"Ρετρό" Συνήθειες: Τι θα κάνατε αν σας ζήταγαν να τις κόψετε?

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας stayros
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Πολλοί φίλοι μου έχουν σταματήσει να καταπιάνονται με nerd-ικες ασχολίες. Ευθύνονται αρκετά οι γυναίκες, αλλά από τους γνωστούς μου ο κύριος λόγος παύσης ενασχολήσεων είναι ο... στρατός! Βλέπω φίλους (27ρηδες) που πριν από 10-12 χρόνια αρχίσαμε να κάνουμε παρέα λόγω κοινών ενδιαφερόντων και που μέχρι πριν μπουν στο στρατό πέρσι δεν είχαν βαρεθεί καθόλου, ενώ τώρα που απολύθηκαν σνομπάρουν τελείως τη φάση. Προφανώς οι παρέες που έκαναν εκεί τους δούλευαν ή τους επηρέασαν υπερβολικά.

Εγώ προσωπικά πριν κάνω δυο σχέσεις μέσα στα τελευταία 6 χρόνια με κοπέλες που ασχολούνται με cult cinema, rock/metal, anime, retro games, παλιά shows, action figures, κτλ, όλες μου οι περασμένες απόπειρες με συνηθισμένες, ήταν αποτυχημένες. Μέσα σε διάστημα 3 μηνών είτε εγώ, είτε αυτές, είχαμε ξενερώσει τη ζωή μας. Πέραν του ότι είμαι θαυμαστής των προαναφερθέντων, έχω πολλές ιδιαιτερότητες. Δεν πάω σε clubs/μπουζούκια, δεν βλέπω ποδόσφαιρο, δεν βγαίνω στον ήλιο/παραλία γιατί έχω φωτοευαισθησία, σκάω στους 25 βαθμούς, είμαι health freak (πίτσα δεν μπαίνει στο σπίτι), είμαι φανατικός αντικαπνιστής και λόγω γενετικής κατάστασης δεν πίνω αλκοόλ.

Όλα αυτά λοιπόν περιορίζουν πάρα πολύ τις επιλογές μου στις κοπέλες, οπότε αυτομάτως όταν είμαι με κάποια, πρέπει να είναι στη φάση μου (άσε που είμαι υπερβολικά "picky" από πάνω για την εμφάνισή τους, άσε που ξενερώνω τελείως αν έχουν μεταφυσικές ανησυχίες!). Σε περίπτωση που ποτέ ακούσω πρόταση να ξεφορτωθώ τις συλλογές μου και να αλλάξω ασχολίες, με συνοπτικές διαδηκασίες η κοπέλα θα πάρει πόδι. Όσο για τους φίλους μου που άλλαξαν και πάνε να μου την πούνε, έχουν αρχίσει οι διαγραφές στο κινητό και στο facebook.

Edit: Βλέποντας τα παραπάνω posts, δεν έχω παρά να συμφωνήσω ότι πλέον μια σχέση τη βλέπω με σκοπό την οικογένεια (παρ'ότι δεν έχω πατήσει ακόμα τα 30). Δυστυχώς αυτό κάνει τα πράγματα ακόμη πιο τρομακτικά για μένα, καθώς μετά την τελευταία σχέση που φθάρηκε λόγω απόστασης. Βλέπετε, στα 25 αποφάσισα να σπουδάσω Αγγλία κάτι που δεν πέρασα στην Ελλάδα.

Πραγματικά δεν είμαι άνρθωπος που θα ήθελε να μείνει εργένης και αγχώνομαι πάρα πολύ για αυτή την κατάσταση. Αλλά όπως είπα, από το να αποχωριστώ τις ασχολίες μου επειδή χαλάνε την τάδε, δεν αξίζει γιατί είναι απλά μια τάδε, με πλήρως διαφορετικό ψυχισμό και ασέβεια προς πράγματα που μου δίνουν δόσεις ευτυχίας.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
ταινιες βιντεοκασετες που εχω μεγαλη συλλογη ειδος μουσικης κομιξ (ναι διαβαζω ακομα) το να πινω αναψυκτικα σε μεγαλο βαθμο και ποδοσφαιρο-μπασκετ (τους σημαντικους αγωνες) δεν θα αλλαζα για τιποτα ευτυχως η κοπελα μου το ξερει και δεν εχουμε ιδιαιτερα προβληματα
 
Πολύ ενδιαφέρον θέμα… και σηκώνει και πολύ συζήτηση

Προφανώς δεν έχω τη μαγική συνταγή οπότε αν περιμένατε κάτι τέτοιο μπορείτε να σταματήσετε την ανάγνωση :P .

