Ρετρό ζήλια...

[krios]

Εν πρώτοις θα έλεγα ότι είναι μια βασανιστική ασθένεια. Ένα πολύ κακό συναίσθημα που μάλλον το είχαμε όλοι ως παιδιά άλλος σε μεγαλύτερο και άλλος σε μικρότερο βαθμό. Πολλές, λίγες φορές... Είναι θέμα χαρακτήρα. Θυμάστε τι ζηλέψατε μικροί; Το αποκτήσατε κάποια στιγμή ή είναι ένα μικρό κρυμμένο αποθημένο μέσα σας ακόμα;

Εγώ λοιπόν ζήλεψα τη βόλτα με ένα κόκκινο πλαστικό αυτοκινητάκι με πετάλια. Ήθελα να κάνω έστω και μια φορά. Δεν τα κατάφερα μιας και τα αγόρια της γειτονιάς που είχαν το αυτοκινητάκι...είχαν και τον αξεκόλλητο και δεν ήθελαν να το μοιραστούν. Εννοείται ότι το έχω αποθημένο (και καλά κάνω που το έχω αποθήσει μακριά μακριά γιατί έτσι κι αλλιώς δε χωράω πιά οπότε τι να στενοχωριέμαι τώρα; :xm: )

Α, υπάρχει και υλικό προς ανάγνωση για το απαίσιο αυτό συναίσθημα που πολύ εύκολα χαντακώνει την ψυχή, το μυαλό, τη ζωή, τις σχέσεις: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%B1

 

[dimitris261]

Αααααααχ... Μεγάλο θέμα άνοιξες... Επειδή η οικογένειά μου ήταν αγροτική και φτωχή, πολλά πράγματα ζήλεψα και δε μπορούσα να τα έχω. Απωθημένο το χα όμως ένα Walkman που είδα για πρώτη φορά στα χέρια από κάτι γειτονόπουλα που ήρθαν από Γερμανία. Το κλασικό μπλε με τα πορτοκαλί ακουστικά. Έμμονη ιδέα μου έγινε. Και είχε και ραδιόφωνο, πρωτοποριακό για την εποχή του. Τελικά πήρα ένα όταν πήγα φαντάρος (καμιά δεκαετία μετά) και έφυγε το απωθημένο #)

 

[pooky(1)]

Μεγάλο θέμα indeed.

Τι ζήλεψα:

1). Κονσόλες. Είχαν όλοι αλλά για μένα ήταν ταμπού. Δεν υπήρχε μία. Σήμερα έχω κι εγώ δεν ξέρω πόσες, τις περισσότερες για να τις κοιτάζω και να νοιώθω απίθανα!!!!!! Ενδεικτικά αναφέρω ότι σε μια εβδομάδα θα αποκτήσω το έκτο μου X-box 360.

2). Αυτοκίνητο και μηχανή: Είχαν κάτι τυπάδες στο πανεπιστήμιο κυρίως. (Για μένα που μπήκα πανεπιστήμιο πριν 22 χρόνια είναι ρετρό, το 1987 μπήκα!!!! ) Ζήλευα του σκασμού. Σήμερα, έχω αυτοκίνητο που αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός για τους περισσότερους. Και άλλα που είναι εκτός κυκλοφορίας σκεπασμένα στο γκαράζ μου στη Καλαμάτα. Όσο για μηχανή, περίμενα να φτάσω σε "ώριμη" (και καλά λέμε τώρα) ηλικία, εντός ολίγου αποκτώ το δίπλωμα και αποκτώ το πιο άγριο απωθημένο μου.

3). Χαρτζηλίκι: Λόγω φτώχειας και οικονομικής κατάστασης ποτέ μου μέχρι τα 18 μου δεν είχα λάβει έστω και μια δεκάρα χαρτζηλίκι. Όχι γιατί δεν μου έδιναν, αλλά γιατί δεν ήθελα να ζητήσω. Σήμερα........ όχι δεν σας λέω!!!!!!!!!!!!!

Αυτά ήταν τα βασικά που θυμάμαι από τα εφηβικά μου κυρίως χρόνια.

 

[abbey]

Δεν θυμάμαι να είχα ζηλέψει κάτι πολύ συγκεκριμένο αλλά γενικά όταν ήμουν μικρή ότι δωράκι έπαιρναν οι δικοί μου για άλλα παιδάκια ακριβώς το ίδιο έπρεπε να πάρω και εγώ γιατί θα έκανα τον χαμό!

Αργότερα στο γυμνάσιο όμως είχα ζηλέψει πολύ ένα πικ απ!! Τελικά ποτέ δεν κατάφερα να πάρω ένα ηχοσύστημα όπως το ήθελα για πολλούς και διάφορους λόγους !!!

 

[Maddog]

Νομίζω ότι ζήλευα αρκετά έναν φίλο που είχε εν έτει 1987-88 δύο βίντεο και μπορούσε να αντιγράφει βιντεοκασέτες. Κάτι εντελώς εξωτικό, αφού οι περισσότεροι είχαν ένα βίντεο ή και κανένα.

Ευτυχώς ήταν αρκετά γενναιόδωρος για να αφήνει και εμάς από την παρέα να κοπιάρουμε που και που τίποτα. Προσωπικά είχα "τσακίσει" τις μεταλλοροκάδικες βιντεοκασέτες που νοίκιαζε τότε το Happening.

Τα πράγματα γίνανε ακόμα χειρότερα όταν ο ίδιος εμφάνισε και ένα cd player κανάν χρόνο αργότερα. Αλλά εκεί πήρα ρεβάνς γρήγορα, όταν έφερα 6πλο cd changer Pioneer από Αμερική το 1990. Οπότε ζήλεια διαρκείας ήταν μόνο τα διπλά βίντεο.

 

[Alucard]

Ο γείτονάς μου είχε Amiga 500 ενώ εγώ έναν ταπεινό (μπροστά της) Commodore 64.

Αν και χαιρόμουν για τον ίδιο μιας και εκτός από γείτονες ήμασταν και καλοί φίλοι και παίζαμε στον υπολογιστή του με τις ώρες, όταν επέστρεφα σπίτι δεν μου έκανε καρδιά να ανοίξω τον C64 :rant:

 

[alkis21]

Καταρχάς ζηλεύω την Κριό που άνοιξε το θέμα που από καιρό σκεφτόμουν να ανοίξω ο ίδιος!

Δεν θυμάμαι να ζήλευα ιδιαίτερα υλικά αγαθά. Όχι γιατί ήμασταν πλούσιοι ούτε επειδή ήμουν ολιγαρκής (εδώ γελάμε...), αλλά επειδή ήμουν το κλασσικό κακομαθημένο μοναχοπαίδι στο οποίο γενικά δεν χαλούσαν χατήρι. Θυμάμαι όμως έντονα πως:

-Ζήλευα τα παιδάκια που είχαν αδέρφια

-Ζήλευα τις οικογένειες που ζούσαν σε μία πόλη όλη τους τη ζωή και δεν έπρεπε να μετακομίζουν κάθε δυο χρόνια και να ξεκινούν φιλίες απ' την αρχή όπως εγώ

-Ζήλευα τους συμμαθητές που ο πατέρας τους δεν έκανε επικίνδυνο επάγγελμα και δεν έτρεμε η καρδιά τους κάθε φορά που άκουγαν για πτώση αεροπλάνου

-Ζήλευα τα ψηλά παιδιά που ήταν πιο δημοφιλή στο μπάσκετ και μπορούσαν να ζητήσουν όποια κοπέλα ήθελαν για χορό #)

-Ζήλευα (και ακόμα ζηλεύω) αυτούς που τρώνε ασταμάτητα ό,τι θέλουν χωρίς ποτέ να παρεκκλίνει το βάρος τους

 

[nasos o "kalamatas&qu]

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τα πιο πλούσια και άπληστα παιδιά ζήλευαν πολύ περισσότερο υλικά αγαθά από εμάς τα πιο normal οικονομικά παιδιά. Θυμάμαι τη λύσσα ενός "πλουσιόπαιδου" για ένα ζευγάρι παπούτσια air jordan, μόνο και μόνο επειδή μου τα είχαν φέρει απ τις ΗΠΑ ο θείος με τη θεία.

Εγώ ζήλευα άυλα πράγματα : Το ύψος π.χ, τα παιδιά που ήξεραν καλή "δηλωτή", τα παιδιά που δεν έκαναν αθλητισμό σαν εμένα και ήταν όλο για καφέ και ηλεκτρονικά... Τέτοια μικροπράγματα.

 

[Juanita]

Αν ζήλευα λέει;;;;

Καθημερινώς και αδιαλείπτως...

- Τη φίλη μου τη Σοφία για όλες τις κούκλες Sindy και Barbie που είχε μαζί με τα αξεσουάρ τους...

- Την ξαδέρφη μου την Κριό για το γουώκμαν της

- Τα λευκώματα των φιλενάδων μου που είχαν διαρκώς περισσότερα αυτοκόλλητα από τα δικά μου

- Τη συμμαθήτριά μου τη Μαρίτα (ή κάπως έτσι) με την οποία ήταν ερωτευμένος ο γόης της τάξης μας, Κώστας... Το δε χειρότερο ήταν που ως καλή του φίλη ήθελε να μεσολαβήσω για να τα φτιάξουν...

- Το ποδήλατο του γείτονα... την αδερφή μου για όλα τα δώρα που της έκαναν οι γονείς μας...

...και άλλα πολλά, που ούτε που τα θυμάμαι τώρα...

Δε φαντάζεστε τι κακίες περνούσαν από το μυαλό μου...

Μετά το έριξα στη γιόγκα και ησύχασα...

0

Στη γκρίνια βασικά το έριξα...

αλλά ας μείνει μεταξύ μας...

 

[theoritikos]

Όταν ήμουν στην πέμπτη Δημοτικού, υπήρχε ένας διαγωνισμός στα δρακουλίνια. Σε κάθε σακουλάκι υπήρχε ένα φωσφοριζέ αυτοκόλλητο, και στην πίσω όψη ανέφερε το δώρο που κέρδιζες (αν κέρδιζες). Το μεγαλύτερο δώρο του διαγωνισμού ήταν ένα super nintendo. Μια μέρα ο φίλος μου όπως τρώει τα δρακουλίνια του, ρίχνει μια φευγαλέα ματιά στο αυτοκόλλητο χωρίς να του δώσει ιδιαίτερη σημασία. Εκεί που πάει να το πετάξει βλέπει πως το χρώμα που έχει η πίσω όψη είναι διαφορετική από την κανονική. Το ξανακοιτάζει και με τρεμάμενη φωνή λέει πως κέρδισε ένα super nintendo! Για μια εβδομάδα τον ζήλευε όλη η τάξη, αλλά εγώ τον ζήλευα πιο πολύ γιατί προσπαθούσα να πείσω τους γονείς μου να μου πάρουν ένα αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Στο Γυμνάσιο από την άλλη, είχα φοβερό άχτι όλους εκείνους που είχαν καλούς βαθμούς στην Φυσική και την Χημεία, και που χωρίς ιδιαίτερο κόπο καταλάβαιναν αυτά τα μαθήματα.

Επίσης συνεχίζω να ζηλεύω εκείνους που μένουν σε τεράστια σπίτια/μονοκατοικίες και δεν ταλαιπωρούνται από το μειωμένο χώρο των πολυκατοικιών, και από γείτονες που κάνουν φασαρία ότι ώρα γουστάρουν.

 

[RIO]

Ζήλευα, που στο δημοτικό τα υπολοιπά παιδιά της τάξης, έμεναν λίγο πολύ στις ίδιες γειτονιές, ενώ εγώ ήμουν ο πιο αποκομμένος. Έτσι οι άλλοι έφευγαν μαζί μπουλούκια, παίζαν μαζί και μιλούσαν "συνθηματικά" για διάφορα πράγματα που ξέραν, ενω εγώ σε πολλές περιπτώσεις έμοιαζα σαν εξωγήινος ...

 

[krios]

Ξέχασα να πω πως είχα ζηλέψει ένα σκέιτ ξύλινο ενός γείτονα. Εκτός από ξύλινο ήταν πιο μεγάλο και πιο φαρδύ από το δικό μου που ήταν πλαστικό. Το φοβερό είναι ότι ένα βράδυ ο γείτονας το έχασε. Και το βρήκα εγώ. Το πήρα σπίτι, το κράτησα πολύ λίγες μέρες και όταν τον είδα του είπα πως το έχω εγώ. Δεν τον είδα και πολύ ευχαριστημένο, σχεδόν δεν τον ένοιαξε και βασικά κατάλαβα ότι το πλούσιο αυτό γειτονόπουλο απλά το είχε για να μας κάνει φιγούρα. Τέλος πάντων, σημασία έχει να διαθέτεις καθαρή συνείδηση...Και να μπορείς να χαίρεσαι με ότι έχεις. Και φυσικά να μπορείς να κάνεις σκέιτ χαχα!

 

[demis]

Ήθελα να έχω ένα καλό φυσοκάλαμο, ζήλευα τα μεγαλύτερα παιδιά, και δεν μπορούσα να φτιάξω κάτι αξιοπρεπές -ήμουν μόλις 6 χρονών- μέχρι που ένας φοιτητής από το απέναντι μπαλκόνι -καλή του ώρα όπου και να 'ναι- μου χάρισε το δικό του! Και ήταν σούπερ! Ίσως το πρώτο δώρο που θυμάμαι, τώρα που το καλοσκέφτομαι...

 

[joe]

Ήθελα να έχω ένα καλό φυσοκάλαμο, ζήλευα τα μεγαλύτερα παιδιά, και δεν μπορούσα να φτιάξω κάτι αξιοπρεπές -ήμουν μόλις 6 χρονών- μέχρι που ένας φοιτητής από το απέναντι μπαλκόνι -καλή του ώρα όπου και να 'ναι- μου χάρισε το δικό του! Και ήταν σούπερ! Ίσως το πρώτο δώρο που θυμάμαι, τώρα που το καλοσκέφτομαι...

φοιτητης με φυσοκαλαμο....

 

[Wally]

Στιγμες σουρεαλ

 

[pooky(1)]

φοιτητης με φυσοκαλαμο....

Βρήκατε το χαμένο μου αδερφό. Σας ευχαριστώ πολύ.

 

[Amstrad1981]

Το μόνο που ζήλεψα στην περίοδο των παιδικών και των εφηβικών μου χρόνων, ήταν τους υπολογιστές διαφόρων συμμαθητών και φίλων μου! Μα είναι δυνατόν (όχι πέστε μου) να έχουν Amiga 500-1200, 386 με cd-rom και κάρτα ήχου, 486, pentium, και να έχω ξεμείνει με τον 80286 από το 1991-1998; Ευτυχώς το 1999 έπεσε από τύχη στα χέρια μου ένα notebook Pentium II 300Mhz/64Mb Ram/4Mb S3 με DVD-Rom και TFT 14ʼʼ, που το μόνο μειονέκτημα του ήταν η μηδαμινή υποστήριξη 3D παιχνιδιών. Ώσπου ήρθε το 2001 και αγόρασα τον πρώτο μου υπολογιστή που είχε τα πάντα και έτρεχε τα πάντα! Αμήν!

Έμ τι νομίζατε, πως συλλέγω υπολογιστές για το χαβαλέ μου; Είναι ψυχολογικό σας λέω!!!

 

[Λορένα]

Ζηλευα τα παιδια που ειχαν αδερφια, μεχρι που στα εντεκα μου απεκτησα την αδερφη μου και μετα ζηλευα τα μοναχοπαιδια

Ζηλευα τα παιδια που ειχαν ποδηλατο, και εμενα δεν με επαιρναν απο φοβο μην πεσω και σκοτωθω.

Ζηλευα τα παιδια που τα ειχαν καπως παραμελημενα οι γονεις τους, και μπορουσαν να πανε οποια ωρα της μερας θελαν, οπου θελαν, να κανουν οτι θελουν, ενω σε μενα καθε μερα πρωι-μεσημερι-βραδυ η γειτονια ακουγε την φωνη της μανας μου που με φωναζε, την κατσαδα μετα, γιατι δεν συμπεριφερομαι οπως τα κοριτσια απο σπιτι (να ακουω παντα την μαμα δηλ και να της λεω τα παντα .. βασικα ποτε δεν την ακουγα), και την σχετικη αναφορα στον μπαμπα μετα, οπου και επεφτε πιο βαρια τιμωρια (2 μερες δεν θα εβγαινα απο το σπιτι, και κομμενη η τηλεοραση)

Μεγαλωντας (και μετα απο τετοιες απαγορευσεις) ζηλευα τα παιδια που ειχαν φιλους, ενω εγω ημουν σχετικα πιο μαζεμενη.

Υλικα αγαθα (εκτος απο το ποδηλατο) ζηλεψα και αποκτησα την bibibo. Δεν την ειχε κανεις αλλος, απο την τηλεοραση την ειδα. Γενικα παντως δεν ειχα απαιτησεις σαν παιδι

 

[demis]

Βρήκατε το χαμένο μου αδερφό. Σας ευχαριστώ πολύ.

:animlaugh: :animlaugh: :animlaugh:

 

[caramel]

Ως ενα σωστο material girl ζηλευα συλλογες φορεματων για κουκλες, κουκλοσπιτα,τον εξοπλισμο τους και τα σετ περιποιησης και φροντιδας μωρων, καροτσια,κουνιες πορτ μπεμπε κλπ.Ποτε δεν ειχα...κλαψ

Ζηλευα οσους καταλαβαιναν φυσικη - μαθηματικα.

Τωρα πια...τιποτα. I just don't care