Λοιπον, ειδα την ταινια χθες. Υποτιτλοι δεν υπαρχουν, αλλα ηθελα να την δω ετσι κι αλλιως.
Χαμενος χρονος τελικα. Η ταινια δεν αξιζε. Διηρκεσε σχεδον δυο ωρες και ηταν φλυαρη και κουραστικη, πραγμα που το αποδιδω στον αταλαντο σκηνοθετη της, Edward Dmytryk, ο οποιος με εχει ξανακουρασει και στο παρελθον με φλυαρα εργα οπως το Mirage με τον Gregory Peck και διαφορα αλλα. Ο ανθρωπος το ειχε σε κακο, κατα πως φαινεται, να κανει ταινια κατω απο μιαμιση ωρα διαρκεια. Και καλα, να κανει και τριωρη αμα θελει, αλλα να αξιζει. Οχι να χασμουριομαστε. Η φωτογραφια δεν ηταν ιδιαιτερα καλη, αλλα τα σκηνικα και τα κοστουμια θαυμασια και ηταν το μοναδικο πραγμα που μου αρεσε σε ολο το εργο. Οι ερμηνειες, μετριες.
Η ιστορια εν ολιγοις εχει ως εξης: 15χρονη μαχαιρωνει πανω σε καβγα τον εραστη της μητερας της που, οπως βλεπουμε αργοτερα, ηταν και δικος της εραστης. Τον φονο δεν τον βλεπουμε σχεδον καθολου, ουτε και το θυμα καθ' ολη την διαρκεια του εργου. Ο φονος που κανει η μικρη ειναι απορροια της κακης σχεσης που ειχε με την μητερα της (Susan Hayward). Mια μητερα αδιαφορη και με πληθωρα εραστων απο τοτε που πηρε διαζυγιο. Κι αυτη ομως με την σειρα της, εχει μια αθλια σχεση με την δικη της μητερα που την υποδυεται η Bette Davis. H Bette παρουσιαζεται απολυτα αυταρχικη και εγωκεντρικη. Mια ηλικιωμενη γυναικα που χειραγωγει και χρησιμοποιει τους παντες προς δικο της οφελος και κυριως προς οφελος της εταιριας που διευθυνει.
Το τελος της ταινιας το θεωρησα υπερβολικο και ηλιθιο. Σιγουρα προκειται για ενα εργο που δεν θα ξαναδω αλλη φορα.