Για εσένα που δεν σταμάτησες παραπάνω: Πιστεύω όμως ότι αν ενδιαφέρεσαι για κάποιον άλλο πραγματικά: 1. Δεν θα απαιτήσεις να αλλάξει ενδιαφέροντα (γιατί κάτι τέτοιο θα τον έκανε ένα διαφορετικό άτομο) 2. Δεν θα τον ιεραρχήσεις κάτω από τα ενδιαφέροντά σου (έχω κολλήματα με ιστορία, κινηματογράφο, λογοτεχνία και κομιξ πάνω από 25-30 χρόνια δεν θέλω και δεν μπορώ να το κόψω, δεν μπορώ όμως να τα θεωρήσω σημαντικότερα από τη γυναίκα μου ή τους φίλους μου), 3. Εξ αρχής δηλώνεις ότι αυτά είναι τα ενδιαφέροντα σου. Δεν υποδύεσαι κάποιον άλλο που εσύ νομίζεις ότι ίσως είναι πιο ενδιαφέρων από εσένα και μετά να εμφανίσεις και τα κολλήματα σου ελπίζοντας να γίνουν αποδεκτά. Δεν θα γίνουν, εσύ θα νοιώσεις απόρριψη και το άλλο μέρος εξαπάτηση. 4. Αποδέχεσαι και τα δικά του κολλήματα (όλοι κολλημένοι όλοι ίσοι). Τελικά αυτό που νομίζω ότι χρειάζεται σε μια διαπροσωπική σχέση (είτε ερωτική είτε φιλική) είναι η αλληλοκατανόηση και η επένδυση χρόνου. Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να σε βλέπει ο άλλος φιλικά όταν προτιμάς συνεχώς τα κόμιξ σου από την παρέα του πόσο μάλλον σε μια ερωτική σχέση.

σσ Το δεύτερο ενικό πρόσωπο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένο «συνομιλητή» είναι λογοτεχνική μεταφορά :P . Όλα τα παραπάνω είναι καθαρά προσωπικές σκέψεις, και μιας που δεν έγινα ακόμα πάπας δεν διεκδικώ το αλάθητο.
 
Όταν γνώρισα την σημερινή μου σύζυγο, της είπα δύο πράγματα:

1) Με λένε Άλκη.

2) Παίζω 5-3-2.

Χρειάζεται να πω περισσότερα; :P

Δυο εβδομάδες αργότερα μπήκα στο αεροπλάνο για το παγκόσμιο κύπελο Kick Off 2 στο Groningen. Θέμα του να κόψω την συνήθεια του gaming δεν τέθηκε ποτέ.

Για να απαντήσω στο αρχικό ερώτημα, αν μου το ζητούσε η γυναίκα μου -που δεν θα το έκανε, αλλά αν- δεν νομίζω να το δεχόμουν. Θα το συζητήσουμε και ίσως να συμβιβαζόμασταν με μια μέση λύση, πχ. μείωση του χρόνου ενασχόλησης. Αν μου το έλεγε κάποιος άλλος απλά θα τον αγνοούσα, πιθανότατα αναφέροντας του ως αντίλογο τα δικά του "ανούσια" χόμπι.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ο,τι και να κανουμε παντα θα μας τραβαει και λιγο το παρελθον. Προσωπικα δεν θα παραταγα ποτε αυτα που με μεγαλωσαν και με διασκεδασαν, γιατι ετσι θα ειναι σαν ξεχναω το παρελθον και ανθρωπος χωρις παρελθον ειναι ανθρωπος χωρις μελλον. Γιατι πολυ απλα αυτα που καναμε στο παρελθον μας εκαναν τους ανθρωπους που ειμαστε σημερα.
 
12 χρόνια πριν ,έπαιζα diablo , μετά το sex με τη τωρινή μου σύζυγο, στο ίδιο δωμάτιο.

Τώρα παίζω diablo 3 , μετά το sex με τη σύζυγο, στο δωμάτιο - γραφείο μου.
 
νομίζω ότι όσα έγραψα έπεσαν στο κενό...πάω πάσο διότι δεν έγινα κατανοητός
 
Ανδροκρατούμενο το θέμα και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που παρεισφρέω.

Με την άδειά σας θα ήθελα να πω ότι κάθε σχέση, συμβίωση, γάμος ή οικογένεια απαρτίζεται από δύο ή περισσότερα μέλη που καλούνται να λειτουργήσουν εκ παραλλήλου με λίγα ή πολλά κοινά σημεία τα οποία είτε υπάρχουν είτε ανακαλύπτονται / παγιώνονται στην πορεία. Το ότι ο άντρας μου λατρεύει το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και εγώ "έτυχε" να έχω την ίδια τρέλα με τα αθλητικά ίσως ήταν σε πρώτη φάση βολικό για κείνον αλλά σίγουρα δεν ήταν καθοριστικό στο να αποφασίσουμε να είμαστε μαζί και να κάνουμε οικογένεια. Στον αντίποδα, όσα χρόνια συμπλέουμε και είναι διψήφιος πλέον ο αριθμός, δεν έχει κάτσει ποτέ σε ένα τραπέζι να παίξει το οποιοδήποτε επιτραπέζιο που θα το επιθυμούσα σφόδρα να συμβεί αλλά φευ !! Παρόλα αυτά δεν τον υποχρέωσα / παρακάλεσα / του κλάφτηκα αλλά ούτε και εκείνος μου απαγόρευσε την οποιαδήποτε μάζωξη.

Σχετικά με τα παιδιά (μας) έχω να πω ότι αν η απόφαση του να κάνεις οικογένεια είναι συνειδητή επιλογή και δεν υποβάλλεται από οποιονδήποτε εξωγενή παράγοντα "πίεσης" όλα ιεραρχούνται στην πορεία με βάση την ύπαρξή τους στη ζωή σου.

Πιστεύω ακράδαντα ότι όλα είναι θέμα (αυτο)σεβασμού ...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία boys
 
Ίσως θα έπρεπε να ανοιχτεί υπο-νήμα αν γινόταν, γιατί η συζήτηση μάλλον έχει πάει αλλού.
 
caprice είπε:
Ανδροκρατούμενο το θέμα και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που παρεισφρέω.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία boys
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Προσωπικα σε ευχαριστω πολυ Κατερινα μου

για την γνωμη σου επι του θεματος. :)

Δεν χρειαζεται να ζητας συγνωμη απο κανενα

γιατι το θεμα ανοιχτηκε για ολους και ολες! :)

Εννοειται οτι θελουμε και την γνωμη των γυναικων του φορουμ! :)

Αλλωστε δεν εχουν μονο οι αντρες ρετροσυνηθειες αλλα και οι γυναικες.... ;)
 
zouzou είπε:
Ίσως θα έπρεπε να ανοιχτεί υπο-νήμα αν γινόταν, γιατί η συζήτηση μάλλον έχει πάει αλλού.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Δεν βλέπω το λόγο. Τέτοιου είδους θέματα δεν έχουν στεγανά διότι αφορούν προσωπικές εμπειρίες
 
Καθε πραγμα εχει τα ορια του. Το να ασχολουμαστε τις περισσοτερες ωρες της ημερας με την αγαπημενη μας συνηθεια και να νομιζουμε πως αυτο δεν ενοχλει τον/την συζυγο μας, ειναι αφελες. Ενοχλειται σιγουρα και αν δεν το δειχνει ειναι επειδη δε θελει να ανοιξει ενα θεμα που δε θα καταληξει πουθενα η που θα καταληξει σε καβγα. Το οτι εχει και το ετερον ημισυ τις δικες του συνηθειες δε σημαινει και πολλα γιατι σχεδον παντα θεωρει οτι αυτες δεν του στερουν την ιδια ποσοτητα χρονου απο ο,τι στερουν σε εμας.

Επισης το γεγονος οτι ανεχοταν τις δικες μας μια φορα κι ενα καιρο τοτε που ο ερωτας ηταν ακομα στην αρχη του και πανω στην καψα να ενωθουμε "εις σαρκαν μιαν" δε σημαινει οτι θα τις ανεχεται επ' αοριστον.

