Προσωπικά βρήκα την ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα και κάθε άλλο παρά κουραστική όμως έχω να παρατηρήσω κάποια πράγματα: Έχει τίτλο το "Μυστήριο...." αλλά πιο πολύ φέρνει σε περιπέτεια παρά σε μυστήριο. Εννοώ μ' αυτό ότι δεν έχει σκηνές όπως αυτές που είδαμε στη μούμια ή στο πράσινο φάντασμα που όσο να πεις μια ανατριχίλα την ένοιωθες, ούτε χρειάστηκε να λύσουν γρίφους όπως στον παπαγάλο και το φλογερό μάτι. Έχει όμως την αγωνία που προκαλεί μια περιπέτεια.
Επίσης η όλη ιστορία αφενός μοιάζει λίγο υπερβολική για τα σύγχρονα δεδομένα (ένας πολύ νεαρός υποψήφιος πρίγκηπας ζητά βοήθεια από τους επίσης νεαρούς αλλοδαπούς φίλους του για να βγάλουν από τη μέση αυτόν που επιβουλεύεται το στέμμα και τη θέση του) από την άλλη όμως η στέψη νεαρών ατόμων είναι κάτι που έχει καταγραφεί στην ιστορία πάρα πολλές φορές (μέχρι κι ο Όθωνας όταν έγινε βασιλιάς ήταν 17 χρόνων). Ωστόσο μια ιστορία με τέτοιο περιεχόμενο (παιγνίδια εξουσίας, μυστικά κόμματα, κατάσκοποι εναντίον του κράτους κλπ) ίσως να μην είναι ιδιαίτερα ελκυστική στο πολύ νεαρό κοινό γιατί είναι ταυτόχρονα και αρκετά σοβαρή, αλλά και πάλι έχει να κάνει με το εκάστοτε παιδί που θα διαβάσει το βιβλίο.
Κατά τα άλλα το "μυστήριο" για το πού χάθηκε η αράχνη λύνεται σχετικά εύκολα αν κάποιος είναι λίγο παρατηρητικός, στην περίπτωσή μου το βρήκα από την πρώτη στιγμή που αναφέρθηκε το παγίδευμα του γρύλου, και επιπλέον η όλη ιστορία έχει εκπληκτικά σκηνικά και δράση τόσο μέσα από την περιήγηση της πόλης όσο και στο ίδιο το κάστρο, ειδικά στους υπονόμους.
Όσο διάβαζα το βιβλίο είχα την αίσθηση μιας τόσο ζωντανής περιγραφής σαν να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου και τολμώ να πω πώς αν υπήρχε μία τουλάχιστον ιστορία των 3 ντετέκτιβ που θα μπορούσε να γίνει φιλμ, θα ήταν αυτή (μέχρι στιγμής δηλαδή, γιατί έχω μπροστά μου πολλές αδιάβαστες ακόμη). Βοηθά το ότι λαμβάνει χώρα εκτός Αμερικής, ότι υπάρχει κάστρο και θρύλοι που το συνοδεύουν, ότι πρόκειται για διαφορετική κουλτούρα και βέβαια για το ότι περιέχει ό,τι θα περιείχε και μια κινηματογραφική περιπέτεια: κυνηγητά, κρυψώνες, υπόγειες στοές, νυκτερινές λήψεις, συλλήψεις, δολοπλοκίες, τα πάντα.
Για όλα αυτά λοιπόν τα συναρπαστικά του βάζω 9 (χάνει τον ένα βαθμό επειδή βρήκα την αράχνη αμέσως!
).
ΥΓ. Έψαξα να βρω τι στο καλό ήταν το γκατζετάκι με την κάμερα/ walkie talkie/ μαγνητόφωνο αλλά δεν βρήκα κάτι. Βρήκα όμως (υποψιάζομαι δηλαδή) ότι αυτή η μπλε σκόνη που έκαψε ο τσιγγάνος για την εισπνεύσουν τα παιδιά και να μιλήσουν είναι πιθανόν τριμμένη λεβάντα, την οποία ανέκαθεν τη χρησιμοποιούσαν κάποιοι λαοί για να χαλαρώνει το νου και να βοηθά στο διαλογισμό. Ακίνδυνα πράγματα δηλαδή...
Όσο για το κρατίδιο, ώρες ώρες νόμιζα ότι φωτογράφιζε το Λιχτενστάιν (το οποίο είναι πριγκηπάτο και όντως η πρωτευουσά του έχει κάστρο από το οποίο πήρε το όνομά της, χώρια ότι είναι φορολογικός παράδεισος, άρα ελκυστικός στους ξένους για διαφόρων ειδών "επιχειρήσεις"). Αυτά!
). Αλλά στην Αμερική η ιστορία που διδάσκεται έχει πιο πολύ σχέση με τα δικά τους παρά με τα της Ευρώπης.
