Τέσσερις ταινίες του Κλέαρχου Κονιτσιώτη

Τέσσερις ταινίες τέσσερα αριστουργήματα η μία καλύτερη από την άλλη σε μια ονειρεμένη εποχή όπου τα συναισθήματα, ο αγνός ερωτισμός, η ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων, η λάμψη της πατρίδας μας με τις απαράμιλλες φυσικές ομορφιές που όμοιες της δεν συναντάς πουθενά αλλού, όλα αυτά τα στοιχεία στόλισαν αυτά τα φιλμ περίτεχνα.
Δύσκολη η επιλογή της καλύτερης ταινίας γιατί και οι τέσσερις έχουν χαραχτεί στα συναισθήματα και την αποδοχή του κόσμου καταλυτικά. Θα αποτολμήσω να επιλέξω ''Ψυχή και σάρκα''. Το λαμπερό πρωταγωνιστικό ζευγάρι Πρέκας και Τσοπέη όπου η αρρενωπότητα του ενός παντρεύεται τον αισθησιασμό της συζύγου του τόσο αρμονικά, η απίστευτη σαγηνευτική μουσική του Χατζηνάσιου, τα πανέμορφα θεάρεστα τοπία της Αθήνας ,του Αργοσαρωνικού, του αεροδρομίου του Ελληνικού, η κοσμοπολίτικη αύρα εντός και εκτός Ελλάδας και τόσα άλλα όμορφα σημεία της ταινίας την απογειώνιουν τόσο πολύ που είναι ένα μικρό σκαλί πιο πάνω από τις άλλες τρεις.
Κάτι είχε τελικά αυτή η δεκαετία του '70. Στο στυλ, στην αύρα των ανθρώπων, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην φινέτσα των ανθρώπων, στο κοσμοπολίτικο αέρα που συναντούσες σε συνδοιασμό με ένα υψηλό επίπεδο συμπεριφοράς και προσωπικότητας των ανθρώπων, όλα αυτά έβγαιναν στις ταινίες της εποχής και αποτέλεσαν μια μικρογραφία της ευρύτερης πραγματικότητας.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το πηγαίο ταλέντο όλων των καλλιτεχνών. Υπάρχει σήμερα Ανδρέου, Τσοπέη, Χατζηνάσιος , Πρέκας, Αντωνόπουλος, Ναθαναήλ και Κομνηνός? Κοιτάξτε γύρω σας και δείτε τι επικρατεί σήμερα καλλιτεχνικά. Θλίψη. Πως φτωχύναμε έτσι ρε παιδιά.
 
Τέσσερις ταινίες τέσσερα αριστουργήματα η μία καλύτερη από την άλλη σε μια ονειρεμένη εποχή όπου τα συναισθήματα, ο αγνός ερωτισμός, η ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων, η λάμψη της πατρίδας μας με τις απαράμιλλες φυσικές ομορφιές που όμοιες της δεν συναντάς πουθενά αλλού, όλα αυτά τα στοιχεία στόλισαν αυτά τα φιλμ περίτεχνα.
Δύσκολη η επιλογή της καλύτερης ταινίας γιατί και οι τέσσερις έχουν χαραχτεί στα συναισθήματα και την αποδοχή του κόσμου καταλυτικά. Θα αποτολμήσω να επιλέξω ''Ψυχή και σάρκα''. Το λαμπερό πρωταγωνιστικό ζευγάρι Πρέκας και Τσοπέη όπου η αρρενωπότητα του ενός παντρεύεται τον αισθησιασμό της συζύγου του τόσο αρμονικά, η απίστευτη σαγηνευτική μουσική του Χατζηνάσιου, τα πανέμορφα θεάρεστα τοπία της Αθήνας ,του Αργοσαρωνικού, του αεροδρομίου του Ελληνικού, η κοσμοπολίτικη αύρα εντός και εκτός Ελλάδας και τόσα άλλα όμορφα σημεία της ταινίας την απογειώνιουν τόσο πολύ που είναι ένα μικρό σκαλί πιο πάνω από τις άλλες τρεις.
Κάτι είχε τελικά αυτή η δεκαετία του '70. Στο στυλ, στην αύρα των ανθρώπων, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην φινέτσα των ανθρώπων, στο κοσμοπολίτικο αέρα που συναντούσες σε συνδοιασμό με ένα υψηλό επίπεδο συμπεριφοράς και προσωπικότητας των ανθρώπων, όλα αυτά έβγαιναν στις ταινίες της εποχής και αποτέλεσαν μια μικρογραφία της ευρύτερης πραγματικότητας.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το πηγαίο ταλέντο όλων των καλλιτεχνών. Υπάρχει σήμερα Ανδρέου, Τσοπέη, Χατζηνάσιος , Πρέκας, Αντωνόπουλος, Ναθαναήλ και Κομνηνός? Κοιτάξτε γύρω σας και δείτε τι επικρατεί σήμερα καλλιτεχνικά. Θλίψη. Πως φτωχύναμε έτσι ρε παιδιά.
ΑΧ, τα λες η μάλλον τα γραφεις πολύ ωραια. Το θέμα είναι πως εμείς ζούμε την καλλιτεχνική παρακμη
 
ΑΧ, τα λες η μάλλον τα γραφεις πολύ ωραια. Το θέμα είναι πως εμείς ζούμε την καλλιτεχνική παρακμη
Ευτυχώς Αριάδνη μου ζήσαμε όμορφες εποχές όπως αυτές που γυρίστηκαν οι τέσσερις αναφερόμενες ταινίες, εποχές που η χώρα μας ήταν στα καλύτερα της, χρόνια που έχουν συνδεθεί με τα πιο όμορφα συναισθήματα μας και τις πιο ωραίες αναμνήσεις μας , εποχές που τίποτα δεν προμήνυαν αυτές τις παρακμιακές, δυσάρεστες και γκρίζες καταστάσεις που ζούμε (τι αντιδιαστολή με το φως και την λάμψη των ταινιών αυτών του '70) και φυσικά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίραση το καλλιτεχνικό στερέωμα στην παρακμιακή πορεία.
Ας κρατήσουμε ζωντανές τις όμορφες αναμνήσεις μας και παραστάσεις μιας άλλης Ελλάδας και μιας άλλης εποχής που είχαμε την καλή τύχη να ζήσουμε και η σημερινή γενιά δεν πρόκειται να ζήσει ούτε στο ελάχιστο και κρατήσουμε βαθιά μέσα μας για πάντα αυτόν τον ανεκτίμητο θησαυρό των αναμνήσεων μας.
 
To Αγκιστρι το ειχε για ενα φεγγαρι το Ertflix με πολυ καλη εικονα.
Ειχα κρατησει μια φωτο
ρερερερερερερ_n.jpg
 
Πίσω
Μπλουζα