Αν δεν βλεπουμε αρνητικη αντιδραση σε ολα αυτα και πλεουμε σε πελαγη πληρους ηρεμιας, ας σκεφτουμε οτι αυτη η ελλειψη αντιδρασης μπορει να οφειλεται σε κατι που δε μας αρεσει καθολου: Στην αδιαφορια. Αν μαλιστα θελησουμε να ψαξουμε και τις αιτιες της, τοτε ισως να ανακαλυψουμε καποια πραγματα που θα μας βγαλουν πολυ αποτομα απο την ησυχια και τη σιγουρια μας.

Γι' αυτο ας ριχνουμε ποτε - ποτε καμια ματια σ' αυτον τον ανθρωπο που ζει μαζι μας και ας θυμομαστε πως εχει αναγκη απο τρυφεροτητα, απο ενα φιλι, απο μια γλυκια κουβεντα κι απο χρονο μαζι μας. Αυτο συμβαινει επειδη ειναι ανθρωπινο ον, με σαρκα και ψυχη. Δεν ειναι ουτε υπολογιστης, ουτε παιχνιδι, ουτε κομμωτηριο. Αυτα ολα οσο και να τα παραμελησουμε, δεν προκειται να μας παραπονεθουν ποτε, αυτο ειναι σιγουρο.

Οχι τιποτε αλλο δηλαδη, αλλα θα ειναι κριμα να σηκωσουμε μια μερα το βλεμμα απο το χομπυ μας ψαχνοντας το συντροφο μας κι αυτος να μην ειναι εκει.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Για πόσες ώρες "απομόνωσης" μιλάμε;

Για ποιους χαρακτήρες μιλάμε;

Ο συνδυασμός αυτών των δύο απαντήσεων δίνει τον ορισμό του ζευγαριού που δε θα χωρίσει ποτέ :darkglasses:

Άλλο πράγμα να στολίζεις τις bi bi bo ή να φτιάχνεις νύχι (ας πιάσω γυναικείες "συνήθειες") ένα - δυο απογεύματα τη βδομάδα κι άλλο να το κάνεις όλη μέρα, κάθε μέρα. Ε! Θα σιχτιρίσει ο άλλος και θα έχει και το δίκιο του.

Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι "αγαπησιάρηδες". Που θέλουν την προσοχή του ταιριού τους πιο συχνά από τους "ανεξάρτητους" και βέβαια την ανταποδίδουν και κείνοι. Δείγμα της μιας κατηγορίας δύσκολα θα κάνει χωριό με δείγμα της άλλης. Η καλύτερη σχέση μου ήταν μ' έναν φουλ "ανεξάρτητο". Αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε :D . Έλεγε (και το έλεγε συχνά) "θα βγω να περπατήσω καμιά ώρα, να ξεζαλιστώ από τη δουλειά". Κι έβγαινε. Μόνος του. Μια χαρά! Έβαζα κι έβλεπα στην τηλεόραση την αισθηματική σειρά που ούτε δεμένος δεν θα παρακολουθούσε ή ξύριζα τα πόδια μου :P . Οι φίλες μου σχολίαζαν "καλά, ξέρεις πού πηγαίνει; δεν ανησυχείς;" Όχι! Δεν ανησύχησα. Ποτέ. Ούτε αισθάνθηκα ν' απειλούμαι από την ανάγκη του να έχει πολύ χρόνο για τον εαυτό του και με τον εαυτό του.

Όμως ...

Παρόλο που δεν έχω περάσει από τη φάση "παιδιών", η παρατήρηση και μόνο φιλικών μου ζευγαριών, με κάνει να συνειδητοποιώ ότι εκεί παίζεται μια εντελώς διαφορετική διαπραγμάτευση. Ο ελεύθερος χρόνος και του άντρα και της γυναίκας συμπιέζεται σε βαθμό εξαφάνισης. Το νύχι το βάφεις πια σαν την τρελή, μαύρα μεσάνυχτα, ενώ κουτουλάς από τη νύστα. Αν έχεις κουράγιο να το βάψεις δηλαδή. Εκτός αν υπάρχει τέτοια οικονομική άνεση που μπορείς ν' "αγοράζεις" τον ελεύθερο χρόνο σου. Πληρώνοντας άλλους ανθρώπους για να σου καθαρίσουν το σπίτι, σιδερώσουν τα πλυντήρια που βάζεις, αναλάβουν κάθε απόγευμα να παίζουν με τα παιδιά σου δυο ώρες κ.ο.κ. Έτσι μπορεί κι η γυναίκα να διαβάσει το βιβλίο που της αρέσει, ο άντρας να καθίσει μπροστά στον υπολογιστή του, χωρίς τις εκατέρωθεν κατηγορίες "δουλάρα έχω γίνει κι ένα χέρι να βοηθήσεις δε βάζεις" "ωχ αμάν! γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια!"

