Olorin
RetroMaNiaC
- Joined
- 8 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 717
- Αντιδράσεις
- 38
Χμμμ... τεράστιο θέμα, για το οποίο αν πω όσα έχω να πω, θα με πάρει το ξημέρωμα κι ας είναι μόλις 11 το πρωί εδώ ακόμα...
Από τους γονείς μου δεν άκουγα τόσο τα "Θα στραβωθείς/αποβλακωθείς" ή "Βγες έξω να παίξεις" ή "Διάβασε για το σχολείο" (αν μη τι άλλο, ελέω μπάσκετ αθλούμουν παραπάνω από τα υπόλοιπα παιδιά, ενώ ευτυχώς εκείνη την εποχή μπορούσες ΚΑΙ videogames να παίζεις ΚΑΙ έξω με τους φίλους σου να βγαίνεις/παίζεις και τέλος είχαν αποδεχθεί ότι θα ασχολιόμουν με το σχολείο όσο χρειαζόταν για να είμαι μέσα στους 3-4 καλύτερους μαθητές της τάξης, αλλά ποτέ δεν θα θυσίαζα τις υπόλοιπες ασχολίες μου για να γίνω ο καλύτερος). Ίσως λοιπόν επειδή ήξεραν ότι απλώς θα αδιαφορήσω όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου, απλώς επιστράτευαν άλλου είδους ψυχολογική βία, κυρίως με τη μορφή της ειρωνίας και του χλευασμού. Ήταν κλασική η εικόνα τόσο του πατέρα μου όσο και της μητέρας μου να μπαίνουν στο δωμάτιο και βλέποντάς με να παίζω κάτι στο NES να αρχίζουν με εντελώς περιφρονητικό και ειρωνικό ύφος τα "Άχου, αγκού... Κοίτα μωρέ, το μωράκι παίζει με τα παιχνιδάκια του!", "Θες μήπως να σου φέρω και την πιπίλα σου; Ε, θες;" :baby2: Και μιλάμε για όταν ήμουν στην ηλικία των 12-13 χρονών (πόσω μάλλον στα 18 μου όταν πια απέκτησα και το πρώτο μου PC...) Μην με ρωτάτε ποια ηλικία θεωρού(σα)ν οι γονείς μου φυσιολογική για να παίζεις videogames... :xm:
Από εκεί και πέρα, νομίζω πως το είχα γράψει και σε άρθρο μου στο PC master πως ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα με τον ειδικό Τύπο, ήταν για... να έχω άλλοθι να παίζω videogames!!! Πλέον κάθε φορά που έμπαινε στο δωμάτιο κάποιος γονιός με διάθεση κραξίματος, έπαιρνε την πληρωμένη απάντηση "Δεν παίζω, ρε μάνα... Δουλεύω!"
Άλλωστε και ο λόγος που επέλεξα να σπουδάσω σε σχολή Πληροφορικής, ήταν ότι στο (πολύυυ) βάθος του μυαλού μου βρισκόταν το παιδικό μου όνειρο να γίνω game developer, έστω και αν από τα... 6-7 μου μέχρι τα 27 μου δεν το είχα ανακοινώσει ποτέ σε κανέναν και ουσιαστικά κι ο ίδιος φοβόμουν να το παραδεχτώ στον εαυτό μου, γιατί το θεωρούσα μάλλον άπιαστο...
Για να κάνω πάντως και τον δικηγόρο του διαβόλου, μάλλον κι οι γονείς μου προσαρμόστηκαν τελικά στις συνθήκες και αγκάλιασαν το χόμπι μου που πλέον είχε γίνει κάτι παραπάνω από χόμπι. Όχι, δεν κατάφερα να τους κάνω gamers στα γεράματα (αν και το γέλιο που έχουμε ρίξει τις 2-3 φορές που παίξαμε οικογενειακώς Wii δύσκολα θα το ξεχάσω! ). Όμως όταν πριν από 3 και κάτι χρόνια τελειώνοντας το στρατό τους ανακοίνωσα διστακτικά ότι σκέφτομαι να κάνω μεταπτυχιακό στο εξωτερικό και να το κυνηγήσω να γίνω game developer περιμένοντας να ακούσω αφορισμούς του τύπου "Τι παλιμπαιδισμοί είναι αυτοί; Άντε πήγαινε βρες δουλειά σε καμιά εταιρεία να βγάλεις κανένα φράγκο!", το πρόσωπό τους έλαμψε και το χαμόγελό τους έφτανε από το ένα αυτί στο άλλο, λέγοντάς μου πόσο ενθουσιασμένοι ήταν που ήθελα να κυνηγήσω ένα από τα παιδικά μου όνειρα (το έτερο, θεωρητικά το ζω, όσο τουλάχιστον μπορείς να θεωρηθείς "επαγγελματίας μπασκετμπολίστας" όταν αγωνίζεσαι στο πρωτάθλημα της Μ.Βρετανίας... :xm: ).
