Ασθενή μνήμη είχε ο Γ. Π. Δούλευε μπογιατζής και πίστευε ότι τραγουδούσε καλύτερα από μερικούς τραγουδιστές της εποχής, και μας αναφέρει Μοσχολιού, Τζανετή, Περπινιάδη, Ζαγοραίο. Και μετά πήγε κάμποσες φορές στην Κολούμπια και τον διώξανε, και μετά τον άκουσε ο Θεοδωράκης και τον πήρε για τη Γειτονιά των Αγγέλων το 1963. Μα η Μοσχολιού πρωτοτραγούδησε το 1962 και ήταν πρακτικά άγνωστη ως το 1964.
Μπραβο στο Γιαννακη. Εξυπνη κινηση να τραγουδησει τραγουδι ενος μελους της επιτροπης. Του Θεοδωρακη, εν προκειμενω.
Και "το περίεργο ήταν" ότι οι 49 που λέγανε Καζαντζίδη και Αγγελόπουλο και γενικά τα σουξέ της εποχής κόπηκαν και μόνο αυτός πέρασε. Ούτε πέρασε καν από το μυαλό του ότι η επιλογή συνθέτη ΙΙΙΙΣΩΣ να είχε κάτι να κάνει με το γεγονός.
Απ' ό,τι θυμάμαι τον πρώτο ελληνικό χρυσο δίσκο τον είχε πάρει "Το γκρίζο γατί" με την Α.Β. Μπορεί "Ο Δρόμος" να ήταν το πρώτο LP που έγινε χρυσό.
Σιγά μην κοτζάμ Ασλανίδης έβαζε τις ιπποδρομίες εκείνες τις ημέρες για να εκδικηθεί τον Πουλόπουλο που δεν ήταν χουντικός. Και γιατί ειδικά το δικό του μαγαζί θα υπέφερε από αυτό και από τις βροχές? Και ακόμη κι αν μόνο η Αθηναία είχε πρόβλημα, πού ξέρει ότι ο Ασλανίδης ήθελε να εκδικηθεί ειδικά αυτόν και όχι την Κουμιώτη ή τον επιχειρηματία της Αθηναίας?
Η όλη υπόθεση του βραβείου που θα έπαιρνε στην Ολυμπιάδα είναι αστεία. Για να προσελκύσουν τραγουδιστές τους έστελναν βραβεία ΜΕΤΑ τον διαγωνισμό? Και ενώ ήδη είχε πάρει το 2ο βραβείο πήγαν και του είπαν "Φερ' το πίσω ρε" και το ΕΣΤΕΙΛΑΝ στην Αγγλίδα?
Είναι χαρακτηριστικό ότι 3 από τους 4 σημαντικότερους καλλιτεχνικά δίσκους του (ο 4ος ήταν "Ο Δρόμος") τους αναφέρει τελείως παρενθετικά και απλώς για να πει ότι αυτοί του δημιούργησαν προβλήματα. Χώρια που έτσι που το γράφει μοιάζει και οι τρεις δίσκοι να ήταν ο Αιμιλιάνο [sic] (χε χε) Ζαμπάτα [
sic] και ήταν συλλογικά του Μπάμπλο [
sic] Νερούντα [
sic], του Λόρκα και του Ρίτσου και η μουσική του Μαμαγκάκη.
Έχουμε και λέμε. Ο πρώτος δίσκος (χρονολογικά) ήταν το 1969 και η μουσική ήταν του Γιάννη Γλέζου. Ο Μαμαγκάκης είχε κάνει μόνο την ενορχήστρωση. Ο δίσκος ήταν πολύ ωραίος και είχε γίνει μεγάλη επιτυχία.
Ο δεύτερος ήταν ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, πάλι του Γλέζου, με ενορχήστρωση του Μαμαγκάκη, το 1971. Πιο δύσκολος από τα τραγούδια του Λόρκα, έγινε μεν επιτυχία αλλά μικρότερη.
και ο τρίτος είναι ο μόνο του οποίου είχε γράψει τη μουσική ο Μαμαγκάκης, και έκανε πάταγο όταν κυκλοφόρησε το 1972. Ρίτσος μεσούσης της χούντας ήταν αυτός, έστω κι αν δεν ήταν πολιτικά τα τραγούδια.
Σχεδόν τίποτε σωστό δεν έγραψε ο αμνήμων Γιάννης.
