Sofologiotatos
RetroActive
- Joined
- 31 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 328
- Αντιδράσεις
- 40
Διαβάζοντας το θρεντάκι που έχει ανοίξει η Χουανίτα σχετικά με το τί θα θέλαμε να γίνουμε άν θα ...μεγαλώναμε ( 
), σκέφτηκα να ανοίξω κι εγώ ένα σχετικό, που όμως θα επικεντρώνεται περισσότερο στην εφηβική ηλικία. Όταν δηλαδή είχαμε διαπιστώσει καλύτερα τα ενδιαφέροντα και τις δεξιότητές μας, και είχαμε προσανατολιστεί σε ένα επάγγελμα περισσότερο ρεαλιστικό, κι όχι σε μαστιγοφόρους αρχαιολόγους, νίντζα, ή ...δεινόσαυρους (ναι, το διάβασα κι αυτό! 
)
Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο υπήρχε το περίφημο μάθημα του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΣΕΠ), αν και δεν νομίζω ότι διδασκόταν σε όλα τα σχολεία. Προσωπικά είχα την τύχη να φοιτήσω σε ιδιωτικό Γυμνάσιο-Λύκειο της Θεσσαλονίκης, ένα σχολείο που πραγματικά μου πρόσφερε πάρα πολλά, και η καθηγήτρια του ΣΕΠ ήταν ένας άνθρωπος με όραμα και μεταδοτικότητα.
Το πιο σημαντικό που θυμάμαι απ' αυτό το μάθημα είναι η έμφαση που έδινε η καθηγήτρια σε μερικά ζητήματα:
▪ ότι μπορούμε να είμαστε κύριοι του μέλλοντός μας,
▪ ότι είναι σημαντικό είναι να θέτουμε υψηλούς στόχους,
▪ και ότι η ακλόνητη θέληση μπορεί να μας οδηγήσει σ' αυτούς.
Εγώ στο Γυμνάσιο ήθελα να γίνω αρχαιολόγος (μακάρι και μαστιγοφόρος, αφού κι εγώ είχα τρέλα με τον Ιντιάνα Τζόουνς), αλλά στο Λύκειο το γύρισα σε καθηγητής μουσικής - ας είναι καλά ο μουσικός του Γυμνασίου που μου μετέδωσε το μικρόβιο. Έμεινα πιστός σε αυτόν τον στόχο, και πλέον τον έχω εκπληρώσει, πράγμα που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση.
Το πιο αξιομνημόνευτο γεγονός που έζησα στο μάθημα του ΣΕΠ είναι το εξής: ως ιδιωτικό, το Λύκειό μου είχε την οικονομική ευχέρεια να διοργανώνει μια φορά τον χρόνο «Ημέρα Επαγγελματικού Προσανατολισμού» και να καλεί αναγνωρισμένους επαγγελματίες πολλών διαφορετικών κλάδων για να μας παρουσιάσουν το επάγγελμά τους και ν'απαντούν σε ερωτήσεις μας. Ο κάθε μαθητής φυσικά επέλεγε την ομιλία ή τις ομιλίες που θα παρακολουθούσε. Εγώ επέλεξα να πάω στην ομιλία που είχε τίτλο «Τραγούδι και συναφή επαγγέλματα», ως σχετικότερη με τα ενδιαφέροντά μου. Δεν ήθελα να γίνω ούτε τραγουδιστής ούτε ηχολήπτης, αλλά πού αλλού να πήγαινα; Ομιλητής; Ο ...Νίκος Παπάζογλου! Μιλάμε για το 1992, όταν ήταν ήδη αρκετά διάσημος. Ωστόσο εμείς είδαμε έναν άνθρωπο απλό, άμεσο, κι ευπροσήγορο, που μας μίλησε για τον δύσκολο και συχνά βρόμικο κόσμο των νυχτερινών επαγγελμάτων, από τις μπουάτ μέχρι τα σκυλάδικα. Ήταν ρεαλιστής και δεν ωραιοποίησε καθόλου τις καταστάσεις. Όχι ότι οι μαθητές που παρακολούθησαν την ομιλία του θα ακολουθούσαν σχετικά επαγγέλματα, αφού οι περισσότεροι είχαν έρθει για το χαβαλέ!
Ωραίος λοιπόν ο Παπάζογλου!
Αν και η συνολική καλλιτεχνική του δουλειά του δεν με εκφράζει ιδιαίτερα, πάντως το σεμινάριό του στο μάθημα του ΣΕΠ είναι μία πολύ ευχάριστη ανάμνηση.
