metsgr είπε:
Τωρα είναι που έμεινα εγώ άφωνη... :sealed: Όντως από τα ομαδικά αθλήματα του αρέσει περισσότερο το μπάσκετ... 8) Λες να βγουν και τα υπόλοιπα;;;
Εντάξει, αν ήσουν εδώ όπου ακόμα και... το κρίκετ είναι πιο δημοφιλές από το μπάσκετ ίσως και να ήταν περίεργο, αλλά στην Ελλάδα, κακά τα ψέματα, το 95% των αγοριών ασχολούνται με μπάσκετ ή/και ποδόσφαιρο...
Για να επανέλθω on-topic, τώρα...
Στη Β' Δημοτικού είχα κάνει μια χρονιά Αγγλικά σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών και επειδή θεωρούσα πως το επίπεδο ήταν πολύ χαμηλό έκανα τα μαθήματα της επόμενης χρονιάς σε ένα μήνα μέσα στο καλοκαίρι (με ιδιαίτερα με την ίδια καθηγήτρια). Όταν λοιπόν το Σεπτέμβρη επέστρεψα στο φροντιστήριο ζητώντας να "πηδήξω" μια τάξη, ο διευθυντής του φροντιστηρίου αρνήθηκε (σιγά μην έχανε τα δίδακτρα μιας χρονιάς!), με αποτέλεσμα να το πάρω προσωπικά και να παρατήσω εντελώς τα Αγγλικά...
Φυσικά, επαφή είχα σχεδόν καθημερινά (κυρίως με US English, βέβαια), με μουσική, ταινίες, videogames κ.λπ. Έλα όμως που τα Αγγλικά που έμαθα έτσι ήταν λίγο πιο... στην καθομιλουμένη από το φυσιολογικό...
Όταν λοιπόν στην Α' Γυμνασίου είχαμε μάθημα Αγγλικών στο σχολείο, μας ζήτησε η καθηγήτρια να γράψουμε μια απλή εκθεσούλα. Όπως μου φάνηκε απόλυτα φυσιολογικό, γέμισα την έκθεση με εκφράσεις του τύπου "wanna", "gonna" κ.λπ. αντί για "want to", "going to"... Περιττό να πω πως η έκθεση που μου επεστράφη ήταν πιο κόκκινη και από τα μούτρα μου μετά τη δημόσια κατσάδα που έφαγα από την καθηγήτρια πως "αυτά είναι Αγγλικά του δρόμου" και "πρέπει να σοβαρευτώ γιατί δεν είμαι γκάνγκστερ στο Χάρλεμ"...
Έκτοτε σοβαρεύτηκα, αλλά ουδέποτε κατόρθωσα να αποβάλλω την αμερικάνικη προφορά και ακόμα και σήμερα, μετά από 6 μήνες στην Αγγλία, όλοι οι ντόπιοι για Αμερικάνο με περνάνε, όσο κι αν προσπαθώ να ουδετεροποιήσω κάπως την ομιλία μου...