Δεν ξερω αν πρέπει το θέμα να γινει υπομνημα στα ᾽ρετρὀ επαγγέλματα΄ αλλά νομίζω πως αξίζει μια αναφορά με δικό του θρεντάκι! Λοιπόν αγαπητοί φιλοί ειπαμε πως δεν συζητάμε επικαιρότητα αλλα μια και τελοςπάντων οι εξελιξεις τεινουν να μετατρέψουν σε ονειρο απατηλό τον διορισμό ας θυμηθούμε (αφηνοντας εξω τις αναφορες στα πολιτικἀ και τα σχολια για το αν οι δημοσιοι υπάλληλοι δουλευαν ή οχι) μία απο τις εθνικές μας εμμονές των 80ς και 90ς. Η ψυχωση με τον διορισμο στο δημοσιο ξεκινησε κάπου στα μέσα 80ς ως αποτέλεσμα του απλού γεγονοτος πως το μεγάλο πάρτυ ειχε αρχισει να τελειώνει. Μεχρι τοτε απο οτι μου έχουν πει μεγαλυτεροι σε ηλικια φιλοι και συγγενεις οχι μονο δουλειες υπηρχαν αλλα μπορουσες και να βγαλεις καλά λεφτα κανοντας ιδιαίτερα μαθηματα ή τον σερβιτορο σε συνοικιακο σουβλατζίδικο ή τον εργάτη σε φάμπρικα (υπηρχαν ακομα ελληνικες βιοτεχνιες και εργοστάσια). Εγω αυτα δεν τα εζησα καθολου, οταν τελειωσα το σχολειο περιπου μεσα 90ς το ονειρο ολων ηταν να διοριστουν διοτι οι δουλειες που υπήρχαν ηταν ως επι το πλειστον κακοπληρωμένες και περιστασιακές. Θυμαμαι ομως πως για παραδειγμα οι εργατες στον φουρνο της γιαγιας μου ζουσαν μια χαρα και καποιοι κανανε και σπιτια.
Στο θεμα μας τωρα, τα κυριοτερα χαρακτηριστικά αυτης της εθνικης μανίας ηταν τα εξης
1. Το πανεπιστημιο θεωρουταν απαραιτητο κυριως για τον πολυποθητο διορισμο και μαλιστα το πτυχιο ηταν απο πολλους επιθυμητο κυριως διοτι οδηγουσε στην λαχταριστη θεσουλα. Ετσι το να κανεις ενα μεταπτυχιακο (οπουδηποτε αναγνωρισμένα απο τον ΔΟΑΤΑΠ) ηταν εντάξει διοτι επαιρνες μορια το να κανεις δευτερο ηταν πεταμενα λεφτα καθώς μετραγε ελαχιστα.
2.Οποιος διοριζοταν συχνα θεωρουσε πως πλεον εδεσε τον γαιδαρο του και μετα απο ενα μεγαλο παρτυ οπου γιορταζε τον διορισμο εσπευδε να κανει παιδια παιρνοντας πολύμηνες άδειες, να κανει μεταπτυχιακά πληρωμένα απο το κράτος και να παιρνει δάνεια για να κτισει ή να αγοράσει οικοπεδο. (ιδιαιτερα συνηθισμένη πρακτική σε σπιτια οπου και οι δυο συζηγοι ηταν δημοσιοι υπάλληλοι).
3. Ο δημοσιος υπάλληλος αρχισε σιγα σιγα απο τα μεσα 80ς και περα να θεωρηται ως μελος μια ξεχωριστης καστας εκλεκτων με μυθικά προνομια και στατους μεσαιωνικού φεουδάρχη, ειδικά αν ειχε την τυχη να ειναι σε υπηρεσια φιλετο οπου επαιζαν και ᾽τυχερα᾽. (δεν ξερω αν επιτρεπονται τα σχολια..)
4. Επισης αρχισε να γινεται αποδεκτο να περνας την ζωη σου δινοντας σε διαγωνισμους του ΑΣΕΠ και προσπαθωντας απλως να διοριστεις. Ετσι βλεπαμε το ελαφρα γραφικο φαινομενο ανθρωπων να πέρνουν σβαρνα καθε πιθανο και απιθανο διαγωνισμο με τις ευλογιες της πολυπαθης οικογενειας τους που πληρωνε αγογγυστα φροντιστηρια ΑΣΕΠ, ECDL, παραβολα για αιτησεις και δωρα στον ντοπιο αρχοντα προσπαθωντας να κρατησουν ζωντανη την ελπιδα (το παιδι προσπαθει).
5. Αν ο ερμος υποψηφιος δεν διοριζονταν και κατεληγε συμβασιουχος ή ωρομισθιος η οικογενεια συνεχιζε να βοηθα με ορεξη καθως το ονειρο παρεμενε ζωντανο και η ελπιδα πεθαινει τελευταια θεωρουταν ομως ατυχος και καπως κατωτερος απο τον μονιμο.
6. Το να εχεις σπουδασει Φυσικη, Χημεια, Μαθηματικά ή κατι αλλο πανδύσκολο και να λες πως θες να γινεις καθηγητης σε γυμνασιο ηταν πιο νορμαλ απο οτι αν δηλωνες πως θες να κανεις μεταπτυχιακα και να δουλεψεις στη Νασα ή να βρεις το φαρμακο για τον καρκινο.
Εσεις τι θυμαστε απο αυτο;
Στο θεμα μας τωρα, τα κυριοτερα χαρακτηριστικά αυτης της εθνικης μανίας ηταν τα εξης
1. Το πανεπιστημιο θεωρουταν απαραιτητο κυριως για τον πολυποθητο διορισμο και μαλιστα το πτυχιο ηταν απο πολλους επιθυμητο κυριως διοτι οδηγουσε στην λαχταριστη θεσουλα. Ετσι το να κανεις ενα μεταπτυχιακο (οπουδηποτε αναγνωρισμένα απο τον ΔΟΑΤΑΠ) ηταν εντάξει διοτι επαιρνες μορια το να κανεις δευτερο ηταν πεταμενα λεφτα καθώς μετραγε ελαχιστα.
2.Οποιος διοριζοταν συχνα θεωρουσε πως πλεον εδεσε τον γαιδαρο του και μετα απο ενα μεγαλο παρτυ οπου γιορταζε τον διορισμο εσπευδε να κανει παιδια παιρνοντας πολύμηνες άδειες, να κανει μεταπτυχιακά πληρωμένα απο το κράτος και να παιρνει δάνεια για να κτισει ή να αγοράσει οικοπεδο. (ιδιαιτερα συνηθισμένη πρακτική σε σπιτια οπου και οι δυο συζηγοι ηταν δημοσιοι υπάλληλοι).
3. Ο δημοσιος υπάλληλος αρχισε σιγα σιγα απο τα μεσα 80ς και περα να θεωρηται ως μελος μια ξεχωριστης καστας εκλεκτων με μυθικά προνομια και στατους μεσαιωνικού φεουδάρχη, ειδικά αν ειχε την τυχη να ειναι σε υπηρεσια φιλετο οπου επαιζαν και ᾽τυχερα᾽. (δεν ξερω αν επιτρεπονται τα σχολια..)
4. Επισης αρχισε να γινεται αποδεκτο να περνας την ζωη σου δινοντας σε διαγωνισμους του ΑΣΕΠ και προσπαθωντας απλως να διοριστεις. Ετσι βλεπαμε το ελαφρα γραφικο φαινομενο ανθρωπων να πέρνουν σβαρνα καθε πιθανο και απιθανο διαγωνισμο με τις ευλογιες της πολυπαθης οικογενειας τους που πληρωνε αγογγυστα φροντιστηρια ΑΣΕΠ, ECDL, παραβολα για αιτησεις και δωρα στον ντοπιο αρχοντα προσπαθωντας να κρατησουν ζωντανη την ελπιδα (το παιδι προσπαθει).
5. Αν ο ερμος υποψηφιος δεν διοριζονταν και κατεληγε συμβασιουχος ή ωρομισθιος η οικογενεια συνεχιζε να βοηθα με ορεξη καθως το ονειρο παρεμενε ζωντανο και η ελπιδα πεθαινει τελευταια θεωρουταν ομως ατυχος και καπως κατωτερος απο τον μονιμο.
6. Το να εχεις σπουδασει Φυσικη, Χημεια, Μαθηματικά ή κατι αλλο πανδύσκολο και να λες πως θες να γινεις καθηγητης σε γυμνασιο ηταν πιο νορμαλ απο οτι αν δηλωνες πως θες να κανεις μεταπτυχιακα και να δουλεψεις στη Νασα ή να βρεις το φαρμακο για τον καρκινο.
Εσεις τι θυμαστε απο αυτο;
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
), θα παρακαλέσουμε θερμά να μείνει η όποια συζήτηση σε χαμηλούς τόνους και χωρίς ... πολιτικές προεκτάσεις, όσο... αλληλένδετες και να είναι.
