Παιδικά Βιβλία

[domniki]

You bring back memories. Τα 'χα διαβάσει αλλά τα ξέχασα (διαβάζοντας την περιγραφή σου καταλαβαίνω το γιατί...) Μου 'κανε ιδίως κλικ στο μνημονικό αυτό με τις χαμένες εξετάσεις λόγω διφθερίτιδας.
Υπάρχει τότε στάνταρ και τρίτο του Κρόνιν τρελά ψυχοπλακωτικό. Αυτό με τους ανθρακωρύχους και την γκρεμισμένη στοά. Όπου σε πιάνει η ψυχή σου γιατί ο αδελφός του ήρωα είναι έφηβος, πολλά υποσχόμενο αστέρι στο ποδόσφαιρο και την Κυριακή περιμένει να παίξει έναν αγώνα όπου θα τον δουν οι παράγοντες μιας μεγάλης ομάδας (και θα γλιτώσει κι αυτός από τη μιζέρια της ζωής στο ορυχείο). Κι όπως είναι όλοι χαμένοι μέσα στο σκοτάδι και το κρύο, εκείνος όλο ρωτάει "να είναι τώρα Τετάρτη; Θα προλάβω άραγε τον αγώνα την Κυριακή; Να έχει φτάσει Παρασκευή; Θα μας βγάλουν μέχρι την Κυριακή να προλάβω τον αγώνα; Έτσι μπαμπά;" Και τελικά δεν προλαβαίνει ούτε το φως του ήλιου να ξαναδεί Μιλάμε, ΤΟ ψυχοπλάκωμα.
Αν θες να συμφιλιωθείς με τον Κρόνιν, διάβασε τα μικρά, ασήμαντά του.

Την "Οικογένεια Ελβετών Ροβινσώνων" την είχα διαβάσει και μου είχε αρέσει. Ήταν πολλοί νοματαίοι βλέπεις κι ανάμεσά τους ο μεγάλος γιος της οικογένειας και μια κοπέλα (που δεν θυμάμαι τι σχέση είχε με την οικογένεια αλλά υπήρχε στο νησί κι αυτό μου αρκούσε)

Αμάν αυτός ο Κρόνιν! Ευτυχώς δεν διάβασα το βιβλίο με τους ανθρακωρύχους! Μα τι μαυρίλα είναι αυτή! Μήπως αυτό είναι ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ?https://en.wikipedia.org/wiki/The_Citadel_(novel)
Μακριά από μένα αυτά!!! Είμαι σε μια ηλικία που θέλω χαρούμενες ιστορίες!!!

 

[αριαδνη]

Δηλώνω φαν μεγάλη του κρονιν

 

[retrofan]

Αμάν αυτός ο Κρόνιν! Ευτυχώς δεν διάβασα το βιβλίο με τους ανθρακωρύχους! Μα τι μαυρίλα είναι αυτή! Μήπως αυτό είναι ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ?https://en.wikipedia.org/wiki/The_Citadel_(novel)
Μακριά από μένα αυτά!!! Είμαι σε μια ηλικία που θέλω χαρούμενες ιστορίες!!!

Το Κάστρο δεν είναι σίγουρα. Αυτό το θυμάμαι κάπως καλύτερα. Μέχρι ένα σημείο πηγαίνει νορμάλ. Μετά αρχίζει μια κατρακύλα (η γυναίκα του γιατρού - πρωταγωνιστή χάνει το παιδί και μ' αυτό την ικανότητα να ξαναγίνει μάνα και χρόνια μετά πεθαίνει από αρρώστια) αλλά σε σχέση με άλλα του είναι "νορμάλ" βάσανα.

Νομίζω ότι η μαυρίλα των ανθρακωρύχων πρέπει να είναι το "Σ' αστέρια κοιτάζουν τη γη". Αυτή είναι η τετράδα των διασήμων του (Κάστρο, Άγουρα Χρόνια, Ώριμα Χρόνια και Τ' αστέρια κοιτάζουν τη γη) και στην Ελλάδα κυρίως αυτά έκαναν καριέρα.

 

[αριαδνη]

Το Κάστρο δεν είναι σίγουρα. Αυτό το θυμάμαι κάπως καλύτερα. Μέχρι ένα σημείο πηγαίνει νορμάλ. Μετά αρχίζει μια κατρακύλα (η γυναίκα του γιατρού - πρωταγωνιστή χάνει το παιδί και μ' αυτό την ικανότητα να ξαναγίνει μάνα και χρόνια μετά πεθαίνει από αρρώστια) αλλά σε σχέση με άλλα του είναι "νορμάλ" βάσανα.

Νομίζω ότι η μαυρίλα των ανθρακωρύχων πρέπει να είναι το "Σ' αστέρια κοιτάζουν τη γη". Αυτή είναι η τετράδα των διασήμων του (Κάστρο, Άγουρα Χρόνια, Ώριμα Χρόνια και Τ' αστέρια κοιτάζουν τη γη) και στην Ελλάδα κυρίως αυτά έκαναν καριέρα.

Το κάστρο ήταν νορμάλ σε σχέση με τα αλλα

 

[domniki]

Δηλώνω φαν μεγάλη του κρονιν

Μήπως να το προσέξεις αυτό????

Το κάστρο (δεν ξέρω γιατί μεταφράστην έτσι) είναι το πιο διάσημο έργο του.
Από την wiki διαβάζω:

Archibald Joseph Cronin (19 July 1896 – 6 January 1981), known as A. J. Cronin, was a Scottish physician and novelist. His best-known novel is The Citadel (1937), about a Scottish physician who serves in a Welsh mining village before achieving success in London, where he becomes disillusioned about the venality and incompetence of some doctors. Cronin knew both areas, as a medical inspector of mines and as a physician in Harley Street. The book exposed unfairness and malpractice in British medicine and helped to inspire the National Health Service.

Τα άγουρα χρόνια είναι το The green years και Τα ώριμα χρόνια είναι το Shannon's way. Δεν έχω ιδέα γιατί οι μεταφραστές άλλαξαν τους τίτλους των βιβλίων.

 

[αριαδνη]

Tο κάστρο είναι το αγαπημένο μου η αλλιώς ο τυρρανος

 

[domniki]

Tο κάστρο είναι το αγαπημένο μου η αλλιώς ο τυρρανος

Επιμένεις...
Κατηγορώ τον Κρόνιν, αλλά όταν πρωτοδιάβασα την Jane Eyre είχα κατενθουσιαστεί! Κ'αυτό στην 6η Δημοτικού το διάβασα... Αυτό κ'αν είναι κατάμαυρο! Περνάει τα μαρτύρια του Ταντάλου η άμοιρη Jane, aλλά τουλάχιστον στο τέλος βρίσκει τον κύριο Rochester και έχει happy end. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτές οι αδερφές Bronte ήταν πολύ καταθλιπτικές!

 

[αριαδνη]

Επιμένεις...
Κατηγορώ τον Κρόνιν, αλλά όταν πρωτοδιάβασα την Jane Eyre είχα κατενθουσιαστεί! Κ'αυτό στην 6η Δημοτικού το διάβασα... Αυτό κ'αν είναι κατάμαυρο! Περνάει τα μαρτύρια του Ταντάλου η άμοιρη Jane, aλλά τουλάχιστον στο τέλος βρίσκει τον κύριο Rochester και έχει happy end. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτές οι αδερφές Bronte ήταν πολύ καταθλιπτικές!

Και το κάστρο έχει πολύ ωραίο τέλος η ηρωίδα περνά των πάθω της το ταραχο αλλά στο τέλος παίρνει τον ωραίο, καλό γιατρο

 

[retrofan]

Επιμένεις...
Κατηγορώ τον Κρόνιν, αλλά όταν πρωτοδιάβασα την Jane Eyre είχα κατενθουσιαστεί! Κ'αυτό στην 6η Δημοτικού το διάβασα... Αυτό κ'αν είναι κατάμαυρο! Περνάει τα μαρτύρια του Ταντάλου η άμοιρη Jane, aλλά τουλάχιστον στο τέλος βρίσκει τον κύριο Rochester και έχει happy end. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτές οι αδερφές Bronte ήταν πολύ καταθλιπτικές.

Α όχι! Η Τζέιν Έυρ δεν είναι καταθλιπτικό. Τα βάσανα της ηρωίδας κρατάνε ούτε το ένα πέμπτο του βιβλίου. Ίσα ίσα να φύγει από την κακιά θεία και να περάσουν τα πρώτα δύσκολα χρόνια στο μαύρο κι άραχλο παρθεναγωγείο. Μετά μια χαρά. Πάει στο κάστρο, τρώει, πίνει, βρίσκει και τον κύριο Ρότσεστερ
Οι Μπροντέ δεν ξέρω αν ήταν καταθλιπτικές ή αλαφροϊσκιωτες. Σίγουρα πάντως δεν είχαν εύκολη ζωή. Ίσως γι' αυτό όμως ψάχνανε να βρουν διεξόδους. Την φαντασία τους, την φύση γύρω τους, τον Θεό. Τα έργα τους δεν είναι μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. Είναι πιο ατμοσφαιρικά.
Ο Κρόνιν από την άλλη νομίζω ότι έγραφε καταθλιπτικά από άποψη. Ήταν αυτό που λέμε "στρατευμένος". Παρ' όλο που η δική του ζωή από αρκετά νωρίς δεν είχε ιδιαίτερες δυσκολίες (γιατρός, παντρεμένος με γιατρίνα, από νωρίς πολύ καλά βιοποριζόμενος από την πένα του και κατέληξε να ζει στην Ελβετία) ήθελε να δείξει σε όλους πόσο κακοπερνούσε η εργατική τάξη στην Αγγλία. Και το κατάφερε.
Σ' αυτό μου θυμίζει τα έργα ενός άλλου "στρατευμένου", του Ζολά. Εκεί να δείτε μαυρίλα. Σα να βρίσκεσαι σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο και κάθε φορά που ανιχνεύεις μια χαραμάδα φωτός ... χραππππ! τρως το κλείσιμο του παραθύρου στη μούρη.

Και το κάστρο έχει πολύ ωραίο τέλος η ηρωίδα περνά των πάθω της το ταραχο αλλά στο τέλος παίρνει τον ωραίο, καλό γιατρό.

Βρε Αριάδνη μου δε νομίζω ότι είναι αυτό το Κάστρο. Αν θυμάμαι καλά ο γιατρός κι η δασκάλα παντρεύονται σχετικά νωρίς κι εκεί που ξεκινούν να ζουν ως ζευγάρι αρχίζουν οι διαδοχικές ατυχίες τους. Νομίζω πως ο ήρωας καταλήγει χήρος, μεσήλικας και απογοητευμένος απ' όλους και όλα.

 

[αριαδνη]

Α όχι! Η Τζέιν Έυρ δεν είναι καταθλιπτικό. Τα βάσανα της ηρωίδας κρατάνε ούτε το ένα πέμπτο του βιβλίου. Ίσα ίσα να φύγει από την κακιά θεία και να περάσουν τα πρώτα δύσκολα χρόνια στο μαύρο κι άραχλο παρθεναγωγείο. Μετά μια χαρά. Πάει στο κάστρο, τρώει, πίνει, βρίσκει και τον κύριο Ρότσεστερ
Οι Μπροντέ δεν ξέρω αν ήταν καταθλιπτικές ή αλαφροϊσκιωτες. Σίγουρα πάντως δεν είχαν εύκολη ζωή. Ίσως γι' αυτό όμως ψάχνανε να βρουν διεξόδους. Την φαντασία τους, την φύση γύρω τους, τον Θεό. Τα έργα τους δεν είναι μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. Είναι πιο ατμοσφαιρικά.
Ο Κρόνιν από την άλλη νομίζω ότι έγραφε καταθλιπτικά από άποψη. Ήταν αυτό που λέμε "στρατευμένος". Παρ' όλο που η δική του ζωή από αρκετά νωρίς δεν είχε ιδιαίτερες δυσκολίες (γιατρός, παντρεμένος με γιατρίνα, από νωρίς πολύ καλά βιοποριζόμενος από την πένα του και κατέληξε να ζει στην Ελβετία) ήθελε να δείξει σε όλους πόσο κακοπερνούσε η εργατική τάξη στην Αγγλία. Και το κατάφερε.
Σ' αυτό μου θυμίζει τα έργα ενός άλλου "στρατευμένου", του Ζολά. Εκεί να δείτε μαυρίλα. Σα να βρίσκεσαι σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο και κάθε φορά που ανιχνεύεις μια χαραμάδα φωτός ... χραππππ! τρως το κλείσιμο του παραθύρου στη μούρη.

Βρε Αριάδνη μου δε νομίζω ότι είναι αυτό το Κάστρο. Αν θυμάμαι καλά ο γιατρός κι η δασκάλα παντρεύονται σχετικά νωρίς κι εκεί που ξεκινούν να ζουν ως ζευγάρι αρχίζουν οι διαδοχικές ατυχίες τους. Νομίζω πως ο ήρωας καταλήγει χήρος, μεσήλικας και απογοητευμένος απ' όλους και όλα.

Tοτε είναι ο τυρρρανος έκανα λαθος

 

[αριαδνη]

Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ

...Η σκέψη του ταξίδεψε για μια ακόμα φορά στα περασμένα. Και θυμήθηκε πως δεν αγάπησε ποτέ στην ψυχή του τα πρόσωπα όσο αγάπησε τις ψεύτικες και παράλογες ιδέες του. Πάντα κοίταζε ψηλά για να κρατήσει έναν ψεύτικο τίτλο κι ένα όνομα και είχε οδηγήσει πάντα στη ζωή του την προσποίηση, την ψευτιά...

www.politeianet.gr

 

[domniki]

Α όχι! Η Τζέιν Έυρ δεν είναι καταθλιπτικό. Τα βάσανα της ηρωίδας κρατάνε ούτε το ένα πέμπτο του βιβλίου. Ίσα ίσα να φύγει από την κακιά θεία και να περάσουν τα πρώτα δύσκολα χρόνια στο μαύρο κι άραχλο παρθεναγωγείο. Μετά μια χαρά. Πάει στο κάστρο, τρώει, πίνει, βρίσκει και τον κύριο Ρότσεστερ
Οι Μπροντέ δεν ξέρω αν ήταν καταθλιπτικές ή αλαφροϊσκιωτες. Σίγουρα πάντως δεν είχαν εύκολη ζωή. Ίσως γι' αυτό όμως ψάχνανε να βρουν διεξόδους. Την φαντασία τους, την φύση γύρω τους, τον Θεό. Τα έργα τους δεν είναι μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. Είναι πιο ατμοσφαιρικά.
Ο Κρόνιν από την άλλη νομίζω ότι έγραφε καταθλιπτικά από άποψη. Ήταν αυτό που λέμε "στρατευμένος". Παρ' όλο που η δική του ζωή από αρκετά νωρίς δεν είχε ιδιαίτερες δυσκολίες (γιατρός, παντρεμένος με γιατρίνα, από νωρίς πολύ καλά βιοποριζόμενος από την πένα του και κατέληξε να ζει στην Ελβετία) ήθελε να δείξει σε όλους πόσο κακοπερνούσε η εργατική τάξη στην Αγγλία. Και το κατάφερε.
Σ' αυτό μου θυμίζει τα έργα ενός άλλου "στρατευμένου", του Ζολά. Εκεί να δείτε μαυρίλα. Σα να βρίσκεσαι σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο και κάθε φορά που ανιχνεύεις μια χαραμάδα φωτός ... χραππππ! τρως το κλείσιμο του παραθύρου στη μούρη.

Βρε Αριάδνη μου δε νομίζω ότι είναι αυτό το Κάστρο. Αν θυμάμαι καλά ο γιατρός κι η δασκάλα παντρεύονται σχετικά νωρίς κι εκεί που ξεκινούν να ζουν ως ζευγάρι αρχίζουν οι διαδοχικές ατυχίες τους. Νομίζω πως ο ήρωας καταλήγει χήρος, μεσήλικας και απογοητευμένος απ' όλους και όλα.

Για τον Κρόνιν έχεις δίκιο: ήταν στρατευμένος (σύμφωνα με την wiki) και καλά έκανε, γιατι ως γιατρός είχε δει τι περνούσε ο κόσμος. Αλλά διαβάζοντας τα 2 αυτά βιβλία του, ένιωσα ότι δεν υπάρχει σωτηρία από πουθενά, ούτε μια υποψία ελπίδας.
Οι Μπροντέ ήταν γυναίκες συγγραφείς που ζούσαν στην Αγγλία μεν, του 19ου αιώνα δε! Φαντάσου καταπίεση.... αν σκεφτείς ότι δεν είχαν παντρευτεί και ζούσαν με τον πατέρα τους.

Αριάδνη σου προτείνω να διαβάσεις την Ρόζα και τα 7 της ξαδέρφια να ξαλεγράρεις λιγάκι

 

[αριαδνη]

Για τον Κρόνιν έχεις δίκιο: ήταν στρατευμένος (σύμφωνα με την wiki) και καλά έκανε, γιατι ως γιατρός είχε δει τι περνούσε ο κόσμος. Αλλά διαβάζοντας τα 2 αυτά βιβλία του, ένιωσα ότι δεν υπάρχει σωτηρία από πουθενά, ούτε μια υποψία ελπίδας.
Οι Μπροντέ ήταν γυναίκες συγγραφείς που ζούσαν στην Αγγλία μεν, του 19ου αιώνα δε! Φαντάσου καταπίεση.... αν σκεφτείς ότι δεν είχαν παντρευτεί και ζούσαν με τον πατέρα τους.

Αριάδνη σου προτείνω να διαβάσεις την Ρόζα και τα 7 της ξαδέρφια να ξαλεγράρεις λιγάκι

Το πρώτο βιβλίο το έχω μου το χάρισε μια κοπέλα από εδώ μεσα θησαυρος

 

[retrofan]

Οι Μπροντέ ήταν γυναίκες συγγραφείς που ζούσαν στην Αγγλία μεν, του 19ου αιώνα δε! Φαντάσου καταπίεση.... αν σκεφτείς ότι δεν είχαν παντρευτεί και ζούσαν με τον πατέρα τους.

Είχαν και τα καλά τους οι Μπροντέ. Κυρίως ότι ο πατέρας τους ήταν αυστηρός πάστορας μεν, υπέρ της γυναικείας μόρφωσης δε. Όλες τους μορφώθηκαν απρόσμενα καλά για την εποχή τους.
Δεν ξέρω αν πλήρωναν μόνο τις άσχημες συνθήκες του 19ου αιώνα ή και τις άσχημες συνθήκες της οικογένειάς τους ειδικότερα. Για χρόνια βασανίστηκαν από την αρρώστια του μοναδικού αδελφού που ήταν πότης, χρήστης ουσιών και δεν τον έλεγες και τον πιο ισορροπημένο ψυχικά. Προσπάθησαν να τον βοηθήσουν όσο γινόταν αλλά τελικά πέθανε από φυματίωση.
Η Έμιλυ επίσης ήταν κάπως ανισόρροπη. Η ανισορροπία της βέβαια έδωσε το αριστουργηματικό "Ανεμοδαρμένα Ύψη". Πέθανε κι αυτή από φυματίωση (η οικογένεια Μπροντέ ζούσε σε πολύ ανθυγιεινή περιοχή, μέσα στα βαλτοτόπια). Από φυματίωση πήγε και η μικρή αδελφή, η Αν.
Η Σαρλότ θα 'λεγε κανείς ότι παραλίγο να ξεφύγει από την συνολική γκαντεμιά της οικογένειας. Παντρεύτηκε κιόλας, στα 38 της, έναν πάστορα που ήταν βοηθός του πατέρα της. Τα γράμματά της δείχνουν πως ήταν ένας ευτυχισμένος γάμος αλλά δυστυχώς πολύ σύντομος. Έμεινε έγκυος αλλά πέθανε στη γέννα, μαζί με το παιδί.
Ο πατέρας Μπροντέ επέζησε όλων. Τον γηροκόμησε ο γαμπρός του, ο άντρας της Σαρλότ.

 

[domniki]

Είχαν και τα καλά τους οι Μπροντέ. Κυρίως ότι ο πατέρας τους ήταν αυστηρός πάστορας μεν, υπέρ της γυναικείας μόρφωσης δε. Όλες τους μορφώθηκαν απρόσμενα καλά για την εποχή τους.
Δεν ξέρω αν πλήρωναν μόνο τις άσχημες συνθήκες του 19ου αιώνα ή και τις άσχημες συνθήκες της οικογένειάς τους ειδικότερα. Για χρόνια βασανίστηκαν από την αρρώστια του μοναδικού αδελφού που ήταν πότης, χρήστης ουσιών και δεν τον έλεγες και τον πιο ισορροπημένο ψυχικά. Προσπάθησαν να τον βοηθήσουν όσο γινόταν αλλά τελικά πέθανε από φυματίωση.
Η Έμιλυ επίσης ήταν κάπως ανισόρροπη. Η ανισορροπία της βέβαια έδωσε το αριστουργηματικό "Ανεμοδαρμένα Ύψη". Πέθανε κι αυτή από φυματίωση (η οικογένεια Μπροντέ ζούσε σε πολύ ανθυγιεινή περιοχή, μέσα στα βαλτοτόπια). Από φυματίωση πήγε και η μικρή αδελφή, η Αν.
Η Σαρλότ θα 'λεγε κανείς ότι παραλίγο να ξεφύγει από την συνολική γκαντεμιά της οικογένειας. Παντρεύτηκε κιόλας, στα 38 της, έναν πάστορα που ήταν βοηθός του πατέρα της. Τα γράμματά της δείχνουν πως ήταν ένας ευτυχισμένος γάμος αλλά δυστυχώς πολύ σύντομος. Έμεινε έγκυος αλλά πέθανε στη γέννα, μαζί με το παιδί.
Ο πατέρας Μπροντέ επέζησε όλων. Τον γηροκόμησε ο γαμπρός του, ο άντρας της Σαρλότ.

Εκείνες τις εποχές, πολλές γυναίκες πέθαιναν στην γέννα, όπως και πολλά παιδιά πέθαιναν στην γέννα ή σε μικρή ηλικία. Γι' αυτό έκαναν και πολλά παιδιά, μήπως και επιβιώσουν κάποια.
Οι συνθήκες διαβίωσης, ειδικά οι συνθήκες υγιεινής, ήταν άθλιες και ο μέσος όρος ζωής ήταν πολύ μικρότερος από ό,τι σήμερα.
Μόνο οι πολύ ισχυροί οργανισμοί επιβίωναν. Ο πατέρας Μπροντέ τα κατάφερε, αλλά όχι και τα παιδιά του Παρόλα αυτά, κατάφεραν ακόμα και σήμερα να συζητάμε για τις αδερφές Μπροντέ και να διαβάζουμε τα βιβλία τους. Μπορεί να έζησαν λίγο, αλλά έμειναν αθάνατες!