Και σε ποιες δε θα' θελα!.....
Το εχω σκεφτει πολλες φορες κι εγω αυτο. Ειδικα οταν εβλεπα την πατριδα μου, ομορφη, φωτεινη, χαρουμενη. Οταν εβλεπα την πρωτευουσα της ανθρωπινη, με ωραιες φωτισμενες βιτρινες, καινουργια σπιτια και λιγα αυτοκινητα. Ολα ηταν υπεροχα και αγνωριστα τοτε, γιατι οι βαρβαροι δεν ειχαν καταστρεψει ακομα την ομορφια της.
Εχω μια ιδιαιτερη αδυναμια στη δεκαετια του '50. Τα παντα ηταν ακομα αγνα και ρομαντικα κι αυτο ειναι κατι που σιγα σιγα χανοταν με το περασμα του καιρου.
Θα εστιασω λοιπον εκει την προσοχη μου. Στην αγαπημενη μου εποχη της δεκαετιας του '50 μεχρι τα πρωτα - πρωτα χρονια του '60.
Θα ηθελα να περπαταγα με το Χορν στην Πανεπιστημιου του 1957, τοτε που γυριστηκε το Μια ζωη την εχουμε.
Να εκανα τη βολτα μου με μια αμαξαρα απο αυτες τις τεραστιες που κυκλοφορουσαν εκεινη την εποχη, στην Αθηνα του '58 μαζι με τη Τζενη στο Τρελοκοριτσο.
Να πηγαινα με το τραινο μεχρι τη Θυμαρια με το Λογοθετιδη του Ουτε γατα, το '54.
Να εφτανα στην Πελοπονησο του '58 πλαι στον Μπαρκουλη, μεσα απο το Μια Ιταλιδα στην Ελλαδα.
Να πηγαινα ακτοπλοϊκως στην κοσμοπολιτικη Κερκυρα του '59 με τη Τζενη και τον Αλεκο ενω θα ακουγα τσα - τσα και Χατζιδακι.
Να ξαπλωνα σε μια απο τις εξαισιες δανεζικες πολυθρονες της βιλας της Μαιρης Χρονοπουλου στο Χωρις Ταυτοτητα, το '62.
Η λιστα των επιθυμιων μου ειναι ατελειωτη, οπως ατελειωτες ειναι οι ομορφιες της Ελλαδος που κατεγραψε η κινηματογραφικη καμερα.
Γι' αυτο θα επανελθω.......