Ας πάω κι εγώ μια γενιά πιο πίσω.
Τα πτι-φουρ στην εποχή μου ήταν γενική ονομασία που κάλυπτε αρκετά είδη γλυκακίων αλλά όχι αυτά τα βουτήματα. Συνήθως είχαν γκλάσο, άσπρο, χρωματισό ή και σοκολάτας, όχι απλή επικάλυψη με βούτηγμα σε λυωμένη σοκολάτα, και είχαν μαλακότερο περιεχόμενο (χωρίς όμως σιρόπι). Τα βουτήματα με σοκολάτα και μαρμελάδα δεν είχαν ειδική ονομασία, λέγονταν βουτήματα. Πάντως τα λατρεύω και τα δύο είδη, αν είναι καλοφτιαγμένα, και μια φορά που είχα φτιάξει ο ίδιος βουτήματα με καλά υλικά ήταν το κάτι άλλο... αααααχ. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν το "Μπλιαχ" του φίλτατου ΦΖΠ1 εκτός αν η εμπειρία του είναι με φτηνιάρικα παρασκευάσματα κολλημένα με χρωματισμένο αρωματισμένο σιρόπι γλυκόζης, οπότε συμμερίζομαι απόλυτα την αηδία του.
Υποθέτω ότι τα είδη των δώρων (βιβλία, γλυκά, ποτά κλπ) δεν έχουν αλλάξει αλλά οι λεπτομέρειες είναι διαφορετικές καθώς και το κόστος που έχει αυξηθεί (σε πραγματικές τιμές). Όταν ήμουνα παιδί μια μεγάλη σοκολάτα του δεκάρικου ήταν απόλυτα αποδεκτό δώρο για επίσκεψη σε γιορτή ή γενέθλια παιδιών, ενώ ένα 45άρι δισκάκι (περίπου 30 δραχμές) ήταν κάτι το πλουσιοπάροχο. Δεν φαντάζομαι κάτι αντίστοιχο να είναι δεκτό τώρα πια.
Τούρτες ήταν ένα κλασσικό δώρο εορταστικών επισκέψεων τότε (από το 1965 και μετά που θυμάμαι). Εκείνο που δεν συνηθιζόταν ήταν τούρτα παγωτό. Από τη μια οι καταψύξεις, τυπικά μέσα στο κυρίως ψυγείο και όχι με ανεξάρτητη πόρτα, ήταν πολύ μικρότερες. Από την άλλη επικρατούσε η αντίληψη ότι παγωτά έκανε να τρώγονται μόνο καλοκαίρι πράγμα που άφηνε μεγάλο μέρος του χρόνου εκτός. Βέβαια το 1980 που έφυγα τα πράγματα είχαν αλλάξει αρκετά.
Τα σοκολατάκια Τζοκόντα Παυλίδου ήταν η κορυφή των σοκολατακίων. Δεν ξέρω πότε πρωτοεμφανίστηκαν, πάντως τα θεωρούσαν κάτι το πολύ εκλεκτό. Πρέπει να ήταν από τα πρώτα τυποποιημένα. Γενικά θυμάμαι να πηγαίνουμε σε ζαχαροπλαστείο και να παραγγέλνουμε χύμα σοκολατάκια για δώρο, οπότε μπαίνανε σε ωραίο κουτί, αλλά η εμφάνιση των Τζοκόντα έκανε τα χύμα να θεωρούνται μπασκλασαρία.
Από ποτά για δώρο συνηθιζόταν αρκετά και το βερμούτ, αφού ήταν και δημοφιλές ποτό. Ουίσκι και τέτοια δεν είχαν αρχίσει ακόμη, τουλάχιστον στια μικρομεσαία στρώματα (άλλωστε δείτε και τις σκηνές ουισκοποσίας στις παλιές κωμωδίες, όπου η μεν διεφθαρμένη αριστοκρατία το συνήθιζε αλλά οι παλιότεροι / απλοϊκότεροι όταν πρωτοεπιναν το μισούσαν και το αποκαλούσαν κοριοζούμι). Κλασσικό ήταν και το μπράντυ, Βότρυς ή Μεταξά, που το αποκαλούσαν κονιάκ.