Το λίλα πάουζε είναι καλό σε μικρές δόσεις. Το κις το παλιό το ορθόδοξο με το περτικαλί περιτύλιγμα καθώς το αμέσως μετά ήταν ονειρικά! Το σημερινό είναι μια σιχαμένη αηδία, σα μασημένη τσίχλα από άλλον.
Επίσης η έκφραση αυτή του προσώπου ταιριάζει και ''όταν σε επίσκεψη ζητάς και δεύτερο κομμάτι γλυκό''
Να λοιπόν ένα από τα καλά όταν κόβεις μαχαίρι την ζάχαρη από τα 12, έκτη δημοτικου δηλ.μονο ένα σφράγισμα στα 17, καθαρισμός πριν 20 χρόνια . Τώρα τελευταία πήγα οδοντιατρο για κάταγμα δοντιου λόγω άγχους και με έφτυσε ο γιατρός να μην με ματιάσει και όπως ήμουν στην καρέκλα δεν μπορούσα και να ξεφυγω:σοκαρισμένος:Προβολή συνημμένου 271856
Αν μικρός έτρωγες βανίλιες, τότε ο οδοντίατρος σου έχεις τέτοιες σίγουρα 2 εξοχικά κι εσύ...εμφυτεύματα!!
άκουγα το φτου σου κοπέλα μου με τέτοια οδοντοστοιχια
Τα βανιλάκια "αλατοπίπερο" υπήρχαν από τα 70s κι φυσικά συνεχίστηκαν θριαμβευτικά στα 80s. Στα 80s (αρχές των 80s) εμφανίστηκαν κι τα βανιλάκια "κουζινικά", στη φωτό που έχεις βάλει. Ποτηράκια, κατσαρολάκια, λεμονοστίφτες, φρουτάκια κ.α. Τα χρησιμοποιούσαμε στα κουζινικά μας όταν παίζαμε.
Η γενιά μας, δλδ οσοι γεννηθήκαμε στα 80s (άντε θα συμπεριλάβω κι όσους γεννήθηκαν στα τέλη των 70s, δλδ 1977-79 γιατί είμαστε κοντά ηλικιακά) έζησε "επικίνδυνα"
σε συγκριση με τα σημερινά παιδιά που μεγαλώνουν σε γυάλα. Να πω κάτι όμως; το ευχαριστηθήκαμε! Τα σημερινά παιδιά τι θα θυμούνται; τους σπόρους κι τα κινόα; 
Δεν ήταν μόνο το φαγητό (σ.σ ναι, το φαγητό ήταν σε μεγαλύτερο ποσοστό) αλλά γενικά είχαν το σύνδρομο της "στέρησης", της "έλλειψης". Στοκάριζαν τα ντουλάπια: "να υπάρχει για να μην μας λείψει". Κρατούσαν τα πάντα, δεν πετούσαν τίποτα: το κουτί της φυτίνης γινόταν τάπερ, το κουτί από τα μπισκότα ήταν για μοδιστρικά, το μπουκάλι από την πορτοκαλάδα γινόταν μπουκάλι λαδιού...μην αρχίσω να απαριθμώ θα γίνει σεντόνι. Η ουσία είναι ότι σε γενικές γραμμές μάζευαν. Βέβαια εν αγνοία τους έκαναν ανακύκλωση.
Θα θυμούνται τα vegan φαγητα και τις σοκολάτες με στεβια, παντως θα ήθελα και γω πια να γίνω vegan.
Η γενιά μας, δλδ οσοι γεννηθήκαμε στα 80s (άντε θα συμπεριλάβω κι όσους γεννήθηκαν στα τέλη των 70s, δλδ 1977-79 γιατί είμαστε κοντά ηλικιακά) έζησε "επικίνδυνα"
Δεν ήταν μόνο το φαγητό (σ.σ ναι, το φαγητό ήταν σε μεγαλύτερο ποσοστό) αλλά γενικά είχαν το σύνδρομο της "στέρησης", της "έλλειψης". Στοκάριζαν τα ντουλάπια: "να υπάρχει για να μην μας λείψει". Κρατούσαν τα πάντα, δεν πετούσαν τίποτα: το κουτί της φυτίνης γινόταν τάπερ, το κουτί από τα μπισκότα ήταν για μοδιστρικά, το μπουκάλι από την πορτοκαλάδα γινόταν μπουκάλι λαδιού...μην αρχίσω να απαριθμώ θα γίνει σεντόνι. Η ουσία είναι ότι σε γενικές γραμμές μάζευαν. Βέβαια εν αγνοία τους έκαναν ανακύκλωση.
