερα που έπαιξαν μαζί στο θέατρο Αλίκη,γνώρισαν πολύ μεγάλη επιτυχίαEL GRECO είπε: