Ταινίες δεξιά κι αριστερά

[atanasio]

Και μια και μιλάμε για τον αείμνηστο Γιάννη Δαλιανίδη, νομίζω ότι κάποιες αριστερές νύξεις υπάρχουν στο ωραίο δραματικό μιούζικαλ ''Γυμνοί στον δρόμο'' με τον Νίκο Κούρκουλο και τη Ζωή Λάσκαρη. Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία στηρίζεται στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη ''Η γειτονιά των αγγέλων''.

 

[Bambinella]

Και μια και μιλάμε για τον αείμνηστο Γιάννη Δαλιανίδη, νομίζω ότι κάποιες αριστερές νύξεις υπάρχουν στο ωραίο δραματικό μιούζικαλ ''Γυμνοί στον δρόμο''..

Kι ακομα περισσοτερες στο Ενα τανκς στο κερβατι μου και στον Τρομοκρατη.

 

[ΦΖΠ1]

ΦΖΠ1, συγγνώμη για τη χαλαρή μου μνήμη, αλλά ποιος ήταν ο ρόλος της Φρειδερίκης στο ''Χάππυ νταίη'';

Η αλήθεια είναι ότι ο Βούλγαρης στη συγκεκριμένη ταινία δε συνδέει (και το γράφει και στους τίτλους) πρόσωπα, καταστάσεις και τοποθεσίες, ωστόσο το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο στις "προετοιμασίες" για την επίσκεψη "ενός σημαντικού προσώπου" στο νησί, με ευθεία αναφορά στην επίσκεψη της βασίλισσας Φρειδερίκης στη Μακρόνησο το 1949.

H Ζωρζ Σαρρή κρατάει το ρόλο της "υψηλής επισκέπτριας".

Θα ήμουν η τελευταία που θα ισχυριζόταν ότι ο Βούλγαρης δεν είναι ένας "αριστερός" σκηνοθέτης, (βλ. Πέτρινα Χρόνια) ωστόσο η συγκεκριμένη ταινία με το όλο της στήσιμο μοιάζει να "γέρνει" πιο πολύ προς την άλλη πλευρά, κι ίσως ηθελημένα.

 

[RIO]

Δεξιά-Η κόμισα της φάμπρικας

Αριστερά-Η κόρη μου η σοσιαλίστρια

 

[ΦΖΠ1]

Δεξιά : Τζένη-Τζένη !

Αριστερά : Το χώμα βάφτηκε κόκκινο


(πώς και μας είχαν ξεφύγει)

 

[atanasio]

Νομίζω ότι το ''Τζένη-Τζένη'' και οι υπόλοιπες ''πολιτικές'' κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου -''Θανασάκης ο πολιτευόμενος'', ''Οι 900 της Μαρίνας'', ''Υπάρχει και φιλότιμο'- έχουν μια κεντρώα προσέγγιση, γιατί θίγουν με ήπιο τρόπο και χωρίς ακρότητες τα κακώς κείμενα της πολιτικής ζωής στις δεκαετίες '50 και '60, με τους κομματάρχες, τα ρουσφέτια κ.τ.λ.

 

[Bambinella]

Δεξια - Καπεταν Φαντης μπαστουνι, Η θεια μου η χιπισσα.

Αριστερα - Παρενθεση, Ο ταφος των εραστων.

 

[RIO]

Δεξιά-Κατήφορος

Αριστερά-Νόμος 4000

 

[ΦΖΠ1]

Νομίζω ότι το ''Τζένη-Τζένη'' και οι υπόλοιπες ''πολιτικές'' κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου -''Θανασάκης ο πολιτευόμενος'', ''Οι 900 της Μαρίνας'', ''Υπάρχει και φιλότιμο'- έχουν μια κεντρώα προσέγγιση, γιατί θίγουν με ήπιο τρόπο και χωρίς ακρότητες τα κακώς κείμενα της πολιτικής ζωής στις δεκαετίες '50 και '60, με τους κομματάρχες, τα ρουσφέτια κ.τ.λ.

Ειδικά όμως στη "Τζένη", επειδή συγκρίνεται η "δοκιμασμένη λύση" του παλαιού (ετοιμοθάνατου?) πολιτικού Γκόρτσου με το "νιάνιαρο" Μαντά, βγαίνει μια συντηρητική απόχρωση προς την "περπατημένη", όσο κι αν μετά ο Παπαγιαννόπουλος μεταστρέφεται. Το δε καστ της δεξίωσης που ακολουθεί (βιομήχανοι, υπουργοί) κι εκείνο το αμίμητο "Για σας δεν έχω να πω τίποτε γιατί δεν κάνατε και τίποτε" παραπέμπει ευθέως στο συγκεκριμένο χώρο. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον...

 

[George13]

Αριστερά : Άρπα Colla

Δεξιά : Υπολοχαγός Νατάσα*

*Κάποιοι την ανέφεραν ως κεντρώα, παρόλο που δεν είναι τόσο "δεξιά" όσο οι ταινιές του Τζαίημς Πάρις για μένα τείνει προς την μεριά αυτή.

 

[Bambinella]

Δεξιά : Υπολοχαγός Νατάσα

*Κάποιοι την ανέφεραν ως κεντρώα, παρόλο που δεν είναι τόσο "δεξιά" όσο οι ταινιές του Τζαίημς Πάρις για μένα τείνει προς την μεριά αυτή.

