Παπί και ξερό ψωμί ...

leykh είπε:
1991_FB50_red_450.jpg

To 1990 2α λυκείου είχα αυτό:Suzuki birdie-The super bird!Κορίτσι με παπί στο σχολείο ήταν πέρα από κάθε φαντασία τότε! :D :D

βαμένο custome πέρλα μωβ(ξάδελφος φαναρτζής χαχαχαχα)

ωρε τι μου θύμισεςςςςςςςςςςςςςςςςς :cry:
Γεια σου ρε ξαδέρφη !!! :D Τετοιο είχα και εγώ ........... :D

Ειχε και ονομα "lakis" . Του ειχα βγαλει βεβαια φτερα, ποδιες, καθρεφτες, φιλτρα αερα (με χοανα παντα) και φυσικα φοραγε χρυση sebring πανω χωρις ταπα.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ευτυχως βρηκα σε άριστη κατάσταση με μαμά χρώμα ένα HONDA c-50 12v (φυσικά 72cc). Το βρήκα πριν λίγους μήνες απ' το ίντερνετ, μου θύμισε τα παιδικά / σχολικά μου χρόνια... και το αγόρασα για να το κυκλοφορω καθημερινά στη Αθήνα στο κέντρο. Απίστευτα ελάχιστη η κατανάλωση αυτού του Γιαπωνέζου!
 
Tα εβαλα τα παπια και σε αλλο θεμα αλλα εδω κολανε περισσοτερο.Εχουν περασει απο τα χερια μου πανω απο 12 παπια αλλα δεν καθομαι να γραψω ιστοριες για αγριους γιατι θελω ενα forum μονος μου.Αυτη την στιγμη εχω μια Honda 90αρα και ενα Yamaha townmate που απο τον πρωτο μηνα που αγοραστηκε την εκανα 80αρα.

Την 90νταρα την χρεισιμοποιω καθημερινα γιατι βαριεμαι να περνω το αμαξι για να πηγαινω στο μαγαζι μου και μπορω να πω οτι ειναι σε εξαιρετικη κατασταση.Το μηχανακι σπερνει κανω και της σουζες μου κλασικα και βαζω και καμια κοντρουλα αμα λαχει κατι crypton και λοιπα 100σταρια τα εχω για πλακα.Φυσικα μονο 90νταρα δεν ειναι η παπια αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα ;)

Προβολή συνημμένου 65399

Η yamaha ειναι πραγματικα σκυλι μαυρο και οπως εχω πει καποτε εχεις αυτοκινητα δωστα η πουλα τα οποτε θες και αν θες εχεις τετοια παπια ομως μη διανοηθεις να την πουλησεις και ερειπιο να ειναι.Την εχω για αγροτικο μηχανημα,για τα χωραφια και γενικα και που δεν εχω παει μαυτην.Μπροστινο φτερο σπασμενο,Φλας και φαναρι κολημενα με μονοτικη ταινια οπως και το στοπ.Εξατμιση μανησια ανοιγμενη σαν μπουρι απο πισω εντελως γιατι γουσταρω να ακουγεται σαν M60A3 και γενικα απο φωτα κλπ μη χρειαζουμενα δεν λειτουργη τιποτα.Μηχανικως ομως ειναι τζιτζιλονι και το καλοκαιρι που μας περασε αλαξα πιστονι,κυλινδροπιστονο,δισκακια και γενικα τα παντα φυσικα 80αρια και πεταει το εργαλειο.Μιλαμε δεν την αλαζω με τιποτα ωσο σαραβαλο και αν φαινεται εξωτερικα :cool:

Προβολή συνημμένου 65400

IMG_0279.jpg

IMG_0381.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ωπ εδώ είμαστε. Η ιστορία μου με το 1ο παπί. 1999 κοιτάζαμε με τον πατέρα μου κάτι παπιά σε δημοπρασία που θα έβγαζε η τοπική αστυνομία από κατασχέσεις. Με τα πολλά τσιμπησα ένα Town Mate 50cc για 20.000δρχ μόνο. Μόλις που κατέβαινα από 5ήμερη εκδρομή και ο πατέρας μου ανακοινώνει ότι "το πήραμε το μηχανάκι". Καταλαβαίνετε χαρά εγώ. Το μηχανάκι είχε καθρέπτες, ποδιά, σχάρα πίσω και πολύ φθαρμένα λάστιχα. Αλλάξαμε λάστιχα σε Metzeler. Επιτόπου έφυγαν οι καθρέπτες και η σχάρα παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα μου. Σιγά σιγά, ε καλοκαίρι ερχόταν, πάει και η ποδιά και το φιλτροκούτι το αντικατέστησε μια μικρή χοάνη. Χαρά εγώ που έκανε πιο πολύ θόρυβο...Κατά το φθηνόπωρο άλλαξα και την εξάτμιση. Έβαλα μία Motorsport. Εκεί ήταν που παραλίγο να πλακωθούμε με τον πατέρα μου. "Γιατί κάνει τόση φασαρία?" Άντε να του εξηγήσεις ότι μόνο έτσι δεν περνάς απαρατήρητος!! Και είχα και το ανάλογο αξεσουαρ-σιγαστήρα. Με τη νέα χρονιά πέρασα στα ΤΕΙ. Εκεί προτάθηκε να πάρω το παπί μαζί μου όπως και έγινε. Τότε έκανα και το πρώτο ρεκτιφιέ από 50 σε 80 κυβικά, το 14 μαμίσιο καρμπιρατέρ έγινε 20άρι Dell'Orto, η Motorsport έγινε Sebring χωρίς σιγαστήρα και τα αμορτισέρ από λαδιού έγιναν ελατήρια. Το παπί τώρα πήγαινε πολύ καλύτερα. Μετά άρχισαν οι εικαστικές παρεμβάσεις. Βαμένα φλας, το πίσω φανάρι (ή αλλιώς κ***φάναρο) το άβαψα σε ένα σημείο μπλε και όταν πατούσες φρένο η πινακίδα γινόταν μπλε, προστέθηκε και φίλτρο βενζίνης, αυτοκόλλητα, μπλάνκο στα λάστιχα, μέχρι και πινακίδα άλλαξα σε πλαστική πράσινη με ανάγλυφα γράμματα.Το παπί ήταν απλά αγνώριστο. Τελείωσα από φοιτητής, γύρισα και τότε άρχισαν τα προβλήματα. Δεν έπαιρνε μπρος όσες μανιβελιές κι αν έκανα, ήταν σα μπουκωμένο. Οτι κι αν έκανα δεν ήθελε να μου κάνει τη χάρη. Το παράτησα και το έφαγε η βροχή γιατί πήρα ένα Dynamik. Τώρα αγνοείται η τύχη του. Να πω τέλος ότι ήμουν ο μόνος από τις παρέες που κυκλοφορούσαν με τα μηχανάκια, ο οποίος είχε Town Mate και όλοι μου έκαναν καζούρα μέχρι που το έφτιαξα και πάθαν πλάκα...Όλοι είχαν Κρυπτον,Αστρεα, F1, και πειραγμένα Cub 90, C50
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Δεν το ειχα δει το συγκεκριμενο Thread! Εγω παπι εμαθα να οδηγαω με ενα cb50 μετατροπη 72cc ενως γνωστου, το παπι σε κακο χαλι αλλα δουλευε αψογα. Αργοτερα πηρα το Kriss Modenas II το 2004 το οποιο εχω μεχρι σημερα.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Α χα ! Είδα αριστερά τροχό από σκούτερ...Σε μερικά χρόνια λοιπόν, κι εμείς οι σκουτερόβιοι (γιατί η σκουτερομανία ξεκίνησε μετά το 90-92) θα πούμε τις ιστορίες μας...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Το Γιαπωνεζικο SuperCab 50 με ειχε βγαλει ασπροπροσωπο. Μαυρο σκυλι. Αλεξισφαιρο.

Το χαρισα σε μια φιλη οταν αγορασα ενα Γιαπωνεζικο Dream.
 
Ενιοτε μου λειπει αλλα με παρηγορει το γεγονος οτι ενα αγαπημενο μου προσωπο το χρησιμοποιει καθημερινα μετα απο τοσα χρονια
 
Το παρών thread για μένα δεν είναι καθόλου ρετρό! "Παπί και ξερό ψωμί" στην κυριολεξία, αφού καθημερινά κάνω πάνω 30 χλμ. με ένα Honda Astrea Grand του '97 διπλοφάναρο, μπλε...

Πόθος μεγάλος το στρογγυλοφάναρο Honda αλλά ποτέ δεν μου πήρε ο γέρος μου. Στα 22 μου όμως επιτέλους μου πήρε (μισά-μισά...) Honda Astrea Grand του '94 μπορντώ... Πεντακάθαρο, με 10000 χλμ μόνο και φοβερό σκυλί, μέχρι το φαράγγι της Σαμαριάς με πήγε... Όμως το 2001 μου το κλέψανε έξω από το Video Blue στους Αμπελόκηπους :cry: :cry: :cry:

Με ειδοποίησαν από την αστυνομία οτι βρέθηκε ο σκελετός του στην Πανεπιστημιούπολη, ποτέ όμως δεν πήγα να τον πάρω...
 
Κγω κυκλοφορω με παπιο GLX σια!!!! 72cc 19 χρονια το εχω σκυλι!στα νιατα του το λεγανε RED-DEVIL γιατι αραγε?????ηταν ολιγον πυραγμενο εως πολυ.Δεν προκειτε να το αποχωριστω ποτε!Μονο οταν παραδωσει πνευμα.Οριστε κ μια φωτο http://www.retromaniax.gr/vb/album.php?albumid=1159&attachmentid=68222
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Εκτελεί τα χρέη του καθημερινά ως 100αρι.... αλλά με τα χρώματα της μαμάς του ακόμα!

1001142_10200933571074898_56508552_n.jpg

1009789_10200933572714939_997742459_n.jpg
 
Παραθέτω ενα καταπληκτικό άρθρο για τα αγαπημένα μας παπάκια των 80's που βρήκα στη "Μηχανή του Χρόνου":

Τα θρυλικά παπάκια των 80s. Τα πειραγμένα 72αρια, οι κομμένες ποδιές και οι «λασπωτήρες». Το μηχανάκι που σημάδεψε μια δεκαετία

%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%B1.jpg


«Μάνα φεύγω, έχω ραντεβού για καφέ με τα παιδιά» «Μην αργήσεις. Εσώρουχο άλλαξες; Κάλτσες;» «Ναι ρε μάνα. Όλα τα άλλαξα, φεύγω». «Κοίτα μη τυχόν και ανέβεις σε παπάκι. Δε θέλω παρέες με τέτοιους». «Γιατί ρε μάνα, κέρατα έχουν;» «Αυτό που σου λέω. Με αυτά σκοτώνονται τα παιδιά και κλείνουν τα σπίτια». Ο διάλογος κλασικός. Μετά τα εσώρουχα και τις κάλτσες, η έννοια της μάνας στη δεκαετία του ʼ80, ήταν τα παπάκια. Αυτά τα ανεπανάληπτα και πλέον all time classic 50άρια μηχανάκια.

 


Στις ηλικίες 16 ως 25, οι πωλήσεις έκαναν θραύση. Οι μύθοι της εποχής, σχετικά με αυτούς που τα καβαλούσαν και τα ατυχήματα στους δρόμους, ήταν ατελείωτοι. «Μάνα, θα αγοράσω μηχανάκι». «Όχι παιδί μου, μην μου το κάνεις αυτό (τράβηγμα μαλλιών). Φοβάμαι, σε παρακαλώ. Κάνε υπομονή να πάρεις αυτοκίνητο». Και αυτός ο διάλογος κλασικός. Όλοι ήθελαν ένα παπάκι γιατί ήταν μόδα, δεν απαιτούσε ιδιαίτερες οδηγικές ικανότητες, ήταν φθηνό και «σήκωνε» πολλές τροποποιήσεις στον κινητήρα και τη γενική εμφάνιση. Η αγορά τους γινόταν με λίγα λεφτά προκαταβολή και μετά γραμμάτια, ενώ η απόκτηση διπλώματος μοτοποδηλάτου ήταν εύκολη υπόθεση και άμα λάδωνες τους εξεταστές ευκολότερη.


 


Το προσωνύμιο «παπί» δεν είναι απολύτως διευκρινισμένο πως το απέκτησε. Οι απόψεις είναι ότι είτε λόγω του θορύβου του, είτε λόγω της εμφάνισής του. Το πιθανότερο είαναι ότι πήρε το όνομα απο τον ήχο πα-πα-πα, που έκανε μόλις αφαιρούσες την εξάτμιση απο το μοτέρ. Τα πειραγμένα Τα Super Club 50cc και οι οδηγοί τους, είχαν ένα ιδιαίτερο στιλ. Ο αναβάτης, μόλις αγόραζε το παπάκι, έριχνε άλλα τόσα λεφτά για να το κάνει «αγριόπαπια». Έβγαζε αμέσως τους καθρέπτες και τη σχάρα. Έβγαζε την ποδιά. Έκοβε τα φτερά. Άσπριζε την πινακίδα για να ξεφεύγει από τα μπλόκα ή την έκοβε για να μην ενοχλεί στη σούζα, και «πείραζε» τον κινητήρα για να το κάνει 72cc. Σταδιακά, τα κυβικά ανέβαιναν και άλλαζαν οι ρόδες, η σέλα, τα φλασάκια, και οτιδήποτε άλλο «φορούσε» το εργοστασιακό μηχανάκι.


 


Ακολουθούσε πάντα η σχετική μόστρα του «γκαζιού» μπροστά από καφετέριες και πλατείες και σε ορισμένες περιπτώσεις παίζονταν στοιχήματα σε κόντρες με παπάκια. Ο θρύλος λέει ότι κάποιοι έκαιγαν κηροζίνη και πέταγαν στις κόντρες στην περιφερειακή στην Κατεχάκη. Πάντως, αρκετοί άφηναν την ποδιά επάνω και κολλούσαν διάφορα αυτοκόλλητα, εκεί ή στο φανάρι, με χαρακτηριστικότερο αυτό που απεικόνιζε τον λύκο. Το στράβωμα των ποδιών Ένας οδηγός «πάπιας» που σεβόταν τον εαυτό του, έπρεπε να ξέρει να στήνεται σε αυτό. Το στυλ απαιτούσε από τον οδηγό να κάθεται στη σέλα όσο πιο μπροστά μπορούσε. Τα γόνατα να είναι κολλητά και στους μασπιέδες, τα πόδια στραβά προς τα μέσα με τις φτέρνες προς τα έξω. Το κράνος ήταν «ξενέρωτο», καθώς η μοδάτη χαίτη έπρεπε να ανεμίζει. Το παντελόνι μπάγκι ή ψαράδικο και ελαφρώς τραβηγμένο προς τα πάνω, για να φαίνεται η άσπρη κάλτσα και το μαύρο Sebago ή sea and city. Τις μπότες και τα δερμάτινα τύπου perfecto τα φορούσαν αυτοί που είχαν μεγάλες μηχανές. Αργότερα οι παπάκηδες τους μιμήθηκαν. Το μπουφάν αρχικά ήταν στρατιωτικό, τύπου flight και αργότερα έγινε φουσκωτό. Η σούζα, η κολιά και λοιπά τσαλιμάκια στις δύο ρόδες, ήταν «υποχρεωτικά μαθήματα». Το ίδιο και οι μηχανικές γνώσεις επί όλων των τμημάτων του παπιού. Όσο πιο πειραγμένο και φτιαγμένο εξωτερικά ήταν ένα παπάκι, τόσο πιο περπατημένος φαινόταν ο οδηγός του.


 


Ένα καλό παπί έπρεπε οπωσδήποτε να κάνει θόρυβο. «Σούζα ρε, κάνε ψαράκι, σανίδωσέ το» ήταν η διαρκής προτροπή στους οδηγούς, που ευχαρίστως εκτελούσαν. Και δως του πέρα δώθε, βρουμ βρουμ με πειραγμένες εξατμίσεις. Η τέχνη του συνοδηγού Όσο για τον συνοδηγό, έπρεπε να είναι ελαφρώς προς τα πίσω, με τα χέρια και τα πόδια κρεμασμένα και όχι ακουμπισμένα πίσω στους μασπιέδες. Ο εκπαιδευμένος συνοδηγός ήταν απαραίτητος, για τη φιγουράτη «δικάβαλη σούζα», καθώς ήξερε να τραβάει και να κρατάει σταθερά τον οδηγό προς τα πίσω. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εξομοίωναν τους οδηγούς με το ιδιαίτερο στιλ, με «άτομα που έχουν μπλέξει», ή μέλη φοβερών και τρομερών συμμοριών.


 


Τη δεκαετία του ʼ90, η άποψη για τα παπάκια άλλαξε. Οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι και η έλλειψη πάρκινγκ, έστρεψαν πολλούς σε μια φθηνή και αξιόπιστη λύση. Το παπάκι ήταν ότι έπρεπε, ευέλικτο, δεν έκαιγε και πολλή βενζίνη, ενώ το πάρκαρες σε δευτερόλεπτα. Η ταχύτητα και η ενεργητική ή παθητική ασφάλειά του παπιού, δεν ήταν ποτέ τα «προσόντα» του, αλλά πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο και διαχρονικό όχημα.


 


Η προέλευση Τα παπάκια της Honda και της Yamaha κυκλοφόρησαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από την Ιαπωνία, που προσπαθούσε να ανακάμψει. Η είσοδός τους στην ευρωπαϊκή και την αμερικανική αγορά ήταν πολύ δύσκολη. Κανείς δεν εμπιστευόταν ακόμη ένα ιαπωνικό προϊόν. Ήταν όμως μια λύση, για αυτούς που δεν ήθελαν μεγάλου κυβισμού μηχανές, αλλά ένα ελαφρύ δίκυκλο, για να εξυπηρετούνται σε μικρές αποστάσεις. Τη δεκαετία του ʼ60 άρχισαν να κάνουν τις πρώτες σημαντικές πωλήσεις και σταδιακά καθιερώθηκαν. Με αυτό το θρυλικό μηχανάκι άρχισαν πολλοί να εκπαιδεύονται στην οδήγηση με δύο ρόδες και να αγαπούν τις μηχανές. Ακόμη και αυτοί που δεν είχαν χαίτη ή ψαράδικο παντελόνι. Στην Ελλάδα έκανε θραύση τη δεκαετία του ʼ80. Σήμερα παράγεται και από άλλες εταιρείες, σε διάφορα σχέδια και κυβικά και αποτελεί ακόμη εγγύηση για τις μετακινήσεις....


Πηγή:
 
  • Like
Reactions: PT8
Πίσω
Μπλουζα