Ρετρό περιζήτητα επαγγέλματα

Λορένα

RetroNuts!
Joined
21 Απρ 2008
Μηνύματα
1.607
Αντιδράσεις
280
Ρετρο περιζητητα επαγγελματα για επαγγελματικη και.. προσωπικη αποκατασταση :p

Τι ευχη συνηθως διναν οι γονεις και οι συγγενεις σε ενα μικρο παιδι? (αγορι κατα προτιμηση..?)

-Γιατρος να γινεις παιδι μου

Τι γαμπρο ευχοντουσαν να αποκτησουν οι γονεις των νεαρων κορασιδων?

Το επαγγελμα του γιατρου ξανα, στην κορυφη της λιστας.

Φυσικα.. και του δικηγορου, του αστυνομικου, του δασκαλου, δημοσιου υπαλληλου, ηταν εξισου περιζητητα.

Φυσικα στις μερες μας, καποια (αν οχι τα περισσοτερα) επαψαν να ειναι. Αλλαξαν επισης πολλα δεδομενα της εποχης εκεινης, αλλα η φημη καποιων εξ' αυτων στοιχειωνει ακομη.

Θυμαστε αλλα?
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Θα προσθέσω την πλέον καλτ επιστήμη που προκαλούσε δέος στα μέσα της δεκαετίας του 80! Δεν είναι τυχαίο που ήταν η πρώτη σχολή στην 4η Δέσμη!

Πρόκειται φυσικά για την Κοινωνιολογία! Μετά βέβαια που μπήκαμε εμείς δεν είχε καθόλου κύρος! :(
 
Στην Οικογενεια Ανταμς 2 το μωρο της οικογενειας παθαινει μια "ασθενεια" και γινεται ενα γλυκο ξανθουλικο μωρο. Η γιαγια-μαγισσα διαβαζει ενα βιβλιο που λεει οτι απο αυτη την ασθενεια το παιδι οταν μεγαλωσει μπορει να ξεπέσει σε γιατρό, δικηγόρο, ακόμα και πρωθυπουργό :Ρ πεφτει μεγαλο κλαμα στην οικογενεια που τους βρηκε τετοια συμφορα
 
να πας να σπουδασεις <<κομπιουτερ>> σπυρο!!!!

μμμ ναι αλλα πρεπει να παρω και εναν για να κανω τα μαθηματα μου κλπ!!!

τελικα δεν σπουδασα <<κομπιουτερ>> αλλα τον κομπιουτερ τον πηρα χαχαχα

h πληροφορικη νομιζω οτι ηταν αρκετα στα πανω της την δεκαετια 83- 93 αν θυμαται κανεις και τις διαφημισεις απο τα pixel..
 
Γιατρός και δικηγόρος τα ιδανικά επαγγέλματα της κάθε 80s μικροαστικής και μικρομεσαίας οικογένειας (μπλιάχ).
 
spyros_s είπε:
Θα προσθέσω την πλέον καλτ επιστήμη που προκαλούσε δέος στα μέσα της δεκαετίας του 80! Δεν είναι τυχαίο που ήταν η πρώτη σχολή στην 4η Δέσμη!Πρόκειται φυσικά για την Κοινωνιολογία! Μετά βέβαια που μπήκαμε εμείς δεν είχε καθόλου κύρος! :(
Ομοιοπαθής κι εδώ. Αλλά την Κοινωνιολογία τη διάλεξα με κριτήριο να μη πατάω στη σχολή. Μου έτρωγαν χρόνο οι σπουδές από την ενασχόλησή μου με τους υπολογιστές.

Βέβαια σαν "επάγγελμα" ακολούθησα, φράπαρχος, αρχιτεμπέλης, megalooser, και άλλαξα το επώνυμό μου σε Ξαπλαρόπουλος. :D :D
 
Επιλογές είναι αυτές...αφού σε παίρνει...απλα μαγκιά σου. Εγώ πάντως το κυνήγησα τοτε με μαστερ κλπ. Τουλάχιστον χρησίμευσαν για να γίνω Δ.Υ.
 
Μπα. Οι σπουδές δεν με ενθουσίασαν ποτέ. Δεν τις σιχαινόμουνα σαν το σχολείο, βέβαια, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να παρακολουθώ καθημερινά και να γίνομαι κομμάτι όλου αυτού του πανεπιστημιακού τσίρκου.

Βέβαια όταν μπήκα κοινωνιολογία όλοι έλεγαν ότι θα γίνω καθηγητής. Βέβαια και εγώ ακολούθησα master στο extreme video gaming. Άσε το σκυλάδικο που είχαμε δεν το άλλαζα με τίποτε.

Άλλωστε, οι golden jobs του 80 αποδείχτηκαν εξολοκλήρου major fails σήμερα. Γιατρός λέει αν έχεις περίεργη ειδικότητα (όχι πολύ διαδεδομένη) ή γονέα που θα σου δώσει πελατεία στο πιάτο. Δικηγόρος σήμερα, σημαίνει πείνα. Κοινωνιολόγος, σημαίνει looser και για μένα (αποκλειστικά και μόνο για μένα) το όνειρο του μέσου μικροαστού Έλληνα, μια θέση στο Δημόσιο δεν το θέλω ούτε ζωγραφιστό. Πήγα με το καθεστώς των stage και είδα πόσο ειδυλλιακά είναι τα πράγματα στο Δημόσιο. Νοοτροπία που κρατάει από τους παππούδες μας, thanks not for me.

Βέβαια εγώ μεγάλωσα μέσα στα σκυλάδικα, ότι είχε να κάνει με μέρα και πρωινό ξύπνημα μου δημιουργούσε (και μου δημιουργεί) κρίσεις πανικού.

Θυμάστε μια κλασσική ατάκα των γονέων μας όταν έβλεπαν κάποιο "πετυχημένο"; "Αυτός ξεκίνησε με ένα καροτσάκι στο δρόμο" ή "αυτός ξεκίνησε με ένα πανέρι" . Urban myths του κακού συναπαντήματος όλα.
 
pooky(1) είπε:
Θυμάστε μια κλασσική ατάκα των γονέων μας όταν έβλεπαν κάποιο "πετυχημένο"; "Αυτός ξεκίνησε με ένα καροτσάκι στο δρόμο" ή "αυτός ξεκίνησε με ένα πανέρι" . Urban myths του κακού συναπαντήματος όλα.
"Aυτός ξεκίνησε με ένα Amstrad" ; :cool:
 
Θυμάστε μια κλασσική ατάκα των γονέων μας όταν έβλεπαν κάποιο "πετυχημένο"; "Αυτός ξεκίνησε με ένα καροτσάκι στο δρόμο" ή "αυτός ξεκίνησε με ένα πανέρι" . Urban myths του κακού συναπαντήματος όλα.
Χαχαχα δυστυχώς τέτοιες βλακείες λέγονταν και θα λέγονται στα παιδιά.

Αν και βέβαια μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα και οι πιο νέοι γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά πώς να γίνουν λαμόγια για να τη βγάλουν καθαρή ;)
 
Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν ξέρω κανέναν γιατρό που να πεινάει, ενώ δεν νομίζω και πως με ένα πτυχίο Νομικής σε τρώει η αφάνεια. Μπορεί να μην εξασφαλίζονται όσο ίσως περίμεναν, αλλά τα χρήματα δεν είναι το παν. Εγώ προτιμώ ένα παιδί που έχει φιλοδοξία να σπουδάσει μια επιστήμη κι ας βαδίζει λίγο στο άγνωστο (αρκεί να είναι πραγματικά δική του επιθυμία και όχι να του έχει επιβληθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τους γονείς), παρά το σημερινό χάλι που βλέπω να είναι πρώτες σχολές σε προτίμηση τα σώματα ασφαλείας (!) επειδή προσφέρουν άμεση επαγγελματική αποκατάσταση.
 
Δυστυχώς ή ευτυχώς στην σημερινή εποχή, όπως αυτή εξελίχθηκε, μετράει το χρήμα. Σήμερα πετάς μια ταμπέλα "επιχειρηματίας", "χρηματιστής" και είσαι cool και αραχτός να απολαύσεις τα πλούτη σου. Αν έχεις και αν ξέρεις να καλυφθείς βέβαια, είσαι Θεός.

Θα μιλήσω κυνικά (όπως μου είπαν σε άλλο thread και συμφωνώ με τα 1000) αλλά αν θες να έχεις φιλοδοξίες και να πας την επιστήμη σου παραπάνω έχασες αν δεν έχεις κεφάλαιο να ξεκινήσεις κάτι δικό σου. Αν είσαι υπάλληλος από την άλλη, το μόνο που κάνεις είναι να ακολουθείς τις εντολές του εργοδότη σου και κάθε δική σου innovation ανήκει στην εταιρεία που εργάζεσαι.

Καλός Άλκη μου ο ρομαντισμός, αλλά αν έχεις χρήμα διάβαινε και καταθετικό λογαριασμό περπάτει.

Σήμερα αν ήμουν 20 θα διάλεγα κι εγώ με τα 1000 να πάω σε σώματα ασφαλείας και δη στις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας και μόνο.

Όσο για το αν πεινάνε οι γιατροί θα συμφωνήσω μαζί σου. Δεν πεινάνε, αλλά είναι μεροδούλι - μεροφάι. Καμία σχέση με το παρελθόν όπου με το που έβγαινες από την ιατρική και μόνο με τον τίτλο γινόσουν ζάμπλουτος.

Για τους δικηγόρους, ρώτα νέους (φιλόδοξους) ασκούμενους που τους εκμεταλλεύονται οι εκάστοτε μεγαλοφτασμένοι. Το να κάνω το κούριερ και να πληρώνω λογαριασμούς στην τράπεζα δεν έχει τίποτε να κάνει με την επιστήμη. Ούτε το να δουλεύω δεύτερη δουλειά το βράδυ για να τα βγάλω πέρα. Σε μαγαζί που ασχολούμαι (γιατί θέλω να μπω συνέταιρος με καλό ποσοστό) ξέρεις πόσα κοριτσάκια - κούκλες Θεές που έχουν αποφοιτήσει από νομικές και λοιπές σχολές, έρχονται να δουλέψουν σαν σερβιτόρες ή στην υποδοχή; Ξέρεις μια κοπέλα (εμφανίσιμη) στην υποδοχή του μαγαζιού (ανοίγει την πόρτα και σου σκάει θανατηφόρο χαμόγελο) πιάνει 200 ευρώ το βράδυ, ενώ σαν "ασκούμενη" δικηγόρος πιάνει 450 ευρώ το μήνα. Στο μαγαζί που σου λέω, δεν θα την παρενοχλήσει σεξουλικά κανείς (το τι θα κάνει μετά το σχόλασμα είναι δικό της καπέλο) γιατί θα τον στείλουν οι φουσκωτοί στο νοσοκομείο, ενώ σαν ασκούμενη θα έχει το κάθε ένα να την παρενοχλεί και να την απειλεί ότι αν πει τίποτε θα καταντήσει να σκουπίζει δρόμους..... Οπότε, ναι ρε παιδιά τα δικά μου παιδιά πως θα τα στείλω αργότερα στη ζούγκλα;

Δική μου απλά προσωπική άποψη, από έναν τρελό παλαβό που δεν θέλει να έχει καμία επαφή με το σύστημα της εργασίας όπως το κατάντησαν.

BTW, προς αποφυγή παρεξηγήσεως, όπως έχω πει και σε άλλους φίλους από εδώ μέσα, θεωρώ τον Άλκη υπόδειγμα επαγγελματία και ανθρώπου, που όντας στην Ελλάδα ασχολείται με ένα κλάδο που οι περισσότεροι αγνοούν και το κάνει καλά.
 
Γιώργο μου είναι γνωστό ότι οι φιλοσοφίες μας απέχουν παρασάγγας. Βέβαια απλά συζητάμε, δεν προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον. :)

Για παράδειγμα εγώ ακόμα και δισεκατομμυριούχος να ήμουν δεν θα σταματούσα να δουλεύω. Σήμερα 28/10 βρίσκομαι στο γραφείο όχι επειδή μου το επέβαλλε κανείς, αλλά διότι δεν πιστεύω στις αργίες. Βίτσια...

Δεν είναι θέμα ρομαντισμού, ούτε επιστήμης, είναι θέμα του ότι πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να κυνηγάει ως στόχο το να κάνει αυτό που του αρέσει, κάτι με το οποίο νομίζω πως συμφωνείς. Ένας κόσμος στον οποίο ένα παιδί 17 ετών θέλει να σπουδάσει αρχιτέκτονας διότι αυτό του γουστάρει, αλλά προτιμά να δηλώσει ΜΑΤατζής στο μηχανογραφικό του γιατί φοβάται την αποτυχία μου προκαλεί θλίψη. Αν οι αστυνομικοί έπαιρναν πάγιο μισθό πέντε χιλιάρικα, ΟΚ μαζί σου. Αλλά επειδή δεν είναι έτσι, με εξοργίζει η φιλοδοξία του τρεις κι εξήντα που μετά από είκοσι χρόνια θα γίνει τρεις και ενενήντα γιατί "μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει θα έχεις τον μισθό σου". Εγώ πάντα προτιμούσα να μην βάζω ταβάνι στις φιλοδοξίες μου γι' αυτό και λοιδορώ τον δημόσιο τομέα.
 
...καλά όσα λες όμως πόσοι έχουν τα χρήματα για να ξεκινήσουν;

Εσύ μου λες -και σε τιμάει αυτό διότι δεν το παίζεις κάποιος με τον μόχθο άλλων- ότι μπορείς να μην εργάζεσαι λόγω της όποιας οικογενειακής οικονομικής επιφάνειας όμως οι πολλοί τι επιλογές έχουν; Όσο για τα σώματα ασφαλείας που ανέφερες έχουν γεμίσει με νεαρά αριστούχα, παιδιά που παντρεύονται στα 22 τους για να πάρουν καλή μετάθεση! Δημιούργησαν μια γενιά δίχως όνειρα διότι υπερισχύει ο ρεαλισμός! Όμως ρε γαμώτο δεν ζηλεύω μια γενιά που λειτουργεί σαν σαραντάρηδες επειδή έχει το μυαλό να το κάνει. Ένας νέος οφείλει να ελπίζει, να ονειρεύεται, ν' αγωνίζεται, να παλεύει, να μην το βάζει κάτω, να θετει στόχους μόνο και μόνο για την διαδικασία μέχρι να τους φτάσει ή να αποτύχει, να είναι απέναντι και όχι μέσα στο σύστημα! Δεν τολμώ να σκεφτώ πως θα είναι η γενιά μετά από αυτούς.
 
Γιατρος, δικηγορος, δημοσιος υπαληλος, Σωματα Ασφαλειας ειναι ακομα το ονειρο της νεοελληνικης κοινωνιας για τα παιδια της.

Τιποτα δεν εχει αλλαξει απο τοτε περα απο το οτι ο δημοσιος τομεας μεγαλωσε 25 φορες σε προσωπικο και βουλιαξε οποιαδηποτε χαραμαδα ελπιδας για προσωπικη και Εθνικη ανελιξη και οτι το προσωπικο των Σωματων Ασφαλειας προκυπτει απο το αν καποιος γραψει καλα Ιστορια δεσμης.

Τα πραγματα ειναι ξεκαθαρα, ιδια και απλα χειροτερευουν λογαριθμικα.
 
alkis21 είπε:
Γιώργο μου είναι γνωστό ότι οι φιλοσοφίες μας απέχουν παρασάγγας. Βέβαια απλά συζητάμε, δεν προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον. :)
Για παράδειγμα εγώ ακόμα και δισεκατομμυριούχος να ήμουν δεν θα σταματούσα να δουλεύω. Σήμερα 28/10 βρίσκομαι στο γραφείο όχι επειδή μου το επέβαλλε κανείς, αλλά διότι δεν πιστεύω στις αργίες. Βίτσια...

Δεν είναι θέμα ρομαντισμού, ούτε επιστήμης, είναι θέμα του ότι πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να κυνηγάει ως στόχο το να κάνει αυτό που του αρέσει, κάτι με το οποίο νομίζω πως συμφωνείς. Ένας κόσμος στον οποίο ένα παιδί 17 ετών θέλει να σπουδάσει αρχιτέκτονας διότι αυτό του γουστάρει, αλλά προτιμά να δηλώσει ΜΑΤατζής στο μηχανογραφικό του γιατί φοβάται την αποτυχία μου προκαλεί θλίψη. Αν οι αστυνομικοί έπαιρναν πάγιο μισθό πέντε χιλιάρικα, ΟΚ μαζί σου. Αλλά επειδή δεν είναι έτσι, με εξοργίζει η φιλοδοξία του τρεις κι εξήντα που μετά από είκοσι χρόνια θα γίνει τρεις και ενενήντα γιατί "μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει θα έχεις τον μισθό σου". Εγώ πάντα προτιμούσα να μην βάζω ταβάνι στις φιλοδοξίες μου γι' αυτό και λοιδορώ τον δημόσιο τομέα.


Φυσικά και οι φιλοσοφίες μας απέχουν έτη φωτός!!! Αλλά αυτό είναι που με κάνει να θέλω να συζητώ μαζί σου, είναι απίστευτο το ήθος και ο χαρακτήρας σου Άλκη και με τιμά ακόμα και η γνωριμία μαζί σου! Άλλωστε από διαφορετικέ απόψεις μπορεί να βγει κάτι καλό, αν συμφωνείς με τον άλλο σε όλα κάτι δε πάει καλά.

Κι εγώ σήμερα θα είμαι πάνω στον υπολογιστή μου όταν ανοίξουν τα χρηματιστήρια, με το ένα θα παίζω και στο άλλο θα έχω ανοιχτά διάφορα παράθυρα, κι εγώ δεν πιστεύω σε αργίες. Δυστυχώς, όμως, ο κάθε ένας από τους φίλους μας που εργάζεται υπό καθεστώτα μεσαίωνα, περιμένει την αργία και την κάθε αργία σαν στάλα βροχής στην απέραντη έρημο, δεν τους αδικώ.

Πήγα στο Δημόσιο για να μη χαλάσω χατήρι στους δικούς μου που τα παρουσίαζαν όλα ωραία και θεϊκά αν μπω εκεί. Έφυγα μαύρα μεσάνυχτα (την ώρα που προτιμώ) αφού απείλησα ακόμα και τις μάνες κάποιων εξυπνάκηδων που έβαζαν τα stage να δουλεύουν και αυτοί κοιμόντουσαν σπίτια τους, ενώ έγραφαν και 60 ώρες υπερωρία το μήνα. Φυσικά στη φουρνιά των 60 ατόμων που προσέλαβαν με το καθεστώς αυτό τότε, οι υπόλοιποι 59 όχι μόνο το δέχτηκαν αλλά θεώρησαν ότι εγώ ήμουν ο βλάκας, ο ηλίθιος που δεν αγαπούσα το μέλλον μου!!!!!

Εδώ έρχεται ο Wally να επιβεβαιώσει ότι ακόμα και σήμερα το retro όνειρο του Δημοσίου Υπαλλήλου το "βρέξει - χιονίσει" καλά κρατεί.

Πέρασα χτες από το Δήμο μου για να πάρω κάτι παλιόχαρτα, και είδα τους "συναδέλφους" μου σε κατάσταση χαρακίρι. Εγώ να γίνω έτσι, όχι, δεν χρωστάω σε κανέναν καμία χάρη.

Δυστυχώς το "φίλησα κατουρημένες ποδιές" για μια θέση κακοπληρωμένου αργόμισθου καλά κρατεί, βέβαια αυτοί οι κακοπληρωμένοι αργόμισθοι είναι αυτοί που θα απαιτήσουν από μένα και σένα να τους τα σκάσουμε αργότερα (ναι η γλαρόσουπα που λέγαμε) και θα μας κρίνουν ότι είμαστε και ηλίθιοι που δεν μπήκαμε στη κλίκα τους. Εμένα προσωπικά με έχουν ήδη αντιμετωπίσει έτσι, βέβαια εμένα προσωπικά δεν μου καίγεται καρφί, αλλά τι ισχύει για το πλήθος γύρω μας;

Αν πιάσουμε τα του δημόσιου τομέα, θα μπορώ να γράφω δοκτορά ολόκληρα από αυτά που είδα εκεί που ήμουν, 18 μήνες. Μίζες, φακελάκια, κουτοπονηριά, ηλίθιους που δεν είχαν με τι να ασχοληθούν και ασχολιόταν με το τι φόρεσες και πόσες φορές ρεύτηκες στη διάρκεια του 8ωρου, λούφες, κατασπατάληση (είχα τσακωθεί γιατί άναβαν το χειμώνα τη θέρμανση στο φουλ και αντί να σηκωθούν να χαμηλώσουν τα καλοριφέρ άναβαν και κλιματισμό στο κρύο για να εξισορροπήσουν τη θερμοκρασία... ) .

Ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Βέβαια οι retro καταστάσεις που συζητάμε φταίνε για όλα. Αργόμυαλοι παρωπιδιασμένοι βολευτάκηδες του 60, 70 και 80 που έρχονται να κρίνουν εμένα γιατί δεν σκοτώνομαι ήλιο με ήλιο (είπαμε ζω τη νύχτα.... )
 
Πονεμενη αυτη η κουβεντα για πολλους. Αν καταφερουμε να μην βγουμε εκτος οριων νομιζω πως θα βγαλουμε πολλα χρησιμα συμπερασματα.

Η γεννια μου των σημερινων 30ρηδων αντιμετωπιζει μια δυσκολη πραγματικοτητα. Ειναι σαν να παταμε αναμεσα σε δυο κοσμους. Μεγαλωσαμε την δεκαετια του 80, μια εποχη αφθονιας. Εστω και επιπλαστης. Ειμασταν η πρωτη γεννια που σπουδασε αυτο που ηθελε, πηγε φροντιστηρια και ξενες γλωσσες, χωρις απαραιτητα να προερχομαστε απο πλουσιες οικογενειες.

Λιγο πολυ ολοι ειχαμε τα παιχνιδια μας, το χαρτζιλικι μας και οι διηγησεις ανεχειας απο τους δικους μας μας φαινονταν παραμυθια απο αλλο κοσμο.

Θεωρητικα ειχαμε πολλες περισσοτερς πιθανοτητες να ανεβουμε ακομη παραπανω. Να προχωρησουμε πολλα παραπανω σκαλια απο τους δικους μας και αν ειχαμε 5 να εχουμε 15.

Δυστυχως δεν επαληθευτηκαν οι προσδοκιες. Οι αλλαγες συνθηκων σε πολιτικοκοινωνικο επιπεδο, εισηγαγαν νεα ηθη και κανονες, αναθεωρησαν πολλα απο τα παλια και διαμορφωθηκε μια νεα πραγματικοτητα. Στον εργασιακο τομεα εισειχθησαν οτι ξενοι κανονες υπηρχαν για το σκελος των εργαζομενων αφηνοντας ομως στην ακρη αυτους που αφορουσαν τους εργοδοτες. Κανονες που για να ισχυσουν χρειαστηκαν αγωνες, καταργουνται εν νυκτι χωρις ουτε ενα ''μα''. Για πρωτη φορα στην ζωη μας αρχισαμε να καταλαβαινουμε τι εννοουσαν οι παππουδες μας με τις ιστοριες τους. Λαμπερα πολυδιαφημισμενα επαγγελματα προσφερουν ωρες ατελειωτης δουλειας για χρηματα που δεν φτανουν ουτε για τα βασικα αν καποιος αφησει απεξω την πιθανοτητα δανεισμου. Το να χρωστα καποιος απο ντροπη εγινε φυσιολογικο.

Ακολουθησα το επαγγελμα μου απο επιλογη συνειδητη. Ενας φιλος μου καταταχτηκε μονιμος στο στρατο πριν 10 χρονια. Τοτε ειχα σοκαριστει. Πιο ευκολα θα δεχομουν να παω φυλακη παρα αυτο. Τα χρηματα αλλωστε ηταν σχεδον ιδια με αυτα οποιοουδηποτε υπαλληλου γραφειου. Σημερα εχουμε φτασει να παιρνουμε τα ιδια χρηματα. Η διαφορα ειναι πως εγω στιβω το μυαλο μου ολη μερα και αυτος βαραει μυγες εις υγειαν του κοροιδου.

Πως γινεται? Καθε αυξηση, καθε επιδομα, ετρεχε για αυτον κανονικα, ενω για μενα ισχυουν οι νεοι νομοι της αγορας οπου το να μην ξημεροβραδιαζεσαι στην δουλεια απληρωτα αποτελει κατορθωμα που θελει μεγαλη τολμη και μαγκια. Δεν μετανιωνω για την επιλογη μου, γιατι εγινε με βαση τα τοτε γνωστα δεδομενα. Και φυσικα ποτε δεν θα μπορουσα να ακολουθησω μια καρριερα στρατιωτικου ή ακομη και δημοσιου υπαλληλου. Ομως δεν παυει να με ενοχλει απο καιρο εις καιρο αυτη η τριπλα που επαιξε η πραγματικοτητα σε ολη τη γεννια μας.

Αφου γευτηκαμε την αφθονια (για τα μεχρι τοτε δεδομενα) πρεπει να περασουμε στο κρυο ντους μιας νεας πραγματικοτητας που μας στελνει 50 χρονια πισω.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Σε χώρες που δεν παράγουν τίποτα (όπως η Ελλάδα), τα επαγγέλματα παροχής υπηρεσιών όπως γιατρός, δικηγόρος και τραπεζίτης, ήταν και παραμένουν σημαντικότατα και περιζήτητα σε σύγκριση με τα υπόλοιπα.
 
Τα πιο πολλά λεφτά τα κονομάνε οι γεμολόγοι. Αν το ξέραμε μικροί θα γινόμασταν όλοι χημικοί και φυσικοί. Αλλά γέμισε η Ελλάδα από γιατρούς και δικηγόρους.
 
Πίσω
Μπλουζα