Εμένα μου είχε κολλήσει άσχημα η ευθύνη της πρωινής προσευχής. Στο Δημοτικό όχι τόσο, γιατί την κάναμε με τη σειρά, και τα παιδιά ήταν πιο συμβιβασμένα και δέχονταν αναγκαστικά. Στο Γυμνάσιο και Λύκειο όμως, η πρωινή προσευχή μου έγινε σχεδόν επάγγελμα, γιατί από τη μία οι συμμαθητές μου είχαν αρχίσει να κρύβονται, να αργούν ή να αρνούνται ανοιχτά να ανέβουν για προσευχή, κι από την άλλη ήμουν πολύ καλή στις απαγγελίες, ήμουν και από τους καλούς μαθητές κι έτσι οι καθηγητές είχαν βρει την εύκολη λύση και με σήκωναν συνέχεια. Εγώ όμως ένιωθα παγιδευμένη, δεν την ήθελα αυτή την αγγαρεία και μερικές φορές αργούσα επίτηδες για να τελειώσει η προσευχή. Όταν πήγαινα μετά, άκουγα πολλές φορές από τους συμμαθητές μου να μου λένε "Σε έψαχνε η διευθύντρια από το μεγάφωνο" :rant:
Και μία φορά, όταν είχαμε γυρίσει από τις διακοπές του Πάσχα κι έπρεπε να αρχίσουμε κλασικά να λέμε το Χριστός Ανέστη, κανείς δεν το έλεγε σωστά και κάθε μέρα οι καθηγητές άφριζαν κάνοντας παρατηρήσεις και το παιδί που το έλεγε γινόταν ρεζίλι. Μέχρι που ήρθε η σειρά μου. Έκανα το λάθος να πω τέλεια την προσευχή και μόλις τελείωσα τα παιδιά ξέσπασαν σε χειροκροτήματα! Αυτό βέβαια έγινε χιουμοριστικά, επειδή είχε πολύ καιρό να ακουστεί ένα αλάνθαστο Χριστός Ανέστη, εγώ όμως ντράπηκα πολύ. Το αποτέλεσμα όλου αυτού ήταν να μου φορτώνουν συχνά και την πασχαλινή προσευχή. Πραγματικά, λέω εκ μέρους πολλών "φυτών" ότι ήμασταν παρεξηγημένοι! Εντάξει, υπήρχαν και οι γλοιώδεις που γίνονταν τα τσιράκια των καθηγητών και ψωνίζονταν, αλλά υπήρχαν κι αυτοί της δικής μου κατηγορίας, που απλά επειδή μελετούσαν λόγω συνέπειας ή επειδή πραγματικά τους άρεσαν κάποια μαθήματα, οι ανόητοι Έλληνες εκπαιδευτικοί τους ξεχώριζαν μετά σε όλα, και δεν είναι εύκολο να χαλάσεις χατίρι σε καθηγητή που σε συμπαθεί και σε κοιτάζει με λαχτάρα, όπως ο σκύλος το αφεντικό του!
