Τεράστια κουβέντα...η μπάντα που με μύησε στο σκληρό ήχο ήταν οι Guns N' Roses όταν ένα ωραίο πρωινό άκουσα στο MTV το "You Could Be Mine".
Mόλις το άκουσα ένιωσα μέσα μου κάτι διαφορετικό,κάτι να αλλάζει και να μου τραβάει το ενδιαφέρον. Δυστυχώς ή ευτυχώς,πλην κάποιων κομματιών το heavy metal δε μου άρεσε ποτέ,σε αντίθεση με το death και το black metal που μέχρι και σήμερα αποτελούνε τα αγαπημένα μου είδη.Αν δεν υπήρχανε τα δύο είδη που προανέφερα,θα άκουγα μόνο italo disco και κάποια παλιά rock τύπου Kansas,Toto,Reo Speedwagon,Boston,Uriah Heep κτλ)
Ήμουνα 15 στα 16 όταν στο τότε site που ήταν της μόδας και κατέβαζες τραγούδια(πράγμα που με βρίσκει αντίθετο μέχρι και σήμερα στην εκτεταμένη χρήση του)όταν άκουσα δύο τραγούδια που έμελλαν να αλλάξουν τη ζωή μου μουσικά.Το ένα ήταν από τους Amon Amarth από το δίσκο "Once Sent From The Golden Hall"(1998) με τίτλο "Victorious March".Το κομμάτι αυτό μου προκάλεσε ρίγος και με συγκίνησε,δίνοντας μου ένα συναίσθημα που δεν το είχα ξανανιώσει.Μέχρι και σήμερα ακούω οκόκληρο αυτόν τον επικό δίσκο και δεν τον έχω βαρεθεί ούτε στο ελάχιστο.
Το άλλο ήταν από τον αγαπημένο μου ήχο ,το US death metal , οι Dying Fetus που μέσα από το "Killing On Adrenaline"(1998)άκουσα το "Absolute Defiance".Εναλασσόμενες αργές και γρήγορες δίκασες,δυναμική και ιδιαιίτερη φωνή και πορωτικά riffs με κόλλησαν στον τοίχο...Από εκεί και πέρα το είδος αυτό έγινε το αγαπημένο μου και αυτό που έχω τα περισσότερα αγορασμένα cd's στη δισκοθήκη μου.
Αυτά τα δύο κομμάτια είναι τα πρώτα και αγαπημένα που λέμε,ενώ ακολούθησαν αμέτρητα άλλα φυσικα...