Σχετικά με φίλους τώρα, δεν μπορώ να πω πως είχα ποτέ πρόβλημα... Είτε θα ήταν κι οι ίδιοι gamers οπότε θα συζητάγαμε συνεχώς για αυτά είτε θα ήταν casual του τύπου "1-2 παιχνίδια τον χρόνο να μην κάθεται το τούμπανοPC/κονσόλα που πήρα χωρίς λόγο" οπότε συνήθως στις ελάχιστες φορές που θα συζητούσαμε περί gaming θα μου ζητούσαν να τους προτείνω κάποιον τίτλο είτε δεν θα είχαν καμία απολύτως σχέση (κυρίως κορίτσια), οπότε απλώς δεν θα συζητούσαμε. Από τη στιγμή πάντως που άρχισα να ασχολούμαι και επαγγελματικά με τον χώρο (και ως δημοσιογράφος και τα τελευταία χρόνια ως επίδοξος developer), όποιος με ρωτά τι κάνω και του απαντάω, γουρλώνει τα μάτια του και του ξεφεύγει μια κραυγή "Coool!!!". Και αυτό ισχύει για άντρες και γυναίκες, gamers και μη... Δείγμα του ότι έχουν αλλάξει οι καιροί; Ή απλώς το ότι εκτός Ελλάδος αντιμετωπίζουν το αντικείμενο διαφορετικά; Λίγο κι από τα δυο, μάλλον...
Τώρα για το αν με βοήθησαν στην υπόλοιπή μου ζωή, θα σας γελάσω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά σε θέματα εξυπνάδας ή αντανακλαστικών, αφού δεν υπάρχει άμεσος τρόπος να ξέρω πώς θα ήμουν σε αυτούς τους τομείς αν δεν ήμουν gamer. Σίγουρα με βοήθησαν απίστευτα στην εκμάθηση της Αγγλικής, αν και προφανώς σε αυτό έπαιξαν εξίσου ή και μεγαλύτερο ρόλο και οι αγγλόφωνες ταινίες/σειρές (και σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τους θεούς της γλωσσομάθειας για το ότι γεννήθηκα σε μια χώρα όπου λόγω της εθνικής μας τεμπελιάς γλιτώνουμε από το ΕΓΚΛΗΜΑ των μεταγλωττίσεων!!! Αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα...), σε βαθμό που ακόμα και τους πρώτους μήνες της διαμονής μου εδώ στην Αγγλία να με ρωτάνε άτομα όταν με γνώριζαν αν πήγα σχολείο εδώ...
Από εκεί και πέρα, επειδή αναφέρθηκε αρκετά προφανώς και μπορεί να γίνει επικίνδυνο αν φτάσει στο σημείο του εθισμού και της εμμονής, όπως όμως ισχύει (και συγχωρέστε μου την κλισέ ατάκα) με ΚΑΘΕ άλλο χόμπι ή ασχολία είτε πρόκειται για gaming είτε για συλλογή γραμματοσήμων, κηπουρική ή αγγειοπλαστική. Και ναι, είναι αλήθεια πως ο κίνδυνος αυτός ελλοχεύει κυρίως στα ΜΜΟ, λόγω της φύσης τους. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που αν και έχω παίξει πάνω από 2000 παιχνίδια στη ζωή μου, δεν έχω παίξει ούτε μισό ΜΜΟ (αν και κακά τα ψέματα, ο βασικότερος λόγος είναι πως ξέρω εκ των πρωτέρων ότι ουδέποτε θα είχα τον απαιτούμενο χρόνο να διαθέσω λόγω όλων των υπόλοιπων υποχρεώσεών μου... so many games, so little time...). Όμως (όπως ισχύει σε κάθε μορφή εθισμού) το μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης το φέρει ο ίδιος ο άνθρωπος και πραγματικά ελάχιστα λυπάμαι όταν ακούω ιστορίες για ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους γιατί έπαιζαν κάποιο ΜΜΟ για 3 μέρες συνεχόμενα χωρίς φαΐ...
