Πολύ όμορφη ταινία που γεμίζει και αγκαλιάζει τον τηλεθεατή με πολύ ωραίες εικόνες της μαγικής δεκαετίας του ΄70, σε μια Ελλάδα με αρχοντιά με στυλ με μια απαράμιλλη αισθητική που χάθηκε και αποδομήθηκε βάναυσα τα επόμενα χρόνια. Ταινία με βαθιά συναισθήματα, αλλά και πολύ μελαγχολική στο τέλος όπου η αδυσώπητη και σκληρή νομοτέλεια της ζωής χωρίζει δυο νέους ανθρώπους την στιγμή που ζούν το απόλυτο στο απώγειο των συναισθημάτων τους.
Η πιο φοβερή σκηνή του έργου που κυριολεκτικά λιώνει και τα πιο σκληρά συναισθήματα είναι το ζειμπέκικο που χορεύει η Ερήμου, το οποίο εκφράζει πόνο και θλίψη για αυτό που διαφαίνεται ότι καραδοκεί για να της πάρει την ζωή, την στιγμή που γέμιζε από τον έρωτα και πλημμύριζε από την αγάπη. Ξέρεις τι είναι να ξέρεις ότι σε λίγο καιρό θα πεθάνεις , ενώ βρίσκεσαι στην καλύτερη φάση της ζωής σου?.....
Και κάτι τελευταίο. Το ύφος, η εμφάνιση, η αύρα και γενικά αυτό που εκπέμπουν οι Ερήμου,ο Γαλανός αλλά και οι άλλοι ηθοποιοί της ταινίας, όπως φαίνεται στην ηρεμία την φυσική ομορφιά και την πραότητα που αποτυπώνεται στα πρόσωπα τους, είναι άλλη μιά ολοφάνερη απόδειξη πώς ήταν η κοινωνία μας και πώς κατάντησε.