... περί βίας....
Τη Βία τη δέχομαι μόνο ως έσχατο μέσο υπεράσπισης της ζωής / της υπόληψης / της περιουσίας της δικής μου και της οικογένειάς μου, και αφού έχει προηγηθεί προσπάθεια για πολιτισμένο διάλογο.
Λόγω ύψους και γενικού όγκου, δεν έχει "τύχει" να εμπλακώ σε κάτι "άξιο αναφοράς". Υποθέτω ότι με βλέπουν και διστάζουν... Οπότε δεν έχω και σχετική εμπειρία....
Αλλά [αναμνήσεις από τα σχολικά μου χρόνια], στο δίπλα τμήμα [ας πούμε εγώ ήμουν στο Γ1 και δίπλα ήταν το Γ2], ήταν ο κ. Αδ**λής, επάρχιώτης εκπαιδευτικός, με βαριά προφορά, παλαιών αρχών και σκουριασμένων μυαλών. Συνήθιζε να κρατάει ξύλινο χάρακα/πήχη κάπου 1,5 μέτρο μακρύ, και να χτυπάει στην παλάμη τους άταχτους & αδιάβαστους μαθητές της τάξης του. Relic of the past, θα τον χαρακτήριζα, και εξαίρεση ανάμεσα στους λοιπούς εκπαιδευτικούς [μιλάμε για 80ς, κέντρο-καρακέντρο της Αθήνας]. Δεν θυμάμαι να είχε αποτέλεσμα. Φόβο προκαλούσε. Απέχθεια προκαλούσε. Ησυχία ή τάξη ή καλύτερες ακαδημαϊκές επιδόσεις στους μαθητές του... δεν έφερνε.
Πάντα κρατάω στο μυαλό μου τα λόγια ενός διάσημου συγγραφέα παιδικών βιβλίων[....] που έλεγε ότι: το ξύλο βοηθάει στην πειθαρχία των παιδιών, όσο βοηθάει ο δυνατός άνεμος στο σβήσιμο της φωτιάς ....
... και ναι, ως γονιός, έχω βρεθεί σε πολύ δύσκολες στιγμές, που ως άνθρωπος θα ήθελα και εγώ να ξεσπάσω με τον εύκολο τρόπο. σε ένα μικρό ανυπεράσπιστο άκρως-εκνευριστικό και μάλλον αυθάδικο παιδί... [το δικό μου παιδί].
... και ναι, η οδηγία που έχω δώσει στο παιδί μου είναι, αν σε ενοχλεί ΕΝΤΟΝΑ/ ΜΕ ΑΣΧΗΜΟ ΤΡΟΠΟ κάποιο παιδάκι, την 1η φορά του λες με έντονο ύφος ΣΤΑΜΑΤΑ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙΣ ΦΥΓΕ, την 2η του το επαναλαμβάνεις πιο δυνατά και το απωθείς, την 3η ... καρατιά στην καρωτίδα...