-Νότη, Νότη, τα έμαθες; Ο τζίρος λέει των videogames ξεπέρασε τον κινηματογράφο και τη μουσική μαζί! Κοίτα να δεις!
-Εχμ, ναι, αυτό συμβαίνει εδώ και κάτι χρόνια...
-Νότη, Νότη, διάβασα ότι άνοιξε μια εταιρεία για videogames στο Χαλάνδρι και έχει βγάλει ένα παιχνίδι που λέει ότι πάει καλά! Πώς και δεν τους είχες ακουστά εσύ;
-Ναι μαμά, τους ξέρω, είχα πάει και στα γραφεία τους και τους είχα πάρει συνέντευξη πριν 3 χρόνια...
-Νότη, Νότη, έλεγε στις ειδήσεις για μια τεράστια έκθεση για videogames που θα γίνει την άλλη βδομάδα στο Λος Άντζελες! Πες το και στους άλλους από το site να το έχετε υπόψιν ώστε αν βγει καμιά σημαντική είδηση να τη γράψετε εγκαίρως!
-Εχμ, μπαμπά ξέχασες που είχα κλείσει τις προάλλες κάτι εισιτήρια για Αμερική; Τι νόμιζες ότι θα πάω να κάνω, προπονήσεις με τους Lakers;
//Ψιλο-off-topic: Χωρίς να θέλω να ξεκινήσω flame, έχω παρατηρήσει πως πολλά άτομα στο forum (και προφανώς όχι μόνο στο παρόν thread, εδώ και χρόνια το βλέπω να γίνεται) έχουν φτάσει στο σημείο να κάνουμε αυτά που κοροιδεύουμε με το να καταφέρονται με χλευαστικά σχόλια εναντίον άλλων ασχολιών. Ίσως δεν έχετε σκεφτεί πως το ότι εσείς επιλέξατε να μην ασχολείστε π.χ. με αθλητικά είτε ενεργά είτε παθητικά (και μπράβο σας και μαγκιά σας... Δεν πρόκειται να σε αναγκάσει κανείς να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει/δεν σε ενδιαφέρει...), δεν σημαίνει ότι ισχύει το ίδιο και για τους υπόλοιπους που τρέφουν την ίδια -ή και μεγαλύτερη- αγάπη για τα videogames/υπολογιστές με εσάς. Μην φτάνουμε λοιπόν στο σημείο να γινόμαστε οι ίδιοι με αυτούς που κατηγορούμε ό,τι μας χλευάζουν επειδή παίζουμε videοgames... Κι εγώ π.χ. αδιαφορώ πλήρως για τα αυτοκίνητα (όταν ήμουν στην Ελλάδα το δικό μου το έβλεπα αποκλειστικά ως εργαλείο και όχι ως... προέκταση του εργαλείου μου και εδώ πραγματικά απολαμβάνω το ότι ζω σε μια πόλη όπου τα πάντα είναι σε απόσταση περπατήματος) ή να απεχθάνομαι π.χ. τα μπουζούκια, αλλά δεν θα κάτσω να γράψω "Ευτυχώς που κόλλησα με τα videogames αντί να κάθομαι να ψάχνω τι ζάντες κι εξάτμιση θα βάλω στο κάρο μου σαν τους άλλους τους καμμένους". (εντάξει, εξαιρούνται "αντικειμενικά" απαράδεκτες ασχολίες όπως η παρακολούθηση Τόυρκικων σίριαλ ή ριάλιτι... )
