@katerinak
Το τέλος σε αυτό το έργο όντως αφήνει ένα ερωτηματικό και συμβάλλει στην ατμόσφαιρα της ταινίας.
Αντίθετα από αυτό που θα σκεπτόταν ένας επιφανειακός θεατής, ο Μυράτ δεν συγχώρησε τη γυναίκα του, ούτε ξαναγύρισε κοντά της.
Αυτό υποδηλώνεται από τον τρόπο που της φέρεται στο τέλος της δίκης :
το βλέμμα του όταν μένουν μόνοι στην αίθουσα δεν εκφράζει συγχωρητικότητα και ούτε την κοιτάζει κατάματα όπως εκείνη.
Την προσπερνά, αργά μεν αλλά αδίστακτα, χωρίς να σταθεί, αμίλητος, δίχως να την κοιτάξει ούτε μια στιγμή.
Στην αμέσως επόμενη σκηνή (την τελευταία) είναι έτοιμος να ανεβεί στο τραίνο, απλώς δεν το πρόλαβε.
Όλη αυτή η στάση δεν συμβαδίζει με την συμπεριφορά που θα είχε αν σκεπτόταν να την συγχωρήσει.
Ούτε υπάρχει πουθενά κάποια ένδειξη ενδοσκόπησης του Μυράτ προς αυτή την κατεύθυνση.
Γυρίζει πίσω μόνος αλλά όχι στην γυναίκα του.
Το ότι χάνει το τραίνο είναι συμβολικό :
δείχνει ότι η ζωή του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα ("έχασε" τη ζωή που ήθελε ή νόμιζε ότι είχε) και
δεν θα μπορέσει να την ξαναφτιάξει, η ιστορία αυτή θα τον ακολουθεί.
Δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από το παρελθόν του, αυτό σημαίνει το τέλος.
Εξάλλου, και η ίδια η Ναθαναήλ λέει στο τέλος της δίκης στους δικαστές "Είναι πολύ αργά πια".
Η υπόθεση ότι "αφού δεν πήρε το τραίνο σημαίνει ότι την τελικά τη συγχώρησε και γύρισε πίσω"
ακούγεται μεν ρομαντική αλλά είναι επιφανειακή ανάγνωση της σκηνής - τίποτε δεν συνηγορεί σ' αυτό...
-