cloud είπε:
Αν και όχι και σε πολύ καλή κατάσταση αυτή την στιγμή, λειτουργούσε (Από το 1982.) ως και το 2007 που έβαλα ADSL..
[edit] dead imageshack photo [edit]
Aυτή η συσκευή, στο κεντρικό πλαστικό του δίσκου (που έχεις χάσει, απ' ότι βλέπω, όπως και οι περισσότεροι), πρέπει να έγραφε "SEH", δηλαδή Standard Electric Hellas. Πρόκειται για εταιρία που κατασκεύαζε συσκευές για λογαριασμό του ΟΤΕ (όπως αργότερα η Ιρις του Κόκκαλη, με εκείνα τα πλακέ "τονικά" τηλέφωνα με κουμπιά).
Η δική μου συσκευή ήταν η SIEMENS από μαύρο βακελίτη, (πηγή : ebay)
με μισό κιλό ακουστικό κι ένα "τσικ τσικ" μηχανισμού ακριβείας, όταν γύριζε ο δίσκος. Τι να κάνουμε, όσο κι αν δε μας αρέσει, οι Γερμανοί ήταν πολύ μπροστά ποιοτικά σε τέτοια πράγματα...Από την άλλη, αυτά τα τηλέφωνα βεβαίως, είχαν την πανάρχαια "κάψα" από άνθρακα στο ακουστικό, που με τα χρόνια άρχιζε το χαρακτιριστικά ανυπόφορο "χράτσα-χρούτσα" στο αυτί...
Να σημειώσουμε ότι η παραπάνω εικονιζόμενη συσκευή (όχι η Siemens, η άλλη) έβγαινε και στα πολύ έντονα χαρακτηριστικά χρώματα της δεκαετίας του 70, όπως έχουμε δεί σε πολλές ελληνικές ταινίες : γκρι-μπλε, πράσινο, πορτοκαλί, πάντα κρατώντας το άσπρο στις άκρες του ακουστικου...
Ένα συνηθισμένο "παιχνίδι" που κάναμε μικροί με τα γκρι τηλέφωνα ήταν να "ζορίζουμε" με το δάχτυλο το δίσκο όταν επέστρεφε να γυρίσει πιο γρήγορα, και ακούγαμε το "μούγκρισμα" του μηχανισμού από μέσα...
Το "κλείδωμα" ήταν κάτι που πολύ απλά έσπαγε με ένα οποιοδήποτε εργαλείο, γι αυτό και πολλά από αυτά τα τηλέφωνα (με πλαστικό, και όχι βακελιτικό δίσκο) "γυρνούσαν" σπασμένα και κουτσουρεμένα.
Να σημειωθεί και η αντίστοιχη "ρετρό" σύνδεση στον τοίχο. Δεν υπήρχε πρίζα παρά δυο σκόρπια χάλκινα κόκκινο-μπλε καλώδια, όπου συνδεόταν ένα εξωτερικό στρογγυλό κουτί. Το κουτί αυτό συνήθως ήταν "στον αέρα", αφού με τα τραβήγματα της συσκευής ξεχαρβαλωνόταν. Για να μη θυμηθώ, (την εποχή που η λέξη "ασύρματο" εννοούσε μόνο τις στρατιωτικές συσκευές) το καλώδιο-λάσσο, για να πηγαίνει το τηλέφωνο μακριά όταν χρειαστεί ! Στην υπερβολή του το έχουμε δει και σε ελληνικές ταινίες, με διάφορους μπάτλερ να φέρνουν τη συσκευή...στο δίσκο !
Κάτι που μου ήθρε επίσης, ήταν τα "ντούμπλεξ" παλμικά τηλέφωνα, όπου την ώρα που έπαιρνε κάποιος έναν αριθμό από μια συσκευή, οι άλλες κουδούνιζαν "αναλόγως" (με τρόπο, δηλαδή, που μετρώντας τα ντιν-ντιν-ντιν μπορούσες να καταλάβεις τον αριθμό που έπαιρνε !...)
Τελος, με τον ήχο που είχε το ακουστικό όταν σήκωνες για να πάρεις, κουρδίζαμε πολλές φορές μουσικά όργανα, αφού ήταν ... ΛΑ ! (δεν ξέρω αν εχει παραμείνει σε αυτή την τονικότητα).