Από τους γονείς μου δεν άκουγα τόσο τα "Θα στραβωθείς/αποβλακωθείς" ή "Βγες έξω να παίξεις" ή "Διάβασε για το σχολείο" (αν μη τι άλλο, ελέω μπάσκετ αθλούμουν παραπάνω από τα υπόλοιπα παιδιά, ενώ ευτυχώς εκείνη την εποχή μπορούσες ΚΑΙ videogames να παίζεις ΚΑΙ έξω με τους φίλους σου να βγαίνεις/παίζεις και τέλος είχαν αποδεχθεί ότι θα ασχολιόμουν με το σχολείο όσο χρειαζόταν για να είμαι μέσα στους 3-4 καλύτερους μαθητές της τάξης, αλλά ποτέ δεν θα θυσίαζα τις υπόλοιπες ασχολίες μου για να γίνω ο καλύτερος). Ίσως λοιπόν επειδή ήξεραν ότι απλώς θα αδιαφορήσω όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου, απλώς επιστράτευαν άλλου είδους ψυχολογική βία, κυρίως με τη μορφή της ειρωνίας και του χλευασμού. Ήταν κλασική η εικόνα τόσο του πατέρα μου όσο και της μητέρας μου να μπαίνουν στο δωμάτιο και βλέποντάς με να παίζω κάτι στο NES να αρχίζουν με εντελώς περιφρονητικό και ειρωνικό ύφος τα "Άχου, αγκού... Κοίτα μωρέ, το μωράκι παίζει με τα παιχνιδάκια του!", "Θες μήπως να σου φέρω και την πιπίλα σου; Ε, θες;" :baby2: Και μιλάμε για όταν ήμουν στην ηλικία των 12-13 χρονών (πόσω μάλλον στα 18 μου όταν πια απέκτησα και το πρώτο μου PC...) Μην με ρωτάτε ποια ηλικία θεωρού(σα)ν οι γονείς μου φυσιολογική για να παίζεις videogames... :xm:
Από εκεί και πέρα, νομίζω πως το είχα γράψει και σε άρθρο μου στο PC master πως ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα με τον ειδικό Τύπο, ήταν για... να έχω άλλοθι να παίζω videogames!!! Πλέον κάθε φορά που έμπαινε στο δωμάτιο κάποιος γονιός με διάθεση κραξίματος, έπαιρνε την πληρωμένη απάντηση "Δεν παίζω, ρε μάνα... Δουλεύω!"
Άλλωστε και ο λόγος που επέλεξα να σπουδάσω σε σχολή Πληροφορικής, ήταν ότι στο (πολύυυ) βάθος του μυαλού μου βρισκόταν το παιδικό μου όνειρο να γίνω game developer, έστω και αν από τα... 6-7 μου μέχρι τα 27 μου δεν το είχα ανακοινώσει ποτέ σε κανέναν και ουσιαστικά κι ο ίδιος φοβόμουν να το παραδεχτώ στον εαυτό μου, γιατί το θεωρούσα μάλλον άπιαστο...
Για να κάνω πάντως και τον δικηγόρο του διαβόλου, μάλλον κι οι γονείς μου προσαρμόστηκαν τελικά στις συνθήκες και αγκάλιασαν το χόμπι μου που πλέον είχε γίνει κάτι παραπάνω από χόμπι. Όχι, δεν κατάφερα να τους κάνω gamers στα γεράματα (αν και το γέλιο που έχουμε ρίξει τις 2-3 φορές που παίξαμε οικογενειακώς Wii δύσκολα θα το ξεχάσω!
