Stelliana μιλάς για τα μαγαζιά της Αθήνας που αναμφίβολα μάζευαν τα μεγάλα ονόματα. Στα μαγαζιά της επαρχίας τα πράγματα ήταν διαφορετικά, τα ονόματα όχι και τόσο γνωστά, οι άνθρωποι περιθωριακοί και ενίοτε ζάμπλουτοι, τα ακούσματα πραγματικά τελιωμένα μέχρι όσο δεν έπαιρνε.
Εκεί τα πράγματα δεν άλλαξαν τόσο πολύ με την έλευση της δεκαετίας του 90. Η ηλικιακή δομή των θαμώνων των μαγαζιών αυτών δεν μεταβλήθηκε, ακόμα και σήμερα είναι αμετάβλητη μπορώ να πω.
Στα 18 μου έφυγα από το σκυλάδικο των δικών μου για να έρθω Αθήνα μόνιμα για να σπουδάσω και έπαθα ένα μεγάλο πολιτισμικό σοκ, όταν, όντας φοιτητής της Παντείου ανακάλυψα τα διαμάνια - μαγαζιά της εποχής του τέλους της δεκαετίας του 80. Σήμερα αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Αλλά επισκεπτόμενος το παλιό μας μαγαζί που λειτουργεί ακόμα στον ίδιο χώρο με τότε, με το ίδιο όνομα και σαφώς ανακαινισμένο, η ατμόσφαιρα του 2008 με το 1988 είναι απολύτως η ίδια. Τα ίδια άτομα, οι ίδιοι καλλιτέχνες, η ίδια αίσθηση, η ίδια καψούρα, το ίδιο ντέρτι, το ίδιο δέσιμο με τα παιδιά που τραγουδάνε, οι ίδιες συγκινήσεις και δεν περιγράφεται.
Θα βγω μέσα στη νύχτα να καπνίσω, και πριν απ' τα μεσάνυχτα δυνατά θα γαυγίσω. Τα μαγαζιά της επαρχίας σας περιμένουν να δείτε τι εστί πραγματικό λαϊκό πρόγραμμα. Δυστυχώς μια αίσθηση που σήμερα έχει χαθεί και το maistream κοινό στην Ελλάδα δεν ξέρει να ξεχωρίσει το λαϊκό τραγούδι από την Hip-hop με αποτέλεσμα να ακούμε τον κάθε λογής πίθηκο να απαγγέλει "ψαγμένα - μαγκιόρικα" στοιχάκια σε κάθε σύγχρονη maistream παραγωγή. Και η πλάκα είναι ότι το ίδιο αυτό κοινό κοιτάζει περιφρονητικά το γνήσιο λαϊκό τραγούδι σώνει και καλά με μια αίσθηση τάχα ανωτερώτητας.........
