Είδα πολλές φορές την ταινία. Και εγώ έτσι το καταλαβαίνω το τέλος, όπως η ΚaterinaΚ. Διαφωνώ τελείως με την ερμηνευτική προσέγγιση του Smirnoff, που θεωρώ ότι είναι τελείως εκτός του πνεύματος του σκηνοθέτη μια τέτοια απαισιόδοξη ερμηνεία του καταληκτικού ρόλου του εισαγγελέα (Μυράτ). Η γλυκειά, απαλή μουσική που ακολουθεί την αναχώρηση του τραίνου, το σκεπτικό ύφος του εισαγγελέα (Μυράτ), με σχεδόν χαμηλωμένο το βλέμμα του και άκρως βυθισμένος σε πιο σοβαρές σκέψεις (από αυτές προφανώς που έκανε φεύγοντας -στην προηγούμενη σκηνή- από το δικαστήριο χωρίς να μιλήσει στη γυναίκα του...), σημαίνει ότι η αιτία της μη αναχώρησής του είναι ακριβώς, ότι αρχίζει εκείνη τη στιγμή να σκέπτεται πιο σοβαρά, δηλαδή το να συγχωρήσει τη γυναίκα του και να επιστρέψει πίσω κοντά της, για να της συμπαρασταθεί σε αυτήν τη δύσκολη φάση της ζωής της και να μην την ξαναφήσει ποτέ πια μόνη, όπως έκανε συχνά παλιά. Το έργο προφανώς τελειώνει με ένα υπονοούμενο happy end, με την αναγέννηση της ελπίδας του θεατή, ότι το σωστό πρυτανεύει τελικά στην μεγάλη απόφαση του συζύγου εισαγγελέα.....
Εκείνο που εγώ παρατήρησα και με εντυπωσίασε στην ταινία είναι οι συνεχείς πρωτοποριακές λήψεις (μιλάμε για το έτος 1968!!) του σκηνοθέτη από πολύ κοντά στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών του. Τα πρόσωπά τους, οι εκφράσεις και οι συναισθηματισμοί των μορφών τους, οι σκιάσεις του φωτισμού που πέφτει στα πρόσωπα και είναι ανάλογος είτε με τις εξωτερικές καιρικές συνθήκες (!) είτε την ψυχική και συναισθηματική κατάσταση που αυτά βιώνουν (χαρά-λύπη-αγωνία κλπ), η εστίαση πάνω στο πρόσωπο της κάμερας που κυριαρχεί σε κάθε λήψη, όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν τις βαθύτερες αγωνίες, τους προβληματισμούς και τις σκέψεις τους, κυρίως της Ναθαναήλ και του Αλέξη, αλλά στο τέλος και του εισαγγελέα. Είναι χαρακτηριστικό αυτό της σκηνοθετικής προσέγγισης, για το συγκεκριμένο έργο, του μεγάλου σκηνοθέτη μας Γεωργιάδη, θυμίζοντάς μου αντίστοιχες σκηνές από νουάρ έργα του Χίτσκοκ και άλλων μεγάλων ξένων σκηνοθετών που προηγήθηκαν χρονικά του Γεωργιάδη.
Αλήθεια, τρεις απορίες μου:
α) Ο σταθμάρχης του τραίνου που εμφανίζεται ολοπρόσωπα στο τέλος της ταινίας και δίνει το σήμα αναχώρησης, μήπως είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης του έργου Βασίλης Γεωργιάδης, ή κάνω λάθος;
β) Ποιας επαρχιακής πόλης είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός που εμφανίζεται τόσο στην αναχώρηση της κόρης Ειρήνης του εισαγγελέα, όσο και ο ίδιος στο τέλος του έργου (αν και σε μένα μοιάζει πολύ με το σταθμό Λαρίσης)!!!!; Ξέρει κανείς;
γ) Πού βρίσκεται αυτή η φοβερή και τεράστια αμμουδερή παραλία, όπου είναι μόνη η καλύβα του Αλέξη (Βόγλη). Ξέρει κανείς;
