Πρωινή Προσευχή

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού λέγαμε το Συ που κόσμους κυβερνάς (σημειωτέον ότι μας το έβαζαν και το ακούγαμε από το μεγάφωνο και το λέγαμε συγχρόνως). Λέγαμε επίσης το Βασιλεύ Ουράνιε και το Πάτερ ημών. Μετά το Πάσχα λέγαμε το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...Αργότερα στο γυμνάσιο και το λύκειο λέγαμε καθημερινά το Πάτερ ημών και το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών μετά τις διακοπές του Πάσχα...

 

[Fred Madison]

Και βέβαια το θυμάμαι... Αργότερα (γυμνάσιο) ακόμη περισσότερο θυμάμαι το ότι έκανα κάθε μέρα την προσευχή μου για να μη με επιλέξουν να πω προσευχή μπροστά σε όλο το σχολείο.

 

[Kambia]

Ένας καλός τρόπος να την αποφύγεις ήταν να φτάνεις στο σχολείο μετά την προσευχή

 

[Rakeesh]

Οταν πηγα στρατο, σκεφτηκα οτι η πρωινη προσευχη ηταν στην πραγματικοτητα κατι σαν την πρωινη αναφορα ολα αυτα περι στοιχισης, αναπαυση, προσοχη κλπ ηταν τελειως στρατιωτικα. Στο σχολειο μου αυτα τα εκανε ο γυμναστης

Θυμαμαι οτι καθε μερα, μετα απο την προσευχη, ο γυμναστης μας ελεγε μια ανακοινωση που στην ουσια ηταν παρατηρηση, οπως οτι ειδε βρωμικες τις βρυσες και να μη πεταμε αλλα σκουπιδια, οτι χτες ειδε καποιους να καπνιζουμε και να μη καπνιζουμε και γενικως γκρινιαζε

Καποια μερα, αμεσως μετα την προσευχη, παει να πιασει ο γυμναστης το μικροφωνο, και ακουω τον απο πισω μου να μονολογει

"...κι εδω ειναι που βριζει παλι...."

και ναι οντως, παλι ηθελε να κανει παρατηρηση

ειχα ριξει πολυ γελιο με το συγκεκριμενο σχολιο!!!

 

[pooky(1)]

Όλο αυτό το κλίμα με χάλαγε.

Αυτό το "στοιχηθείτε" "ανάπαυση - προσοχή" "άγιος ο θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος ελέησον ημάς" μου την έσπαγε.

Δεν ήθελα το έλεος κανενός, κόλαση τα έκανα από μόνος μου πολύ καλύτερα.......

Έφτανα στο σχολείο από τους πρώτους και κρυβόμουν στις τουαλέτες μέχρι να τελειώσει όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι, όχι της προσευχής αλλά της γκρίνιας του κάθε "καθηγητή" που γκρίνιαζε για να γκρινιάξει, ή απλά για να δείξει ποιος είναι αυτός που έχει τη θέση της ισχύος..... Καλά.....

 

[snoopy]

Θυμάμαι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού λέγαμε το Συ που κόσμους κυβερνάς (σημειωτέον ότι μας το έβαζαν και το ακούγαμε από το μεγάφωνο και το λέγαμε συγχρόνως). Λέγαμε επίσης το Βασιλεύ Ουράνιε και το Πάτερ ημών. Μετά το Πάσχα λέγαμε το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...Αργότερα στο γυμνάσιο και το λύκειο λέγαμε καθημερινά το Πάτερ ημών και το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών μετά τις διακοπές του Πάσχα...

Βασικά, μετά το Πάσχα λέγαμε το "Χριστός Ανέστη" αντί για "Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός κλπ". Καπάκι και στη θέση του Βασιλεύ Ουράνιε ή του Πάτερ ημών λέγαμε το "Ανάσταση Χριστού θεασάμενη, προσκυνήσωμεν Άγιον Κύριον, Ιησού τον μόνον αναμάρτητον..." (εεεπ! στοπ! δεν θα το διαβάσετε τώρα όλο ). Και κλείναμε με "Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιαν ζωήν και μέγα έλεος (αντί του "Δι' ευχών").

Αυτά στο δημοτικό. Γυμνάσιο και λύκειο δεν έχω ιδέα τι γινότανε. Έφτανα πάντα αφού είχανε τελειώσει οι... ιεροτελεστίες. :animlaugh:

 

[Juanita]

Το "Συ που κόσμους κυβερνάς..." είναι ένα από τα τραγουδάκια που λέγαμε στο Κατηχητικό... Στην πρωινή προσευχή εμείς λέγαμε κάποια άλλα που -ως συνήθως - δε θυμάμαι... (ήμουν και στη χορωδία, τρομάρα μου... ) Ίσως η Κριός να έχει καλύτερη μνήμη... :xm:

 

[RIO]

Τι τρόμος να σε επιλέγουνε στο γυμνάσιο, να πεις την προσευχή μπροστά σε εκατοντάδες παιδιά! Ένα μικρό λάθος και είχαν βρει ασχολία οι συμμαθητές, για την υπόλοιπη μέρα :xm: ...

 

[demis]

To μεγαλύτερο γέλιο έπεσε όταν κάποιος -από το σχολείο- είπε, όταν τελείωσε την προσευχή: Και του χρόνου!

 

[patousaki]

Η προσευχή ως προσευχή, δε με ενοχλούσε ως θεσμός.

Στο κάτω-κάτω, είχα ζήσει στα πολύ-πολύ μικρά μου χρόνια το τραγουδάω τον εθνικό ύμνο της Αμερικής ("τραγουδάω" είναι κατ' ευφημισμόν πάντα, διότι τότε καλά-καλά δεν ήξερα πάνω από 1-2 φράσεις καθημερινότητας) κρατώντας το χέρι στην καρδιά... Σιγά, και μου κύλισε δάκρυ!

Εκείνο που με ενοχλούσε όμως, είναι αυτό που όλοι έχετε σχολιάσει...

Τον τρόμο του να σε επιλέξουν ένα πρωί, να πάρεις την προσευχή στους ώμους σου και την ξεφτίλα να σε δείχνουν όλοι από εκείνη τη μέρα και μετά...

Εμείς, ως γνήσια καθάρματα, είχαμε εφεύρει αυτό το εξαιρετικό παιχνίδι "σπρώχνω-το-επίδοξο-θύμα-να-βγει-μπροστά-από-τις-γραμμές-για-να-τον διαλέξει-ο-διευθυντής", το οποίο βέβαια, όλοι μας το πληρώσαμε κάποια στιγμή...

Δε γίνεται συνέχεια να σπρώχνεις, κάποτε θα σπρωχτείς κι εσύ!

Θυμάμαι τη φωνή μου να τρέμει τα πρώτα δευτερόλεπτα, να ιδρώνουν τα χέρια μου, να προσπαθώ να θυμηθώ τί λέμε μετά το "Άγιος Ο Θεός,...". Μιλάμε για εφιάλτη.

Όσο για θρησκευτικούς παροξυσμούς με προσευχές από τα μεγάφωνα που μας περιγράφει η Betty Boop, όχι, τόσο πολύ δεν προχωρήσαμε!

ΒTW... στις Ουρσουλίνες φοιτούσες???

 

[Λορένα]

Ηθελα να ξερα σε τι σχολειο πηγαινα εγω.. :xm:

Στο δημοτικο, αν ηξερες την προσευχη απεξω και εβγαινες με θαρρος να την πεις, σε κοιταζαν με θαυμασμο ολοι.

Την εμαθα γιατι μας βαζαν να την λεμε με σειρα καθε πρωι, και δεν ηθελα να κολλησω και να με κοιταει οοοοοοολο το σχολειο

Στο Γυμνασιο- λυκειο, περναγε καπως αδιαφορα το θεμα και συνηθως την ελεγε μια κοπελα καθε μερα, σχεδον αναγκαστικα, αφου κανεις δεν ηταν προθυμος. Παιδια ημασταν αρκετα, οποτε ανετα μπορουσες να καθισεις λιγο πιο πισω (και οχι στην πρωτη γραμμη).

Το "πιστευω" παντως ποτε δεν το εμαθα, τις αλλες τις ηξερα και ακομη τις θυμαμαι.

Αυτο που θυμαμαι ηταν το πρωινο κρυο του χειμωνα, μεχρι να μπουμε στην γραμμη και να ερθουν οι καθηγητες. Κανα δυο φορες βγηκα χωρις το μπουφαν μου (για 2 λεπτα προσευχη το αντεχα, και το ιδιο εκαναν παρα πολλοι εκτος απο μενα) και βρεθηκε τοτε ο διευθυντης να κανει και.. ανακοινωσεις. Ειχα παγωσει απο το κρυο..

 

[BETTY BOOP]

Όταν έβρεχε κάναμε προσευχή στην τάξη...

 

[Juanita]

Σ΄εμάς, ήταν κάτι σα μεγάλη τιμή να λες την προσευχή αφού ειδικά στο Γυμνάσιο μόνο οι άριστοι την έλεγαν... :xm: Δε θυμάμαι να την είπα ποτέ... (γιατί άραγε;;; #) )

 

[Λορένα]

Σ΄εμάς, ήταν κάτι σα μεγάλη τιμή να λες την προσευχή αφού ειδικά στο Γυμνάσιο μόνο οι άριστοι την έλεγαν... :xm: Δε θυμάμαι να την είπα ποτέ... (γιατί άραγε;;; #) )

ελεος με αυτους του αριστουχους..

Την σημαια την κραταγαν εκεινοι, το απουσιολογιο εκεινοι, και την προσευχη εκεινοι.

Εκτος της σημαιας, τα αλλα που ηταν αγγαρειες, ακριβως επειδη τα καναν μονο οι αριστουχοι, παρουσιαζονταν σαν προνομιο των λιγων (και εκλεκτων). Νισαφι πια

 

[status]

ελεος με αυτους του αριστουχους..
Την σημαια την κραταγαν εκεινοι, το απουσιολογιο εκεινοι, και την προσευχη εκεινοι.

Εκτος της σημαιας, τα αλλα που ηταν αγγαρειες, ακριβως επειδη τα καναν μονο οι αριστουχοι, παρουσιαζονταν σαν προνομιο των λιγων (και εκλεκτων). Νισαφι πια

Ε, τι να μην αναδείξουμε την μετριότητα;

 

[snoopy]

...
Εκείνο που με ενοχλούσε όμως, είναι αυτό που όλοι έχετε σχολιάσει...

Τον τρόμο του να σε επιλέξουν ένα πρωί, να πάρεις την προσευχή στους ώμους σου και την ξεφτίλα να σε δείχνουν όλοι από εκείνη τη μέρα και μετά...

Ηθελα να ξερα σε τι σχολειο πηγαινα εγω.. :xm:
Στο δημοτικο, αν ηξερες την προσευχη απεξω και εβγαινες με θαρρος να την πεις, σε κοιταζαν με θαυμασμο ολοι.

....

Σε παρόμοιο με το δικό μου ίσως;

Στο δημοτικό τσακωνόμασταν για το ποιος θα πει την προσευχή το πρωί. Ήμασταν έτοιμοι στη γραμμή και περιμέναμε τον πυροβολισμό του αφέτη για να χιμήξουμε μπροστά. Η νίκη ήτανε πολύ σημαντική και ουκ ολίγες φορές η διαφορά λυνότανε με την παρέμβαση των δασκάλων (είχαμε και αρκετά ...θερμόαιμα αγοράκια που δεν δεχόντουσαν εύκολα να μην έχουνε την πρώτη θέση - άρα και να πούνε και την προσευχή ).

Γυμνάσιο και λύκειο ήταν διαφορετικά τα πράγματα για μένα. Καινούργια πόλη, νέοι συμμαθητές άρα άγνωστη μεταξύ αγνώστων αρχικά... ε, παρέμενα στα μετόπισθεν μέχρι να εγκλιματιστώ. Και από ένα σημείο και μετά, είπαμε, ποιος ο λόγος να φτάνει κανείς στο σχολείο πριν χτυπήσει το κουδούνι;

(Πω πω αναμνήσεις που ξυπνάνε εδώ μέσα...!!!)

Το σίγουρο πάντως είναι ένα: ουδέποτε είδα να "δίνεται" η πρωινή προσευχή στους αριστούχους. Για την ακρίβεια, πρώτη μου φορά ακούω (έστω, διαβάζω ) κάτι τέτοιο....

 

[dim]

Eμεις δεν ειχαμε πρωινη προσευχη στο γυμνασιο και λυκειο μιας και παντα πηγαιναμε σχολειο το μεσημερι (2μμ με 7μμ)!!!

Μια φορα ειχε τυχει να την πω!!

Μεσα στην ταξη(οταν εβρεχε) ηταν πιο ευκολο και με λιγοτερο αγχος.

 

[Rakeesh]

Αληθεια, ειχατε απογευματινη προσευχη, μεσα στην ταξη πριν το σχολασμα;

 

[dim]

Οχι,απλα εννοουσα (οπως αναφερθηκε και πιο πριν) οτι καναμε την προσευχη εντος της ταξης οταν εβρεχε,2 η ωρα το μεσημερι παντα.

 

[serano915]

Είτε πρωί, είτε μεσημέρι προσεχή λέγαμε δεν τη γλιτώναμε. Ποτέ, μα ποτέ δεν βγήκα να την πω, δεν ήμουν από τα παιδιά που ήθελαν να επιδεικνύονται και για μένα ακόμα και αυτό ήταν ένας τρόπος επίδειξης.

Στο δημοτικό, συνήθως έφτανα κατά τη διάρκειά της ή και αργότερα...

Στο γυμνάσιο το ίδιο εκτός από τις μέρες που είμασταν απογευματινοί και φτάναμε νωρίτερα για χαβαλέ στα παγκάκια... Πάντως ντάλα μεσημέρι 2 η ώρα αλλά προσευχή λέγαμε! Θυμάμαι ότι εκτός από την προσευχή, καθημερινά η χωρωδία έλεγε και έναν ύμνο. Συνήθως στεκόταν και μια κοπέλα μπροστά τους για να τους δίνει το μέτρο.

Στο λύκειο πάλι, το σπίτι μου ήταν σε απόσταση 100 μέτρων από το σχολείο οπότε ξυπνούσα 8:00-8:05 με το ζόρι... έπινα ένα γάλα στα όρθια και έτρεχα με την ψυχή στο στόμα για να τους προλάβω την ώρα που έμπαιναν μέσα. Μια χαρά, ούτε προσευχή, ούτε ανακοινώσεις πρωί πρωί με τη δροσούλα...