Συμφωνω. Θα ηταν λιγο δυσκολο αλλωστε να βλέπαμε Φωσκολο και αριστερα....

 

[foutix]

Θα διαφωνήσω οτι " η κόρη μου η σοσιαλίστρια" είναι αριστερή ταινία. Έχει μεν στοιχεία "αγωνιστικά" αλλά ο εργάτης που παντρεύεται την κόρη του αφεντικού και γίνεται αυτός αφεντικό δε μου μοιάζει τόσο αριστερό...αντίθετα πολύ αγάπη αναπτύσσεται μεταξύ των "ταξικών αντιπάλων"..χαχαχα

Μια ταινία που λατρεύω και θεωρώ οτι είναι προς τα αριστερά είναι ο Ηλίας του 16ου. Από τη μια ο τοκογλύφος (ο παλιός μαυραγορίτης) κυρ Λάμπρος και το μεσοαστικό ζευγάρι και από την άλλη οι τρεις φουκαράδες που πολεμάνε να τα βγάλουν πέρα και προσπαθούν να αρπάξουν τα πλούτη του τοκογλύφου (κάτι που έκανε ο ΕΛΑΣ στην κατοχή αναδιανέμοντας τα κατασχεθέντα). Κάπου στο ενδιάμεσο και η "υπηρετριούλα".  Δεν θέλει να βγάλει μήνυμα, αλλά είναι προφανές με ποιον ταυτίζεται το κοινό...

Επίσης με ένα αριστερό πρόσημο είναι και η ταινία "ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύται" καθώς αποκαλύπτει τον "φαρισαισμό" της αστικών στρωμάτων σε αντίθεση με την ντόμπρα και μπεσαλίδικι στάση των γνήσια λαικών ανθρώπων. 

Κεντρώες θεωρώ ταινίες όπως, ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά, ενα τανκς στο κρεβάτι μου, φωνάζει ο κλέφτης, υπάρχει και φιλότιμο, σάντα τσικίτα

Δεξιές, λίγο πολύ όσες έχουν αναφερθεί παραπάνω με αιχμή του δόρατος αυτές τύπου "Γράμμος" κτλ

 

[George13]

Θα διαφωνήσω οτι " η κόρη μου η σοσιαλίστρια" είναι αριστερή ταινία. Έχει μεν στοιχεία "αγωνιστικά" αλλά ο εργάτης που παντρεύεται την κόρη του αφεντικού και γίνεται αυτός αφεντικό δε μου μοιάζει τόσο αριστερό...αντίθετα πολύ αγάπη αναπτύσσεται μεταξύ των "ταξικών αντιπάλων"..χαχαχα

Συμφωνώ!Ο Σακελλάριος ήταν γνωστό ότι ήταν δεξιός.

 

[ARETARA]

Δεξιά: Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα.

 

[paulochelao24]

Πάντως περιέργως εδώ και κανένα χρόνο κάποια left sites, έχουν βαφτίσει ως δεξιά και αντικομμουνιστική την ταινία "ο Δράκουλας των Εξαρχείων" .

 

[αριαδνη]

Aυτη την ταινια προσωπικα την κατατασσω στις κεντρωες γιατι χτυπαει και τις δυο πλευρες.

Και το δεξιο συστημα της δεκαετιας του '60 και τους αριστερους που αφηνουν στην ακρη την ιδεολογια τους μολις βολευτουν.

Πολύ σωστά Μπάμπι , είναι καθαρά κεντρωα

 

[SEBASTIAN]

Κλίνατε επί δεξιά: Οι περισσότερες ταινίες της "Γκρέκα Φιλμ-Μιχάλης Λεφάκης" με εξαίρεση την "Γκαρσονιέρα για δέκα" με χαρακτηριστική καυστική διακωμώδηση μέσω του γραφικού στην ταινία Ηλιόπουλου της κρατούσης κατάστασης που έπνεε τα λοίσθια.
Κλίνατε επί αριστερά: "Λούφα και Παραλλαγή" & η συνέχεια του κατά κάποιο τρόπο "Βίος και Πολιτεία" με την απίστευτα πετυχημένη καυστική σάτιρα του Περάκη,αν και στον ΄"Βίο" η καυστικότητα του δεν εστρέφετο μόνο ενάντια στο αδηφάγο καθεστωτικό αστικό σύστημα, αλλά διακωμωδούσε την μάλλον γραφική προσπάθεια αντιμετώπισης και καταπολέμησης του.
Γενικά στις έντονες πολιτικοποιημένες περιόδους των δεκαετιών ΄70 & '80, υπήρχαν σε πολλές ταινίες έντονες οι πολιτικές αιχμές με σαφή κομματικό προσανατολισμό, όπως στον "Τελευταίο Άντρα" όπου η γυναίκα του Βουτσά η Παπανίκα, μιλάει για το τέλος του φαύλου παρελθόντος της κοινής ζωής τους και έναρξης μιας νέας πολλά υποσχόμενης εποχής, συνεπικουρούμενη από τον επαναστατικό οίστρο της Τέτης Σχοινάκη, που παραπέμπει ευθέως στην πολιτική αλλαγή που συνετελέσθη εκείνη την χρονιά που γυρίστηκε το εν λόγω φιλμ.