exetlaios
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 17 Mαϊ 2006
- Μηνύματα
- 4.461
- Αντιδράσεις
- 1.057
Ίσως ένα από τα πιό "εντυπωσιακά" πράγματα που θυμάμαι από την δεκαετία του 80' ήταν ότι
στο χωριό που παραθέριζα δεν υπήρχαν όλες οι "ανέσεις" που σήμερα θεωρούνται δεδομένες.
Συγκεκριμένα το χωριό ("Νόστιμο" στην Ευρυτανία) ΔΕΝ διέθετε πόσιμο τρεχούμενο νερό.
Τρεχούμενο νερό υπήρχε, αλλά μόνο για πλύσιμο και πότισμα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάθε πρωί τον παππού μου, να παίρνει δύο μεγάλα παγούρια νερό
και να πηγαίνει από έναν δρόμο γεμάτο πέτρες, στην μοναδική πηγή του χωριού που είχε πόσιμο νερό.
Με αυτά τα δύο παγούρια έπερεπε να "βγάλουμε την ημέρα" αλλιώς ο παππούς
έπρεπε να ξαναπάει στο μονοπάτι που οδηγούσε στην βρύση.
Όταν συνόδευα τον παππού για βόλατ, έννοιωθα πολύ σπουδαίος, που "βοηθάω την οικογένεια να έχει νερό" !
Για ένα παιδί που μεγάλωσε στην Αθήνα, η ιδεά της μη-ύπαρξης πόσιμου τρεχούμενου νερού,
φάνταζε περίπου ως πολιτισμικό-σοκ.
Όμως το νερό ήταν πραγματικά κρυστάλλινο, χωρίς χημικά και είχε μια γεύση
που δεν συγκρινόταν με αυτό της "βρύσης" που έπινα στην Αθήνα.
Τώρα που οι πιτσιρικάδες του χωριού είναι τα ανήψια μου, μάλλον τους φαίνεται απίστευτο ότι κάποτε στο χωριό γεμίζαμε παγούρια για να πιούμε.
Ομοίως και με το τηλέφωνο.
Σε όλο το χωριό υπήρχε ΜΟΝΟ ένα τηλέφωνο, στο καφενείο του χωριού.
Έτσι για να μιλήσεις με κάποιον, έπρεπε να δώσεις "ραντεβού".
"Μαμά, μαμά, στις 6 το απόγευμα θα είμαι στην πλατεία, ξαναπάρε με τότε" !
"Μπαρμπα Μήτσο, είπε η κόρη σου να είσαι εδώ στις 8 το βράδυ, θα σε πάρει τηλέφωνο" !
Σίγουρα όχι ότι το πρακτικότερο, όμως είχε και αυτό τη "μαγεία" του :
Κανένα κινητό ή σταθερό, δεν μπορούσε να διαταράξει τον απογευματινό μου ύπνο.
Οι μεγάλοι ήταν μη-προσβάσιμοι και έτσι οι "συνεργάτες από το γραφείο", δεν μπορούσαν να ταράξουν
την θερινή ραστώνη των παραθεριστών.
Όμορφες εποχές !
Τελικά καθώς μεγάλωνα, μια μέρα η είδηση έπεσε σα βόμβα :
"Θα βάλουνε τηλέφωνα στο χωριό" !
Όμως τα νούμερα ήτανε πολύ λιγότερα από τα σπίτια και έτσι όλοι σπεύσανε να βάλουνε "μέσο"
ώστε να είναι εκείνοι ανάμεσα στους λίγους "προνομιούχους" που θα είχαν το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥΣ τηλέφωνο στο χωριό !
Όχι, δεν είμασταν στην δεκαετία του 60', αλλά αρχές δεκαετίας 80' !
Λίγότερες παροχές, αλλά δυνατότερες αναμνήσεις !
στο χωριό που παραθέριζα δεν υπήρχαν όλες οι "ανέσεις" που σήμερα θεωρούνται δεδομένες.
Συγκεκριμένα το χωριό ("Νόστιμο" στην Ευρυτανία) ΔΕΝ διέθετε πόσιμο τρεχούμενο νερό.
Τρεχούμενο νερό υπήρχε, αλλά μόνο για πλύσιμο και πότισμα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάθε πρωί τον παππού μου, να παίρνει δύο μεγάλα παγούρια νερό
και να πηγαίνει από έναν δρόμο γεμάτο πέτρες, στην μοναδική πηγή του χωριού που είχε πόσιμο νερό.
Με αυτά τα δύο παγούρια έπερεπε να "βγάλουμε την ημέρα" αλλιώς ο παππούς
έπρεπε να ξαναπάει στο μονοπάτι που οδηγούσε στην βρύση.
Όταν συνόδευα τον παππού για βόλατ, έννοιωθα πολύ σπουδαίος, που "βοηθάω την οικογένεια να έχει νερό" !
Για ένα παιδί που μεγάλωσε στην Αθήνα, η ιδεά της μη-ύπαρξης πόσιμου τρεχούμενου νερού,
φάνταζε περίπου ως πολιτισμικό-σοκ.
Όμως το νερό ήταν πραγματικά κρυστάλλινο, χωρίς χημικά και είχε μια γεύση
που δεν συγκρινόταν με αυτό της "βρύσης" που έπινα στην Αθήνα.
Τώρα που οι πιτσιρικάδες του χωριού είναι τα ανήψια μου, μάλλον τους φαίνεται απίστευτο ότι κάποτε στο χωριό γεμίζαμε παγούρια για να πιούμε.
Ομοίως και με το τηλέφωνο.
Σε όλο το χωριό υπήρχε ΜΟΝΟ ένα τηλέφωνο, στο καφενείο του χωριού.
Έτσι για να μιλήσεις με κάποιον, έπρεπε να δώσεις "ραντεβού".
"Μαμά, μαμά, στις 6 το απόγευμα θα είμαι στην πλατεία, ξαναπάρε με τότε" !
"Μπαρμπα Μήτσο, είπε η κόρη σου να είσαι εδώ στις 8 το βράδυ, θα σε πάρει τηλέφωνο" !
Σίγουρα όχι ότι το πρακτικότερο, όμως είχε και αυτό τη "μαγεία" του :
Κανένα κινητό ή σταθερό, δεν μπορούσε να διαταράξει τον απογευματινό μου ύπνο.
Οι μεγάλοι ήταν μη-προσβάσιμοι και έτσι οι "συνεργάτες από το γραφείο", δεν μπορούσαν να ταράξουν
την θερινή ραστώνη των παραθεριστών.
Όμορφες εποχές !
Τελικά καθώς μεγάλωνα, μια μέρα η είδηση έπεσε σα βόμβα :
"Θα βάλουνε τηλέφωνα στο χωριό" !
Όμως τα νούμερα ήτανε πολύ λιγότερα από τα σπίτια και έτσι όλοι σπεύσανε να βάλουνε "μέσο"
ώστε να είναι εκείνοι ανάμεσα στους λίγους "προνομιούχους" που θα είχαν το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥΣ τηλέφωνο στο χωριό !
Όχι, δεν είμασταν στην δεκαετία του 60', αλλά αρχές δεκαετίας 80' !
Λίγότερες παροχές, αλλά δυνατότερες αναμνήσεις !