), σκέφτηκα να ανοίξω κι εγώ ένα σχετικό, που όμως θα επικεντρώνεται περισσότερο στην εφηβική ηλικία. Όταν δηλαδή είχαμε διαπιστώσει καλύτερα τα ενδιαφέροντα και τις δεξιότητές μας, και είχαμε προσανατολιστεί σε ένα επάγγελμα περισσότερο ρεαλιστικό, κι όχι σε μαστιγοφόρους αρχαιολόγους, νίντζα, ή ...δεινόσαυρους (ναι, το διάβασα κι αυτό! )Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο υπήρχε το περίφημο μάθημα του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΣΕΠ), αν και δεν νομίζω ότι διδασκόταν σε όλα τα σχολεία. Προσωπικά είχα την τύχη να φοιτήσω σε ιδιωτικό Γυμνάσιο-Λύκειο της Θεσσαλονίκης, ένα σχολείο που πραγματικά μου πρόσφερε πάρα πολλά, και η καθηγήτρια του ΣΕΠ ήταν ένας άνθρωπος με όραμα και μεταδοτικότητα.
Το πιο σημαντικό που θυμάμαι απ' αυτό το μάθημα είναι η έμφαση που έδινε η καθηγήτρια σε μερικά ζητήματα:
▪ ότι μπορούμε να είμαστε κύριοι του μέλλοντός μας,
▪ ότι είναι σημαντικό είναι να θέτουμε υψηλούς στόχους,
▪ και ότι η ακλόνητη θέληση μπορεί να μας οδηγήσει σ' αυτούς.
Εγώ στο Γυμνάσιο ήθελα να γίνω αρχαιολόγος (μακάρι και μαστιγοφόρος, αφού κι εγώ είχα τρέλα με τον Ιντιάνα Τζόουνς), αλλά στο Λύκειο το γύρισα σε καθηγητής μουσικής - ας είναι καλά ο μουσικός του Γυμνασίου που μου μετέδωσε το μικρόβιο. Έμεινα πιστός σε αυτόν τον στόχο, και πλέον τον έχω εκπληρώσει, πράγμα που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση.
Το πιο αξιομνημόνευτο γεγονός που έζησα στο μάθημα του ΣΕΠ είναι το εξής: ως ιδιωτικό, το Λύκειό μου είχε την οικονομική ευχέρεια να διοργανώνει μια φορά τον χρόνο «Ημέρα Επαγγελματικού Προσανατολισμού» και να καλεί αναγνωρισμένους επαγγελματίες πολλών διαφορετικών κλάδων για να μας παρουσιάσουν το επάγγελμά τους και ν'απαντούν σε ερωτήσεις μας. Ο κάθε μαθητής φυσικά επέλεγε την ομιλία ή τις ομιλίες που θα παρακολουθούσε. Εγώ επέλεξα να πάω στην ομιλία που είχε τίτλο «Τραγούδι και συναφή επαγγέλματα», ως σχετικότερη με τα ενδιαφέροντά μου. Δεν ήθελα να γίνω ούτε τραγουδιστής ούτε ηχολήπτης, αλλά πού αλλού να πήγαινα; Ομιλητής; Ο ...Νίκος Παπάζογλου!
Μιλάμε για το 1992, όταν ήταν ήδη αρκετά διάσημος. Ωστόσο εμείς είδαμε έναν άνθρωπο απλό, άμεσο, κι ευπροσήγορο, που μας μίλησε για τον δύσκολο και συχνά βρόμικο κόσμο των νυχτερινών επαγγελμάτων, από τις μπουάτ μέχρι τα σκυλάδικα. Ήταν ρεαλιστής και δεν ωραιοποίησε καθόλου τις καταστάσεις. Όχι ότι οι μαθητές που παρακολούθησαν την ομιλία του θα ακολουθούσαν σχετικά επαγγέλματα, αφού οι περισσότεροι είχαν έρθει για το χαβαλέ!Ωραίος λοιπόν ο Παπάζογλου!
Αν και η συνολική καλλιτεχνική του δουλειά του δεν με εκφράζει ιδιαίτερα, πάντως το σεμινάριό του στο μάθημα του ΣΕΠ είναι μία πολύ ευχάριστη ανάμνηση.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
)
Άπειρες χαμένες ώρες, από τα καλύτερα μας χρόνια, με πρόφαση την ..."εκπαίδευση".