Στην Ελλάδα του σήμερα όμως, αυτό το σενάριο γίνεται ολοένα και περισσότερο επιστημονικής φαντασίας.
 
bambinella 100 είπε:
Επισης το γεγονος οτι ανεχοταν τις δικες μας μια φορα κι ενα καιρο τοτε που ο ερωτας ηταν ακομα στην αρχη του και πανω στην καψα να ενωθουμε "εις σαρκαν μιαν" δε σημαινει οτι θα τις ανεχεται επ' αοριστον.

Αν δεν βλεπουμε αρνητικη αντιδραση σε ολα αυτα και πλεουμε σε πελαγη πληρους ηρεμιας, ας σκεφτουμε οτι αυτη η ελλειψη αντιδρασης μπορει να οφειλεται σε κατι που δε μας αρεσει καθολου: Στην αδιαφορια. Αν μαλιστα θελησουμε να ψαξουμε και τις αιτιες της, τοτε ισως να ανακαλυψουμε καποια πραγματα που θα μας βγαλουν πολυ αποτομα απο την ησυχια και τη σιγουρια μας.

Γι' αυτο ας ριχνουμε ποτε - ποτε καμια ματια σ' αυτον τον ανθρωπο που ζει μαζι μας και ας θυμομαστε πως εχει αναγκη απο τρυφεροτητα, απο ενα φιλι, απο μια γλυκια κουβεντα κι απο χρονο μαζι μας. Αυτο συμβαινει επειδη ειναι ανθρωπινο ον, με σαρκα και ψυχη. Δεν ειναι ουτε υπολογιστης, ουτε παιχνιδι, ουτε κομμωτηριο. Αυτα ολα οσο και να τα παραμελησουμε, δεν προκειται να μας παραπονεθουν ποτε, αυτο ειναι σιγουρο.

Οχι τιποτε αλλο δηλαδη, αλλα θα ειναι κριμα να σηκωσουμε μια μερα το βλεμμα απο το χομπυ μας ψαχνοντας το συντροφο μας κι αυτος να μην ειναι εκει.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Κρίμα δεν θα είναι, αποτέλεσμα επιλογής θα είναι. Αν έχει πρόβλημα, ας κάτσει να το συζητήσουμε, διαφορετικά (προσωπικά πάντα) να σταματήσει να μου αγοράζει κονσόλες και προβολικά για να φουντώνει τη τρέλα μου. :P

Θεωρώ ότι αν είσαι με κάποιον για μια δεκαπενταετία plus τον ξέρεις και σε ξέρει, και πάνω από όλα γνωρίζει και γνωρίζεις ότι κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Για παράδειγμα εγώ έχω πρόβλημα με το γεγονός ότι η γυναίκα μου είναι workaholic. Θεωρώ μέγιστη ξεφτίλα να σκοτώνεται για δουλειά σε θέση υπαλλήλου και να μη πληρώνεται παραπάνω, ειδικά όταν έχω στρωμένες δουλειές και τη χρειάζομαι δίπλα μου. Αλλά το αντικείμενο το δικό μου της φέρνει αποστροφή, οπότε τι πρέπει να γίνει; Να τη παρατήσω; Να της κάνω πλύση εγγεφάλου;

Έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι της αρέσει αν το παίζει τραπεζικός υπάλληλος, ενώ μπορούσε να είναι αφεντικό στη δική της δουλειά, αν δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι μου αρέσει να ξεδίνω στα games και να νοιώθω παιδί, καλύτερα να χώριζαν οι δρόμοι μας! :)

Bambinella εννοείται ότι είναι προσωπική θέση, μη πιστέψεις ότι υπάρχει έστω και ίχνος επίθεσης ή ειρωνείας στα λεγόμενά σου. Όλες οι γνώμες σεβαστές!
 
Φυσικα, pooky.

Αλλωστε ουτε διαθεση επιθεσης, ουτε ιχνος ειρωνειας διεκρινα στα γραφομενα σου, κι αφου εσυ το βλεπεις ετσι το θεμα νομιζω πως ο,τι και να πω εγω θα ειναι περιττο.
 
To έγραψα γιατί πολλές φορές στο γραπτό λόγο εύκολα παρεξηγούμε (με -ε) τον άλλο μια και δεν τον βλέπουμε, και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να παρεξηγηθούμε έστω και με υποψία επίθεσης! :)

Τίποτε δεν είναι περιττό, γνώμες αλλάζουμε, όλες σεβαστές και προς συζήτηση!!!!
 
Και η δική μου γνώμη είναι ότι για όλα πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία. Οπότε μέσα σε μία σχέση πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή. Ούτος ή άλως ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον προσωπικό του χρόνο. Είτε για να παίξει, είτε για να διαβάσει το αγαπημένο του βιβλίο, είτε για να δει μία ταινία είτε για όποιον άλλον λόγο θέλει. Σε αυτόν τον κανόνα νομίζω ότι δεν υπάρχει εξαίρεση. Εκεί που αρχίζει να γίνετε προβληματική μία κατάσταση είναι όταν υπάρχει μεγάλη ανισορροπία ανάμεσα στα θέλω του ενός και στα μπορώ να δεχτώ του άλλου. Αυτό όμως είναι κάτι που νομίζω ότι φαίνετε από την αρχή και δεν προκύπτει ξαφνικά μετά από χρόνια γάμου.

Φυσικά αυτό που ανακατεύει την τράπουλα είναι ο ερχομός ενός παιδιού. Συμφωνώ απόλυτα με την φίλη retrofan και μιλάω εκ πείρας (είμαι νέος μπαμπάς).
 
Αν μου ζητούσαν να κόψω τις "ρετρό" μου συνήθειες... :o απλά θα το τους ξέκοβα ή/και θα "έκοβα" αυτούς που θα μου το ζητούσαν... :angry:

 


Δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς αυτά που έχω αγαπήσει και εξακολουθώ να κάνω τόσα χρόνια... μάλλον θα ήμουν κάποια άλλη... Αν, τώρα, κάποιος -μάνα, συγγενής, φίλος, συνάδελφος, άσχετος- δεν αισθάνεται καλά μαζί μου... δε βρίσκω για ποιό λόγο υποχρεώνεται να παραμένει κοντά μου... :xm: Η πόρτα - όπως και τα παράθυρα - παραμένουν πάντα ανοιχτά... :ban:
 
Ρετρο συνηθειες.. Για μενα ρετρο συνηθειες ειναι καποια χομπυ-ενδιαφεροντα τα οποια εχω απο παιδι/εφηβος μα πανω απ ολα η αισθηση της ατομικοτητας μου. Αυτα δεν μπορει να μου τα κοψει κανεις γιατι απλουστατα αν το κανει δεν θα ειμαι πια εγω (και προφανως ο χαρακτηρας που αρεσε εξαρχης). Για μενα ειναι πολυ σημαντικο να εχω χρονο για τον εαυτο μου. Εστω κι αν ειναι μερικες ωρες σε ενα δωματιο του σπιτιου. Παντως αυτο που εχω παρατηρησει ειναι οτι μπορει τα αγορια μια ζωη να καναμε τα μαγκακια, να βιαζομασταν να μπουμε στον κοσμο των μεγαλων, να οδηγαμε, να εχουμε οικονομικη ανεξαρτησια, δικο μας χωρο κτλ αλλα κατ ουσια, ολα αυτα ειναι ενα κελυφος γυρω απο μια μαλλον παιδικη ψυχη. Οι γυναικες αντιθετα ωριμαζουν πραγματικα, μεσα στον πυρηνα τους.

Κακα τα ψεμματα ομως να παραδεχτουμε οτι ο παραγοντας χρημα ειναι βασικος στο αν θα συνεχισεις να εισαι ανθρωπος ή θα μετατραπεις σε γκρι ανθρωπακι που παει σπιτι-δουλεια και τρωει παντοφλιες βλεπωντας το δελτιο του Μεγκα. Ειδικα οταν ερχονται παιδια ή ενας γαμος με πολλα οικονομικα προβληματα, τοσο τα χομπυ, οσο και η ορεξη πανε περιπατο.
 
Η ζωή και η συμβίωση γενικά είναι υποχωρήσεις. Ανέχομαι τα της συζύγου και ανέχεται τα δικά μου εφόσον είναι εντός λογικών πλαισίων βέβαια. Βιντεοπαιχνίδια κι εγώ σαν συνήθεια κατα κύριο λόγο.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα