Δεν ξέρω τι χάρηκα πιο πολύ σε αυτό το βιβλίο: Το γεγονός ότι μεταφερόμαστε εκτός Λος Άντζελες, το ότι μαθαίνουμε πράγματα για τον Κινέζικο πολιτισμό, το ότι διαπιστώνουμε ότι Καλιφόρνια δε σημαίνει μόνο Χόλυγουντ, ξεπεσμένοι ηθοποιοί, μεγάλα αστικά κέντρα και ωραίες παραλίες αλλά επίσης και ύπαιθρος και μάλιστα καλλιεργήσιμη και προσοδοφόρα ή το ότι αυτά τα παιδιά ακόμη κι αν χωρίσουν, οι ικανότητές τους και η ευστροφία τους δεν μειώνονται στο ελάχιστο. Μάλλον όλα μαζί.
Πιστεύω ότι ο συγγραφέας έκανε ξανά αρκετή μελέτη για να παρουσιάσει σωστά την κινέζικη κουλτούρα, τόσο των γηγενών όσο και των μεταναστών όπως ο κύριος Won, και μου άρεσε πώς διαμόρφωσε το προφίλ του Chang: νέος μεν αλλά με άπειρες γνώσεις αφενός και αφετέρου με αυτό το ιδιαίτερο σκεπτικό που διαθέτουν οι Κινέζοι που στον υπόλοιπο (δυτικό) κόσμο δείχνει εξαιρετικά ώριμο και αρκετά «σοφό».
Νόμιζα ότι η υπόθεση απλώς θα εκτυλισσόταν μεταξύ του αρχοντικού στο Rocky Beach και του αμπελώνα στο Verdant Valley και ξαφνικά αρχίσουν να μπαίνουν στο σκηνικό φαράγγια, ορυχεία, υπόγειες δύσβατες στοές, απρόσμενα φυσικά φαινόμενα (κατολισθήσεις και σεισμοί), ιστορικά και γεωγραφικά στοιχεία της πολιτείας, μέχρι και «μαγικά φίλτρα» ζωής και τότε άρχισα να καταβροχθίζω τις σελίδες…. Είναι απίστευτο πόσες πληροφορίες και γνώσεις από ένα σωρό διαφορετικά πεδία μπορεί να αποκομίσει ένας αναγνώστης μέσα από ένα διασκεδαστικό βιβλίο 200 περίπου σελίδων!
Αγαπημένη σκηνή: Εννοείται η πορεία μέσα στις στοές από το φαράγγι Hashknife μέχρι το «Λαρύγγι» και η προσπάθεια του Pete να γυρίσει ξανά πίσω κρύβοντας παράλληλα τα μαργαριτάρια, όλα αυτά ενισχυμένα με την ιστορία των χρυσοθήρων της Καλιφόρνια. Για κάποιον που έχει παίξει παλιότερα το westward στον υπολογιστή, καταλαβαίνει γιατί ενθουσιάστηκα τόσο!
Απ’ όλο το βιβλίο κρατάω τη φράση που είπε ο Chang σχετικά με την πεποίθηση του Won ότι τα μαργαριτάρια θα του παρέτειναν τη ζωή: «Καμιά φορά η πίστη από μόνη της είναι αρκετά ισχυρό φάρμακο για να θεραπεύσει τον άρρωστο ή να τον γλυτώσει απ’ το θάνατο». Ίσως και να έχει κάπου δίκιο, γιατί με τη δουλειά έχω δει ένα σωρό παππούδια όλα αυτά τα χρόνια να πίνουν ματζούνια και βότανα (και τσίπουρα, Βασίλη) και να το πιστεύουν πραγματικά και να πλησιάζουν τον αιώνα σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο!
Παραθέτω και μια από τις εικόνες του βιβλίου, απ’ αυτές που μου άρεσαν περισσότερο.