). Όμως όταν πριν από 3 και κάτι χρόνια τελειώνοντας το στρατό τους ανακοίνωσα διστακτικά ότι σκέφτομαι να κάνω μεταπτυχιακό στο εξωτερικό και να το κυνηγήσω να γίνω game developer περιμένοντας να ακούσω αφορισμούς του τύπου "Τι παλιμπαιδισμοί είναι αυτοί; Άντε πήγαινε βρες δουλειά σε καμιά εταιρεία να βγάλεις κανένα φράγκο!", το πρόσωπό τους έλαμψε και το χαμόγελό τους έφτανε από το ένα αυτί στο άλλο, λέγοντάς μου πόσο ενθουσιασμένοι ήταν που ήθελα να κυνηγήσω ένα από τα παιδικά μου όνειρα (το έτερο, θεωρητικά το ζω, όσο τουλάχιστον μπορείς να θεωρηθείς "επαγγελματίας μπασκετμπολίστας" όταν αγωνίζεσαι στο πρωτάθλημα της Μ.Βρετανίας... :xm: ).Σχετικά με φίλους τώρα, δεν μπορώ να πω πως είχα ποτέ πρόβλημα... Είτε θα ήταν κι οι ίδιοι gamers οπότε θα συζητάγαμε συνεχώς για αυτά είτε θα ήταν casual του τύπου "1-2 παιχνίδια τον χρόνο να μην κάθεται το τούμπανοPC/κονσόλα που πήρα χωρίς λόγο" οπότε συνήθως στις ελάχιστες φορές που θα συζητούσαμε περί gaming θα μου ζητούσαν να τους προτείνω κάποιον τίτλο είτε δεν θα είχαν καμία απολύτως σχέση (κυρίως κορίτσια), οπότε απλώς δεν θα συζητούσαμε. Από τη στιγμή πάντως που άρχισα να ασχολούμαι και επαγγελματικά με τον χώρο (και ως δημοσιογράφος και τα τελευταία χρόνια ως επίδοξος developer), όποιος με ρωτά τι κάνω και του απαντάω, γουρλώνει τα μάτια του και του ξεφεύγει μια κραυγή "Coool!!!". Και αυτό ισχύει για άντρες και γυναίκες, gamers και μη... Δείγμα του ότι έχουν αλλάξει οι καιροί; Ή απλώς το ότι εκτός Ελλάδος αντιμετωπίζουν το αντικείμενο διαφορετικά; Λίγο κι από τα δυο, μάλλον...
Τώρα για το αν με βοήθησαν στην υπόλοιπή μου ζωή, θα σας γελάσω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά σε θέματα εξυπνάδας ή αντανακλαστικών, αφού δεν υπάρχει άμεσος τρόπος να ξέρω πώς θα ήμουν σε αυτούς τους τομείς αν δεν ήμουν gamer. Σίγουρα με βοήθησαν απίστευτα στην εκμάθηση της Αγγλικής, αν και προφανώς σε αυτό έπαιξαν εξίσου ή και μεγαλύτερο ρόλο και οι αγγλόφωνες ταινίες/σειρές (και σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τους θεούς της γλωσσομάθειας για το ότι γεννήθηκα σε μια χώρα όπου λόγω της εθνικής μας τεμπελιάς γλιτώνουμε από το ΕΓΚΛΗΜΑ των μεταγλωττίσεων!!! Αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα...), σε βαθμό που ακόμα και τους πρώτους μήνες της διαμονής μου εδώ στην Αγγλία να με ρωτάνε άτομα όταν με γνώριζαν αν πήγα σχολείο εδώ...
Από εκεί και πέρα, επειδή αναφέρθηκε αρκετά προφανώς και μπορεί να γίνει επικίνδυνο αν φτάσει στο σημείο του εθισμού και της εμμονής, όπως όμως ισχύει (και συγχωρέστε μου την κλισέ ατάκα) με ΚΑΘΕ άλλο χόμπι ή ασχολία είτε πρόκειται για gaming είτε για συλλογή γραμματοσήμων, κηπουρική ή αγγειοπλαστική. Και ναι, είναι αλήθεια πως ο κίνδυνος αυτός ελλοχεύει κυρίως στα ΜΜΟ, λόγω της φύσης τους. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που αν και έχω παίξει πάνω από 2000 παιχνίδια στη ζωή μου, δεν έχω παίξει ούτε μισό ΜΜΟ (αν και κακά τα ψέματα, ο βασικότερος λόγος είναι πως ξέρω εκ των πρωτέρων ότι ουδέποτε θα είχα τον απαιτούμενο χρόνο να διαθέσω λόγω όλων των υπόλοιπων υποχρεώσεών μου... so many games, so little time...). Όμως (όπως ισχύει σε κάθε μορφή εθισμού) το μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης το φέρει ο ίδιος ο άνθρωπος και πραγματικά ελάχιστα λυπάμαι όταν ακούω ιστορίες για ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους γιατί έπαιζαν κάποιο ΜΜΟ για 3 μέρες συνεχόμενα χωρίς φαΐ...
ΑΚΡΙΒΩΣ η ίδια περίπτωση και με μένα... Μάζευα λεφτά επί 1-2 χρόνια και κάπου στα 13-14 είχα αποφασίσει να πάρω το πρώτο μου PC. Τελικά, τελευταία στιγμή κι ενώ ήδη είχαμε αρχίσει να ψάχνουμε, οι γονείς μου κάνουν πίσω, λέγοντας πως αν αποκτήσω υπολογιστή θα ασχολούμαι όλη μέρα με αυτό και θα παραμελούσα σχολείο κ.λπ. Και μεταξύ μας, το πιο πιθανό είναι να είχαν δίκιο και ίσως αν είχα πάρει τότε PC, σήμερα να μην έκανα τίποτα από όλα όσα κάνω. Τελικά, το πρώτο μου PC το αγόρασα στα 18 μου όταν πια και πέρασα στο Τμήμα Πληροφορικής του Παν/μιου Αθηνών, οπότε και να ήθελαν, δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς πια κι ας μην ήταν ακόμα αναπόσπαστο στοιχείο κάθε σπιτιού όπως σήμερα. Πολλές φορές πάντως, τους έπιασα να λένε (όπως και οι δικοί σου) πως αν είχα υπολογιστή από μικρός, όταν δηλαδή ήθελα να πάρω, να είχα ήδη γνώσεις προγραμματισμού κ.λπ. και να μην μου έπαιρνε τόσα χρόνια να τελειώσω το Παν/μιο (αν και όσοι έχουν φοιτήσει σε ελληνικό ΑΕΙ, νομίζω πως ξέρουν ότι δεν ήταν αυτός δα ο λόγος...) ή ακόμα και τώρα να μου λένε πως όλο διαβάζουν για γνωστούς game developers που ξεκίνησαν να φτιάχνουν παιχνίδια πιτσιρικάδες και πως έτσι έπρεπε να είχα κάνει κι εγώ κ.λπ. Α ναι, ξέχασα να πω πως από εκεί που το θεωρούσαν ασχολία για μωρά, πλέον έχουν αλλάξει τόσο που όπου πετύχουν κάποιο άρθρο/είδηση που να έχει να κάνει με videogames το ξεκοκκαλίζουν και συνήθως με παίρνουν όλο χαρά τηλέφωνο εδώ στην Αγγλία να μου ανακοινώσουν τα "συνταρακτικά" νέα που διάβασαν...D@redevil είπε:Σε πολλές συζητήσεις που έχω κάνει και με άτομα από εδώ, κατέληξα ότι είμαι αυτή που είμαι, ΕΞΑΙΤΙΑΣ του gaming!
Πρέπει να το έχω ξανααναφέρει (κι εδώ), ότι, όταν ήμουν μικρή, οι γονείς μου δε μου έπαιρναν υπολογιστή, για όλους τους λόγους που αναφέραμε:
-Θα χαλάσουν τα μάτια μου
-Θα παραμελώ τα μαθήματά μου
-Θα σπαταλάω το χρόνο μου συνέχεια εκεί.
Συν, ότι τότε οι υπολογιστές ήταν πανάκριβοι! Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να μπουν δόσεις ή γραμμάτια (....τότε!). Αυτό, τέλος πάντων, μπορούσα να το ξεπεράσω σαν εμπόδιο (οι γονείς μου έγιναν θυσία για μένα - το λέω με μεγάλη ευγνωμοσύνη!), αλλά ο πατέρας μου ήταν ανένδοτος, γιατί νόμιζε ότι θα παραμελούσα τα μαθήματά μου.
Μερικά (2-3) χρόνια αργότερα, η μητέρα μου, μου είχε αγοράσει το SNES (επίσης πρέπει να το έχω ξανααναφέρει!), όταν μεσουρανούσε ακόμα το NES και δεν είχαν κυκλοφορήσει σχεδόν παιχνίδια για τη νέα αυτή κονσόλα!
Ήταν αυτή η κονσόλα (και το gameboy), που αργά αλλά σταθερά μου έβαζε τα φυτίλια ν΄ασχοληθώ με τους υπολογιστές: Τα παιχνίδια, η τεχνολογία, τα κυκλώματα, τα καλώδια, ο προγραμματισμός που κρυβόταν πίσω από κάθε παιχνίδι!..... Όταν τελικά μπήκα στη διαδικασία να σπουδάσω και να τελειώσω τη σχολή (είμαι μηχανικός πληροφοριακών συστημάτων ως προς την ειδικότητα), η μητέρα μου θυμήθηκε όλη την ιστορία και μου έλεγε: "Αν ήταν παιδί μου, ν' ασχοληθείς με τους υπολογιστές, βλακεία κάναμε που δε σε παίρναμε τότε που ζητούσες!... Αλλά πού να ξέραμε!". Κατά τραγική ειρωνία, ίσως αν μου έπαιρναν τότε υπολογιστή, τώρα να μην ασχολιόμουν.
Αν δεν ήταν το gaming, δε νομίζω ότι θα ασχολούμουν ποτέ! Και θα έχανα έναν απίστευτα μαγευτικό κόσμο!
-Νότη, Νότη, τα έμαθες; Ο τζίρος λέει των videogames ξεπέρασε τον κινηματογράφο και τη μουσική μαζί! Κοίτα να δεις!
-Εχμ, ναι, αυτό συμβαίνει εδώ και κάτι χρόνια...
-Νότη, Νότη, διάβασα ότι άνοιξε μια εταιρεία για videogames στο Χαλάνδρι και έχει βγάλει ένα παιχνίδι που λέει ότι πάει καλά! Πώς και δεν τους είχες ακουστά εσύ;
-Ναι μαμά, τους ξέρω, είχα πάει και στα γραφεία τους και τους είχα πάρει συνέντευξη πριν 3 χρόνια...
-Νότη, Νότη, έλεγε στις ειδήσεις για μια τεράστια έκθεση για videogames που θα γίνει την άλλη βδομάδα στο Λος Άντζελες! Πες το και στους άλλους από το site να το έχετε υπόψιν ώστε αν βγει καμιά σημαντική είδηση να τη γράψετε εγκαίρως!
-Εχμ, μπαμπά ξέχασες που είχα κλείσει τις προάλλες κάτι εισιτήρια για Αμερική; Τι νόμιζες ότι θα πάω να κάνω, προπονήσεις με τους Lakers;
//Ψιλο-off-topic: Χωρίς να θέλω να ξεκινήσω flame, έχω παρατηρήσει πως πολλά άτομα στο forum (και προφανώς όχι μόνο στο παρόν thread, εδώ και χρόνια το βλέπω να γίνεται) έχουν φτάσει στο σημείο να κάνουμε αυτά που κοροιδεύουμε με το να καταφέρονται με χλευαστικά σχόλια εναντίον άλλων ασχολιών. Ίσως δεν έχετε σκεφτεί πως το ότι εσείς επιλέξατε να μην ασχολείστε π.χ. με αθλητικά είτε ενεργά είτε παθητικά (και μπράβο σας και μαγκιά σας... Δεν πρόκειται να σε αναγκάσει κανείς να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει/δεν σε ενδιαφέρει...), δεν σημαίνει ότι ισχύει το ίδιο και για τους υπόλοιπους που τρέφουν την ίδια -ή και μεγαλύτερη- αγάπη για τα videogames/υπολογιστές με εσάς. Μην φτάνουμε λοιπόν στο σημείο να γινόμαστε οι ίδιοι με αυτούς που κατηγορούμε ό,τι μας χλευάζουν επειδή παίζουμε videοgames... Κι εγώ π.χ. αδιαφορώ πλήρως για τα αυτοκίνητα (όταν ήμουν στην Ελλάδα το δικό μου το έβλεπα αποκλειστικά ως εργαλείο και όχι ως... προέκταση του εργαλείου μου και εδώ πραγματικά απολαμβάνω το ότι ζω σε μια πόλη όπου τα πάντα είναι σε απόσταση περπατήματος) ή να απεχθάνομαι π.χ. τα μπουζούκια, αλλά δεν θα κάτσω να γράψω "Ευτυχώς που κόλλησα με τα videogames αντί να κάθομαι να ψάχνω τι ζάντες κι εξάτμιση θα βάλω στο κάρο μου σαν τους άλλους τους καμμένους". (εντάξει, εξαιρούνται "αντικειμενικά" απαράδεκτες ασχολίες όπως η παρακολούθηση Τόυρκικων σίριαλ ή ριάλιτι...
)
