Σε ποια δέσμη ανήκατε!

[PT8]

4η και εγώ, μόνο έκθεση κράτησα (15,25). Στα άλλα πάνω από τη βάση αλλά ποτέ όσο χρειάστηκε για να περάσω σε κάποια σχολή της αρέσκειάς μου καθώς αδυνατούσα να αποστηθίσω αυτολεξεί 100 άδες σελίδες πολιτικής οικονομίας και ιστορίας.

​

 

[hannele]

Συμμετείχα στην Γ΄ Δέσμη, την αποκαλούμενη και Δέσμη των "Φυτών". Είχαμε και ένα μοναδικό αγόρι μαζί μας που τραβούσε τα πάνδεινα ο καημένος και από εμάς τις συμμαθήτριές του και από τους υπόλοιπους που τον κορόιδευαν επειδή δεν βρισκόταν σε macho Δέσμη!!!

Κι εγώ Γ' Δέσμη.
Εμείς πάλι τη λέγαμε "η Δέσμη των κοριτσιών". Στη χρονιά μου (1996-97) ήμασταν γύρω στα 15 κορίτσια με ένα κι μοναδικό αγόρι. Το αντίστροφο από εμάς ήταν η Α' Δέσμη, γύρω στα 15 αγόρια με ένα κι μοναδικό κορίτσι!
Η Γ' Δέσμη ανέκαθεν ήταν "κοριτσοδέσμη" λόγω των φιλολογικών μαθημάτων, όπως αντίστοιχα η Α' Δέσμη ήταν "αγοροδέσμη" λόγω των θετικών μαθημάτων.
Η Δέσμη "των φυτών" λέγαμε πως ήταν η Β' Δέσμη. Μάζευε τα "μεγάλα κεφάλια", αυτούς που ο χαμηλότερος βαθμός τους ήταν το 19 κι στόχευαν τις ιατρικές σχολές. Για αυτό ανέκαθεν ήταν η Δέσμη με το μικρότερο αριθμό μαθητών.
Η Δ' Δέσμη πάλι ήταν "η Δέσμη της μάζας,". Εκεί κατέληγε πάνω από το 1/2 της Γ' Λυκείου.
Τη χρονιά μου η Δ' Δέσμη είχε 2 τμήματα. Αν Α', Β' κι Γ' Δέσμη ήμασταν σύνολο πχ 40 παιδιά, η Δ' μόνη της ήταν γύρω στα 50-60.

 

[Ανέστιος]

Γ' Δέσμη, αλλά με στόχο την εισαγωγή στα...ΤΕΦΑΑ (όπως και έγινε).
Απ' τη μια, πράγματι με μεγάλη έφεση στα φιλολογικά, απ' την άλλη, πράγματι με μεγάλη επίσης έφεση στην άσκηση, την κίνηση, τη δράση.

Θεωρώ ότι ήταν η πιο εύκολη δέσμη: την Ιστορία, μόνο να την παπαγαλίσεις έπρεπε, και τέλος. Αν το είχες μ' αυτή την τακτική (...), το 20 το είχες σίγουρο. Τα Λατινικά, το ίδιο: 50 κείμενα 3-4 παραγράφων όλα κι όλα και ήξερες ότι ένα απ' αυτά θα πέσει. Δεδομένο το 20 αν ήσουνα συγκεντρωμένος την ώρα της εξέτασης. Η Έκθεση παρουσίαζε λίγο-πολύ τα ίδια καλά και κακά για όλους, ενώ το μόνο μάθημα που ήθελε κάπως μυαλό και διάβασμα ήταν τ' αρχαία.

 

[PT8]

Θεωρώ ότι ήταν η πιο εύκολη δέσμη: την Ιστορία, μόνο να την παπαγαλίσεις έπρεπε, και τέλος. Αν το είχες μ' αυτή την τακτική (...), το 20 το είχες σίγουρο.

Το κάνεις να ακούγεται τόσο εύκολο. Δεν μπόρεσα ποτέ να το κάνω, βασανίστηκα τόσο πολύ σε όλα μου τα μαθητικά χρόνια. Χάλασα 10άδες (ίσως και 100άδες) bic με το να τα γράφω, καθώς διαπίστωσα με τον καιρό πως ήταν ο μόνος τρόπος να απομνημονεύσω κάτι.

Ως ενήλικας και σχετικά πρόσφατα, έμαθα ότι αυτό το λένε ΔΕΠ (Υ) αλλά στην περίπτωσή μου χωρίς Υ (υπερκινητικότητα - το αντίθετο θα έλεγα..)
Αν ζούσα αρχαία Σπάρτη είχα εξασφαλισμένη μία θέση στον Καιάδα.

 

[Ανέστιος]

Το κάνεις να ακούγεται τόσο εύκολο. Δεν μπόρεσα ποτέ να το κάνω, βασανίστηκα τόσο πολύ σε όλα μου τα μαθητικά χρόνια. Χάλασα 10άδες (ίσως και 100άδες) bic με το να τα γράφω, καθώς διαπίστωσα με τον καιρό πως ήταν ο μόνος τρόπος να απομνημονεύσω κάτι.

Ως ενήλικας και σχετικά πρόσφατα, έμαθα ότι αυτό το λένε ΔΕΠ (Υ) αλλά στην περίπτωσή μου χωρίς Υ (υπερκινητικότητα - το αντίθετο θα έλεγα..)
Αν ζούσα αρχαία Σπάρτη είχα εξασφαλισμένη μία θέση στον Καιάδα.

Tο να μην μπορείς να παπαγαλίσεις είναι για μένα σημάδι υγείας, όχι ΔΕΠ(Υ), φίλε μου. Το ότι πολλά παιδιά το κάναμε εκείνη την εποχή επειδή έτσι "επιβαλλόταν" για να περάσουμε στο πανεπιστήμιο, ήταν και παραμένει παθογένεια. Από 'κει και ύστερα, κάποιοι "το είχαν" και κάποιοι όχι. Μάλιστα, ειδικά στην Ιστορία, απαιτούσαν τότε από μας, όχι απλώς "παπαγαλία", αλλά να αποστηθίσουμε το βιβλίο όπως ακριβώς ήταν, με τις λέξεις και τη στίξη (και ήταν και δύο βιβλία Ιστορίας τότε, η λεγόμενη "μπλε" και η "κόκκινη"). Είχαμε ένα καθηγητή Ιστορίας στη Γ' Δέσμη, που ερχόταν στην τάξη...εκφωνούσε το επόμενο κεφάλαιο όπως ακριβώς ήταν γραμμένο στο βιβλίο (μα ακριβώς έτσι!) και έφευγε. Γνώση, κρίση, ανάλυση, μηδέν, τίποτα. Εγώ έδωσα εξετάσεις έχοντας κερδίσει χρόνο, στα 17 μου. Άρα, διάβαζα 15-16 χρονών, όταν ακόμα δεν είχα αναπτύξει καμιά ιδιαίτερη κριτική ικανότητα και συνείδηση γενικά για πράγματα και κακώς κείμενα. Αν έδινα δυο χρόνια αργότερα, μάλλον δεν θα μπορούσα να κάτσω να το κάνω αυτό που έκανα, γιατί θα το κατέκρινα ή/και γιατί θα επαναστατούσα.
Κατά τ' άλλα πάντως, ναι, πιστεύω ότι από την άποψη αυτή, η Γ' ήταν η πιο εύκολη δέσμη (όχι η 4η, που πίστευαν πολλοί...)