Το σήμα της LYRA ήταν η μουσική από "Το ρολόι" του Γιώργου Ρωμανού.
Στη μικρή πόλη της Πελοποννήσου που έμενα 65-73, και από την οποία έχω τις περισσότερες παιδικές αναμνήσεις, για χρόνια πιάναμε ανεκτά έναν μόνο ραδιοφωνικό σταθμό, το ΕΙΡ Αμαλιάδας. Στα μεσαία, φυσικά, με ραδιόφωνο με λυχνίες και πράσινο ματάκι. Τη νύχτα πιάναμε με αρκετά παράσιτα ΥΕΝΕΔ Τρίπολης και σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις και μέσα από βροχή παρασίτων φτάναμε και μέχρι Εθνικόν ή Δεύτερον Πρόγραμμα από Αθήνα, αλλά τη μέρα η Αμαλιάδα ήταν η μόνη λύση. Κι έτσι οι αναζητήσεις μέσω Ερυθρού και το Δελτίο της Υδρογραφικής ανήκουν στις έντονες μνήμες της παιδικής μου ηλικίας, όπως και το Δελτίον Τιμών του Χρηματιστηρίου Αθηνών (ποιοι τότε ασχολούνταν με το Χρηματιστήριο? Κι από το ΕΙΡ περίμεναν να μάθουν?) και το δελτίο που έλεγε τις τιμές πώλησης διάφορων οπωρολαχανικών, υποθέτω χονδρικής που ήταν ελεγχόμενες, διότι δεν νομίζω κάθε νοικοκυρά που πήγαινε να ψωνίσει στον μανάβη να άκουγε πριν πόσο κάνανε οι μπάμιες και τα κολοκυθάκια για να ξέρει πόσο θα παζαρέψει. Εκεί μάλιστα μπερδευόμουνα, διότι έλεγαν χωριστά κάθε ποικιλία φασολακίων ή μήλων και δεν ήξερα, ούτε καταλάβαινα πολλές από αυτές, διότι και η Αμαλιάδα δεν ήταν δίπλα αλλά κάπου 70 χμ μακρυά σε ευθεία γραμμή, οπότε ο ήχος δεν ήταν πεντακάθαρος. Ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι ποια λέξη παράκουγα στα μήλα ποικιλίας "Πιλαφά ντελίσιους".
Στις 8 το βράδυ είχαμε και "Τα Χρονικά της ημέρας".
Το πρωί ήταν τα ραδιοφωνικά σήριαλ, συχνά με πολύ καλούς ηθοποιούς. Μόνο ΕΙΡ, φυσικά, και όχι όλα. Αλλά η μητέρα μου άκουγε για χρόνια τη "Λάουρα" με τη Βέρα Ζαβιτσιάνου, και για ένα συντομότερο χρονικό διάστημα ένα άλλο ραδιοσήριαλ με τη Λαμπέτη.
Και την Κυριακή στις 2 απαραίτητα τα "Νέα Ταλέντα" του Οικονομίδη.
Εκείνο που ΔΕΝ παρακολουθούσα, ενώ τώρα κυνηγάω τις παλιές ηχογραφήσεις σαν τρελός, ήταν το ραδιοφωνικό θέατρο. Διότι, σε αντίθεση με τη μουσική, που μπορούσες να κάνεις άλλα πράγματα όταν την άκουγες, για να παρακολουθείς τα θεατρικά έπρεπε να μην κάνεις τίποτε άλλο. Ακόμη και το καλοκαίρι που δεν είχα διάβασμα, ήταν δυνατό να καθήσω δυο ώρες ακούγοντας ραδιόφωνο αντί να βγω έξω να παίξω? Άλλωστε ήμουν μικρός, δεν θα πολυκαταλάβαινα, παρόλο που όταν πηγαίναμε σε κανονικό θέατρο στην Αθήνα (μια φορά το χρόνο) έμενα παλουκωμένος στο κάθισμα με κάτι γουρλωμένες ματάρες ναααα, μου άρεσε πάρα πολύ.
Μια άλλη ΠΟΛΥ ρετρό εκπομπή που μεταδιδόταν μια φορά το χρόνο ήταν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων στα Πανεπιστήμια. Καθόμασταν με τις ώρες να ακούσουμε τα αποτελέσματα για να δούμε αν κάποιος γνωστός μας υποψήφιος πέρασε και σε ποια σχολή. Και καλά, αν είχε ασυνήθιστο όνομα, ήξερες ότι είναι αυτός/αυτή... πόσες Γεθσημανές να είναι υποψήφιες για μια σχολή? (Κάθε χρόνο ακούγαμε μια τουλάχιστον Γεθσημανή). Αλλά άντε να ξέρεις αν ο Παπαδόπουλος Γεώργιος ήταν ο γνωστός σου ή όχι
. Φυσικά τη χρονιά που έδινε η αδελφή μου τα ακούσαμε με μεγαλύτερη προσήλωση και αγωνία, κι ευτυχώς Elephadidou Elephadia του Elephadoμπαμπά ήταν αρκετά σπάνιο και ξέραμε ότι ήταν αυτή. Όταν έφτασε η δική μου χρονιά ήμουν Αθήνα και είχα κάποιον γνωστό που είχε πρόσβαση σε γραφείο εφημερίδας και με είχε ειδοποιήσει ότι πέρασα πριν με ακούσω στο ραδιόφωνο αλλά πάντως με άκουσα κι εμένα, έστω και χωρίς αγωνία.
΄
