Παιδικά Βιβλία

[Mygdala]

Να ’σαι καλά Candy που μου θύμισες αυτά τα καταπληκτικά βιβλία. Έχω ακόμα τα περισσότερα. Συνδύαζαν σύντομα, αλλά κατατοπιστικά, κείμενα μαζί με εξαιρετική εικονογράφηση.

Ιδού διάφορα άλλα θέματά τους που θυμάμαι: Ιλιάδα, Οδύσσεια, Περσικοί Πόλεμοι, Αρχαία Αθήνα, Ολυμπιακοί Αγώνες, Άθλοι του Ηρακλή, Θησέας και δύο τόμοι με διάφορους μύθους.

Τώρα το μόνο που μένει είναι να θυμηθώ που τα έχω βάλει… :whothehell:

Οδύσσεια, Αλέξανδρος

 

[BETTY BOOP]

@Mygdala
βιβλίο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: το είχα δανειστεί από την βιβλιοθήκη της τάξης μας στην Δ Δημοτικού, μιας και μαθαίναμε στην Ιστορία για το Μέγα Αλέξανδρο

 

[Mygdala]

Τα 6 κουνελάκια 1984 (φωτο: βεντόρα)

 

[Mygdala]

Τα Οραιότερα Παραμύθια
(Πηγή έμπνευσης για Niels Holgerson? @Takero72 )
Photo vendora

 

[retrofan]

Πολυαννα δεν ειχα διαβασει. Ομως ειχα διαβασει ενα αλλο που ειχα ηρωιδα μια ορφανη κοπελα που μεγαλωνε με τα ξαδερφια της (ή κατι τετοιο τελωσπαντων), εντελως Καντυκο δλδ, αλλα δεν θυμαμαι πως το ελεγαν.

Πιο καθυστερημένη απάντηση δεν υπάρχει αλλά τώρα χάζεψα το νημάτιο.

"Η Ρόζα και τα 7 ξαδέλφια της" ήταν το βιβλίο που λες. Εκδόσεις Άγκυρα (κλασικά). Της Λουίζας Μέι Άλκοτ που έγραψε και τις "Μικρές Κυρίες". Υπήρξε και συνέχεια, "Τα 20 χρόνια της Ρόζας".
Πολύ αγαπημένα βιβλία και τα δύο, ιδίως το πρώτο γιατί η ορφανή Ρόζα (ορφάνια χλιδάτη βέβαια γιατί όλοι τους είναι ζάμπλουτοι Βοστωνέζοι, σκωτσέζικης καταγωγής (εξ ου και το κάντικο στυλ που λες), φοράνε κιλτ, ιππεύουν, πάνε σε χορούς και προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι) έχει να κάνει μ' ένα τσούρμο ξαδέλφια που ο καθένας είναι κι άλλο στυλ. Ο σοβαρός, ο σπασίκλας, ο όμορφος επιπόλαιος, ο δανδής και πάει λέγοντας. Έτσι οι διάφορες ιστορίες αποκτούν ενδιαφέρον.

Στην συνέχεια της ιστορίας η Ρόζα (οποία έκπληξις!) καταλήγει να παντρευτεί μ' έναν ξάδελφο κι εκεί εγώ άρχισα ν' αναρωτιέμαι πώς σ' όλα τα έργα της Άλκοτ τους όμορφους γόητες τους τρώει το σκοτάδι και πριμοδοτούνται οι βαρετοί, άμπαλοι βιβλιοφάγοι. Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι είναι απόρροια της πουριτανικής Αμερικής και των "σωστών" αξιών που προσπαθούσαν να περάσουν στα νέα κορίτσια. Μετά διάβασα τη βιογραφία της Άλκοτ, συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει όλη της τη ζωή ταξιδεύοντας και συζώντας με "καλές της φίλες" και εμπέδωσα για ποιον λόγο οι δον ζουάν δεν είχαν καμία ελπίδα στα μάτια της

 

[αριαδνη]

Πιο καθυστερημένη απάντηση δεν υπάρχει αλλά τώρα χάζεψα το νημάτιο.

"Η Ρόζα και τα 7 ξαδέλφια της" ήταν το βιβλίο που λες. Εκδόσεις Άγκυρα (κλασικά). Της Λουίζας Μέι Άλκοτ που έγραψε και τις "Μικρές Κυρίες". Υπήρξε και συνέχεια, "Τα 20 χρόνια της Ρόζας".
Πολύ αγαπημένα βιβλία και τα δύο, ιδίως το πρώτο γιατί η ορφανή Ρόζα (ορφάνια χλιδάτη βέβαια γιατί όλοι τους είναι ζάμπλουτοι Βοστωνέζοι, σκωτσέζικης καταγωγής (εξ ου και το κάντικο στυλ που λες), φοράνε κιλτ, ιππεύουν, πάνε σε χορούς και προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι) έχει να κάνει μ' ένα τσούρμο ξαδέλφια που ο καθένας είναι κι άλλο στυλ. Ο σοβαρός, ο σπασίκλας, ο όμορφος επιπόλαιος, ο δανδής και πάει λέγοντας. Έτσι οι διάφορες ιστορίες αποκτούν ενδιαφέρον.

Στην συνέχεια της ιστορίας η Ρόζα (οποία έκπληξις!) καταλήγει να παντρευτεί μ' έναν ξάδελφο κι εκεί εγώ άρχισα ν' αναρωτιέμαι πώς σ' όλα τα έργα της Άλκοτ τους όμορφους γόητες τους τρώει το σκοτάδι και πριμοδοτούνται οι βαρετοί, άμπαλοι βιβλιοφάγοι. Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι είναι απόρροια της πουριτανικής Αμερικής και των "σωστών" αξιών που προσπαθούσαν να περάσουν στα νέα κορίτσια. Μετά διάβασα τη βιογραφία της Άλκοτ, συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει όλη της τη ζωή ταξιδεύοντας και συζώντας με "καλές της φίλες" και εμπέδωσα για ποιον λόγο οι δον ζουάν δεν είχαν καμία ελπίδα στα μάτια της

Το δεύτερο βιβλίο δεν μπορώ να το βρω

 

[domniki]

Το δεύτερο βιβλίο δεν μπορώ να το βρω

Είναι παλιό βιβλίο. Μπορείς να προσπαθήσεις στο metabook, που έχει παλιά και μεταχειρισμένα βιβλία. Εκεί έχω βρει βιβλία που δεν κυκλοφορούν πια, παρόλο που είναι υπέροχα.

@retrofan δεν έχω διαβάσει την βιογραφία της Άλκοτ. Νομίζω ότι ο χαρακτήρας της Τζο στις Μικρές Κυρίες έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Βρήκα στο πατρικό μου τα βιβλία, και θα πρέπει να τα ξαναδιαβάσω για να θυμηθώ αυτό που λες. Θυμάμαι όμως ότι το αγόρι-πρωταγωνιστής ήταν ο Τσάρλυ, αλλά στον 2ο τόμο δεν παντρεύτηκε αυτόν, αλλά έναν κάπως ξενέρωτο ξάδερφό του.

 

[αριαδνη]

Είναι παλιό βιβλίο. Μπορείς να προσπαθήσεις στο metabook, που έχει παλιά και μεταχειρισμένα βιβλία. Εκεί έχω βρει βιβλία που δεν κυκλοφορούν πια, παρόλο που είναι υπέροχα.

@retrofan δεν έχω διαβάσει την βιογραφία της Άλκοτ. Νομίζω ότι ο χαρακτήρας της Τζο στις Μικρές Κυρίες έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Βρήκα στο πατρικό μου τα βιβλία, και θα πρέπει να τα ξαναδιαβάσω για να θυμηθώ αυτό που λες. Θυμάμαι όμως ότι το αγόρι-πρωταγωνιστής ήταν ο Τσάρλυ, αλλά στον 2ο τόμο δεν παντρεύτηκε αυτόν, αλλά έναν κάπως ξενέρωτο ξάδερφό του.

Ο γόης είχε κάποια ελάττωμα κάνω λάθος ρετροφαν , επινε ;

 

[retrofan]

δεν έχω διαβάσει την βιογραφία της Άλκοτ. Νομίζω ότι ο χαρακτήρας της Τζο στις Μικρές Κυρίες έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Βρήκα στο πατρικό μου τα βιβλία, και θα πρέπει να τα ξαναδιαβάσω για να θυμηθώ αυτό που λες. Θυμάμαι όμως ότι το αγόρι-πρωταγωνιστής ήταν ο Τσάρλυ, αλλά στον 2ο τόμο δεν παντρεύτηκε αυτόν, αλλά έναν κάπως ξενέρωτο ξάδερφό του.

Ο γόης είχε κάποια ελάττωμα κάνω λάθος ρετροφαν , επινε ;

Η Τζο δεν είχε απλώς βιογραφικά στοιχεία, ήταν εντελώς η Άλκοτ. Μάλιστα, στο αρχικό χειρόγραφο των "Μικρών Κυριών" που είχε δώσει στους εκδότες η Άλκοτ, η Τζο έμενε ανύπαντρη και αφοσιωνόταν στη συγγραφή. Οι εκδότες της όμως έβαλαν βέτο ότι ο χαρακτήρας έπρεπε να έχει κάποιου είδους ρομαντική κατάληξη κι έτσι επιστρατεύτηκε άρον - άρον ο Γερμανός καθηγητής.

Ο Τσάρλυ ήταν όντως ο γοητευτικός ξάδελφος. Και χαρτοπαίκτης και πότης Αριάδνη. Κλασική περιγραφή δηλαδή του "κακού" παιδιού που όσο κι αν σ' εντυπωσιάζει δεν πρέπει να πέφτεις στα νύχια του. Τον τρώει όμως λάχανο ο γυαλαμπούκας Μάικ (νομίζω Μάικ τον λέγανε) που είναι ο κλεισμένος στη βιβλιοθήκη επιστήμονας, χοντρός, μπερδεύει τα λόγια του στις κουβέντες, μπερδεύει τα πόδια του στον χορό αλλά έχει καλή καρδιά κι η Ρόζα στο τέλος τον προτιμά. Η Ρόζα δε είναι η πανέμορφη που όλοι την θέλουνε και φυσικά είναι απόλυτα λογικό οι καλλονές κοσμικές να θέλουν τους νομπελίστες Φυσικής
Εμένα απ' όλα τα ξαδέλφια μού άρεσε ο μεγάλος, σοβαρός Άρτσι. Ήταν κι ένας δανδής αλλά καλόκαρδος (κι ολίγον τι βλαξ) Στηβ (αδελφός του τρελού επιστήμονα αυτός δε, λες κι είχαν βγει από άλλη μάνα κι άλλο πατέρα τα δυο αδέλφια), κάτι δίδυμα που ήταν έφηβοι και δεν παίζανε μεγάλο ρόλο κι ένα μικρό μικρό (Τζέιμι νομίζω) που το επιστρατεύανε για κάποιες σκηνές με παιδική τρυφερότητα και αφέλεια.

 

[domniki]

Πώς θυμάσαι όλες αυτές τις λεπτομέρειες @retrofan ??? Είχα διαβάσει το βιβλίο το 1986, δηλαδή πριν 38 χρόνια και μετά βίας θυμάμαι ελάχιστα κομμάτια της πλοκής

 

[retrofan]

Πώς θυμάσαι όλες αυτές τις λεπτομέρειες @retrofan ??? Είχα διαβάσει το βιβλίο το 1986, δηλαδή πριν 38 χρόνια και μετά βίας θυμάμαι ελάχιστα κομμάτια της πλοκής

Η καλή μνήμη στις πλοκές είναι η κατάρα μου Θυμάμαι λεπτομέρειες από ταινίες, σειρές, βιβλία αλλά μπορεί να ξεχνώ τα ονόματα των ηθοποιών π.χ. Από δε σκηνοθέτες δεν συγκρατώ ούτε τα βασικά. Είναι μόνιμη πηγή γέλιου με τον άντρα μου που δεν θυμάται γρυ από πλοκή αλλά ξέρει τα πάντα για σκηνοθέτες, διευθυντές φωτογραφίας ή ακόμα και μοντέρ

Κι από πλοκή έχω μια τάση από παιδί στα ρομαντικά ή έστω ρομαντικοφέροντα. Αρνήθηκα π.χ. να διαβάσω Ροβινσώνα Κρούσο. Τι να τον κάνω μόνο του πάνω στο νησί;

Μου θύμισες μια ιστορία από τα γυμνασιακά μου χρόνια: Με την κολλητή μου περνάμε φάση Κρόνιν. Έρχεται ένα πρωί ενθουσιασμένη στο σχολείο και μου λέει "Καλά, διάβασα ένα φοβερό βιβλίο! Μιλάει για έναν γιατρό που μεγαλώνει σε μια επαρχία της Σκωτίας. Ο πατέρας του είναι ανθρακωρύχος που παίρνει μέρος σε μια απεργία κι αυτός σπουδάζει με υποτροφία στο Εδιμβούργο και πηγαίνει στην Κεϋλάνη για ν' αντιμετωπίσει μια επιδημία τύφου". "Αχ! Το 'χω διαβάσει κι εγώ! Αυτός που αγαπούσε μια γειτόνισσά του αλλά τα 'μπλεξε στο Εδιμβούργο με την κόρη του διευθυντή του νοσοκομείου και εκείνη έμεινε έγκυος αλλά πήγαν μαζί στην Κεϋλάνη κι έχασε το παιδί κι εκεί τον είχε βάλει στο μάτι η γυναίκα του στρατιωτικού διοικητή".

Ακόμα το λέμε σαν ανέκδοτο με τη φίλη μου και γελάμε...

 

[αριαδνη]

Retrofan μου είχε δίκιο η αλκοτ που να το δώσει το κορίτσι στον πότη και στον χαρτοπαικτη ε μα τι

 

[domniki]

Η καλή μνήμη στις πλοκές είναι η κατάρα μου Θυμάμαι λεπτομέρειες από ταινίες, σειρές, βιβλία αλλά μπορεί να ξεχνώ τα ονόματα των ηθοποιών π.χ. Από δε σκηνοθέτες δεν συγκρατώ ούτε τα βασικά. Είναι μόνιμη πηγή γέλιου με τον άντρα μου που δεν θυμάται γρυ από πλοκή αλλά ξέρει τα πάντα για σκηνοθέτες, διευθυντές φωτογραφίας ή ακόμα και μοντέρ

Κι από πλοκή έχω μια τάση από παιδί στα ρομαντικά ή έστω ρομαντικοφέροντα. Αρνήθηκα π.χ. να διαβάσω Ροβινσώνα Κρούσο. Τι να τον κάνω μόνο του πάνω στο νησί;

Μου θύμισες μια ιστορία από τα γυμνασιακά μου χρόνια: Με την κολλητή μου περνάμε φάση Κρόνιν. Έρχεται ένα πρωί ενθουσιασμένη στο σχολείο και μου λέει "Καλά, διάβασα ένα φοβερό βιβλίο! Μιλάει για έναν γιατρό που μεγαλώνει σε μια επαρχία της Σκωτίας. Ο πατέρας του είναι ανθρακωρύχος που παίρνει μέρος σε μια απεργία κι αυτός σπουδάζει με υποτροφία στο Εδιμβούργο και πηγαίνει στην Κεϋλάνη για ν' αντιμετωπίσει μια επιδημία τύφου". "Αχ! Το 'χω διαβάσει κι εγώ! Αυτός που αγαπούσε μια γειτόνισσά του αλλά τα 'μπλεξε στο Εδιμβούργο με την κόρη του διευθυντή του νοσοκομείου και εκείνη έμεινε έγκυος αλλά πήγαν μαζί στην Κεϋλάνη κι έχασε το παιδί κι εκεί τον είχε βάλει στο μάτι η γυναίκα του στρατιωτικού διοικητή".

Ακόμα το λέμε σαν ανέκδοτο με τη φίλη μου και γελάμε...

Μπορεί να θυμάμαι ελάχιστα από την πλοκή των βιβλίων, αλλά σίγουρα θυμάμαι αν το βιβλίο μου άρεσε ή όχι (είναι σαν το ρητό που λέει ότι μπορεί να ξεχάσεις τους ανθρώπους που συνάντησες στη ζωή σου, αλλά δεν θα ξεχάσεις ποτέ πώς σε έκαναν να νιώσεις )
Όσο για τον Κρόνιν, είχα διαβάσει στην 6η Δημοτικού (1986) "Τα άγουρα χρόνια" & "Τα ώριμα χρόνια"... μαζί με την Ευγενία Γκραντέ είναι τα πιο καταθλιπτικά βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Και δεν ξέρω ποιο είναι πιο τραγικό και απαισιόδοξο: τα άγουρα ή τα ώριμα χρόνια! Σαν αίσθηση, πάντως, θυμάμαι ότι Τα ώριμα χρόνια μου έφεραν μεγαλύτερη κατάθλιψη

@αριαδνη: η Άλκοτ έπρεπε να "δώσει" το κορίτσι στον πιο τσαχπίνη, δηλαδή στον Τσάρλυ!!! Μυθιστόρημα διαβάζουμε άλλωστε... αν ήταν ρεαλισμός, θα βλέπαμε γύρω μας

 

[αριαδνη]

Μπορεί να θυμάμαι ελάχιστα από την πλοκή των βιβλίων, αλλά σίγουρα θυμάμαι αν το βιβλίο μου άρεσε ή όχι (είναι σαν το ρητό που λέει ότι μπορεί να ξεχάσεις τους ανθρώπους που συνάντησες στη ζωή σου, αλλά δεν θα ξεχάσεις ποτέ πώς σε έκαναν να νιώσεις )
Όσο για τον Κρόνιν, είχα διαβάσει στην 6η Δημοτικού (1986) "Τα άγουρα χρόνια" & "Τα ώριμα χρόνια"... μαζί με την Ευγενία Γκραντέ είναι τα πιο καταθλιπτικά βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Και δεν ξέρω ποιο είναι πιο τραγικό και απαισιόδοξο: τα άγουρα ή τα ώριμα χρόνια! Σαν αίσθηση, πάντως, θυμάμαι ότι Τα ώριμα χρόνια μου έφεραν μεγαλύτερη κατάθλιψη

@αριαδνη: η Άλκοτ έπρεπε να "δώσει" το κορίτσι στον πιο τσαχπίνη, δηλαδή στον Τσάρλυ!!! Μυθιστόρημα διαβάζουμε άλλωστε... αν ήταν ρεαλισμός, θα βλέπαμε γύρω μας

Αμ δεν τις έδινε στους τσαχπινηδες στους μαμουχαλους τις εδινε

 

[retrofan]

Όσο για τον Κρόνιν, είχα διαβάσει στην 6η Δημοτικού (1986) "Τα άγουρα χρόνια" & "Τα ώριμα χρόνια"... μαζί με την Ευγενία Γκραντέ είναι τα πιο καταθλιπτικά βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Και δεν ξέρω ποιο είναι πιο τραγικό και απαισιόδοξο: τα άγουρα ή τα ώριμα χρόνια! Σαν αίσθηση, πάντως, θυμάμαι ότι Τα ώριμα χρόνια μου έφεραν μεγαλύτερη κατάθλιψη

Έχω διαβάσει και τα "Άγουρα" και τα "Ώριμα". Την πλοκή τους ομολογώ ότι δεν την πολυθυμάμαι. Δεν θα 'χαν ρομάντζο της προκοπής.
Αν πάντως κάποιο από τα δύο έχει μέσα την κατάρρευση μιας στοάς που παγιδεύει ανθρακωρύχους (μαζί τους ο πατέρας κι ο αδελφός του βασικού ήρωα) υπερθεματίζω ότι είναι ό,τι πιο θλιβερό είχα διαβάσει στην εφηβική μου ηλικία. Η Ευγενία Γκραντέ πάλι δεν μ' είχε καταθλίψει. Μου είχε αρέσει μ' έναν πικρό τρόπο αλλά και τη βαθιά συνειδητοποίηση ότι αυτή είναι η πραγματική ζωή.
Τα γνωστά βιβλία του Κρόνιν είναι και τα πιο ψυχοπλακωτικά. Γι' αυτόν τον λόγο τα αγαπημένα μου είναι δύο ήσσονος σημασίας και αναγνωρισιμότητας. "Οι αδελφές" (ακατανόητη μετάφραση του Vigil in the night), "Τα μυστικά ενός γιατρού" (στα βιβλία της μάνας μου το βρήκα, χαρτόδετο των εκδόσεων Δαρεμά του 195κάτι) και το "Η κυρία με τα γαρίφαλα" (που το διάβασα στα γαλλικά). Το τέλος και στα τρία το λες κι αισιόδοξο.

@αριαδνη: η Άλκοτ έπρεπε να "δώσει" το κορίτσι στον πιο τσαχπίνη, δηλαδή στον Τσάρλυ!!! Μυθιστόρημα διαβάζουμε άλλωστε... αν ήταν ρεαλισμός, θα βλέπαμε γύρω μας

Μα πόσο θα συμφωνήσω! Κι ο 12χρονος εαυτός μου ακόμα περισσότερο

 

[domniki]

Έχω διαβάσει και τα "Άγουρα" και τα "Ώριμα". Την πλοκή τους ομολογώ ότι δεν την πολυθυμάμαι. Δεν θα 'χαν ρομάντζο της προκοπής.

Καμία σχέση με ρομάντζο και καμία σχέση με ανθρακωρύχους!
Και στα 2 βιβλία (τα ώριμα χρόνια είναι η συνέχεια των άγουρων) ο πρωταγωνιστής περνάει του λιναριού τα πάθη:
Στα άγουρα χρόνια εκτός από την φτώχεια, πεθαίνουν οι γονείς του και αναγκάζεται να πάει να ζήσει με τον στριμμένο παππού του και στο τέλος χάνει την ευκαιρία να δώσει εξετάσεις για μια υποτροφία γιατί παθαίνει διφθερίτιδα. Αυτό σημαίνει το τέλος του ονείρου του για σπουδές γιατί η υποτροφία ήταν η μόνη του ελπίδα! Αλλά το χειρότερο είναι ότι ο καλύτερός του φίλος πεθαίνει μπροστά στα μάτια του όταν το παπούτσι του παγιδεύεται στις γραμμές του τρένου και τον πατάει το τρένο!!! Έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο και το θυμάμαι ακόμα!!! Στα ώριμα χρόνια, σε όλο το βιβλίο είναι αφιερωμένος στην έρευνα του ως γιατρός, και στο τέλος που καταφέρνει να κάνει την ανακάλυψη για την οποία αγωνίζεται σε όλο το βιβλίο, κάποιος άλλος ερευνητής που επίσης έκανε παρόμοια έρευνα προλαβαίνει να την δημοσιεύσει πρώτος και έτσι χάνει την αναγνώριση της δουλειάς του!
Μια αισιοδοξία, μια ανάταση! Απορώ γιατί μας άφηναν να διαβάζουμε τέτοια βιβλία!

 

[RockaRolla]

Διάβασα για Ροβινσώνα Κρούσο και είπα να γράψω κατιτίς.
Το όλο κόνσεπτ "τελευταίος και μόνος πάνω στη γη, προσπαθώ να επιβιώσω" με συνάρπαζε από μικρό. Περισσότερο γιατί είχε να κάνει με το "ξεβόλεμα" που σου έρχεται ξαφνικά, από την μια μέρα (που τα έχεις όλα μπροστά σου/δίπλα σου, που στα προσφέρουν όλα οι άλλοι, που κάποιος άλλος έχει κοπιάσει για να φτιάξει αυτά που εσύ βρίσκεις έτοιμα και θεωρείς δεδομένα), στην άλλη (που πρέπει να πασχίσεις ακόμα και για τα πιο αυτονόητα, που πρέπει να βάλεις το μυαλό να σκεφτεί σας πρωτόγονος, που πρέπει να φροντίσεις για τα πάντα μόνος σου).
Ο Ρ.Κ. είχε αυτό το κόνσεπτ. Ένας άνθρωπος μεγαλωμένος "κάπως", βρίσκεται ξαφνικά πάνω σε έρημο νησί και πρέπει να φτιάξει τα πάντα από το μηδέν [οκ, όχι ακριβώς από το μηδέν.....ολόκληρο πλοίο "κομμάτιασε" και το μετέφερε στη στεριά....!!!]. Το ίδιο "νιώθω" και για σχετικές ταινίες όπως το "I am Legend" κλπ [ έχω αναφερθεί και σε αυτά, σε άλλο θρεντ με ταινίες].
Στο ίδιο - ΠΕΡΙΠΟΥ - μοτίβο κινείται και το άλλο αγαπημένο μου βιβλίο από τα χρόνια του Δημοτικού, "Στη Χώρα των Μαμούθ" - Κίρα Σίνου. Ένα προϊστορικό παιδί (έφηβος?) αντιμετωπίζει ένα σωρό κινδύνους και κάνει ένα μεγάλο ταξίδι ανάμεσα σε πρωτόγνωρους κινδύνους.
Και από Π. Δέλτα, όλοι έλεγαν για Βάλτους, για Βουλγαροκτόνους και για Αντώνηδες, εγώ ήμουν κολλημένος με το "Παραμύθι χωρίς όνομα".
Και από Ιούλιο Βερν, καλά και άγια όλα τα γνωστά βιβλία του, αλλά εγώ κολλημένος, πάλι τον "Μικρό Ιρλανδό" και τη "Μυστηριώδη Νήσο" θυμάμαι και έχω να λέω.....

... με λίγα λόγια.... Βιβλία ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ.... [αγοράκια είμασταν /-στε]

 

[domniki]

Διάβασα για Ροβινσώνα Κρούσο και είπα να γράψω κατιτίς.
Το όλο κόνσεπτ "τελευταίος και μόνος πάνω στη γη, προσπαθώ να επιβιώσω" με συνάρπαζε από μικρό. Περισσότερο γιατί είχε να κάνει με το "ξεβόλεμα" που σου έρχεται ξαφνικά, από την μια μέρα (που τα έχεις όλα μπροστά σου/δίπλα σου, που στα προσφέρουν όλα οι άλλοι, που κάποιος άλλος έχει κοπιάσει για να φτιάξει αυτά που εσύ βρίσκεις έτοιμα και θεωρείς δεδομένα), στην άλλη (που πρέπει να πασχίσεις ακόμα και για τα πιο αυτονόητα, που πρέπει να βάλεις το μυαλό να σκεφτεί σας πρωτόγονος, που πρέπει να φροντίσεις για τα πάντα μόνος σου).
Ο Ρ.Κ. είχε αυτό το κόνσεπτ. Ένας άνθρωπος μεγαλωμένος "κάπως", βρίσκεται ξαφνικά πάνω σε έρημο νησί και πρέπει να φτιάξει τα πάντα από το μηδέν [οκ, όχι ακριβώς από το μηδέν.....ολόκληρο πλοίο "κομμάτιασε" και το μετέφερε στη στεριά....!!!]. Το ίδιο "νιώθω" και για σχετικές ταινίες όπως το "I am Legend" κλπ [ έχω αναφερθεί και σε αυτά, σε άλλο θρεντ με ταινίες].
Στο ίδιο - ΠΕΡΙΠΟΥ - μοτίβο κινείται και το άλλο αγαπημένο μου βιβλίο από τα χρόνια του Δημοτικού, "Στη Χώρα των Μαμούθ" - Κίρα Σίνου. Ένα προϊστορικό παιδί (έφηβος?) αντιμετωπίζει ένα σωρό κινδύνους και κάνει ένα μεγάλο ταξίδι ανάμεσα σε πρωτόγνωρους κινδύνους.
Και από Π. Δέλτα, όλοι έλεγαν για Βάλτους, για Βουλγαροκτόνους και για Αντώνηδες, εγώ ήμουν κολλημένος με το "Παραμύθι χωρίς όνομα".
Και από Ιούλιο Βερν, καλά και άγια όλα τα γνωστά βιβλία του, αλλά εγώ κολλημένος, πάλι τον "Μικρό Ιρλανδό" και τη "Μυστηριώδη Νήσο" θυμάμαι και έχω να λέω.....

... με λίγα λόγια.... Βιβλία ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ.... [αγοράκια είμασταν /-στε]

Σ'αυτό το είδος ανήκει και το Οικογένεια Ελβετών Ροβινσώνων. Είναι πολύ ενδιαφέρον και έχει πολλή περιπέτεια. Το είχα διαβάσει κ'αυτό στην 6η Δημοτικού.

 

[RockaRolla]

Πολύ σωστή domniki.
Αν θυμάμαι καλά είχε γυριστεί και σε ταινία. Τότε που Κυριακές μεσημέρι καθόμασταν οικογενειακά και βλέπαμε ΠΡΑΓΜΑΤΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ....

 

[retrofan]

Καμία σχέση με ρομάντζο και καμία σχέση με ανθρακωρύχους!
Και στα 2 βιβλία (τα ώριμα χρόνια είναι η συνέχεια των άγουρων) ο πρωταγωνιστής περνάει του λιναριού τα πάθη:
Στα άγουρα χρόνια εκτός από την φτώχεια, πεθαίνουν οι γονείς του και αναγκάζεται να πάει να ζήσει με τον στριμμένο παππού του και στο τέλος χάνει την ευκαιρία να δώσει εξετάσεις για μια υποτροφία γιατί παθαίνει διφθερίτιδα. Αυτό σημαίνει το τέλος του ονείρου του για σπουδές γιατί η υποτροφία ήταν η μόνη του ελπίδα! Αλλά το χειρότερο είναι ότι ο καλύτερός του φίλος πεθαίνει μπροστά στα μάτια του όταν το παπούτσι του παγιδεύεται στις γραμμές του τρένου και τον πατάει το τρένο!!! Έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο και το θυμάμαι ακόμα!!! Στα ώριμα χρόνια, σε όλο το βιβλίο είναι αφιερωμένος στην έρευνα του ως γιατρός, και στο τέλος που καταφέρνει να κάνει την ανακάλυψη για την οποία αγωνίζεται σε όλο το βιβλίο, κάποιος άλλος ερευνητής που επίσης έκανε παρόμοια έρευνα προλαβαίνει να την δημοσιεύσει πρώτος και έτσι χάνει την αναγνώριση της δουλειάς του!
Μια αισιοδοξία, μια ανάταση! Απορώ γιατί μας άφηναν να διαβάζουμε τέτοια βιβλία!

You bring back memories. Τα 'χα διαβάσει αλλά τα ξέχασα (διαβάζοντας την περιγραφή σου καταλαβαίνω το γιατί...) Μου 'κανε ιδίως κλικ στο μνημονικό αυτό με τις χαμένες εξετάσεις λόγω διφθερίτιδας.
Υπάρχει τότε στάνταρ και τρίτο του Κρόνιν τρελά ψυχοπλακωτικό. Αυτό με τους ανθρακωρύχους και την γκρεμισμένη στοά. Όπου σε πιάνει η ψυχή σου γιατί ο αδελφός του ήρωα είναι έφηβος, πολλά υποσχόμενο αστέρι στο ποδόσφαιρο και την Κυριακή περιμένει να παίξει έναν αγώνα όπου θα τον δουν οι παράγοντες μιας μεγάλης ομάδας (και θα γλιτώσει κι αυτός από τη μιζέρια της ζωής στο ορυχείο). Κι όπως είναι όλοι χαμένοι μέσα στο σκοτάδι και το κρύο, εκείνος όλο ρωτάει "να είναι τώρα Τετάρτη; Θα προλάβω άραγε τον αγώνα την Κυριακή; Να έχει φτάσει Παρασκευή; Θα μας βγάλουν μέχρι την Κυριακή να προλάβω τον αγώνα; Έτσι μπαμπά;" Και τελικά δεν προλαβαίνει ούτε το φως του ήλιου να ξαναδεί Μιλάμε, ΤΟ ψυχοπλάκωμα.
Αν θες να συμφιλιωθείς με τον Κρόνιν, διάβασε τα μικρά, ασήμαντά του.

Την "Οικογένεια Ελβετών Ροβινσώνων" την είχα διαβάσει και μου είχε αρέσει. Ήταν πολλοί νοματαίοι βλέπεις κι ανάμεσά τους ο μεγάλος γιος της οικογένειας και μια κοπέλα (που δεν θυμάμαι τι σχέση είχε με την οικογένεια αλλά υπήρχε στο νησί κι αυτό μου αρκούσε)