Μια μικρή διόρθωση: Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1971, όχι μετά τη μεταπολίτευση. Την εποχή εκείνη είχε χαλαρώσει κάααπως η λογοκρισία οπότε καλοί συνθέτες μπόρεσαν να κυκλοφορήσουν δίσκους με στίχους που δεν θα περνούσαν πριν. Βέβαια αν και ακούγονταν στις εκπομπές των εταιρειών (τις οποίες παρακολουθούσαμε με θρησκευτική ευλάβεια) δεν ακούγονταν έξω από αυτές ή στην τηλεόραση. Ο Πουλόπουλος, στη LYRA τότε, τραγουδούσε ό,τι τον έβαζε να πει ο Πατσιφάς, γι' αυτό και ερμήνευσε τρία από τα σημαντικότερα έργα εκείνης της εποχής (άλλο αν δεν είναι γνωστά τώρα). Αρχή έγινε με τα 12 τραγούδια του Λόρκα (Γλέζος, 1969) τα οποία δεν είχαν πολιτικό περιεχόμενο, μετά ήρθε ο Εμιλιάνο Ζαπάτα που είχε και παραείχε, αλλά άσχετο με Ελλάδα (ο δίσκος αυτός δεν είχε την επιτυχία του προηγούμενου), και τέλος τα 11 λαϊκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου (Μαμαγκάκης, 1972) που ήταν και το σημαντικότερο έργο από τα τρία και φυσικά το πιο παρακινδυνευμένο πολιτικά λόγω Ρίτσου. Ενδιαφέρον είναι ότι ο Μαμαγκάκης είχε συμμετοχή σε όλα - ήταν ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας και στα δύο του Γλέζου.
Φοβάμαι ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με την εκτίμησή μου (ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί) αλλά για μένα οι 3 αυτοί δίσκοι και ο Δρόμος είναι οι καλύτερες στιγμές του Πουλόπουλου, και τίποτε από αυτά που έβγαλε μετά δεν τα πλησιάζει, ας είχαν μεγάλη εμπορική επιτυχία
