Τι ακούω απόψε ...

Τελευταία επεξεργασία:
Barry Manilow - Could It Be Magic


Donna Summer - Could It Be Magic


Take That - Could It Be Magic

Πολύ ωραία η ιδέα, Μάνο, να δώσεις και τις τρεις εκδοχές του κομματιού. Ομολογώ ότι ήξερα μόνο τις δύο τελευταίες (με αγαπημένη της Donna βέβαια). Του Manilow που είναι και η original* και την πρωτοάκουσα σήμερα έχει εκπληκτικό πιάνο. Ευχαριστούμε!

Κι επειδή κάθισα και διάβασα για το Could it be magic, έμαθα ότι οι Featherbed (το γκρουπ με το χάλια όνομα με το οποίο συνεργάστηκε ο Barry, επειδή από μόνος του δεν έβλεπε μέλλον...) εμπνεύστηκαν το τραγούδι από το Πρελούδιο Νο. 20 του Σοπέν. Ότι πρέπει για τη Μ. Εβδομάδα.

Frédéric Chopin - Prelude Op.28 No. 20 in C Minor







*προφανώς δεν την ήξερα γιατί ήμουν πάντα λίγο προκατειλημμένη με τη μουσική του Manilow. Λάθος!
 
Τελευταία επεξεργασία:
Jean Michel Jarre-Magnetic Fields
όταν είχα πάει με τον καλύτερο μου φίλο τότε το '88 στη Γερμανία, με το τραίνο (!) μόνοι μας ολομόναχοι 15 χρονών παιδιά! είχαμε την κασέτα του Jean Michel Jarre και την είχαμε λιώσε, σε γουώκμαν που είχαμε δανειστεί από την αδερφή του, με εισόδους για δυο ακουστικά! μιλάμε για διαστημική τεχνολογία! ολομόναχοι! και δεν μας φάγανε οι γερμαναράδες!
 
Η συμφωνία αυτή γράφτηκε για τις ημέρες του Πάσχα (χωρίς να έχει διευκρινιστεί αν επρόκειτο για την Μ. Εβδομάδα ή τις μέρες μετά την Ανάσταση) και είναι μια από τις συμφωνίες του Haydn που ανήκουν στο προ-ρομαντικό γερμανικό κίνημα Sturm und Drang (=θύελλα και ορμή).* Απ' όλο το έργο το πρώτο μέρος με συνεπαίρνει περισσότερο αφού, ανεξάρτητα από το σκοπό για τον οποίο γράφτηκε η συμφωνία, έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά του κινήματος τόσο στη μελωδία όσο και στη σύνθεση.


Joseph Haydn - Symphony no. 26 in D minor "Lamentatione" (1768)
First Movement - Allegro assai con spirito






*Το κίνημα χαρακτηριζόταν από επαναστατικές ιδέες, απέρριπτε τις αστικές πεποιθήσεις, εναντιωνόταν στον ορθολογισμό του Διαφωτισμού και υπερασπιζόταν τα εξημμένα πάθη. Στη δε μουσική τα συναισθήματα, το πάθος και η ελευθερία αυτοσχεδιασμού ξεχείλιζαν όσο ποτέ άλλοτε στην μέχρι τότε ιστορία της κλασικής μουσικής.
 
Καλημέρα. Η Francoise για μένα θα παραμένει ένα από τα ωραιότερα slow εκείνης της εποχής γραμμένο από ελληνικό ποπ γκρουπ. Ωστόσο κάθε φορά που το ακούω, αναρωτιέμαι τι κάνει άραγε τους καλλιτέχνες να αλλάζουν (εντελώς όμως) στυλ μουσικής όταν μεγαλώνουν*, όπως ο Αντώνης Βαρδής που έπαιζε κιθάρα στο εν λόγω γκρουπ και είχε γράψει και τραγουδήσει κι ο ίδιος ανάλογου ύφους κομμάτια.


*Είναι η ίδια απορία που είχα και για τη λατρεία, αν και στην περίπτωσή του η όλη μεταστροφή μου φαινόταν απολύτως λογική.
 
Πίσω
Μπλουζα