Πρωινή Προσευχή

[elephadas]

Εγώ, επειδή μεγάλωσα σε πιο θρήσκα και αυστηρή εποχή, ήξερα σωστά όλες τις προσευχές, και το "Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι" (όχι "θεασάμενη" που είδα γραμμένο νωρίτερα... εμείς είμαστε οι θεασάμενοι την Ανάστασιν) και τα άλλα θεοτικά και δεν είχα κανένα πρόβλημα να πω την προσευχή όταν με βάζανε, όπως δεν είχαν κι άλλοι συμμαθητές μας. Ούτε θαυμασμό ούτε κοροϊδία έφερνε το να σε επιλέξουν. Βέβαια βάζανε τους καλύτερους μαθητές διότι ξέραμε όχι μόνο τα λόγια αλλά και την έννοιά τους, οπότε τα απαγγέλαμε σωστά (π.χ. δεν κάναμε το συνηθισμένο λάθος να τονίζουμε το "τοις" στο ""εν τοις ουρανοίς" του Πάτερ Ημών, και λέγαμε "ως εν ουρανώ" κι όχι "ως εν ουρανόν").

Αυτά όμως όταν ήμουνα μικρός. Στις τελευταίες τάξεις του σχολείου, που είχα πια αρχίσει να σκέφτομαι κι όχι να αποδέχομαι ότι με ταΐζανε γονείς και δάσκαλοι, απέρριψα όλα αυτά τα θρησκόληπτα. Ευτυχώς η προσευχή γινόταν ομαδικά στο προαύλιο ενώ οι δάσκαλοι ήταν όλοι στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου, οπότε δεν πρόσεχαν ότι ούτε σταυρό έκανα ούτε έλεγα τίποτε.

Μια φορά όμως το έπαιξα ήρωας και αντιστασιακός. Μόλις είχε πέσει η χούντα, το φθινόπωρο του 1974, και έβρεχε οπότε μπήκαμε στις τάξεις χωρίς προσευχή και θα την κάναμε μέσα. Το πρώτο μάθημα ήταν μαθηματικά που μας τα έκανε ένας καλός καθηγητής και πολύ ήρεμος και καλόβολος άνθρωπος. Και μου ζήτησε να πω την προσευχή. Οπότε απάντησα "με συγχωρείτε κύριε καθηγητά αλλά αρνούμαι να την πω, μπορείτε να ζητήσετε από κάποιον άλλον?" Αν ήταν ακόμη δικτατορία ή αν ήταν άλλος καθηγητής πιθανότατα θα έκανα μόκο και θα απάγγελνα κανονικά για να μη βρω κανέναν μπελά, αλλά με τον κύριο Κ. βρήκα κι έκανα, αφού ήταν τόσο καλό ανθρωπάκι. Ωστόσο ήταν πρωτοφανές να αρνηθεί μαθητής να πει την προσευχή οπότε παραξενεύτηκαν και οι συμμαθητές μου που είδαν τον καλό μαθητή της τάξης, σπασικλάκι και επαρχιωτάκι (ήταν μόλις η δεύτερη χρονιά που ήμουν στην Αθήνα για φροντιστήρια... οι "Αθηναίοι" μας ψιλοσνομπάριζαν) να έχει τέτοιες αναρχικές ιδέες Αλλά δεν θα ξεχάσω το ύφος του κυρίου Κ... τέτοια έκφραση στο πρόσωπό του που ο καλός του μαθητής τον απογοήτευε έτσι που σχεδόν ντράπηκα Δεν είπε τίποτε, ζήτησε από έναν άλλο να πει την προσευχή και δεν το συζήτησε καθόλου μετά. Κι εγώ βέβαια σηκώθηκα όρθιος την ώρα της προσευχής απλώς δεν έκανα σταυρό, διότι ο σκοπός μου δεν ήταν να προκαλέσω.

 

[Λορένα]

λοιπον.. διαβαζω για πατερ ημων, και το αλλο το πασχαλινο..

Αλλα δεν βλεπω να γινεται κουβεντα και τις αλλες προσευχουλες που πηγαιναν πακετο με αυτα :xm:

Δηλ εσεις λεγατε μονο το πατερ ημων, σκετο;

Εμεις λεγαμε την α) εισαγωγη, β) την κυρια προσευχη και γ) εναν επιλογο

Με το πατερ ημων , η σειρα πηγαινε ετσι :

Αγιος ο θεος


Αγιος ο ισχυρος


Αγιος αθανατος


Ελεησον ημων


(3 φορες ολο το παραπανω κανοντας το σταυρο)

το πατερ ημων

Δι'ευχων των αγιων πατερων ημων


κυριε ιησου ισχυρε


Ελεησων υμας....... (παρακατω δεν θυμαμαι)

(ξανα σταυρος)

==================

Το δε πασχαλινο πηγαινε ετσι :

Χριστος ανεστη εκ νεκρων


θανατω θανατο πατησα


και ετη εκ της μνημασι


ζωη χαρισαμενη

(3 φορες αυτο, με το σταυρο)

Ανασταση χριστου θεασαμενοι κτλ κτλ (η κυρια προσευχη δηλ που δεν θυμαμαι ολη)

.............

(σταυρος)

(Και αυτη εδω ειναι η προσευχη που εχω ολη ξεχασει.. αλλα θα την ψαξω, αν δεν την ξερει κανεις σας)

 

[perlastar]

Δεν έχω ακούσει ποτέ Λορένα να το έλεγε κανείς σκέτο, εμείς τουλάχιστον και όσοι άλλοι της δικής μου γενιάς γνωρίζω, πάντα λέγαμε τα τρία μέρη. To κλείσιμο της πασχαλινής προσευχής στο οποίο αναφέρεσαι είναι αυτό:

Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου,

καθώς προείπεν,

έδωκεν υμιν την αιώνιαν ζωήν

και το μέγα έλεος.

Πολλοί εδώ λέγανε αμήν, αλλά μας είχαν πει ότι δεν είναι σωστό να το λέμε, γιατί το αμήν σημαίνει "να γίνει", ενώ η Ανάσταση ήταν τετελεσμένο γεγονός.

 

[Thor]

Δι'ευχων των αγιων πατερων ημων


κυριε ιησου ισχυρε


Ελεησων υμας....... (παρακατω δεν θυμαμαι)

(ξανα σταυρος)

κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός

Ελέησον και σώσον ημάς

Αμήν

 

[Λορένα]

Α μπραβο και στους δυο σας

Ωραια... τα συμπληρωσαμε..

 

[johnny19818]

Ανασταση χριστου θεασαμενοι κτλ κτλ (η κυρια προσευχη δηλ που δεν θυμαμαι ολη)

προσκυνήσομεν Άγιον Κύριον τον μόνον αναμάρτητον... Θυμάστε να λέγαμε και τον Ακάθιστο Ύμνο τη Σαρακοστή. Τη Υπερμάχω στατηγό τα νικητήρια...

 

[elephadas]

Για να δω αν το θυμάμαι ακόμη...

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι προσκυνήσωμέν Αγιον Κύριον Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον. Τον Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνούμεν και την Αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν. Συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. (Ωχ από δω και κάτω αρχίζω να μη θυμάμαι καλά). Δεύτε πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν την του Χριστού Αγίαν Ανάστασιν. (Εδώ κάτι σίγουρα ξεχνάω, με σταυρούς κλπ) Σταυρόν γαρ υπομείνας δι' ημάς θανάτω θάνατον ώλεσεν.

Λόγω μονοτονικού δεν μπορώ να βάλω υπογεγραμμένη στις δοτικές. Πάντως όπως έγραψα και σε άλλο θέμα, επειδή ξέραμε αρχαία (οι καλοί μαθητές) ξέραμε και πού να βάζουμε -ν και (αν τα γράφαμε) πού ήταν οριστική, πού υποτακτική, προστακτική κλπ (έτσι η σωστή γραφή είναι "προσκυνήσωμεν" με ωμέγα, όχι όμικρον). Ένα συνηθισμένο λάθος ήταν να πουν "εκτός σου άλλον ουκ είδομεν" ή να πουν μεν "οίδαμεν" αλλά να το γράψουν ""είδαμεν". Αλλά "οίδαμεν" είναι απλοποιημένη παραλλαγή του πρώτου πληθυντικού ενεστώτα του "Οίδα" (=γνωρίζω), που είναι το πιο ανώμαλο στην κλίση αρχαίο ρήμα που ξέρω. Κατά Τζάρτζανο ο "σωστός" τύπος ήταν "ίσμεν" αλλά την εποχή που γράφτηκε αυτή η προσευχή είχε φαίνεται απλοποιηθεί σε "οίδαμεν")

Επίσης ποτέ δεν θα λέγαμε "την αιώνιαν ζωήν". Εϊναι "την αιώνιον ζωήν" αλλά ακόμη και να μη θυμόμαστε τον τύπο, ξέραμε ότι το θηλυκό είναι "αιωνία" οπότε θα λέγαμε "την αιωνίαν ζωήν" με τόνο στην παραλήγουσα.

Αν και πάντα υπέρμαχος της δημοτικής την οποία άρχισα να χρησιμοποιώ από τότε που επιτράπηκε ας με απειλούσε η φιλόλογος ότι δεν θα μου βάλει 20 στην έκθεση όσο επέμενα να γράφω δημοτική, και έβρισκα απαράδεκτο το ότι διδασκόμαστε μια ουσιαστικά νεκρή γλώσσα (τα αρχαία) και μια τεχνητή γλώσσα (την καθαρεύουσα) αλλά όχι τη ζωντανή νεοελληνική γλώσσα, χαίρομαι γιατί έμαθα και αρχαία και καθαρεύουσα.

 

[johnny19818]

Μα έχεις μνήμη ελέφαντα τελικά . Και από αρχαία σκίζεις! Εύγε!