V.I.Smirnov
RetroMaNiaC
- Joined
- 10 Μάρ 2010
- Μηνύματα
- 552
- Αντιδράσεις
- 113
Σε πολλά έργα εκείνου του καιρού υπάρχει μεν το ερωτικό στοιχείο αλλά χωρίς καθόλου ή με ελάχιστο σεξισμό.
Ο έρωτας δεν προβάλλεται πρόστυχα. Πρωταρχικό ρόλο παίζει το συναίσθημα και η διανόηση, σε αντίθεση με τα
τωρινά, δυστυχώς, όπου το σεξ θεωρείται βασικό συστατικό.
Το πιο δύσκολο είναι να εκφραστούν τα συναισθήματα με πληρότητα και ολοκληρωμένα.
Και όπου αυτό έχει κατορθωθεί, η σκηνή επιδρά ισχυρά στον θεατή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα που δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω είναι το τέλος από τα "Φώτα της πόλης" :
Mόνον εικόνα...κι όμως όλα είναι εκεί :
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας που χάνεται για πάντα, έκπληξη ανάμικτη με λύπη, βαθιά ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα.
Ο ρακένδυτος τύπος καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να σχετιστεί πλέον με την αγαπημένη του διότι εκείνη μεταμορφώθηκε
με την βοήθειά του σε μια όμορφη, επιτυχημένη γυναίκα και τους χωρίζουν πλέον πολλά.
Η μεταξύ τους αναγνώριση φέρνει και την αντιστροφή των κοινωνικών τους ρόλων.
Κι εκείνη, όταν αναγνωρίζει τον ευεργέτη της (από το άγγιγμα του χεριού - δηλ. με την αφή που έχει οξυμμένη σαν
πρώην τυφλή !!) βλέπει το αντίθετο από αυτό που περιμένει και συνάμα αντιλαμβάνεται πόσο μεγάλη ήταν η θυσία που
έκανε δεδομένου ότι ήταν φτωχός κι όχι πλούσιος όπως νόμιζε.
Κάποτε αναρωτιόμουν αν είναι τελικά μαζί ή όχι...την απάντηση την δίνει η μουσική συγχορδία που κλείνει την σκηνή και τελικά το έργο : είναι ελάσσονα....
Πριν 80 χρόνια κι όμως τα τελευταία δυο λεπτά είναι αξεπέραστα.
Ο έρωτας δεν προβάλλεται πρόστυχα. Πρωταρχικό ρόλο παίζει το συναίσθημα και η διανόηση, σε αντίθεση με τα
τωρινά, δυστυχώς, όπου το σεξ θεωρείται βασικό συστατικό.
Το πιο δύσκολο είναι να εκφραστούν τα συναισθήματα με πληρότητα και ολοκληρωμένα.
Και όπου αυτό έχει κατορθωθεί, η σκηνή επιδρά ισχυρά στον θεατή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα που δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω είναι το τέλος από τα "Φώτα της πόλης" :
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας που χάνεται για πάντα, έκπληξη ανάμικτη με λύπη, βαθιά ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα.
Ο ρακένδυτος τύπος καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να σχετιστεί πλέον με την αγαπημένη του διότι εκείνη μεταμορφώθηκε
με την βοήθειά του σε μια όμορφη, επιτυχημένη γυναίκα και τους χωρίζουν πλέον πολλά.
Η μεταξύ τους αναγνώριση φέρνει και την αντιστροφή των κοινωνικών τους ρόλων.
Κι εκείνη, όταν αναγνωρίζει τον ευεργέτη της (από το άγγιγμα του χεριού - δηλ. με την αφή που έχει οξυμμένη σαν
πρώην τυφλή !!) βλέπει το αντίθετο από αυτό που περιμένει και συνάμα αντιλαμβάνεται πόσο μεγάλη ήταν η θυσία που
έκανε δεδομένου ότι ήταν φτωχός κι όχι πλούσιος όπως νόμιζε.
Κάποτε αναρωτιόμουν αν είναι τελικά μαζί ή όχι...την απάντηση την δίνει η μουσική συγχορδία που κλείνει την σκηνή και τελικά το έργο : είναι ελάσσονα....
Πριν 80 χρόνια κι όμως τα τελευταία δυο λεπτά είναι αξεπέραστα.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή: