Πότε αρχίσαμε αγγλικά ή δεύτερη γλώσσα.

[Gogeta]

Edit:Αυτην την μπλε γραμματικη του Mariolis δεν θα την βρουμε ποτε;;

Τον έχω τον Μαριόλη! Δεν θυμάμαι που βρίσκεται ακριβώς αλλά κάπου στο σπίτι υπάρχει!

Εγώ είχα φάει τους δικούς μου να με πάνε Αγγλικά από τη 2α δημοτικού αλλά επειδή είχα κερδίσει χρονιά και ήμουν πολύ μικρός δεν με αναλάμβαναν τα φροντιστήρια της γειτονιάς. Έτσι ξεκίνησα ιδιαίτερα. Τελείωσα το lower μέχρι την 2α-3η γυμνασίου και το proficiency το πήρα πέρσι που έμεινα άνεργος και δεν είχα τι να κάνω!

 

[Aardvark]

Aν την βγαλεις καμμια φωτο ξερω σιγουρα οτι θα κανεις κανα δυο ατομα πολυ χαρουμενα.

 

[Λορένα]

Αγγλικα ξεκινησα, Πεμπτη Δημοτικου στο φροντιστηριο του χωριου.

Αν και της μοδας τοτε, στα χωρια ολα πηγαιναν με καθυστερηση, και ετσι λιγα παιδια ξεκινουσαν απο την Τριτη Δημοτικου. Τα περισσοτερα στην Τεταρτη, εγω καπως καθυστερημενα στην Πεμπτη και πολλα παιδια δεν πηγαιναν και καθολου..

Τα αγγλικα τοτε ηταν μοδα, τα παιδια που πηγαιναν ηταν συνηθως λιγο πιο ευκαταστατα απο το μεσο ορο, και μετριοι μαθητες, οποτε απο την μια καναν επιδειξη των γνωσεων τους, και απο την αλλη οι επιδοσεις στο σχολειο, επεφταν κατακορυφα (εμ.. επιπλεον διαβασμα ηθελε)

Ετσι και εγω, τα ξεκινησα στην Πεμπτη δημοτικου, απο τον φοβο των γονιων (και προτροπη των δασκαλων προς ολα τα παιδια), πως πρωτα πρεπει να μαθουμε καλα τα ελληνικα και μετα τα αγγλικα.

Αγγλικού, ηταν μια .. μεγαλοκοπελα, αλλα πολυ καλη και ευγενικη γυναικα, μετριας εμφανισης που ειχε την ατυχια να την λενε στο επωνυμο : Γελαδάρη. Το τι κοροιδια επεφτε απο τα παιδια δεν λεγεται. Ηταν ομως τοσο καλη η καημενη που δεν μας μαλωνε, και μαθημα εκανε καλο.

1η γυμνασιου οταν πηγα, ηρθε μια χωριανη και της πηρε την θεση. Βασικα.. ολα τα παιδια πηγαν στην καινουργια δασκαλα, μιας και θαμπωθηκαν απο τις τσαντες-δωρα που τους εκανε, το πτυχιο πανεπιστημιου (νομιζω η προηγουμενη δεν κατειχε τετοιον τιτλο, παρολα αυτα.. ειχε παιδια που πηγαιναν για lower. Πιο πανω ομως.. δεν συνεχιζαν γιατι ζοριζαν και τα πραγματα στο σχολειο) ειχε την ακρη της με τους γονεις του χωριου (αλιμονο.. ηταν και συγγενης μου, και μας πηρε με την σειρα για να την υποστηριξουμε).

Προσγειωθηκαμε αποτομα στην πραγματικοτητα ολοι, και νοσταλγησαμε τις εποχες της παλιας αγγλικου, οταν η νεοφερμενη και υφακι ειχε (και καλα του πανεπιστημιου) και μας αυξησε αμεσα τα διδακτρα, και γενικοτερα κανενας δεν την χωνεψε. Η ιδια φυσικα ειχε αντιληφθει απο νωρις τα σιγουρα λεφτα του χωριου, και 1-2 χρονια μετα ανοιξε δευτερο φροντιστηριο στην πολη, βαζοντας στο χωριο μια Αγγλιδα, που τα αγορια της πηραν τον αερα και μονο μαθημα δεν γινοταν στην αιθουσα.

1η γυμνασιου πλεον εγω, και 3ο ετος στα αγγλικα φροντιστηριου. Και τα μαθηματα πηγαιναν ανα ωρα, και ξεκινουσαν απο την μικροτερη ταξη στις 4 το μεσημερι. Αρα η δικη μου ωρα, οταν τελειωναμε... ειχε νυχτωσει ηδη. Και το σπιτι μου ηταν 2 χιλιομετρα αποσταση σε ερημο δρομο. Ουτε σπιτια ουτε τιποτα. Οι γονεις μου ηταν αδυνατον να ερχονται να με περνουν. Αντεξα.. μεχρι τα χριστουγεννα ετσι, παρολο που την παρακαλεσα αμετρητες φορες να αλλαξει τις ωρες, αλλα τιποτα (και ηταν και συγγενης ειπαμε.. και στην αρχη ερχοταν και παρακαλαγε τους γονεις μου να παω σ'αυτη)

Αντεξα μεχρι τα Χριστουγεννα.. ε. ενα βραδυ 2 σκυλια βρεθηκαν στον δρομο μου (και παλι καλα που βρεθηκαν σκυλια.. και πηρα την αποφαση να μην ξαναπαω)

Στο γυμνασιο-λυκειο ειχαμε επισης Αγγλικα. Τα υπολοιπα παιδια καναν φροντιστηρια και πλησιαζαν για πτυχιο, οι κακοι μαθητες δεν καναν τιποτα. Και οι δικες μου επιδοσεις πηραν την κατηφορα. 3η λυκειου Αγγλικα (που μπηκε και στο απολυτηριο ηταν 13 )

Μετα το λυκειο αποφασισα να προσπαθησω παλι. Τα φροντιστηρια ενηλικων ομως ηταν αργα το βραδυ. Μονη λυση το ιδιαιτερο, αλλα και παλι.. δυσκολα εβρισκες κοπελα να κανει τα μεσημερια (που βολευε εμενα). Η μανα μου εκανε παλι το θαυμα της και με εγραψε (στην μισητη πλεον) συγγενη αγγλικου, που εξαιτιας ειχα παρατησει τα αγγλικα.

Μπηκα σε τμημα με παιδακια την πρωτη χρονια. Αλλα ετσι... θα αργουσα πολυ. Την επομενη χρονια μου κανει ιδιαιτερα, την επομενη... διοριζεται και κλεινει το φροντιστηριο, και τελικα βρηκα μια κοπελα (απο αγγελια) και καταφερα να παρω το lower αμερικανικο και αγγλικο. Χαρη σ'αυτη την κοπελα καταφερα να το παρω.

Η ταλαιπωρια ομως που τραβηξα δεν περιγραφεται.. Χρονιες χαμενες.. Φτου και απο την αρχη καθε φορα, και ανειπωτη υπομονη απο μερους μου, να συνεχιζω ενω δουλευα παραλληλα

Οταν τα πηρα επιτελους.. τα πτυχια ειχα φτασει ενα βημα πριν την υπερκοπωση. πρωτη φορα μου ηρθε να αναψω μια φωτια, να καψω τα βιβλια και να χορευω ολογυρα τους, και ουτε λογος να συνεχισω για ανωτερο πτυχιο. Τα αγγλικα τα σιχαθηκα τοσο πολυ και εκανα να πιασω εστω και περιοδικο στα χερια μου για να διαβασω, 2 ολοκληρα χρονια

Σημερα τα εχω ξεχασει σχεδον γιατι δεν ασχοληθηκα, αλλα και πως να ασχοληθω; Να διαβαζω αγγλικα περιοδικα; Γιατι στις δουλειες δεν μου χρειαστηκαν ποτε

 

[Λορένα]

Αγγλικα ξεκινησα, Πεμπτη Δημοτικου στο φροντιστηριο του χωριου.

Αν και της μοδας τοτε, στα χωρια ολα πηγαιναν με καθυστερηση, και ετσι λιγα παιδια ξεκινουσαν απο την Τριτη Δημοτικου. Τα περισσοτερα στην Τεταρτη, εγω καπως καθυστερημενα στην Πεμπτη και πολλα παιδια δεν πηγαιναν και καθολου..

Τα αγγλικα τοτε ηταν μοδα, τα παιδια που πηγαιναν ηταν συνηθως λιγο πιο ευκαταστατα απο το μεσο ορο, και μετριοι μαθητες, οποτε απο την μια καναν επιδειξη των γνωσεων τους, και απο την αλλη οι επιδοσεις στο σχολειο, επεφταν κατακορυφα (εμ.. επιπλεον διαβασμα ηθελε)

Ετσι και εγω, τα ξεκινησα στην Πεμπτη δημοτικου, απο τον φοβο των γονιων (και προτροπη των δασκαλων προς ολα τα παιδια), πως πρωτα πρεπει να μαθουμε καλα τα ελληνικα και μετα τα αγγλικα.

Αγγλικού, ηταν μια .. μεγαλοκοπελα, αλλα πολυ καλη και ευγενικη γυναικα, μετριας εμφανισης που ειχε την ατυχια να την λενε στο επωνυμο : Γελαδάρη. Το τι κοροιδια επεφτε απο τα παιδια δεν λεγεται. Ηταν ομως τοσο καλη η καημενη που δεν μας μαλωνε, και μαθημα εκανε καλο.

1η γυμνασιου οταν πηγα, ηρθε μια χωριανη και της πηρε την θεση. Βασικα.. ολα τα παιδια πηγαν στην καινουργια δασκαλα, μιας και θαμπωθηκαν απο τις τσαντες-δωρα που τους εκανε, το πτυχιο πανεπιστημιου (νομιζω η προηγουμενη δεν κατειχε τετοιον τιτλο, παρολα αυτα.. ειχε παιδια που πηγαιναν για lower. Πιο πανω ομως.. δεν συνεχιζαν γιατι ζοριζαν και τα πραγματα στο σχολειο) ειχε την ακρη της με τους γονεις του χωριου (αλιμονο.. ηταν και συγγενης μου, και μας πηρε με την σειρα για να την υποστηριξουμε).

Προσγειωθηκαμε αποτομα στην πραγματικοτητα ολοι, και νοσταλγησαμε τις εποχες της παλιας αγγλικου, οταν η νεοφερμενη και υφακι ειχε (και καλα του πανεπιστημιου) και μας αυξησε αμεσα τα διδακτρα, και γενικοτερα κανενας δεν την χωνεψε. Η ιδια φυσικα ειχε αντιληφθει απο νωρις τα σιγουρα λεφτα του χωριου, και 1-2 χρονια μετα ανοιξε δευτερο φροντιστηριο στην πολη, βαζοντας στο χωριο μια Αγγλιδα, που τα αγορια της πηραν τον αερα και μονο μαθημα δεν γινοταν στην αιθουσα.

1η γυμνασιου πλεον εγω, και 3ο ετος στα αγγλικα φροντιστηριου. Και τα μαθηματα πηγαιναν ανα ωρα, και ξεκινουσαν απο την μικροτερη ταξη στις 4 το μεσημερι. Αρα η δικη μου ωρα, οταν τελειωναμε... ειχε νυχτωσει ηδη. Και το σπιτι μου ηταν 2 χιλιομετρα αποσταση σε ερημο δρομο. Ουτε σπιτια ουτε τιποτα. Οι γονεις μου ηταν αδυνατον να ερχονται να με περνουν. Αντεξα.. μεχρι τα χριστουγεννα ετσι, παρολο που την παρακαλεσα αμετρητες φορες να αλλαξει τις ωρες, αλλα τιποτα (και ηταν και συγγενης ειπαμε.. και στην αρχη ερχοταν και παρακαλαγε τους γονεις μου να παω σ'αυτη)

Αντεξα μεχρι τα Χριστουγεννα.. ε. ενα βραδυ 2 σκυλια βρεθηκαν στον δρομο μου (και παλι καλα που βρεθηκαν σκυλια.. και πηρα την αποφαση να μην ξαναπαω)

Στο γυμνασιο-λυκειο ειχαμε επισης Αγγλικα. Τα υπολοιπα παιδια καναν φροντιστηρια και πλησιαζαν για πτυχιο, οι κακοι μαθητες δεν καναν τιποτα. Και οι δικες μου επιδοσεις πηραν την κατηφορα. 3η λυκειου Αγγλικα (που μπηκε και στο απολυτηριο ηταν 13 )

Μετα το λυκειο αποφασισα να προσπαθησω παλι. Τα φροντιστηρια ενηλικων ομως ηταν αργα το βραδυ. Μονη λυση το ιδιαιτερο, αλλα και παλι.. δυσκολα εβρισκες κοπελα να κανει τα μεσημερια (που βολευε εμενα). Η μανα μου εκανε παλι το θαυμα της και με εγραψε (στην μισητη πλεον) συγγενη αγγλικου, που εξαιτιας ειχα παρατησει τα αγγλικα.

Μπηκα σε τμημα με παιδακια την πρωτη χρονια. Αλλα ετσι... θα αργουσα πολυ. Την επομενη χρονια κλεινει το φροντιστηριο και μας παρατησε ολους, οποτε ξεπεσα στην νεα χωριανη καθηγητρια Αγγλικης που πηρε την θεση της στο χωριο και φυσικα ανοιξε αμεσα φροντιστηριο και στην πολη. Φτου και απο την αρχη.. μ'αυτη, που εκανε ιδιαιτερα αυτη την χρονια. Στο τελος της χρονιας μου ειπε οτι θα χρειαστω αλλα 2 χρονια φροντιστηρια και δεν προλαβαινει πλεον ιδιαιτερα. Ξανα φτου και απο την αρχη με τριτη κοπελα που τελικα βρηκα απο αγγελια και καταφερα να παρω το lower αμερικανικο και αγγλικο την επομενη χρονια (και οχι σε χρονια που ειπε η αλλη).. Χαρη σ'αυτη την κοπελα καταφερα να το παρω.

3 χρονια, και ημουν καθε χρονια και αλλαγη φροντιστηριου δηλ, υλης και βιβλιων, να ξανακανω τα ιδια πραγματα και γενικοτερα να μην μπορω να μπω σε μια σειρα. Το πως το πηρα... : χαρη στην υπομονη και τις προσπαθειες τοσο τις δικες μου οσο και της τελευταιας κοπελας που ειχα για δασκαλα. Ενω παραλληλα... δουλευα ολα αυτα τα χρονια και τα λεφτα που επαιρνα σχεδον ολα πηγαιναν για τα αγγλικα.

(ακομη απορω με την υπομονη μου..)

Οταν τα πηρα επιτελους.. τα πτυχια ειχα φτασει ενα βημα πριν την υπερκοπωση. πρωτη φορα μου ηρθε να αναψω μια φωτια, να καψω τα βιβλια και να χορευω ολογυρα τους, και ουτε λογος να συνεχισω για ανωτερο πτυχιο. Τα αγγλικα τα σιχαθηκα τοσο πολυ και εκανα να πιασω εστω και περιοδικο στα χερια μου για να διαβασω, 2 ολοκληρα χρονια

Σημερα τα εχω ξεχασει σχεδον γιατι δεν ασχοληθηκα, αλλα και πως να ασχοληθω; Να διαβαζω αγγλικα περιοδικα; Γιατι στις δουλειες δεν μου χρειαστηκαν ποτε

 

[perlastar]

Προβολή συνημμένου 88271 Αυτό ήταν το βιβλίο της έκτης, αλλά όλα τους είχαν το ίδιο design. Είχαμε Student's και Workbook και τα παίρναμε μαζί με τα άλλα βιβλία, γιατί ήταν εκδόσεις του ΟΕΔΒ.

Μπράβο, αυτό ακριβώς! Κόκκινο καράβι για την τετάρτη, κίτρινο για την πέμπτη και πράσινο για την έκτη τάξη.

 

[retrofan]

Ξέρεις κάτι Λορένα; Είναι η πρώτη φορά που θα ήθελα να υπήρχαν likes στο retromaniax για να κάνω στο δικό σου.

 

[elephadas]

Αυτά που έγραψε η Λορένα για τις ώρες των μαθημάτων μου θύμισε κάτι που έχει έμμεση σχέση με το θέμα, αλλά είναι μια ρετροανάμνηση που ίσως ενδιαφέρει τους νεότερους που δεν μεγάλωσαν με τέτοιους περιορισμούς.

Γυμνάσιο πήγα από 1969 μέχρι 1975, οπότε τα περισσότερα χρόνια ήταν επί δικτατορίας και σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Ο Γυμνασιάρχης, λίγο πριν τη σύνταξη, ήταν πολύ αυστηρός και χρησιμοποιούσε τις τεράστιες εξουσίες που είχε στο σχολείο για να βγάζει έδικτα που περιόριζαν ασφυκτικά το τι επιτρεπόταν παντού και σ' όλη τη διάρκεια της μέρας, κι όποιος τα παραβίαζε έπαιρνε αποβολή. Κάποτε θα είχε πλάκα να σας πω τι επιτρεπόταν και τι ήταν υποχρεωτικό. Αλλά για το θέμα μας σημασία έχει η απαγόρευση κυκλοφορίας. Μετά από μια ορισμένη ώρα δεν επιτρεπόταν να κυκλοφορεί μαθητής έξω εκτός αν ήταν με τους γονείς του. Αλλά οι ώρες ήταν πολύ περιορισμένες. Ίσως ήταν 7 το βραδάκι για χειμώνα και 8 το καλοκαίρι, ίσως 6 και 7 αντίστοιχα, δεν θυμάμαι τώρα. Πάντως ήταν πολύ νωρίς. Όσο όμως προχωρούσαμε στις τάξεις των Αγγλικών τα μαθήματα γίνονταν όλο και αργότερα, με αποτέλεσμα τελικά ας πούμε να είχαμε 6-7 που έπιανε την ώρα της απαγόρευσης. Έτσι η διευθύντρια του φροντιστηρίου (και μοναδική καθηγήτρια ) κάθε εξάμηνο έστελνε ειδικό σημείωμα στον γυμνασιάρχη που έλεγε οι μαθητές τάδε και τάδε έχουν μάθημα μέχρι τις 7 και παίρναμε ειδική παράταση κυκλοφορίας μέχρι τις 7:30, αλλά μόνο στο δρόμο από φροντιστήριο για σπίτι. Δεδομένου ότι όλοι ήξεραν όλους στην πολίχνη, οι καθηγητές ξέραν πού ήταν τα σπίτια μας οπότε αν μας έβλεπαν ήξεραν πολύ καλά αν παραβιάζαμε τους όρους της "χάριτος".

Αχ, τα παλιά ωραία χρόνια

 

[D@redevil]

(....) Αχ, τα παλιά ωραία χρόνια

Πλάκα κάνεις έτσι?!

Λορένα, το ποστ σου φοβερό! Έχεις απόλυτο δίκιο - ποιος θα μπορούσε ν' αγαπήσει ένα μάθημα που το διδάσκεται κατά τέτοιο τρόπο?... :xm:

[edit] (κι έλεγα "σε κάποιον ξέχασα ν' απαντήσω!" )

Πληροφορικαριος απο 3η δεσμη? Ηξερα το Rygar αλλα τελικα το ειδος μαλλον δεν ειναι τοσο σπανιο οσο νομιζα!

offtopic mode on: Ασχολήθηκα με τους υπολογιστές εντελώς καταλάθος! Εγώ δικηγόρος ήθελα να γίνω!

 

[retrofan]

Βρε elephadas! Τέτοιοι περιορισμοί δεκαετία του 70΄; :sealed: Παρόμοια ιστορία μου είχε διηγηθεί ο παππούς μου, γεννηθείς το 1905

Στην Κυπαρισσία που πήγαινε γυμνάσιο τότε (φανταστείτε πότε!) οι μαθητές κυκλοφορούσαν υποχρεωτικά με το πηλίκιο με την κουκουβάγια όλες τις ώρες και δεν επιτρεπόταν να βρίσκονται στους δρόμους όταν είχε πια νυχτώσει. Ένας συμμαθητής του που έτυχε να πέσει σε κακό συναπάντημα με καθηγητή κάποιο σκοτεινό, χειμωνιάτικο απόγευμα, γλίτωσε με την εξής παράτολμη κίνηση.

Καθηγητής βλέπει φιγούρα με πηλίκιο και καταλαβαίνει ότι έπιασε παραβάτη.

Καθηγητής πλησιάζει και μαθητής τρομάζει.

Καθηγητής ανάβει σπίρτο για να ξεχωρίσει φάτσα μαθητή.

Μαθητής κάνει "φου", σβήνει σπίρτο και το βάζει στα πόδια

Οι ανακρίσεις που ξεκίνησαν την επόμενη ημέρα υπήρξαν εντατικές και σκληρές αλλά η συμμαθητική αλληλεγγύη δεν παρέδωσε τον ένοχο

Λορένα ξαναδιαβάζω το ποστ σου και σκέφτομαι πως δεν θα είχα ούτε το πείσμα σου ούτε την επιμονή σου για εκμάθηση αγγλικών (ή οποιουδήποτε άλλου πράγματος, για να είμαι ειλικρινής). Μ' έβαλες σε διάφορες σκέψεις για το πού θα με οδηγούσε μια διαδικασία "φυσικής επιλογής" στη ζωή μου και ξανά έχω να πω

 

[BETTY BOOP]

Η εκμάθηση των Αγγλικών ξεκίνησε ήδη από το νηπιαγωγείο με απλές λέξεις τις οποίες μαθαίναμε με ζωγραφική της αντίστοιχης εικόνας. Στην πορεία στο δημοτικό είχα καλή σχέση με τα Αγγλικά ώσπου εμφανίστηκαν τα πρώτα συννεφάκια με τη συμμετοχή στις εξετάσεις PALSO στην Ε' τάξη για το δίπλωμα Elementary. Στη συνέχεια ιδιαίτερο μάθημα για το Lower και το Proficiency με τα...συννεφάκια να με ακολουθούν! Η σχέση είναι...από μακριά κι αγαπημένοι!

Δεύτερη ξένη γλώσσα Γαλλικά στην Δ' και Ε' τάξη στο δημοτικό με μια καταπληκτική δασκάλα σε ένα ολιγομελές τμήμα. Τα γαλλικά συνεχίστηκαν και σε ιδιαίτερο μάθημα στην ΣΤ' τάξη (είχα πολύ άγχος στο πρώτο μάθημα) για την εισαγωγή σε ιδιωτικό γαλλόφωνο σχολείο και έπειτα στο Γυμνάσιο-Λύκειο σε τμήμα προχωρημένων μαθητών για την απόκτηση διπλωμάτων. Τα γαλλικά μου άρεσαν περισσότερο...

 

[Λορένα]

Ευχαριστω για τα καλα σας λογια κοριτσια

Ξαναθυμηθηκα εκεινες τις μερες.. Δεν ηταν τοσο το διαβασμα (που το εριξα στο τελευταιο ετος) ηταν η ατυχια και ειδικα η αχαρακτηριστη συμπεριφορα των καθηγητριων που με ειχαν τα 2 πρωτα χρονια. Το υφακι/στυλακι "εγω εχω ενα πτυχιο και βγαζω χοντρα λεφτα και σας κοιτω αφ'υψηλου" τοτε το πρωτο αντικρυσα. Τα λεφτα ομως που εβγαζαν και οι δυο, απο τα παιδια του δικου τους χωριου (που περιφρονουσαν κιολας) τα εβγαζαν. Και ειμασταν πολλα παιδακια..

Δεν θα ξεχασω ποτε την πρωτη αγγλικου που ειχαμε στο χωριο. Μακαρι να μπορουσα να την ξαναβλεπα μια μερα να της ζητησω συγνωμη, ετσι οπως την διωξαμε και πηραμε την αλλη.. για καλυτερη.

=======

Οταν αποφασισα να ξαναπροσπαθησω μετα το λυκειο, μιας και οπου και να εψαχνα για δουλεια, θεωρουνταν απαραιτητο προσον ενα lower και το υποτιμητικο βλεμμα οταν ελεγα οτι δεν το εχω, αναγκαστηκα να ριχτω ξανα στην προσπαθεια. Την πρωτη χρονια (ενηλικη πια) μπηκα σε τμημα με παιδακια γυμνασιου, και οταν κοντουλικα παναθεμα τα. Σαν δημοτικο εμοιαζαν. Μη ρωτατε πως ενιωθα.. Και στο τελος ανακαλυψα οτι η χρονια πηγε χαμενη γιατι τα παιδια ειχαν αλλο προγραμμα, ενω εγω επρεπε να παω πιο γρηγορα. Η συμφωνια ηταν οτι θα εκανα και επιπλεον ιδιαιτερα, που τελικα δεν εκανα ποτε γιατι δεν προλαβαινε η κυρια.

Την επομενη χρονια με την νεα αγγλικου, μπηκαμε σε εντατικο προγραμμα. Στο τελος της χρονιας μου ανακοινωνει οτι δεν θα μου επιτρεψει να δωσω εξετασεις γιατι ειναι αμφιβολο αν θα πετυχω (ειχαμε πει στον εναμιση χρονο θα εδινα), γιατι επιτρεπει μονο σε ατομα που ειναι σιγουρα, για το καλο ονομα στην πιατσα. Να σημειωσω οτι μαθημα μου εκανε η βοηθος της.

Να πω εδω, οτι η αντιμετωπιση και των δυο, δεν ηταν αυτο που λεμε : "θαυμασμος" για την επιμονη μου, αλλα κατι σαν "τι τα θες τωρα που προσπαθεις.. απο την μια δεν το βλεπουμε να το παιρνεις τοσο συντομα, απο την αλλη και να το παρεις και τι εγινε", ετσι μπορω να εξηγησω και την αδιαφορη (στα ορια της προκλησης) συμπεριφορας που μου ειχαν και οι δυο.

Ποσες φορες μου ηρθε να τα παρατησω.. ουτε και θυμαμαι. Σιγουρα καθε φορα που διαπιστωνα οτι πηγε η χρονια χαμενη.. Επρεπε να ξαναβρω το κουραγιο, την θεληση και το πεισμα, και ταυτοχρονα να πνιξω και την αδικια που μου γινοταν. Ολα μου πηγαιναν αντιθετα..

Τεσπα.. εφυγα και απο την δευτερη δασκαλα και βρηκα μια κοπελα απο αγγελια. Οι περισσοτερες δουλευαν σε φροντιστηρια το μεσημερι-απογευμα και ειχαν ελευθερα τα πρωινα. Εγω ηθελα μεσημερι λογω δουλειας. Ευτυχως πετυχα εκεινη. Μολις ειχε ανοιξει φροντιστηριο και δεν ειχε πολλα παιδια, αρα ειχε ωρες ελευθερες.

Για μια σχολικη σεζον, αμεσως μετα την δουλεια, επαιρνα ενα σαντουιτς, και τρωγοντας το στον δρομο επαιρνα τον δρομο για το μαθημα. Εκανα το μαθημα και γυριζα στην βιβλιοθηκη οπου και διαβαζα (αλλα κυριως για να περασει η ωρα) μεχρι να ξαναπαω το απογευμα για δουλεια. Επισης διαβαζα και το βραδυ σπιτι.

Δεν το συζητω για την κουραση.. Ψυχικη, σωματικη και πνευματικη..

Θυμαμαι μια φορα που εβρεξε και εγινα μουσκεμα. Εφτασα στο φροντιστηριο και χωθηκα διπλα στο καλοριφερ για να στεγνωσω. Εκανε και κρυο.. Ειδα την λυπηση στα ματια της, οταν εβγαλα ενα μικρο μολυβι (ειχε σωθει απο το γραψιμο) και τα βρεγμενα μου βιβλια και τετραδια. Ηξερε οτι ετρωγα στο δρομο. Ηξερε οτι ερχομουν απο την δουλεια και θα ξαναπηγαινα στην δουλεια.

Μαζι το παλεψαμε και με βοηθησε παρα πολυ, και τελικα πηρα και το αμερικανικο (περιεργως οι προηγουμενες δεν μου ειχαν πει, οτι υπηρχε και το αμερικανικο που ηταν πιο ευκολο) και το αγγλικο μαζι lower σε 1 μολις χρονο, γιατι... ξαναρχισαμε απο την αρχη την υλη, μιας και τα ιδιαιτερα τον προηγουμενο χρονο (μην πω για το μαθημα με τα ανηλικα) κριθηκαν ανεπαρκη. Πως προλαβα σε ενα ετος να καλυψω τοση υλη.. απορω..

Αν μου εμεινε κατι.. δεν ηταν τα αγγλικα (που δεν μου χρειαστηκαν και ποτε) αλλα η προσπαθεια που εκανα. Χρονια αργοτερα οταν ξαναρχισα τις σπουδες, εκεινη την προσπαθεια ειχα στο νου, και πιστεψα οτι θα τα καταφερω ξανα. ΑΚομη το παλευω..

 

[retrofan]

Το ξέρω ότι είμαστε οριακά εκτός θέματος αλλά πραγματικά είναι σα να μου έδειξες μιαν άλλη εικόνα Λορένα. Για μένα η εκμάθηση της ξένης γλώσσας ήταν κυρίως βαρεμάρα και υποχρέωση, όχι αγώνας. Πήγαινα σχολείο, υπέμενα το καθημερινό μάθημα, περνούσαν τα χρόνια, μάθαινα γαλλικά χωρίς καλά καλά να το καταλάβω.

Το ίδιο και με τα αγγλικά αλλά με τη διαφορά ότι η εκμάθηση γινόταν σε ιδιαίτερα μαθήματα και η βαρεμάρα ήταν λιγότερη γιατί έβαζα τον καθηγητή (έναν Ελληνοάγγλο, τέως φρικιό των sixties) να μου διηγείται τη ζωή του ... Η μητέρα μου δεν θα ήταν πολύ ευχαριστημένη, αν το ήξερε, αλλά εγώ θριάμβευσα στο listening.

Τα ισπανικά πάλι ήταν χαρά και εύκολο μάθημα γιατί η πολύ καλή γνώση των γαλλικών έκανε τα πάντα (λεξιλόγιο, γραμματική, συντακτικό) να μοιάζουν οικεία.

Δεν με θεωρώ ιδιαίτερα καλομαθημένη. Ούτε έλειψαν οι δυσκολίες, οι προσπάθειες και οι αγώνες στη ζωή μου. Πόσο σχετικά όμως είναι όλα ... Και πόσα πράγματα στη ζωή μου θεωρούσα δεδομένα και δεν ήταν :xm:

 

[D@redevil]

(...)Αν μου εμεινε κατι.. δεν ηταν τα αγγλικα (που δεν μου χρειαστηκαν και ποτε) αλλα η προσπαθεια που εκανα. Χρονια αργοτερα οταν ξαναρχισα τις σπουδες, εκεινη την προσπαθεια ειχα στο νου, και πιστεψα οτι θα τα καταφερω ξανα. ΑΚομη το παλευω..

Και πολύ καλά κάνεις!

Όποιος προσπαθεί, κατακτά! :flower:

Πραγματικά, νομίζω κι εγώ ότι τα ποστ σου είναι για thanks.

Απλά, συγκλονιστικά, για όλα αυτά που -όπως λέει και η Retrofan- θεωρούσαμε και θεωρούμε δεδομένα...

 

[Σώτος Σώτος]

Πολύ πονεμένη ιστορία ρε παιδιά…

Η δική μου πορεία στον κόσμο των ξένων γλωσσών ξεκίνησε εντελώς ανορθόδοξα από των υπολοίπων (φυσιολογικών…) παιδιών, και ποτέ δεν ολοκληρώθηκε... Η Ιθάκη μου με περιμένει ακόμα…

Λοιπόν… όταν όλα τα παιδάκια στα middle 80ʼs ξεκινούσαν Αγγλικά από την Γʼ ή την Δʼ δημοτικού εγώ τίποτα. Στην Τετάρτη τάξη λοιπόν κι ενώ λαχταρούσα κι εγώ να πάω αγγλικά όπως όλος ο κόσμος, ο …τεράστιος πατέρας μου με ξεκίνησε Γαλλικά και μάλιστα ιδιαίτερα (!) με την κυρία Μαρί, την υπέργηρη σπιτονοικοκυρά μας, η οποία ήταν Γαλλίδα και του είπε λέει ότι πρέπει το παιδί πρώτα να μάθει Γαλλικά γιατί έτσι θα μάθει πιο εύκολα και τα Αγγλικά…

Η πρώτη μου επαφή με τις ξένες γλώσσες όπως αντιλαμβάνεστε ήταν τραυματική. Ιδιαίτερα μαθήματα με μια ηλικιωμένη γεροντοκόρη με απαρχαιωμένες παιδαγωγικές αντιλήψεις… από τις χειρότερες αναμνήσεις μου…

Η επόμενη χρονιά (Εʼ δημ.) ήταν πιο φωτεινή. Συνέχισα τα Γαλλικά μου (σταθερά) στο φροντιστήριο του αδελφού της κας Μαρί, του Ολζιέρσκι, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κοντά στο Λευκό Πύργο. Εκεί ήταν πολύ ωραία, επιτέλους με παιδάκια της ηλικίας μου, με νέα δασκάλα, με τραγουδάκια, το θυμάμαι με νοσταλγία…

Έλα όμως που την επόμενη χρονιά (ΣΤʼ Δημ.) μετακομίσαμε σε άλλη πόλη… Πάλι μπουκάλα εγώ χωρίς καμία ξένη γλώσσα…

Και φτάνω στην Αʼ Γυμνασίου που ξεκινούν επίσημα τα Αγγλικά στο σχολείο, όταν όλοι οι άλλοι ήταν επιπέδου Cʼ senior εγώ ήμουν επιπέδου …”Hi Alex! How are you? Fine thanks! And you?”… Και φυσικά ούτε λόγος για φροντιστήριο…

Στη Βʼ Γυμνασίου ξεκίνησε άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια εκμάθησης Αγγλικών κάνοντας ιδιαίτερα με έναν ξάδερφό μου που είχε πάρει το Lower… καταλαβαίνετε…

Και φτάνουμε στην Γʼ γυμνασίου, 15 χρονών κάγκουρας, επιτέλους να αρχίσω σε κανονικό φροντιστήριο Αγγλικών από την Βʼ senior μαζί με τα παιδάκια της Πέμπτης δημοτικού… Επειδή όμως μου άρεσαν πολύ και λόγω πείσματος τα πήγαινα πολύ καλά, έβγαζα και καλοκαιρινές τάξεις και ανέβηκα στην τάξη του Lower… Όμως ήμουν πιά Γʼ Λυκείου και με φόβιζαν οι Πανελλήνιες. Πήρα λοιπόν την πρώτη μου λάθος προσωπική (αυτή τη φορά) απόφαση να τα σταματήσω (προσωρινά έλεγα…) για να δώσω πανελλήνιες.

Όταν σπούδαζα κάναμε κυρίως οικονομικά Αγγλικά αλλά και πάλι δεν αξιώθηκα να πάρω κάποιο χαρτί…

Και τελικά ποτέ μου δεν πήρα καποιο πτυχίο παρʼ ότι 15 χρόνια τώρα στη δουλειά μου τα μιλάω σχεδόν καθημερινά με πελάτες από Αγγλία & λοιπή Β. Ευρώπη και γράφω καμιά ντουζίνα επιστολές την εβδομάδα…

Υ.Γ. Ξέχασα επίσης να πω ότι έχω κάνει και 2 χρόνια Ιταλικά, ιδιαίτερα, με μια νέα κοπέλα που σπούδασε Ιταλία, όμως δεν θυμάμαι τίποτα, μόνο το “Buongiorno”… Μάλλον το μυαλό του έφηβου τότε μαθητή ήταν πιο πολύ προσανατολισμένο στα θέλγητρα της καθηγήτριας… #)

 

[Metalcandyman]

Μάλλον το μυαλό του έφηβου τότε μαθητή ήταν πιο πολύ προσανατολισμένο στα θέλγητρα της καθηγήτριας… #)

Eυγε φιλτατε

 

[alkis21]

Το καλύτερο βέβαια το άκουσα από έναν μεγαλύτερο ξάδελφό μου που τελείωσε κι αυτός γαλλικό σχολείο αρρένων στην Αθήνα για να βρεθεί για μεταπτυχιακά στη Γαλλία του 1980. Ένα βράδυ, ο επιβλέπων καθηγητής του τον κάλεσε για φαγητό στο σπίτι του και του συνέστησε την σύζυγό του, μια σεβάσμια κυρία πάνω από τα 60. Ο ξάδελφος έπιασε μια πολύ ωραία κουβέντα με την οικοδέσποινα και στο τέλος, για να την ευχαριστήσει, είπε να της κάνει κι ένα κοπλιμέντο. Λέει λοιπόν "χάρηκα τόσο πολύ την αποψινή βραδιά που θα ήθελα να σας φιλήσω το χέρι". Χρησιμοποίησε την έκφραση "baiser la main" που είχε μάθει από τα σχολικά του χρόνια.

Τώρα το είδα αυτό κι έχω λυθεί στο γέλιο :animlaugh: :animlaugh: :animlaugh:

 

[Uskoke]

Εγώ ξεκίνησα αγγλικα με ιδιαίτερο με μια Αγγλίδα με τον καλύτερο μου φίλο τότε. Πρέπει να ήταν αρχές δεκαετίας του '80, αρά ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Μας έγραφε σε κασσέτα ένα μάθημα δικής της εμπνεύσεως, και μας έγραφε κιόλας σε ένα τετράδιο, το οποίο διακοσμούσε με χρωματιστά χαρτάκια κλπ.Εμείς της κάναμε χοντρή καζούρα της κακομοίρας και όταν έγραφε την κασσέτα διαβάζαμε κάτι χοντρούς τόμους Μίκυ Μάους που είχε.. Μετά, φροντιστήριο, σε δυο διαφορετικά, και στο πρώτο και στο δεύτερο πέρασα πολύ καλα, πήρα το Lower αξέχαστα το 1988. Μετά,έμεινα αδρανής και το 2002 αν θυμάμαι καλά πήγα σε φροντιστήριο ενηλίκων για το Proficiency. Και το αστείο είναι ότι ενώ έδωσα μαζί με δυο κοπέλες φιλόλογος η μια θεολόγος ή αλλή νομίζω, εγώ πήρα και το Edexcel και το Michigan ενώ αυτές κανένα. Γερμανικά τώρα ξεκίνησα πολύ μικρός, με την νονά μου, που είναι γερμανίδα, και θυμάμαι μάλιστα ένα καλοκαίρι που είχα να μάθω τα άρθρα. Συνέχισα με φροντιστήριο και στην Κοζανη τελικά που σπούδαζα Ηλεκτρολογία στα ΤΕΙ πήρα το MIttelstufe. Τώρα, τα γιαπωνέζικα, τα ξεκίνησα από την εκπαιδευτική τηλεόραση γύρω στο 1995 και συνέχισα μονος μου. Το μόνο κακό με την μέθοδο της εκπαιδευτικής είναι ότι τα γιαπωνέζικα είναι γραμμένα μονο με romaji, δηλ. λατινικά γράμματα, προφανώς γιατί οι γιαπωνέζοι πιστέυουν ότι οι gaijin 外人δηλ.οι ξένοι αλλά οι μη σχιστομάτηδες δεν μπορούν να μάθουν kanji. δηλ. τα ιδεογράμματα.πχ η φράση 2020才リンピック東京開催でってめでたいめでたい。είναι γραμμένη με κανονική γιαπωνέζικη γραφή δηλ. μίγμα από ιδεογράμματα και συλλαβογράμματα και σημαίνει χαίρομαι που η ιαπωνία θα αναλάβει τους ολυμπιακούς του 2020 στο τόκιο.

 

[don dokken]

Ο Δωκκενιδης πρωτοπορος ων,λεγεται οτι ειχε ανοιξει φροντιστηριο ξενων γλωσσων στα περιχωρα της Βαβελ,λιγον τι υστερον της κατακρημνησεως του περιβοητου πυργου..

Εγω ως συγχρονη εκδοχη του δε θα μπορουσα να υστερησω εις πολυγλωσσιαν..

Χωρις πλακα τωρα,για "εγγλεζικα" μας ειχαν φερει μια Αγγλιδα οι γονεις μας,σε προσχολικη ηλικια,στα πολυ ερλυ σεβεντις..

Για μενα και τον αδερφο μου..Ε,το μονο που θυμαμαι απο το εγχειρημα ειναι οτι ηταν τοσο εντυπωσιακη γυναικα που παρολο το ..νεαρον της ηλικιας ,την ειχαμε μουρλανει στο χουφτωμα!Μετα απο λιγο καιρο εφυγε,και θυμαμαι μια λεξη μονο..ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΑ!

Η δευτερη αποπειρα ηταν β' κ γ' δημοτικου σε συνοικιακο φροντιστηριο αλλα...πολυ σοβαρη δουλεια(να σαι καλα κυρα Θαλεια..)Μπορει να ηταν μονο 2 χρονια αλλα γερες βασεις..Και μετα ηρθε το Ροκ ,το Μεταλ οι μαλλιαδες που δεν υπερβαλλω, εγω απο κει διδαχτηκα την αγγλικην!Μετα απο χρονια περιπλανησεων χωρις ενδιαμεση φοιτηση στην αγγλικην,οταν πηγα σε Ελληνοαμερικανικο Κολλεγιο της Αθηνας με κατεταξαν στο ανωτερο επιπεδο γλωσσομαθειας.(τεσσερα ηταν νομιζω)..

Μετα απο πολλααα χρονια ,οχι για μενα...για τη φουκαριαρα τη μαννα μου καθαρισα λοουερ κ προφισιενσι χωρις σχεδον ν ανοιξω βιβλιο(για το δευτερο)

Αντιθετη ηταν η σχεση μου με τα γαλλικα..Στην πρωτη γυμνασιου απ το πουθενα μπουκαρει μια μπασμενη που την ειχε δει

παριζιεν και ξεκιναει τα "κομαν τ απελ τι?'' και χανω τη μπαλα..12-13 ολη η χρονια..Στη δευτερα ξηγιεμαι Γαλλικο Ινστιτουτο (ανεξ ντε παγκρατι..) και αρχιζουν τα 20ρια..Το πηρα και ζεστα γιατι ειχε κατι γκομενακια μανιφικ και κατι ωραιους αληταμπουρες ,σερι μεχρι το σερτιφικα,το παιρνω με τη δευτερη(σχονακι και οξω στην πρωτη..)!!Και μετα απνευστι μεχρι το Σορμπον,και τα ΠΑΡΑΤΑΩ 3 μηνες πριν τις εξετασεις..!

ΔΕ με πηγαινε το ρημαδι το γαλλικο..θεωρητικα γνωριζω,οταν πηγα στη γαλλια καθε μερα επαιρνα την εκιπ και διαβαζα μια χαρα..οταν ομως ειναι να μιλησω ζοριζομαι..και αν ο αλλος εχει προφορα ΟΧΙ σαν του Ζακ Ντελορ ,ζοριζομαι να τον πιασω..

Και οπως μου χε πει μια Βελγις καμακιαζομενη εν Ροδω,"Αγγλικα μιλας?Ας αφησουμε το γαλλικο.."απο κεινη τη μερα νομιζω οτι μαλλον χαμενα πηγαν 10 χρονια και αρκετα λεφτα..

Θεωρω οτι αν ηξερα Ρωσσικα η Αραβικα ,σημερα θα χα κανει χρυσες δουλειες επαγγελματικα,η στην χειρωτερη παρεα στον Ακη..

Για τις λοιπες λατινογενεις,σλαβικες και τουρανικες που κουλαντριζω θα επανερθω..

ΥΓ.Ααα! 10 χρονια γαλλικα και δεν ξερω να βριζω!!ουτε ΕΝΑ μπινελικι!!κι απο αργκο?οτι ειδαμε απο τον συντροφο Αλλεν στο σινεμα..λα παρολ ντε φλικ και τετοια..

 

[RIO]

Ξεκίνησα Αγγλικά σε φροντιστήριο, στην τρίτη δημοτικού. Καλός μαθητής αρχικά, αλλά οι δικοί μου στο τέλος της χρονιάς αποφάσισαν να με γράψουν αλλού, γιατί το φροντιστήριο ανέβασε ξαφνικά τα δίδακτρα στα ύψη. Εκεί κουτσά στραβά, βγήκε και αυτή η χρονιά ικανοποιητικά, αλλά στο τέλος έρχεται η δεύτερη κατραπακιά. Με αλλάζουν τάξη οι από το φροντιστήριο, γιατί και καλά έπρεπε να είμαι με παιδιά που ήταν στη ίδια ηλικία ( με πιο προχωρημένα δλδ και τέτοια). Από εκεί άρχισε η κατηφόρα.

Αυτοί ( της νέας τάξης), γνωστοί μεταξύ τους από το κοντινό σχολείο, εγώ να μην ξέρω απολύτως κανέναν κλπ, οπότε αυτό άρχισε να βγαίνει και στης επιδόσεις. Μέχρι που τα παράτησα, στην πρώτη γυμνασίου. Στο σχολείο είχαμε κάνει Γαλλικά στο γυμνάσιο. Η καθηγήτρια ήταν τρομερά αυστηρή, αλλά ήξερε να τα μεταδίδει και όλοι είχαμε αρχίσει να τα μιλάμε, αρκετά καλά. Όμως την επόμενη χρονιά, ήρθε άλλος καθηγητής που ήταν "αργά αργά τα ζα" και στο τέλος είχαμε ξεχάσει να γράφουμε και το όνομα μας.

Στο Τεχνικό λύκειο κάναμε μερικά Αγγλικά, αλλά μόνο λέξεις μηχανολογικού ενδιαφέροντος. Σήμερα μπορώ να τα καταλάβω αρκετά καλά λόγω των ταινιών, αλλά όταν πάω να τα μιλήσω, θυμίζω στην προφορά κάτι από ταινίες κουνγκ-φου...

 

[exetlaios]

Πέντε ετών (όταν ξεκίνησα νηπιαγωγείο) ξεκίνησα ιδιαίτερα αγγλικών.

Πρώτη γυμνασίου, ξεκίνησα και γερμανικά.