@metalcandyman
Ήθελα να σ’ ευχαριστήσω που ανέβασες το συγκεκριμένο θέμα και επίσης να ευχαριστήσω και τη
Λώρα που το ανέστησε ξανά μέσα στο καλοκαίρι και το είδα κι εγώ. Αν και σαν παιδί λάτρευα να διαβάζω οτιδήποτε είχε να κάνει με περιπέτειες και μυστήριο, ομολογώ ότι αυτή τη σειρά δεν τη γνώριζα καν! Είχα κάνει διατριβή στα άπαντα της Blyton, από τα δεκαπέντε μου άρχισα και την θεία Agatha (πως λέμε άρχισα το τσιγάρο...) αλλά αυτοί οι τρεις μου ήταν παντελώς άγνωστοι. Οι λόγοι ήταν δυο, ο πρώτος γιατί στο σπίτι δεν αγοράζαμε παιδική λογοτεχνία
(το οποίο είναι τελείως παράλογο όταν έχεις γονείς εκπαιδευτικούς αλλά δεν είναι της παρούσης να το εξηγήσω), μόνο αν ερχόταν ως δώρο, και ο δεύτερος, γιατί η μοναδική και μόνιμη πηγή μου για παιδικά βιβλία που ήταν η βιβλιοθήκη της πόλης δεν είχε φέρει ποτέ τη συγκεκριμένη σειρά.
Εδώ και δυο εβδομάδες άρχισα να ψάχνω και να αποκτώ τα βιβλία, κατά προτίμηση την πρώτη σειρά του Ψυχογιού και κάποια του Ι. Φλώρου και όσα δεν βρίσκω στην παλιά τους μορφή αποφάσισα να τα διαβάζω σε pdf στα αγγλικά. Επίσης είπα να ακολουθήσω την κανονική σειρά όπως την έχεις παραθέσει. Χθες τελείωσα το πρώτο, τον Πύργο της Φρίκης και μπορώ να πω ότι έχω ενθουσιαστεί! Κατ’ αρχήν ο ρόλος του Χίτσκοκ, αν και μικρός, ταιριάζει μια χαρά ως αφορμή της σειράς και ο πρόλογός του βρίσκεται σε συνοχή με την υπόλοιπη ιστορία.
Το ίδιο το βιβλίο το βρήκα καλογραμμένο, με λογική έκταση και πολύ περιγραφικό ώστε ο αναγνώστης να έχει όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα τόσο των χώρων όσο και των χαρακτήρων και κυρίως με κλιμακούμενη ένταση. Ειδικά για το τελευταίο, παρατήρησα ότι ενώ μέχρι τη μέση του βιβλίου η υπόθεση διαβάζεται με ενδιαφέρον και απλώς δεν κουράζει, από την ώρα που ο Jupiter χτυπάει το πόδι του αρχίζει μια σειρά γεγονότων όπου αναγκάζουν τον μικρό αναγνώστη να κάνει συνεχώς διάφορες εικασίες για το τι μπορεί να συμβαίνει για να τις αναιρέσει αμέσως μετά από μερικές σελίδες, φτάνοντας στο τελευταίο κεφάλαιο εντυπωσιασμένος από την εξέλιξη και το τέλος της ιστορίας. Εκεί νομίζω ότι έγκειται και η επιτυχία του βιβλίου.
Τον Τραυλό Παπαγάλο που είναι το επόμενο της σειράς δεν το έχω βρει σε παλιά έκδοση (έχω κι εγώ τα κολλήματά μου) οπότε θα το διαβάσω στα αγγλικά. Α, και μια μικρή παρατήρηση σχετικά με τα δύο κείμενα. Στο γραφείο δεν έπαιρνα το βιβλίο μαζί, εννοείται, αλλά στα διαλείμματα της δουλειάς διάβαζα τη συνέχεια από το pdf – ελπίζω να μην το μάθει ο διευθυντής μου αυτό
– και διαπίστωσα ότι το ελληνικό κείμενο είναι ελαφρώς πιο φλύαρο από το αγγλικό, κυρίως ως προς τις περιγραφές ανθρώπων. Δεν ξέρω αν την ίδια τακτική ακολουθούν και τα βιβλία του Φλώρου, θα το δω στην ώρα του, ωστόσο δε θα έλεγα ότι είναι κάτι αρνητικό, το αντίθετο μάλιστα.
Πάντως ανυπομονώ να διαβάσω σιγά σιγά και τα υπόλοιπα για να μπορέσω να ανταλλάξω απόψεις μαζί σας. Και κλείνω εδώ γιατί πάλι σεντόνι έγραψα….