Εδώ, για να επανέλθουμε στα "δικά μας", είμαστε σε πάρα πολύ παιά πολυκατοικία, δεκαετίας ΄70 (μωσαϊκό στο μπαλκόνι, αντί πλακιδίων). Φαρδούτσικη βεράντα, πάντως (φυσικά το φάρδος δεν ήταν παντού το ίδιο, κατά την προσφιλή συνήθεια "μπαινοβγαίναν" τα δωμάτια, όπως βλέπουμε και στο βάθος).
Τα κάγκελα είναι από στράντζες αλουμινίου, με τη χαρακτηριστική φαρδιά κουπαστή, αν θυμάστε (φίλος μου μου έκανε επίδειξη τρόμου ξαπλώνοντας πάνω της, στον τέταρτο όροφο...). Λόγω του φάρδους μάλιστα, που ήταν κοντά στους 10-12 πόντους, τα "γαντζάκια" για τις κρεμαστές γλάστρες με το ζόρι πιάνουν, γι αυτό άλλωστε γύρισαν και προς τα μέσα...
Γέμισμα του κάγκελου με το γνωστό φυμέ αρμέ τζάμι.
Η φωτογραφία αδικεί τα πόδια της Ρένας, που φαίνονται...κομμένα ή βυθισμένα μέσα στο μπετόν του μπαλκονιού !