Δεν χρειάζεται πιστεύω να αναφέρω πως είναι η κορυφαία στιγμή στην καριέρα του σημαντικού μας ηθοποιού Αντώνη Αντωνίου, άλλωστε δεν νομίζω να υπάρχει διαφορετική άποψη. Και αν φυσικά θα υπάρξει θα είναι απολύτως θεμιτή αν και προσωπικά θα με εκπλήξει. Τρία χρόνια μετά την πολύ καλή ταινία ''Το βαρύ πεπόνι'' ο Αντωνίου δίνει εκ νέου και με πολύ πιο ηχηρό τρόπο διαπιστευτήρια του πλούσιου υποκριτικού του ταλέντου με την συνδρομή ασφαλώς του πολύ καλού Παύλου Τάσιου που ήταν δημιουργός και των δυο κινηματογραφικών ταινιών. Η ταινία είναι μια αναπαράσταση του τριπλού εγκλήματος που διέπραξε ο Κοεμτζής στις αρχές της δεκαετίας του '70 με κάποιες μικρές η μεγάλες παραλλαγές όπως αναφέρθηκε ήδη από τους προλαλήσαντες του φόρουμ.
Θα σταθώ αν μου επιτραπεί σε αυτό καθαυτό το έγκλημα, τονίζοντας πως μια στιγμή ακραίας παρόρμησης ή υπερβάλλοντος παροξυσμού στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου μπορεί να καταστρέψει την ζωή τόσων ανθρώπων θύτη και θύματος ή θυμάτων κατά περίπτωση. Όχι παιδιά δεν αξίζει ούτε για την μεγαλύτερη προσβολή λακτική ή βίαιη να φτάσουμε στα τελείως άκρα από πλευράς αντίδρασης καταστρέφοντας το πιο όμορφο δώρο της φύσης που λέγεται ΖΩΗ. Γιατί και η στέρηση της ελευθερίας είναι ουσιαστικά στέρηση της ζωής. Η ψυχραιμία και η ωριμότητα πρέπει να λειτουργούν αποτρεπτικά.
Μακριά από μένα η δικαιολόγηση, η ενθάρυνση ή ακόμα και η απόδοση ηρωικής διάστασης στον ήρωα της ταινίας και της πραγματικότητας. Είμαι κάθετα ενάντια στην βία και ειδικά στην ακραία της μορφή που είναι η δολοφονία, ακόμα και αν τα αίτια μπορούν να οδηγήσουν σε παροξυσμό την ανθρώπινη σκέψη. Και αν έστω και ασυνείδητα βρεθώ σε αντίστοιχη θέση με τον ήρωα της ταινίας και για οποιαδήποτε λόγο, θα αντιμετώπιζα την κατάσταση διαφορετικά και αν έστω και υποσυνείδητα αυτό δεν θα ισχύσει μέσα μου εκείνη την κακιά στιγμή και θολώσω και εγώ, έχω μέσα μου μηχανισμούς εκλογίκευσης και δεν θα έφτανα ποτέ στα άκρα. Το λέω και το υπογράφω αλλιώς να μην με λένε Σεμπάστιαν.
Τέλος για να αποφορτιστούμε λίγο, δυο γυναικείες παρουσίες της ταινίας μου δημιούργησαν ανάμικτα συναισθήματα. Πιστεύω πως η καλή μας ηθοποιός Κατερίνα Γώγου μας κούρασε λίγο με τους πομπωδεις μονολόγους της. Αντίθετα στο καταθλιπτικό και γκρίζο περιβάλλον της ταινίας η απαστράπτουσα Σοφία Ρούμπου έλαμψε εκτυφλωτικά. Μια από τις πιο γοητευτικές ηθοποιούς διαχρονικά του ελληνικού κινηματογράφου κατά την ταπεινή μου άποψη.
